Ensor danst in Alden Biesen

Met een Cambio vol met kostuums en maskers reden mijn vriend en ik blijgezind naar het mooie Alden Biesen in Bilzen. We werden ter plekke bijzonder vriendelijk onthaald en meteen naar onze hotelkamer gebracht, waar we zowaar een volledige goodie bag aantroffen met nog wat extra maskers!

Omdat er tijdens het feest zelf geen eten voorzien was, hadden mijn vriend en ik een tafeltje voor twee gereserveerd in restaurant Nif in hartje Bilzen. Door een gelukkig toeval parkeerden we in een ondergrondse parking waarvan de uitgang uitkwam rechtstreeks bij het restaurant. Wij trakteerden onszelf op de driegangenmenu voor 44 euro per persoon. Prijs-kwaliteit top! De sushi was heerlijk, net als de Thaise rode curry. Eigenlijk had ik met twee gangen ruim voldoende gegeten, maar hey, voor zo’n lekkere brownie vind ik altijd nog wel een plekje. 😉

Na het eten reden we terug naar Alden Biesen om ons om te kleden op de kamer. En zo schreden we een paar minuten na acht uur in vol ornaat naar de prachtige waterburcht voor een gemaskerd bal in Belle Époquestijl. Tot ons groot genoegen hadden alle gasten enorm hun best gedaan om zich aan het thema te houden. Dat sommige kostuums duidelijk uit een ander tijdperk dateerden, zagen we graag door de vingers. Echt iedereen zag er prachtig uit. Het live orkest zorgde voor aangepaste muziek en er liep zowaar een heuse kopie van Ensor rond op het bal.

Natuurlijk namen mijn vriend en ik deel aan de dansinitiatie. We vonden twee knappe dames om samen met ons de quadrille te dansen en daarna leerden we de beginselen van het walsen (wat ik ooit in een ver verleden al eens geleerd heb, maar duidelijk helemaal vergeten was). De uitleg van de leerkracht kon beter, maar we amuseerden ons, dat was het belangrijkste. Al had ik gehoopt om na de initiatie een volledig nummer te kunnen dansen, maar dat was duidelijk niet voorzien in het programma.

De avond had nog meer in petto voor ons! Via een wachtwoord kregen we toegang tot een geheime doorgang die ons naar het casino leidde. In ruil voor een donatie voor het goede doel kregen we een nepbiljet dat we konden omzetten in chips. Tot mijn grote verbazing waren de spelgoden op mijn hand. Ik bleef maar winnen! Mijn stapeltje aan chips groeide en groeide. Tot de vriendelijke dame aan de roulette zei dat ze ging afsluiten, waardoor ik mij genoodzaakt zag al mijn chips erdoor te jagen.

We sloten de avond al dansend af en kropen rond een uur of één in bed. Ik hoop van harte dat er volgend jaar een heruitgave komt!

Ontbijt in Martin’s Rentmeesterij

Zaterdagochtend lekker lang uitgeslapen, want het ontbijtbuffet is open tot elf uur! Wanneer we onze gordijnen open trekken, zien we grijsgrauwe wolken en regen. Als we de weersvoorspellingen mogen geloven, zal dit voor de rest van de dag zo zijn. En eerlijk, daar hebben we allebei geen zin in. We besluiten dus op ons gemak te genieten van het ontbijtbuffet in Martin’s Rentmeesterij en vervolgens terug richting Leuven te rijden.

Het ontbijtbuffet is gelijkaardig georganiseerd als in Hotel Andromeda in Oostende: voor het merendeel apart verpakte porties die je op een dienblad kan stapelen om vervolgens mee naar je kamer te nemen. Alleen de scrambled eggs, worstjes en spek, moeten we uit een gemeenschappelijke bak scheppen. Mijn vriend en ik zijn helemaal alleen met z’n tweetjes aan het ontbijtbuffet, dus we voelen ons superveilig. Uitdaging van de dag: twee glazen met bubbels balanceren op een plastic dienblad dat niet helemaal stabiel is. Gelukkig raak ik zonder kleerscheuren boven in onze hotelkamer.

