De beklimming van de Sint-Romboutstoren

Onze laatste dag in Mechelen gunden mijn vriend en ik ons de luxe om uit te slapen, want geen concrete plannen in de voormiddag. Uiteraard startten we de dag met een heerlijk ontbijt. Een heruitgave van de dag voordien, gewoon omdat ik het zo lekker vond.

IMG_6851

IMG_6852

IMG_6855

Na het ontbijt checkten mijn vriend en ik op ons gemak uit, we lieten de bagage achter in het hotel en wandelden wat door de rustige zondagse straten van Mechelen tot het 12u was. Op dat tijdstip hadden we afgesproken met een bevriend koppel en hun twee zonen om samen te lunchen in de alom bekende Vleeshalle. Wegens nog niet veel honger na ons uitgebreide ontbijt hielden mijn vriend en ik het op loempia’s en summer rolls. We maakten van de gelegenheid gebruik om bij te praten met onze vrienden, die we niet meer gezien hadden sinds de coronacrisis begon. We verbaasden ons erover hoe groot en flink de jongens geworden waren. Help! De tijd gaat veel te snel!

IMG_6856

IMG_6860

IMG_6864

IMG_6868

Na de lunch trokken we richting de Sint-Romboutskathedraal voor een beklimming van de toren. Helaas, de weergoden waren ons niet bepaald gunstig gezind: het was koud, nat en winderig. De beklimming zelf viel heel goed mee, omdat deze regelmatig onderbroken werd voor een bezoek aan de verschillende kamers in de toren. De jongens klommen zeer enthousiast naar boven, die jonge lijfjes zitten duidelijk barstensvol energie. We bewonderden de mooie oude klokken en het uitzicht vanaf de toren, dat door de weersomstandigheden helaas wat tegenviel. We zullen nog eens moeten terugkeren in de zomer om ten volle van de omgeving te kunnen genieten.

IMG_6870

IMG_6871

IMG_6874

IMG_6883

IMG_6884

We sloten de namiddag met onze vrienden af in de Wasbar, wegens nergens anders plaats. Mijn vriend en ik beginnen er vaste klanten te worden, al vind ik de bediening (duidelijk allemaal jobstudenten) er nonchalant en is het er, naar mijn mening, ook niet zo proper. Maar geen erg: er was een bak met speelgerief voor de kinderen, die helaas niet zo strategisch geplaatst was onder de trap. Het duurde dan ook niet lang voordat de oudste jongen zijn hoofd keihard stootte tegen de gietijzeren trap. Ocharme, het manneke. De bediening maakte hun oorspronkelijke onverschilligheid goed door een icepack aan te bieden om een bult tegen te gaan. Misschien komen we er toch nog eens terug. 😉

Na onze drankjes namen we afscheid van onze vrienden en keerden mijn vriend en ik met de trein terug naar Leuven. Ons zie je zeker nog eens terug in Mechelen!

Verontrustende verdwijning in Mechelen blijft onopgelost

Gisteren hadden mijn vriend en ik afgesproken met onze vrienden uit Herent en hun twee dochters voor een lunch in Mechelen, gevolgd door een escape wandeling, het outdoor alternatief voor de alomtegenwoordige escape rooms.

We vonden elkaar ‘s middag in de Vleeshalle, een ideale plek om af te spreken met moeilijke eters, want iedereen vindt er wel iets naar zijn of haar zin. Eten bestellen verloopt volledig elektronisch. Via een QR-code kom je terecht op de site van de Vleeshalle waar je je bestelling plaatst bij een eetstandje naar keuze en vervolgens afrekent via Payconiq of een ander betaalsysteem naar keuze. Van zodra je bestelling klaar is, krijg je een sms’je dat je je eten kan ophalen. Bijzonder handig, ware het niet dat je bij elke nieuwe bestelling opnieuw een sms-code moest ingeven om je gsm-nummer te bevestigen. Geef mensen dan ten minste de mogelijkheid om een account aan te maken, zodat ze dit proces slechts één keer moeten doorlopen. Enfin ja, ik besef maar al te goed dat de horeca zijn best doet en ik ben alvast blij om vast te stellen dat dit soort innovatieve concepten langzaamaan ingang beginnen te vinden.

Iedereen van ons gezelschap bestelde bij een ander standje, wat nogmaals de sterkte van een concept zoals de Vleeshalle in de verf zet. Uiteraard gingen de jongedames voor pizza! Zelf bestelde ik moambe bij Kizuri, want dat is een gerecht dat in Leuven niet zo courant op de menukaart staat en dat mij de vorige keer dat ik dit at in het Leuvense smaakdorp, enorm was bevallen. En ja, het was lekker, maar de versie van Onder den Toren was toch beter. Stiekem een beetje jaloers op de heerlijke pasta met everzwijnragout van mijn vriend.

