Geprofiteerd van het feit dat mijn vriend deze week in Leuven bleef (lang leve plaats- en tijdsonafhankelijk werken!) om na een pittige werkdag samen ramen te gaan eten bij Umamido. Want ramen is toch echt the ultimate comfort food! En zo’n portie gyoza gaat er ook altijd wel in.
Deze vrijdagavond had ik afgesproken met mijn vriendin om samen ramen te eten bij Umamido in de Tiensestraat. Haar oudste zoon is lid van de schaakclub in Leuven en terwijl hij zijn hoofd brak over de volgende zet, konden wij lekker eten, gezellig bijbabbelen en plannen maken voor onze nakende uitstap naar Berlijn.
Omdat ramen nu eenmaal fastfood is, hadden we nog ruimschoots tijd om een ander plekje op te zoeken voor een dessert. Aangezien mijn vriendin een grote fan is van de boeken van Jo Claes, besloot ik naar de Gambrinus te trekken, het stamcafé van hoofdpersonage Thomas Berg. Voor mij was het ook de eerste keer dat ik de Gambrinus bezocht. Het interieur is inderdaad zeer stijlvol, maar mijn dame blanche vond ik eerder matig. Een klein beetje een tegenvaller, als ik eerlijk moet zijn.
Na het dessert nam ik afscheid van mijn vriendin en trok ik naar Wijnbar Lewis, waar ik had afgesproken met mijn vriend en onze vrienden wijnliefhebbers. En verrassing: het koppel dat we leerden kennen op onze eerste wijnproefcursus daagde ook op. Een gezellig weerzien!
Net als de vorige keer schonk de sommelier ons weer allerhande heerlijke wijntjes. We maakten zelfs kennis met een heerlijke wijn opgedragen aan een Leuvense legende. Maar hét hoogtepunt van de avond was toch wel de fles Pomerol uit 2016. Alsof er een engeltje op onze tong piste. 😉
Topavond!
Samen met mijn vriendje, net terug van zijn gaming weekend met the boys, genieten van een lekkere portie ramen in de Tiensestraat. En dan nog even langs Bittersweet voor een dessertje!
Onze laatste lunch samen voordat mijn vriend voor twee weken naar Genève vertrekt. Kwestie van de banden met zijn collega’s ginder wat aan te halen. Lang zullen we elkaar alvast niet moeten missen, want komend weekend vlieg ik over en weer om een kerstmarktje mee te pikken.
Deze middag afgesproken om te lunchen met Goofball. Het was nog even spannend of de lunch al dan niet zou kunnen doorgaan, want de dag voordien had Goofball haar wijsheidstand laten trekken. Gelukkig ze was heel snel gerecupereerd en viel de pijn goed mee. Enige voorwaarde die ze stelde aan een lunchplek: het eten moest makkelijk te kauwen zijn. En wat is er makkelijker te kauwen dan een lekker noedelsoepje?
We hadden om 11.45u afgesproken bij Umamido in de Tiensestraat. Ik was een beetje vroeger dan Goofball op de afspraak en had voor ons al een tafeltje gereserveerd op het terras. Dit tot grote schrik van de dienster, want ojee, het restaurant ging pas open om 12u en ik mocht nog niet gaan zitten, want de tafels waren nog niet coronaproof gemaakt en ik had nog geen handgel gekregen en seffens stond de politie hier en grote paniek. Ik ben dan maar opgestaan en aan de overkant van de straat gaan wachten, kwestie van het meisje geen hartinfarct te bezorgen.
Maar eerlijk, als je restaurant opent om 12u vind ik wel dat je tafels gekuist mogen zijn om 11.45u. En zet gewoon aan de ingang van je terras een bus met handgel, voorzien van een bord met “handgel verplicht” en klaar is kees. Enfin ja, het is niet makkelijk voor mensen die in de horeca werken, ik besef het, maar het is de eerste keer dat ik met iemand geconfronteerd werd die zo paniekerig reageerde. Ik voelde me echt niet welkom.
