Griekse date in Corfou

Zondagavond kregen we een berichtje van onze vrienden uit De Pinte dat ze een paar dagen naar Leuven zouden afzakken. En of we zin hadden om donderdagavond ‘s avonds Grieks te gaan eten. Wij hadden ons echter al ingeschreven voor de Valentijnstasting en waren dus niet vrij. Gelukkig stond er vrijdagavond nog niets in onze agenda (kwestie van ons een beetje te sparen na de wijntasting) en dus zetten we onze afspraak op vrijdagavond. Ik belde om een reservatie te maken in restaurant Corfou, de favoriete Griek van onze vrienden, en we hadden een date!

Aangezien onze vrienden vlak bij ons in het Novotel hotel logeerden, kwamen ze ons uithalen en wandelden we samen met hen en hun twee schattige dochters naar restaurant Corfou, het restaurant waar ze, toen ze nog in Leuven woonden en nog geen kindjes hadden, elk jaar Valentijn vierden. En zo werd het een beetje een nostalgische avond, waarbij we ons allemaal (allez, de kinderen uitgezonderd) realiseerden dat de tijd veel te snel gaat.

Voor deze bijzondere gelegenheid deelden we een bord meze als voorgerecht. De twee meisjes tekenden terwijl we wachtten op onze gerechten papieren vol met de grappigste tekeningen. Mijn vriend en ik kregen zelfs gepersonaliseerde tekeningen met onze namen erop. Ik was bijzonder gecharmeerd. 😉

Als hoofdgerecht bestelde ik de barbeelfilet van het huis. Echt om duimen en vingers af te likken. Ik had daarna eigenlijk niet meer zoveel honger, maar de portie sabayon voor drie personen die mijn tafelgenoten bestelden was zo overvloedig (persoonlijk aan tafel opgediend door de patron uit een grote, dampende kom), dat ik zonder problemen kon meegenieten. Echt een aanrader, die sabayon!

Na het eten wandelden we onze vrienden terug naar hun hotel en wensten we hen nog een fijn weekend toe. Het aanbod om samen met hen ‘s ochtends vroeg te in Novotel ontbijten, sloegen we echter vriendelijk af. Ik keek ernaar uit om, na alweer een vermoeiende werkweek, zaterdagochtend keilang in mijn bed te blijven liggen!

Valentijnstasting!

Yep, dit jaar vierden we Valentijn twee keer! Because, why not?

Toen ik hoorde dat onze vriend de wijnkenner een wijnproeverij in het teken van Valentijn organiseerde, kon ik niet anders dan ons inschrijven. Dubbel meegenomen dat die wijnproeverij letterlijk bij ons om de hoek was. Mijn vriend en ik schoven met nog drie andere, ons onbekende, koppels aan tafel voor een romantische wijnreis langs de Languedoc, Nieuw-Zeeland, Piemonte, de Alsace, de Beaujolais en Barcelona en sloten de proeverij af met een wijn uit Verona (yep! het Verona van het bekende balkon!). Bij sommige wijnen was de link met Valentijn redelijk subtiel, door de kleur, de geur of de smaak. Bij de Saint-Amour, de San Valentin en de wijn uit Verona moest niemand van de wijnliefhebbers rond de tafel lang nadenken.

En ja, ik heb nu al een paar keer zo’n wijncursus gevolgd, maar ik heb het gevoel dat ik elke keer weer iets opsteek. Ik merk ook duidelijk dat onze kameraad didactisch steeds beter wordt. Practice makes perfect! En uiteraard haalde hij na de het einde van de proeverij nog een lekkere fles rode wijn uit zijn eigen collectie boven. Om de avond in schoonheid af te sluiten.

De officiële line-up:

Première van Bob Marley: One Love

Deze avond had ik de eer en het genoegen om samen met een collega de Belgische première van de film Bob Marley: One Love bij te wonen in Cinema White, op wandelafstand van het station van Schaarbeek. Tot mijn grote verbazing vond deze cinemazaal zich in een gloednieuw winkelcomplex voorzien van een ruim aanbod aan winkels en eetgelegenheden. Echt letterlijk vlakbij Leuven en ik wist niet eens van het bestaan van deze plek af.