IMG_5790

IMG_5791

Na de lunch was het plan om te beginnen aan de escape wandeling ‘De Verontrustende Verdwijning‘. Helaas waren de weergoden ons niet al te goed gezind: het regende stevig. Onze kameraad is echter niet van het type dat zich snel laat ontmoedigen en verzekerde ons dat het buitje over een kwartier zeker over zou zijn. Toegegeven, ik had liever nog iets gedronken tot het echt droog was, maar goed, we hoopten dat hij gelijk had, trokken de kappen van onze jassen over onze hoofden en klapten onze paraplu’s open. Tot aan de eerste stop van de route, een paar minuten wandelen van de Vleeshalle viel het redelijk mee, maar terwijl we onderweg waren naar de volgende stop, werden we ei zo na omver geblazen door een hevige windstoot die helaas twee slachtoffers maakte: onze paraplu’s, waaronder mijn splinternieuwe paraplu die ik in het Red Star Line museum kocht. De windvlaag had ook onze kleren doornat gemaakt en zelfs onze kameraad moest toegeven dat dit niet het ideale weer was om in de buitenlucht puzzels op te lossen.

Gelukkig bood de Sint-Romboutskathedraal ons beschutting tegen het barslechte weer en konden we daar een beetje opdrogen. Ik was best onder de indruk van deze prachtige kathedraal, die ik nog nooit eerder bezocht. Absoluut de moeite om wat meer tijd voor uit te trekken. De jongedames vonden de kathedraal jammer genoeg minder boeiend dan raadsels oplossen, maar poseerden wel graag bij de gigantische wereldbol die aan het planfond bevestigd was. Gaia, een kunstwerk van Luke Jerram, is een schaalmodel van de aarde met een diameter van maar liefst zeven meter, op basis van uiterst gedetailleerde satellietfoto’s gemaakt door NASA. Indrukwekkend!

IMG_5794 Continue reading

Een zondagmiddag in Mechelen

Op vrouwendag spoorde ik naar Mechelen voor een afspraak met mijn oud-studiegenootje en zijn gezin. Helaas, zijn oudste zoon was geveld door een venijnig buikgriepje en dus niet in geweldige vorm voor een gezamenlijke lunch. Dus trokken met oud-studiegenootje en ik samen met zijn jongste zoon de stad in, terwijl zijn vrouw op de oudste zoon paste. Spijtig genoeg gaf het zonnetje, dat zaterdag nog zo stralend aan de hemel had gestaan, de dag nadien verstek. In de plaats daarvan kregen we een miezerige, druilerige, grauwe dag. Geen ideaal weer om een stad te verkennen, dus trokken we vanaf het station linea recta het centrum in om een lunchplek te vinden.

Net als in Leuven zijn in Mechelen veel zaken gesloten op zondagmiddag. Het was dus een beetje zoeken, maar uiteindelijk kwamen we bij Sava terecht. Tapas, dat gaat er altijd wel in! Ik maakte me een beetje zorgen of de jongste van ons gezelschap (nog geen twee jaar) zijn gading wel zou vinden op de kaart. Maar kijk, hij bleek een geweldige fan van gefrituurde inktvisringen. Wie had dat gedacht! Een foodie in wording! Persoonlijk was ik vooral een fan van de zarzuela en de carne de porco à Alentejana (een Portugees gerecht, dus strikt genomen geen tapas, maar wie klaagt daarover?). Bij al dat lekkers dronk ik uiteraard een glaasje cava (of twee, of misschien stiekem wel drie omdat de cava gewoon super was!).

IMG_7993

IMG_7996

IMG_7997

IMG_7999

IMG_8002

IMG_8003

IMG_8009

IMG_8011

Ondertussen kreeg mijn kameraad bericht van zijn vrouw dat de oudste net was wakker geworden en zich beter voelde. Fijn, want dan konden ze toch nog bij ons aansluiten! Met ons vijven trokken we van de Grote Markt van Mechelen naar de De Vleeshalle, ondertussen een oude bekende voor mij. De ideale plek om te genieten van een heerlijk ijsje van nICE! als dessert. En terwijl de volwassenen gezellig keuvelden onder het genot van een glaasje wijn, konden de kinderen zich uitleven in de speelhoek. Echt een fijne plek, die Vleeshalle.

IMG_8016

IMG_8017