We ontbijten op ons gemak en genieten ondanks de regen van het uitzicht op de boerenbuiten. Tegen het middaguur checken we uit en vertrekken we opnieuw naar Leuven. Op de terugweg rijden we even langs mijn broertje en zijn vriendin voor een babbel aan het schuifraam van hun chique nieuwbouwvilla. Blijft toch bizar dat je niet meer bij je eigen familie op bezoek kan. Mijn broer en zijn vriendin zijn minder grote watjes dan mijn vriend en mezelf, want zij hebben deze natte zaterdagnamiddag wel nog een wandeling gepland. Respect!

Al bij al zijn mijn vriend en ik net iets meer dan 24 uur van huis geweest, maar we hebben er toch deugd van gehad!

Een vroeg Valentijnsdiner!

We waren nét klaar met het uittesten van de inhoud van onze love box ;-), toen aan de deur van onze hotelkamer geklopt werd. Een correct gemaskerde hotelbediende (wie had een jaar geleden kunnen vermoeden dat maskers een noodzakelijk accessoire zouden worden?) bracht ons onze eerste gang van de avond. Drie overheerlijke hapjes. Onder het motto: goed begonnen, is half gewonnen. Natuurlijk dronken we daar een glaasje roze bubbels bij. Meegenomen uit onze eigen wijnkelder. 😉 Mijn vriend en ik hadden op voorhand de prijzen opgezocht van de flessen wijn in Martin’s Rentmeesterij en wijselijk besloten dat we vijftig euro voor een fles wijn er toch lichtelijk over vonden. De bubbels van Wijnhuis Douchy waren iets vriendelijker voor de portemonnee.

Carpaccio Saint-Jacques, wakame, radijs, komkommer, yuzu vinaigrette:

Rundsvlees op Rossini wijze, champignons, witloof, bloemkool, jus van tijm:

Crème van witte chocolade, exotische gel, amandelcake, hart van rood fruit:

Bij het rundsvlees hadden we een flesje rode wijn voorzien. Helaas, het is ons nog niet vaak overkomen, maar deze fles rode wijn uit 2015 smaakte naar kurk. We deden nog een poging om de wijn wat meer te laten chambreren, maar hij werd er niet beter op. Zonde.

We lieten het echter niet aan ons hart komen en sloten de avond af met zijn tweetjes in het bubbelbad. Zalig!

Een Valentijnsweekend in Alden Biesen

Vrijdagnamiddag hadden mijn vriend en ik vrijaf genomen om op tijd richting Bilzen te vertrekken. We hadden immers de Valentine Special geboekt in het prachtige Martin’s Rentmeesterij hotel, vlak langs Alden Biesen. Normaal hechten mijn vriend en ik niet veel belang aan Valentijn, maar hey, elke gelegenheid om even te ontsnappen aan de vier muren van ons appartement is tegenwoordig meer dan welkom. En zoveel hotels zijn er niet die een viergangen Valentijnsdiner aanbieden op de kamer mét garantie dat alles coronaproof zou verlopen.

De weersvoorspellingen waren niet meteen om over naar huis te schrijven, maar hey, ik vond het al geweldig dat er bij aankomst échte rozenblaadjes op ons hotelbed lagen. En een blikje pralines, origineel én lekker! Ons tafeltje voor het diner ‘s avonds was al gedekt. We keken allebei uit naar deze private dining experience. En dan te bedenken dat ik tot voor de coronacrisis nog maar één keer in mijn leven room service besteld had!

We lieten onze valies af op de kamer en vertrokken meteen voor een wandeling in de omgeving. We wilden optimaal profiteren van het feit dat er vrijdagnamiddag geen regen voorspeld was en genoten van de mooie omgeving rond het kasteel. De wolken weerspiegelden poëtisch in de regenplassen op de velden en we snoven de geur van natte aarde op. Hoe mooi moet het hier niet zijn in volle bloesemseizoen!

We spotten een zeer bijzondere kantoor (van een architectenbureau, uiteraard) en de eerste sneeuwklokjes van het jaar.

We kozen voor onze wandeling bewust voor de verharde wegen, kwestie van de modder te vermijden en dat lukte prima, tot we het onzalige idee hadden een klein veldwegeltje te nemen dat ons rechtstreeks naar de achterkant van het hotel moest brengen. Hoe verder we stapten, hoe dieper onze wandelschoenen in de modder wegzakten, tot ik het water mijn schoenen voelden binnen sijpelen. Nuja, het waren de laatste meters naar onze hotelkamer, daar konden we natte schoenen en kousen uitspelen en opwarmen met een lekker douche.