Gelukkig was dit kleine incident snel vergeten toen Goofball en ik samen noedels zaten te slurpen, mijmerend over deze a-typische zomer en aangepaste vakantieplannen.
on
Bij het teruglopen naar mijn fiets die onder het Rector De Somerplein stond, kon ik het niet laten nog een paar kiekjes te nemen van het prachtige hart van Leuven.
Inclusief take-away.com koeriers, anders klopt het plaatje niet, he.
Fonske blijft er stoïcijns bij.
Na het drukke weekend waren mijn vriend en ik blij dat we niets op het programma hadden, deze Pinkstermaandag. Gewoon gezellig onder ons tweetjes wat bekomen van het drukke weekend en het vele reizen zou ons deugd doen. En ik wilde van de gelegenheid gebruik maken om wat te knabbelen aan mijn mailachterstand, opgelopen door al die brugdagen verlof te nemen op het werk.
Tegen lunchtijd begaven we ons te voet naar de Dageraadplaats voor kimchi pork buns en een noedelsoepje op het terras van Umamido. Vanop ons terras konden we de bedrijvigheid op de Dageraadplaats gade slaan. Over het ganse plein stonden allerlei standjes opgesteld die onze nieuwsgierigheid opwerkten. Na het eten gingen we dus even op verkenning, maar al snel bleek dat alle standjes tweedehandskoersfietsen en gespecialiseerd fietsmateriaal verkochten. Blijkt dat we geen van beiden echt warm lopen voor antieke koersfietsen. 😉
Op de terugweg lasten we een tussenstop in bij een Carrefour express om wat proviand in te slaan voor de komende dagen. De rest van de dag brachten we door op mijn studio in Borgerhout. Kwestie van de batterijen op te laden met alweer een drukke werkweek in zicht.
Omdat ik de nacht van vrijdag op zaterdag in Brussel bleef logeren, keek ik uit naar een avondje terrasjes doen in onze hoofdstad. Mijn erg last minute oproep op Facebook om drinkbuddies te vinden, leverde helaas geen resultaten op en dat was misschien maar goed ook, want uiteindelijk verliet ik ons kantoor pas om 20.15u. In mijn nieuwe job blijf ik worstelen met een te hoge vergaderlast, waardoor ik noodgedwongen het reguliere werk buiten de normale werkuren moet doen. Niet goed, ik besef het, maar ik zie dit op korte termijn niet snel verbeteren, zeker niet nu één van mijn nieuwe medewerkers (gestart op 1 januari) ons team alweer verlaat.
De avond was bijgevolg iets korter dan oorspronkelijk gepland, maar ik genoot ervan bij valavond door de Brusselse straten te slenteren. Het leek wel of gans Brussel naar buiten was gekomen om te genieten van het prachtige zomerse weer. De straten en pleinen zagen zwart van het volk. Uiteindelijk belandde ik bij Umamido op het gezellige Sint-Katelijneplein. Ondanks mijn late aankomstuur duurde het even voor ik mijn noedelsoepje had, waardoor ik de resterende minuten van de avond steeds verder zag inkrimpen. Laat kon ik het niet maken, want ik moest zaterdagochtend immers vroeg uit de veren. Dit had ik geheel en al aan mezelf te danken, moest ik maar niet zo gek zijn mij als vrijwilliger voor een evenement van onze organisatie op te geven.
![IMG_7579[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2018/04/IMG_75791-e1524425303839.jpg)
Omdat ik het verdiend had na een best wel heftige werkweek, trakteerde ik mezelf op een ijsje van Gaston: een bolletje passievruchten en een bolletje chocolade. Altijd al een grote fan geweest van de combinatie fruit en chocolade. Ik zette me aan een tafeltje op het terras en genoot van de zomerse vibraties die uit de straatstenen leken op te stijgen.
Volgende keer hoop ik op een normaal uur te stoppen met werken om écht met volle teugen van de Brusselse terrasjes te genieten.