Ter gelegenheid van de première bood de Jamaicaanse ambassade een receptie met cocktails en hapjes aan. De cocktails waren uiteraard gesponsord door een Jamaïcaanse rum-merk, Hampden Estate. Bar Ran zorgde voor de cocktails. Ik was persoonlijk een grote fan van de Redemption Daiquiri met rum, groene kruiden en hennepolie. Amai, zo lekker! De cocktails met een volgens de barman amper waarneembare koffiesmaak vond ik daarentegen helemaal niet lekker.

Ik had wel wat te doen met reggaezanger Omar Perry, die duidelijk erg getalenteerd was. Optreden op zo’n receptie is echt geen cadeau. Iedereen praat met elkaar en er wordt amper naar je geluisterd. Wij vluchtten zelfs naar de achterkant van de cocktailbar om aan de nogal luide geluidsinstallatie te ontsnappen. En zo ontdekten we dat er zowaar nog een cocktailbar was! Al gaat de prijs voor beste cocktail van de avond toch naar de Redemption Daiquiri.

En dan was het tijd voor de film zelf! We kregen een gigantische emmer met popcorn (iets wat ik normaal nooit eet en na een paar happen herinnerde ik me weer waarom, amai, zo zout!) en nestelden ons in de comfortabele bioscoopzetels. Ik had geen grote verwachtingen van de film, maar moet zeggen dat ik aangenaam verrast was. De film biedt geen totaaloverzicht van het leven van Bob Marley, maar concentreert zich op de periode nadat hij na een aanslag op zijn leven Jamaica ontvluchtte naar Londen. Hoofdrolspeler Kingsley Ben-Adir bracht moeiteloos het charisma van Bob Marley tot leven en de geweldige soundtrack deed de rest. Geen must see, daarvoor blijft de film te zeer aan de oppervlakte, maar een film die me van begin tot einde wist te boeien. Oja, shout out naar actrice Lashana Lynch, die een fantastische Rita, vrouw van Bob neerzette en toonde dat het leven met een muziekster niet altijd over rozen gaat.

Ook heel blij met de cadeautjes in mijn goodie bag!

Leuvense kaasfondue!

Uitstekend geslapen na de fantastische Soirée Masquée in Alden Biesen. Rond negen uur zaten mijn vriend aan het ontbijt, maar veel aten we niet, want ‘s middags stond er een lunch met vrienden in ‘t Fonduehuisje op het programma. We pakten onze maskers en kostuums bijeen, maakten nog een paar foto’s van de mooie omgeving en reden dan terug van Bilzen naar Leuven.

Om één uur ‘s middags ontmoetten we onze vrienden en hun kinderen bij ‘t Fonduehuisje. We kregen een mooie houten tafel toegewezen voor ons gezelschap van tien personen in een nieuw gedeelte van het restaurant, dat duidelijk een flinke metamorfose heeft ondergaan sinds de laatste keer dat ik er was, vele jaren geleden. Natuurlijk ging ik voor de klassieke kaasfondue La Gruyère. Een throw back naar die keer dat onze vrienden ons kwamen bezoeken in Genève. Al waren er een aantal in ons gezelschap die de vleesfondue en de visfondue uitprobeerden.

Het was zo gezellig dat we tot vijf uur bleven natafelen. Onnodig te zeggen dat wij de laatste klanten waren die het restaurant verlieten. 😉

Gemaskerde voorbereidingen

Ik ga eerlijk zijn, deze ochtend opgestaan met een lichte kater na de uitspattingen gisteren. Ik wist dat die laatste fles er te veel aan ging zijn. Maar hey, niets wat niet opgelost kan worden door een lekker ontbijt met spek en eieren! I love a man who can cook!

