Sectordag audiovisuele sector in Kinepolis Gent

Deze namiddag zat ik alweer op de trein richting Gent om de jaarlijkse sectordag van de Vlaamse audiovisuele sector bij te wonen. Ik had net mijn blue-bike op slot gedaan en was onderweg naar de befaamde trappen van de Gentse kinepolis, toen de minister met zijn adviseur uit zijn chique wagen stapte. Dan maar een handje gegeven met mijn door de fietstocht en het feit dat ik mijn kap had moeten opzetten tegen de regen, ietwat verwarde haar. Oh well, het leven zoals het is als je je milieuvriendelijk wil verplaatsen.

Na de inleidende speech van de minister presenteerde media-analist Johanna Koljonen de hoogtepunten uit het tiende Nostradamus rapport ‘Everything Changing All At Once’. Een zeer boeiende uiteenzetting, gebracht op zo’n manier dat het mij geen moeite kostte om mijn aandacht erbij te houden. Heel knap, want de toelichting nam in totaal bijna anderhalf uur in beslag. Johanna Koljonen heeft er alvast een fan bij.

IMG_1041

IMG_1048

IMG_1050

IMG_1051

IMG_1052

IMG_1053

IMG_1055

IMG_1062

Het daaropvolgende panelgesprek vond ik zelf wat minder, maar gelukkig maakte de afsluitende champagnereceptie door Piper-Heidsieck veel goed. Al was het hapjesaanbod alweer bijzonder karig. De royaal geschonken champagne was alvast een goeie opwarmer voor het komende champagneweekend met onze vrienden. Spijtig genoeg moest ik omwille van het geplande vroege vertrek naar de champagnestreek zaterdagochtend verstek laten gaan voor de aansluitende avant-première van de film Here van regisseur Bas Devos. (Afgaand op de berichten van mijn collega’s niet zo’n ramp, niemand was enthousiast over deze film en blijkbaar is één van mijn medewerkers zelfs in slaap gevallen.)

Ook spijtig: doordat ik superdringend naar het toilet moest en ik de deur van het dichtstbijzijnde toilet niet open kreeg, bleef in de haast door de hoge nood mijn pas gekochte gloednieuwe regenjas achter op de trein. Ik vulde ondertussen het formulier Verloren voorwerpen van de NMBS in, maar ik heb er geen goed oog op dat mijn jas terug gevonden zal worden. In al die jaren nog nooit een positieve uitkomst gekregen na een melding van mijn kant. Laat ons hopen dat de jas terecht komt bij iemand die hem kan gebruiken.

Opening Film Fest Gent

Gisteren spoorde ik samen met mijn netjes in het pak gestoken collega van Brussel naar Gent voor de officiële opening van Film Fest Gent. De blue-bike bracht ons zonder problemen naar de Kinepolis van Gent, alwaar we een blik konden werpen op Fien Troch en Cathalina Geeraerts, die de hoofdrol vertolkt in Holly van regisseuse Fien Troch. De witte jurk van Cathalina was prachtig, maar je zag dat ze zich niet helemaal op haar gemak voelde in haar jurk, die weinig aan de verbeelding overliet. Ze was de ganse tijd aan het trekken aan het ding, wellicht was onzeker of alles wel op zijn plaats zou blijven zitten.

IMG_0936

IMG_0940

IMG_0948

Ik was persoonlijk erg benieuwd naar Holly. Altijd fijn om een vrouwelijke regisseuse aan het werk te zien. Jammer genoeg moet ik zeggen dat Holly teleurstelde. Het tempo van de film lag voor mij te traag en tijdens sommige stukken zat ik me zelfs gewoonweg te vervelen. Wat geen afbreuk doet aan de prestatie van de hoofdrolspeelster, die duidelijk veel talent heeft. De dreigende ondertoon van de film leidde uiteindelijk niet tot een ontknoping en het open einde was nog de grootste teleurstelling van alles. Niet voor mij, deze film. Mijn collega’s die samen met mij op de achterste rij van de zaal zaten, deelden mijn mening alvast.

