Black

Het is ondertussen een mooie jaarlijkse afspraak: een avondje filmfestival in Gent. Ditmaal was ik er al van in de namiddag omdat ik een inspiratiedag bijwoonde met als thema het publiek van morgen. Boeiende presentaties afgewisseld met ronduit saaie presentaties. Een evenwichtig programma samenstellen voor zo’n dag, het is niet gemakkelijk, weet ik uit eigen ervaring.

En zoals zo vaak gebeurd, liepen de presentaties veel te lang uit. Timekeeping is essentieel bij dit soort events. Om wat tijd in te lopen, was de organisatie genoodzaakt de tweede pauze te schrappen. De ijspralines die voor die tweede pauze voorzien waren, werden dan maar uitgedeeld in de zaal. Jummie, ijspralines: de smaak van nostalgie! Mijn collega en ik waren zo in de wolken dat we het aanbod voor een tweede pakje niet afsloegen en dit samen deelden. Enfin ja, blijkt dat negen ijspralines toch wat van het goede te veel is. Ik kan er weer voor een paar jaar tegen.

Na het afsluitende panelgesprek praatten we na met een glaasje wijn. We hadden niet genoeg tijd om iets te gaan eten alvorens het tweede deel van de avond van start zou gaan: de uitreiking van de cultuurprijs film en daarbij aansluitend de vertoning van Black. Om de honger te stillen, verzamelden we zoveel mogelijk schoteltjes met radijsjes en cashewnoten die verspreid stonden op de verschillende tafeltjes in de receptieruimte. Dan hadden we toch al iets in onze magen. Gelukkig bleek het personeel rond te komen met komkommer sandwiches en worstenbroodjes. Hoera!

Terwijl ik genoot van mijn glaasje wijn, hield ik mijn gsm in het oog. Mijn vriend zou nakomen met de wagen, zodat we ons niet moesten haasten om de laatste trein naar Leuven te halen. Hoe sympathiek ik mijn ontmoeting met Avalon ook vond, ik zag het niet zitten om nog eens te moeten bedelen voor een lift in de hoop op tijd in Gent-Sint-Pieters te geraken.

De cultuurprijs ging naar Sam Lowyckeen verdiende winnaar wat mij betreft. Ik nestelde mij samen met mijn collega’s op de allerlaatste rij van de filmzaal (een unicum, ik denk dat ik nog nooit helemaal achteraan in de zaal gezeten heb, ik zit persoonlijk liever op de zesde of zevende rij om het gevoel te krijgen dat ik helemaal in de film zit) om vervolgens helemaal weggeblazen te worden door Black.

Dikke proficiat aan de heren Adil El Arbi en Bilall Fallah voor dit prachtige werkstuk. De film is een echte rollercoaster die je vanaf het eerste moment bij de keel grijpt om je niet meer los te laten. Dit klassieke Romeo en Julia verhaal blijft je, tegen beter weten in, doen hopen op een happy end. Er waren een paar momenten in de film dat ik de neiging om weg te kijken van het grote scherm moest onderdrukken. Ik kan mezelf alleen maar gelukkig prijzen dat ik als vrouw nog nooit met zo’n mensonterend geweld in contact ben gekomen. Prachtige vertolking ook van de hoofdrolspelers. Vooral Martha Canga Antonio die Mavela vertolkt, schittert. Niet te geloven dat deze mensen voordat ze in Black meespeelden geen enkele acteerervaring hadden en zomaar van de straat geplukt zijn. Fenomenaal.

Dat glaasje wijn op de afsluitende receptie (twee recepties op één dag, kan het decadenter?) was dus meer dan welkom.

Al moet ik toegeven dat ik die nacht toch niet zo goed geslapen heb.