Na het ontbijt bedankte ik onze vrienden voor de gastvrijheid en haastte ik mij naar Antwerpen-Centraal. Ik moest immers deze voormiddag onze kostuums bij Kostuum en Karamel gaan ophalen. Gelukkig reden de treinen stipt en geraakte ik zonder problemen met mijn mooi ingepakte kostuums in Leuven. Toch geweldig zo dicht bij het station wonen!

Topstukken in het MAS en smullen bij Little Beirut

Gisterenmiddag spoorde ik naar Antwerpen voor mijn vierde bezoek aan de onvolprezen topstukkententoonstelling in het MAS! Een uitstapje met de collega’s van het werk. Te voet onderweg van het station naar het MAS kwam ik al een handvol collega’s tegen en tegen dat we bij het MAS zelf aankwamen, was onze groep al stevig aangegroeid.

Om 13.15u werden we ontvangen met koffie en taart op de achtste verdieping van het MAS. De taarten waren zo lekker dat ik gewoonweg vergat een foto te nemen van het overdadige buffet. Niet dat ik daarvoor veel tijd had, want ik was ingedeeld in de groep wiens rondleiding om 13.45u van start ging. Helaas weigerde de bewaker ons binnen te laten omdat we geen bandje voor de tentoonstelling konden tonen. Nochtans had de MAS-medewerker die samen met onze collega’s instond voor de organisatie van deze namiddag, gezegd dat onze badge zou volstaan om binnen te mogen. Alleen had niemand de bewaking daarvan op de hoogte gesteld. Na iets meer dan een kwartier wachten kwam de MAS-medewerker opdraven en mochten we alsnog binnen. Vergezeld van de groep die een kwartier na ons zou starten. Gezellig druk, dus.

Tot mijn grote teleurstelling was er geen gids voor onze groep voorzien. Al kon ik begrip opbrengen voor deze beslissing: de tentoonstelling was niet volledig voor ons bedrijf afgehuurd en zo’n groep van twintig personen door de vrij kleine ruimtes loodsen terwijl er tegelijkertijd andere bezoekers rondlopen, is alles behalve evident. Onze communicatiedienst zei dat er gidsen op zaal stonden waaraan we extra uitleg konden vragen, maar die vond ik niet direct. Die gidsen mochten misschien ook niet binnen. 😉

Aangezien ik de tentoonstelling al een paar keer gezien had, maakte ik van de gelegenheid gebruik om wat bij te praten met mijn collega’s en hier en daar een woordje uitleg te geven over de totstandkoming van de tentoonstelling. Ik bewonderde het gloednieuwe topstuk De Vertroostende Maagd van Ensor en begaf me daarna opnieuw naar de achtste verdieping om nog wat verder te babbelen met mijn collega’s.

Om vijf uur werden de overblijvende collega’s en ik beleefd verzocht het MAS te verlaten. Een ideale gelegenheid om met de overblijvers nog iets te gaan drinken in de buurt. Na een kleine zoektocht (met een groep van zestien personen is het iets minder voor de hand liggend om een plek te vinden waar iedereen gezellig kan zitten) belandden we bij Dr. Beer. Een schot in de roos. Dr. Beer serveerde niet enkel een zeer gevarieerd aanbod aan artisanale bieren, ook de prosecco (geserveerd in klassieke coupekes) mocht er zijn. De ober was werkelijk een fenomeen, hij kon van elk bier op de bijzonder uitgebreide kaart een omschrijving geven. Echt een plek voor bierliefhebbers!

Ik had ‘s avonds afgesproken om met mijn West-Vlaamse vriendin iets te gaan eten in de buurt van het MAS. Om de week verblijft ze bij haar vriend in Antwerpen. Aangezien ik wist dat ze de dag vrijaf had genomen, stuurde ik haar een berichtje of ze zin had om iets te komen drinken samen met mij en mijn collega’s. Dat had ze! Mijn collega’s slaagden er nog net in één plekje voor haar vrij te maken aan onze lange tafel. Dat betekende wel dat ik maar met één bil op de bank kon zitten, maar dat had ik er graag voor over. Mijn vriendin slaagde er meteen in mijn collega’s te charmeren en babbelde honderduit. Je bent een extravert of je bent het niet!