Toen ik na de film mijn iphone opnieuw opzette om de uren van de treinen te controleren, bleek dat er een ongeval was gebeurd tussen Gent en Brussel en dat het treinverkeer daardoor stil lag. Meteen begon mijn hoofd te malen over hoe mijn collega en ik in godsnaam naar huis konden geraken die avond, waardoor ik jammer genoeg niet echt heb kunnen genieten van de receptie. Het was zeker mogelijk om met een collega mee naar Brussel te rijden, maar dan moest ik twee blue-bikes achter laten aan de kinepolis in Gent. Wat mij ongetwijfeld op een fikse boete zou komen te staan. Ik kon ook niet meteen iemand bedenken aan wie ik de twee sleutels kon overmaken om de fietsen naar het station terug te brengen. Dus kon ik alleen maar hopen dat het treinverkeer tijdig hersteld zou geraken zodat mijn collega en ik gewoon de laatste trein naar huis konden nemen.

Uiteindelijk raakten de problemen tussen Gent en Brussel net op tijd opgelost, zodat mijn collega en ik toch de laatste trein naar Brussel konden nemen. Doodjammer alweer dat we zo weinig tijd op de receptie konden doorbrengen (echt, waarom kan de openingsfilm niet gewoon starten om 19u ipv om 20u (in realiteit pas 20.30u). Dat geeft de aanwezigen die niet van Gent zelf zijn de mogelijkheid om toch een beetje te socializen op de receptie, want nu heb ik tegen veel bekenden alleen maar ‘hoi’ en ‘dag’ kunnen zeggen. Enfin ja, misschien toch eens overwegen om de volgende keer opnieuw een overnachting te boeken in Gent.

En oja, natuurlijk had de laatste trein naar Leuven een kwartier vertraging en zijn mijn collega en ik dus voor niets in zeven haast vertrokken op de receptie. Maar goed, ik was al blij dat er nog een trein reed!

IMG_0952

Première van Close op het Film Fest Gent

Gisteren had ik de eer en het genoegen om aanwezig te zijn op de feestelijke opening van het Film Fest Gent. Last minute besloten mijn collega en ik toch maar met de trein te gaan, want Waze en googlemaps toonden enorm veel file onderweg. Kwestie van niet al nagelbijtend in de wagen te moeten zitten, terwijl de minuten wegtikken en je vreest het begin van de film te missen. Met de blue-bike was de afstand van het station naar de Kinepolis in Gent zeer vlot overbrugbaar.

De openingsfilm was Close van Lukas Dhont. Bijzonder ontroerende en schitterend in beeld gebrachte film. Chapeau voor de twee jonge hoofdrolspelers die de film op hun frêle schouders dragen. De camera zit hen letterlijk dicht op de huid. Prachtig, maar wel zwaar om te verteren. Ik moet toegeven dat ik soms snakte naar een vleugje humor om de tristesse te doorbreken, maar dat werd me niet gegund. Een film die ik niet zou aanraden als je zelf een moeilijke periode doormaakt. Tenzij je een goed wilt uithuilen, dan is deze film ideaal.

Tijdens de film werd ik twee keer gebeld door een onbekend nummer (mijn gsm staat altijd op stil, dus niemand heeft er iets van gemerkt). Ik zag dat er een bericht werd ingesproken op mijn antwoordapparaat, waardoor ik ervan uitging dat het redelijk dringend was. Ik belde dus meteen terug na het einde van de film.

Bleek dat het bericht afkomstig was van mijn collega, die nog laat op de avond sollictatiegesprekken had en zichzelf buitengesloten had uit ons kantoorgebouw in Brussel. Zonder gsm en zonder haar spullen uiteraard. Uiteindelijk was ze bij het hotel vlakbij ons kantoorgebouw aanbeland en had ze van daaruit mij proberen te bereiken. Tegen dat ik uit de filmzaal was, was ze er dankzij de bewaker van ons kantoorgebouw in geslaagd om terug binnen te geraken. Gelukkig had de tweede persoon met wie mijn collega de gesprekken afnam en die nog in het gebouw was, alarm geslagen. Eind goed, al goed!