Helemaal klaar voor ons Valentijnsdiner!

Ontmoetingsmoment in Alden Biesen

Gisteren organiseerden mijn collega’s en ik een ontmoetingsmoment in Alden Biesen. En ik moet zeggen, mijn collega’s hadden alles tot in de puntjes voorbereid. Het onthaal met brunch werd door iedereen erg geapprecieerd (sommige collega’s moesten helemaal uit West-Vlaanderen naar Alden Biesen komen, dus wilden we hen een beetje in de watten leggen) en de rest van de dag verliep perfect volgens schema. De pauze met een glaasje om te klinken op het nieuwe jaar en wat dessertjes om de gaatjes te vullen, was de perfecte gelegenheid om wat ervaringen uit te wisselen tijdens een informele babbel. Hopelijk hebben de aanwezigen er een even goed gevoel aan overhouden als ikzelf.

Zomeropera L’Italiana in Algeri in Alden Biesen

Na de fijne ervaring van vorig jaar, moest ik niet lang twijfelen toen de uitnodiging voor de Zomeropera in Alden Biesen in mijn mailbox viel. Mijn vriend bevond zich dit weekend in Zwitserland, dus ik moest op zoek naar een andere date om mij te vergezellen. Ik dacht meteen aan mijn goede kameraad en oud-studiegenoot J. En jawel, hij had deze vrijdag nog geen afspraken in zijn agenda staan!

Hij was zo vriendelijk om me te komen oppikken in Leuven en een rit van 50 minuten laten waren we in Alden Biesen. Doordat we vroeger waren dan de vorige keer, konden we meer dan één glaasje schuimwijn meepikken en er was pasta carbonara en taboulé om de hongerigen te spijzen. Eén voor één druppelden mijn collega’s binnen en het was zo’n gezellige boel dat we een beetje aanmoediging nodig hadden om onze plaatsen in te nemen voor het spektakel.

Eerlijk gezegd was de opera L’Italiana in Algeri van Gioachino Rossini mij volledig onbekend, maar wat een meevaller! Hoewel de muziek bij mij geen belletje deed rinkelen, vond ik de voorstelling beter dan vorig jaar. Een schitterend idee trouwens om de opera op te voeren als een generale repetitie van diezelfde opera. Op die manier werd er een extra laag toegevoegd aan de voorstelling: we zagen niet alleen het podium, maar ook de coulissen van de voorstelling, waar zich achter de schermen allerlei kleine drama’s en komische situaties afspeelden. Er gebeurde zoveel tegelijkertijd dat je gerust nog eens een tweede keer naar de voorstelling kan gaan kijken, om mee te pikken wat je tijdens de eerste voorstelling gemist hebt. Doordat het zogezegd om een generale repetitie ging, liep er ook vanalles fout. Wat soms tot regelrechte slapstick situaties leidde, zoals de snor van de hoofdrolspeler die aan de handschoen van de mezzosopraan bleef plakken of de kapitein van de wacht die zijn lans vergeet mee te nemen op het podium en dan maar doet alsof hij een onzichtbare lans vast heeft. Echt zeer knap gedaan en het voelde nooit geforceerd grappig.

Dikke pluim trouwens voor de Sloveense mezzosopraan Nuška Drašcek Rojko die de rol van de Italiaans Isabella speelde. Een absoluut toptalent met een geweldig uitstraling op het podium. In haar eentje overtrof ze moeiteloos gans de cast, die zelf ook uitstekend stond te zingen en te acteren.

Na de voorstelling was er nog tijd om na te praten bij een drankje en een dessertje. Ik denk dat de catering het aantal desserts verkeerd had ingeschat, want ik kreeg met moeite één klein potje chocomousse te pakken. Maar verder geen klagen. Topavond die me ook de gelegenheid gaf bij te praten met mijn kameraad.

Volgend jaar opnieuw!

In de reeks: waar was yab vandaag?

In Alden Biesen!

In de reeks: Waar was yab vandaag?

In het verre Bilzen, alwaar ik eerst genoot van wat ongetwijfeld de lekkerste barbecue ooit was en vervolgens een zeer boeiende rondleiding kreeg in het gloednieuwe hotel Martin’s Rentmeesterij, op een steenworp afstand van Alden Biesen.

En de zon scheen, dat was ook mooi meegenomen!