Rond half zeven vertrokken mijn collega’s en dronken mijn vriendin en ik nog één glas bij Dr. Beer alvorens samen naar het vlakbij gelegen Little Beirut te wandelen, waar we samen genoten van een heerlijk Libanese mezzeschotel vergezeld van een lekker flesje rode wijn. We klonken op de nieuwe job van mijn vriendin en hadden zoveel bij te praten dat we na de maaltijd gewoonweg verplicht waren nog iets te gaan drinken op het (verwarmde) terras van Den Tros.

Vervolgens wandelden we samen naar het mooie appartement van haar vriend in hartje Antwerpen en deed ze, ondanks mijn protest, alsnog een extra flesje wijn open, terwijl haar vriend zich bij ons voegde. Alleszins blij dat ik na al die drank kon blijven slapen in de zeer gerieflijke kamer van de dochter van haar vriend mét ensuite!

Wandeling in de Schipgatduinen

Heerlijk geslapen in het bijzonder rustige appartement van onze vrienden. Of zou het toch die gezonde zeelucht zijn?

We genoten samen van een laat ontbijt met spek en eieren. En maakten vervolgens met ons vijven (de oudste dochter bleef thuis, want die had nog wat huiswerk te doen) een mooie wandeling door de Schipgatduinen. De weergoden waren ons bijzonder gunstig gezind. De zon scheen en de lucht was prachtig blauw. Ideaal voor een winterwandeling!

Op het einde van de wandeling ontdekten we nog een mini-cache, gecamoufleerd als een wansmakelijke stront. Een grappig einde van een mooie wandeling.

Omdat het ondertussen al half vier was, besloten we een vieruurtje te eten in Brasserie Rubens. De oudste dochter, die ondertussen haar huiswerk gedaan had, vervoegde ons. Terwijl de volwassenen genoten van wat gefrituurde hapjes, gingen de jongedames voor de zoetigheden. We bleven gezellig keuvelen aan de mooie houten tafel tot het tijd was om naar het appartement terug te gaan en afscheid te nemen. Onze vrienden hadden immers nog een ziekenbezoek aan de oma op het programma staan.

Iets na vijf uur namen we afscheid van onze vrienden en reden mijn vriend en ik terug met de Cambio naar Oostende. Best wel een stevige rit van Koksijde naar Oostende, zeker met wat file onderweg. Na onze cambio geparkeerd te hebben, was het ondertussen al zes uur gepasseerd. Dus besloten we op zoek te gaan naar een restaurant voor het avondmaal. Googlemaps wees ons de weg naar Italiaans restaurant Bajatzu, wat een absoluut schot in de roos bleek. Uitstekende pasta met een overvloed aan zeevruchten. Te onthouden voor een volgend bezoek aan Oostende.

We wuifden nog even naar Ensor en namen dan de trein terug naar Leuven. Nagenietend van een fijn weekend.

Demoteamhappening in Oostende

Zaterdagnamiddag spoorden mijn vriend en ik met de trein richting Oostende. Want hoe zeer ik soms ook klaag over de NMBS, om naar de kust te gaan, blijft de trein het ideale vervoersmiddel. We waren uitgenodigd door onze vrienden uit Herent om naar de Demoteamhappening in Oostende te komen. De oudste dochter van onze vrienden nam samen met haar team deel aan deze competitie. Meteen een ideale reden om er een weekendje aan zee van te maken!

In Oostende hadden we een Cambio gereserveerd om na de happening makkelijk naar Koksijde te kunnen rijden, waar het appartement van de ouders van onze vrienden zich bevond. Mijn vriend en ik parkeerden eerst de Cambio vlakbij het Sportcentrum van Oostende en wandelden vervolgens richting de dijk. De happening startte immers pas om 18.15u en we wilden nog graag iets kleins eten alvorens een paar uur naar optredens van enthousiaste turnclubs te kijken.