Opgelucht begaf ik me naar de receptie, alwaar ik mijn tong verbrandde aan kokend hete soep. Gelukkig was er cava om te blussen. 😉 Lang konden we helaas niet blijven hangen op de receptie, want mijn collega, haar zoon (een filmstudent die het fantastisch vond deze opening te kunnen bijwonen) en ik moesten de laatste trein naar Leuven halen. We namen nog snel een foto van haar zoon op de rode loper, die prachtig versierd was met bloemen, sprongen op onze blue-bikes en haalden zonder problemen de laatste trein naar Leuven.

Op de trein kregen we gezelschap van nog een andere collega die met ons meespoorde tot in Brussel. Gezellig!

IMG_6851

IMG_6853

IMG_6855

IMG_6863

IMG_6864

Film Fest Gent

Volgens mijn archieven dateert mijn laatste bezoek aan Film Fest Gent van 2015. Amai, ik realiseerde mij niet dat dit al zo lang geleden was.

Aangezien ik het Industry Closing Debate van de Dag van het Filmberoep wilde meepikken, vertrok ik wat vroeger van het mijn werk in Brussel om van daaruit de trein naar Gent te nemen. Toen ik de straat overstak om mij richting het station te haasten, hoorde ik iemand luid toeteren. Stoppen jullie als iemand in Brussel luid toetert? Ik alvast niet. Maar dat het de toeteraar menens was, bleek uit het feit dat een andere voorbijganger naar me riep en mijn aandacht vestigde op het feit dat de toeteraar hevig aan het wuiven was. Bleek de toeteraar in kwestie mijn baas te zijn, die net op het moment dat ik de straat over stak met zijn wagen langsreed. Echt een ongelooflijk toeval. Aangezien mijn baas en ik dezelfde bestemming hadden, maakte ik dankbaar gebruik van zijn aanbod om mee te rijden. Me inwendig voornemend er alles aan te doen om een herhaling van onze rit naar Antwerpen te voorkomen.

Gelukkig viel de vrijdagavondspits mee en eens we uit Brussel waren verliep alles vlotjes. We vonden zelfs vrij makkelijk parking een straat verwijderd van het filmfestival. Ik was al blij dat mijn baas niet vlak voor de deur wilde parkeren. 😉

Het Industry Closing Debate bracht mij niet al te veel vernieuwende inzichten. De audiovisuele sector voelt natuurlijk de hete adem van de buitenlandse streaming platformen in de nek en hoezeer ik ook sympathiseer met een initiatief als Streamz, ik vrees stevig voor de levensvatbaarheid op lange termijn.

IMG_3880

Na het debat gingen mijn baas, twee collega’s en ikzelf dineren met wat mensen van de Film Fest organisatie. Ik moet zeggen dat ons diner bij Faim Fatale de perfectie benaderde: lekker eten, heerlijke wijn en een supersympathieke bediening die zich perfect aan de gevraagde timing hield. Want veel tijd hadden we niet: we werden immers om 20.15u verwacht op de première van Cool Abdoul, een film die het verhaal vertelt van de beruchte Gentse bokskampioen Ismaïl “Cool Abdoul” Abdoul.

IMG_3881

IMG_3883

IMG_3885

IMG_3890

Vlak voordat mijn collega’s en ik de filmzaal binnen gingen, zag ik een dame in zo’n fantastisch glitterkleedje dat ik niet anders kon dan haar feliciteren met haar outfit. Blijkt na de première dat ik de vrouw van de enige echte Ismaïl “Cool Abdoul” Abdoul gecomplimenteerd had. Ik denk niet dat ze het erg vond. 😉

Ik vond Cool Abdoul trouwens een betere film dan Dune en dat is geheel en al de verdienste van de fantastische hoofdrolspeler, Nabil Mallat, die de film letterlijk op zijn schouders torst. Ik ben de tel kwijtgeraakt van het aantal shots die hem op de rug in beeld brachten, maar amai, wat een présence heeft die kerel. In het echte leven ben ik trouwens helemaal geen fan van de bokssport, veel te gewelddadig wat mij betreft, maar de boksscènes waren erg knap in beeld gebracht en maakten integraal deel uit van het verhaal, dat eigenlijk ook een beetje een liefdesverhaal is. Knappe Vlaamse film die het verdient om een succes te worden.