Zomeropera in Alden Biesen

Toen de uitnodiging voor de Zomeropera in Alden Biesen in mijn mailbox viel, twijfelde ik even. Alden Biesen is immers niet bepaald bij de deur, maar hey, mijn vriend was net in het land dat weekend en het zou wel lukken om van iemand een auto te lenen. En inderdaad mijn allerliefste schoonzusje was zo vriendelijk haar auto aan ons af te staan. Meteen een gelegenheid om mij nog eens naar het thuisfront te begeven, gelegen op een klein half uur rijden van Alden Biesen.

Mijn vader kwam mijn vriend en mij afhalen aan het station en zo kreeg mijn vriend voor het eerst irl het huis in wording van mijn broer en zijn vriendin te zien. Ondertussen zijn de bouwwerkens al flink opgeschoten en zijn ze bezig met eigenhandig de elektriciteit te leggen. Mijn broer, hij blijft me verbazen.

Mijn vriend en ik aten samen met mijn broer en zijn vriendin, beiden doodmoe na een dag van fysieke arbeid. Zij aten frietjes en ik boterhammen (nooit zo’n fan van frietjes geweest). Na het avondmaal vertrokken we met onze geleende wagen naar Alden Biesen. Mijn vriend aan het stuur en ik naast hem, genietend van het mooie avondlicht dat het Limburgse landschap in een warme gloed zette. We waren nog net op tijd om één glaasje schuimwijn mee te pikken alvorens ons naar onze gereserveerde plaatsen te begeven.

Wat de zomeropera in Alden Biesen zo bijzonder maakt, is dat deze in open lucht opgevoerd wordt op één van de binnenplaatsen van het kasteel. Gelukkig is de binnenplaats overdekt met canvas zeilen, zodat de operaliefhebbers niet de regen komen te zitten. Geen wolkje aan de hemel echter, deze zaterdag, de weergoden waren de première van Il Trovatore goed gezind. Ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast was door de kwaliteit van de opvoering, die zeker het amateurniveau oversteeg. Het decor werd op een knappe manier gebruikt om het verhaal te vertellen en de hoofdpersonages werden door zeer goede stemmen vertolkt. De hoofdrollen konden niet alleen goed konden zingen, maar leefden zich ook op een overtuigende manier in hun rol in.

Ik moet wel toegeven dat het geen kwaad had gekund mij op voorhand iets meer in te lezen in het verhaal. Il Trovatore vertelt een bijzonder complex verhaal dat ietwat met haken en ogen aan mekaar hangt. Gelukkig had in een programmaboekje met de korte inhoud en de tekst van de opvoering, anders zou ik na een paar minuten al reddeloos verloren geweest zijn.

Na de voorstelling werden we verwacht op de VIP-receptie, waar ik kennismaakte met een aantal mensen die betrokken waren bij de totstandkoming van de opera. Er was lekkere schuimwijn, wijn, quiches en goulash. Ik had al spijt dat we gegeten hadden alvorens naar Alden Biesen te vertrekken. 😉

Alleszins een fijne avond die ik in de toekomst nog eens hoop over te doen.

Tweedaagse in Alden Biesen

Woensdagochtend trok ik de deur van Goofball‘s woonst achter me dicht en spoorde ik richting Brussel voor mijn allereerste werkdag op mijn nieuwe, oude werk. Veel tijd had ik niet om mijn collega’s gedag te zeggen, want om 11.20u vertrokken mijn collega-teamverantwoordelijken en ik naar Alden Biesen.

Ik ging langs bij mijn oude team en bij (een deel van) mijn nieuwe team. Uiteraard was het een blij weerzien met de collega’s waarmee ik zo lang heb samengewerkt, maar wat voor mij een echte opsteker was, was de reactie van mijn nieuwe team: iedereen was (naar mijn aanvoelen) oprecht vriendelijk en ik voelde me meteen welkom. Uiteraard was er niet voldoende tijd voor een uitgebreide kennismaking, maar dat neem ik mee voor het nieuwe jaar.

Daarna ging ik nog even langs bij mijn nieuwe, oude baas om wat praktische zaken door te spreken (na de grote reorganisatie, krijgt iedereen in het nieuwe jaar ook fysiek een nieuwe plek toegewezen, een hele operatie) en toen was het tijd om in het busje naar Alden Biesen te stappen. De sfeer zat er al van bij het vertrek goed in en ik had een beetje een schoolreisgevoel. De rit was alleszins een ideale manier om mijn collega-teamverantwoordelijken wat beter te leren kennen.