En zo belandden we een beetje op goed geluk bij Tibetaans restaurant Yak, een vrij smal, maar kleurrijk ingericht restaurant. We bestelden twee verschillende soorten momo’s en een soepje. Lekker en ideaal om de eerste honger te stillen.

Stipt om 18u kwamen mijn vriend en ik aan bij Sportcentrum De Koninklijke Stallingen. We kregen allebei een stempel op onze hand en zochten vervolgens onze genummerde plaatsen op in de sportzaal. Tot onze verbazing was er geen spoor van onze vrienden en hun jongste dochter. We zagen de minuten wegtikken en vreesden even dat ze het niet zouden halen, want de groep van hun dochter mocht de avond openen, maar letterlijk zestig seconden voor de start van de happening namen ze de plaatsen naast ons in. Onze vrienden hadden blijkbaar wat problemen gehad om een parkeerplaats te vinden.

Voor mijn vriend en ik was het de allereerste keer dat we een demohappening bijwoonden en amai, wat een geweldig spektakel! De show was fantastisch en de zeven groepen die aantraden, gaven echt het beste van zichzelf. Ik was oprecht onder de indruk en vergat zelfs dat ik op een nogal ongemakkelijk houten bankje zat. En als kers op de taart eindigde TK Werchter op een schitterende derde plaats. Amai, zo stralen dat de dochter van onze vrienden deed! Dik verdiend!

Na de show gingen we met onze zessen eten bij Grieks restaurant Yamas (twee restaurants op één dag aangedaan waarvan de naam met een Y begint, dat gebeurt ook niet vaak). De meningen over het restaurant waren verdeeld, althans bij de moeilijkere eters. Ik vond mijn octopus heel lekker en de mezze schotel die onze vriendin had besteld, zag er ook zeer lekker uit. Ik had op voorhand gebeld om te vragen om het te vragen of het mogelijk was om 21.15u nog iets te eten, want de meeste restaurants aan de kust zijn in de winterperiode vrij vroeg dicht. En effectief, wij waren de allerlaatste klanten die het restaurant verlieten.

Na de maaltijd reden we naar het appartement in Koksijde en kropen we vrij snel na aankomst in bed. Moe na een fijne dag!

Sushi bij Wabi Sabi!

Nu mijn favoriete sushizaak Kintsugi gesloten is, waren mijn oud-klasgenoten Spaans en ik wel verplicht om uit te wijken naar Wabi Sabi! in de Muntstraat. En eerlijk, de sushi komt echt in de buurt van die van de Kintsugi. Al zou ik ook opnieuw een bezoek moeten brengen aan de Sakura, waarvan veel mensen zeggen dat zij nu het beste sushirestaurant van Leuven zijn. Jammer dat Sakura niet levert.

Enfin, met een kannetje warme saké erbij was dit alvast het ideale begin van het weekend!

Ladies who lunch!

Yep, our tradition is still going strong! Al is het soms een uitdaging om een moment te vinden dat voor iedereen past, en moeten we de oorspronkelijk afspraak vaak verzetten, toch vinden we mits wat geduld altijd wel een gaatje in de gemeenschappelijke agenda’s.

Omdat ik om half twee alweer een meeting had, maakten we het onszelf niet te moeilijk en gingen we voor een snelle lunch bij Le Pain Quotidien. Ik bestelde een zuurdesem flatbread met mozzarella di bufala en geroosterde groenten, maar door een miscommunicatie met de dienster (waarvoor ik de verantwoordelijkheid geheel op mij neem) kreeg ik in de plaats daarvan een zuurdesem flatbread met bio spiegeleitjes. Jammer, want ik had echt mijn zinnen gezet op mozzarella en geroosterde groenten. Maar goed, dit was ook lekker, al denk ik dat de versie met groenten toch wel superieur geweest zou zijn. Dit was wel heel simpel.

Omdat het vrijdag was en we nog niet geklonken hadden op het nieuwe jaar bestelden we een glaasje schuimwijn. Want ja, een mens moet tussen al dat werken door ook nog een beetje genieten van het leven, he!

Yet Another Blog

Life on my side

vrienden