IMG_3899

Black

Het is ondertussen een mooie jaarlijkse afspraak: een avondje filmfestival in Gent. Ditmaal was ik er al van in de namiddag omdat ik een inspiratiedag bijwoonde met als thema het publiek van morgen. Boeiende presentaties afgewisseld met ronduit saaie presentaties. Een evenwichtig programma samenstellen voor zo’n dag, het is niet gemakkelijk, weet ik uit eigen ervaring.

En zoals zo vaak gebeurd, liepen de presentaties veel te lang uit. Timekeeping is essentieel bij dit soort events. Om wat tijd in te lopen, was de organisatie genoodzaakt de tweede pauze te schrappen. De ijspralines die voor die tweede pauze voorzien waren, werden dan maar uitgedeeld in de zaal. Jummie, ijspralines: de smaak van nostalgie! Mijn collega en ik waren zo in de wolken dat we het aanbod voor een tweede pakje niet afsloegen en dit samen deelden. Enfin ja, blijkt dat negen ijspralines toch wat van het goede te veel is. Ik kan er weer voor een paar jaar tegen.

Na het afsluitende panelgesprek praatten we na met een glaasje wijn. We hadden niet genoeg tijd om iets te gaan eten alvorens het tweede deel van de avond van start zou gaan: de uitreiking van de cultuurprijs film en daarbij aansluitend de vertoning van Black. Om de honger te stillen, verzamelden we zoveel mogelijk schoteltjes met radijsjes en cashewnoten die verspreid stonden op de verschillende tafeltjes in de receptieruimte. Dan hadden we toch al iets in onze magen. Gelukkig bleek het personeel rond te komen met komkommer sandwiches en worstenbroodjes. Hoera!

Terwijl ik genoot van mijn glaasje wijn, hield ik mijn gsm in het oog. Mijn vriend zou nakomen met de wagen, zodat we ons niet moesten haasten om de laatste trein naar Leuven te halen. Hoe sympathiek ik mijn ontmoeting met Avalon ook vond, ik zag het niet zitten om nog eens te moeten bedelen voor een lift in de hoop op tijd in Gent-Sint-Pieters te geraken.

De cultuurprijs ging naar Sam Lowyckeen verdiende winnaar wat mij betreft. Ik nestelde mij samen met mijn collega’s op de allerlaatste rij van de filmzaal (een unicum, ik denk dat ik nog nooit helemaal achteraan in de zaal gezeten heb, ik zit persoonlijk liever op de zesde of zevende rij om het gevoel te krijgen dat ik helemaal in de film zit) om vervolgens helemaal weggeblazen te worden door Black.

Dikke proficiat aan de heren Adil El Arbi en Bilall Fallah voor dit prachtige werkstuk. De film is een echte rollercoaster die je vanaf het eerste moment bij de keel grijpt om je niet meer los te laten. Dit klassieke Romeo en Julia verhaal blijft je, tegen beter weten in, doen hopen op een happy end. Er waren een paar momenten in de film dat ik de neiging om weg te kijken van het grote scherm moest onderdrukken. Ik kan mezelf alleen maar gelukkig prijzen dat ik als vrouw nog nooit met zo’n mensonterend geweld in contact ben gekomen. Prachtige vertolking ook van de hoofdrolspelers. Vooral Martha Canga Antonio die Mavela vertolkt, schittert. Niet te geloven dat deze mensen voordat ze in Black meespeelden geen enkele acteerervaring hadden en zomaar van de straat geplukt zijn. Fenomenaal.

Dat glaasje wijn op de afsluitende receptie (twee recepties op één dag, kan het decadenter?) was dus meer dan welkom.

Al moet ik toegeven dat ik die nacht toch niet zo goed geslapen heb.