In Alden Biesen aangekomen, kregen we een fijne lunch aangeboden, want we waren allemaal hongerig na de lange rit. Daarna was het tijd om erin te vliegen. We bogen ons over de invulling van onze opdracht als teamverantwoordelijke en probeerden onze verwachtingen op het vlak van coaching en begeleiding te verfijnen. Uiteindelijk zijn we met een splinternieuwe ploeg en krijgt ieder van ons een team van 20 à 30 personen toegewezen en een pak meer verantwoordelijkheden dan voordien.

De namiddag vloog voorbij. Uiteraard kregen we niet alle issues uitgeklaard, maar ik voelde wel dat we op dezelfde golflengte zaten en dat is belangrijk voor de toekomstige samenwerking.

‘s Avonds werden we getrakteerd op een oerklassiek, maar erg smakelijk diner. Lang geleden dat ik nog eens de combinatie soep – hoofdgerecht – zwaar calorierijk dessert gegeten heb. Flashback naar mijn kindertijd.

Na het diner was het tijd voor een teambuilding activiteit: we werden opgedeeld in drie groepjes en probeerden zo snel mogelijk de codes te kraken om zo de kluis te kunnen openen. Het was de eerste keer dat ik aan een dergelijke teambuilding deelnam en ik moet zeggen dat ik het break-the-box concept van Evenuit wel heel fijn vond. In het begin kon ik me er niet helemaal voor opladen, maar toen, naarmate het spel vorderde, bleek dat we voor lagen op de andere teams, kwam mijn competitieve ingesteldheid naar boven en jawel, dankzij onze gezamenlijke inspanningen (en mijn onovertroffen google skills) won ons team. Natuurlijk was de oplossing van de allerlaatste puzzel het woord TEAM. Ik had het moeten weten. 😉

De eerste prijs was een flesje cava, maar wij deden het uiteraard enkel en alleen voor de eer. Na afloop van de teambuilding zakten we door aan de bar
tot half twee ‘s nachts. Misschien niet de meest optimale voorbereiding voor de tweede dag brainstormen, maar de teambanden zullen er alleen maar sterker door geworden zijn. 😉

Aan het ontbijt de dag nadien ontwaarde ik alleszins veel kleine oogjes. 😉 Het ontbijt was copieus en gaf ons meer dan voldoende energie om de voormiddag er goed in te vliegen. Het was nodig, want er stonden een aantal prangende kwesties op het programma. ‘s Middags schoof het managementteam bij aan tafel en kregen we alweer een uitgebreid driegangenmenu (soep – hoofdgerecht – calorierijk dessert) voorgeschoteld. Ik zal eerlijk zijn, voor mij hoefde dat niet per sé. Een broodje zou zeker volstaan hebben. Maar goed, ik kan niet ontkennen dat we dik in de watten gelegd werden daar in Alden Biesen. De chocomousse was trouwens een kopie van degene die mijn moeder vroeger maakte: op basis van die poedertjes van Dr. Oetker. Niet echt een succes te noemen, dus ik hield het na een paar happen voor bekeken. 😉

In de namiddag presenteerden we de resultaten van ons werk aan het managementteam, wat soms tot nogal onverwachte reacties leidde, moet ik toegeven. We sloten de namiddag af met, hoe kan het ook anders, Limburgse vlaai! Cultureel erfgoed!

Ik had nog graag willen blijven om na te praten, maar een vriendelijke collega-teamverantwoordelijke had me een lift naar Leuven aangeboden. Makkelijker dan eerst met het busje terug naar Brussel te rijden en van daaruit de trein naar Leuven te nemen. Daardoor was het afscheid een beetje abrupt (en kon ik maar een klein stukje vlaai eten), maar ik moet zeggen dat ik een heel positief gevoel heb overgehouden aan dit weekend. Ik denk echt dat we als team dichter naar mekaar gegroeid zijn en dat kan onze toekomstige samenwerking alleen maar ten goede komen.

Terug in Leuven kreeg ik opnieuw een heerlijk avondmaal voorgeschoteld, met, jawel: zalm! Het zal me deze tweedaagse alvast niet aan aminozuren ontbroken hebben. 😉

Yet Another Blog

Life on my side

alden biesen