Een relax weekendje

Het laatste weekend van januari goed ingezet met een diner op vrijdagavond bij vrienden wiens nieuwe keuken dringend moest ingewijd worden. Natuurlijk zijn wij steeds bereid vrienden uit de nood te helpen! We waren in totaal met drie reislustige koppels, gesprekstof verzekerd, dus. Altijd fijn om tips over reisbestemmingen te kunnen uitwisselen. Het was dan ook laat, voordat we er goed en wel erg in hadden. Gelukkig had ik op zaterdagochtend geen Spaanse les, zodat we lekker konden uitslapen.

Het plan was om de zaterdag rond de middag naar Trier te vertrekken. Ik had een overnachting in Hotel Villa Hügel geboekt om een bezoekje te brengen aan onze vrienden daar die net een baby’tje gekregen hadden. Helaas sliepen we een beetje te lang, moest ik nog een cadeautje gaan kopen en bleek onze auto nog maar eens administratief getakeld. Wat maakte dat we pas rond een uur of drie (na een busrit en een kleine wandeling langs de invalsweg) naar Trier konden vertrekken.

Gelukkig verliep de rit naar Trier erg vlotjes. Daar aangekomen, zagen we af van onze oorspronkelijke plannen om de stad in te trekken en besloten we gewoon iets te eten in de buurt van ons hotel en daarna de rest van de avond in het wellnesscentrum door te brengen. Zum alten Brauhaus bleek een onverwachte meevaller (ik leerde er dat schnecken slakken zijn, het wordt nog wat met dat Duits van mij) en de wellness was werkelijk zalig. Brandschoon, ijs om af te koelen en buiten een ouder koppel, waren we de enige die gebruik maakten van de faciliteiten. We konden er maar geen genoeg van krijgen en bleven er puffen en zweten tot sluitingsuur. Meteen goed voor mijn eerste keer seks op een waterbed. 😉

Onze kamer (suite eigenlijk) was ook meer dan in orde. Om over het ontbijt nog maar te zwijgen. Fantastisch om zo eens een weekendje in de watten gelegd te worden.

Na het geweldige ontbijt met Sekt en een gepocheerd eitje gingen we op bezoek bij onze vrienden. Hun dochter is een echt schatje én een geboren fotomodel. Mooi recht in de lens kijken, geweldig. We waren er ook bij toen ze voor de allereerste keer schaterlachte. Toch wel een bijzonder moment om te kunnen delen met onze vrienden.

Na de heerlijke zelfgemaakte chocoladetaart namen we afscheid en begonnen we op tijd aan de rit naar huis. We hadden een beetje schrik dat we onderweg sneeuw zouden tegenkomen (niet ideaal met onze zomerbandjes), maar die vrees bleek gelukkig ongegrond. Het bleef bij wat smeltende sneeuw.

Enfin, ik ben al aan het bekijken wanneer we opnieuw bij onze vrienden op bezoek kunnen, want dat hotel, daar zien ze mij beslist weer!

Een zaterdag onder vrienden

Vorige week zaterdag hadden we het plezier Peter, Lynn, Joke en Vincent over de vloer te hebben. Mijn vriend bekommerde zich om de hapjes: gerookte eendenborst met basilicum, druif en mozarella (heerlijk! dit maken we zeker nog eens) en stokbrood met guacamole en grijze garnaaltjes. Daarnaast zetten we ook nog kaasblokjes, chips en cashewnootjes op tafel. Een beetje te veel, want na de hapjes zaten we al goed vol en toen moest ik nog beginnen aan het hoofdgerecht.

Voor het hoofdgerecht hadden we een beetje vals gespeeld. We waren een bereiding van hert gaan halen bij de Wild & Gevogelte om de hoek. Lekker makkelijk: je schuift het bakje in de oven en een twintigtal minuten later komt er een heerlijk gerecht uit. Het hert werd geserveerd met pastinaak- en wortelpurée en een appeltje met veenbessen. Zalig!

Na het hoofdgerecht zaten we allemaal zo vol dat we besloten een wandelingetje door Leuven te maken om het eten wat te laten zakken. Het was een mooie herfstavond, ideaal om onze Oost-Vlaamse vrienden wat nauwer te laten kennismaken met Leuven en haar mooie winkelstraten. We toonden het middelpunt van Leuven, zochten naar de RedBall (die helaas op opgevouwen was), gaven uitleg bij het pas geopende Rector De Somerplein en toen belandden we op de kermis op het Laudeuzeplein. Lynn zag een ritje in de octopus wel zitten en wist ons te overtuigen om haar te vergezellen. Het moet jaren geleden zijn dat ik nog op een kermisattractie zat, maar ik heb er voluit van genoten. Armen in de lucht en gillen maar. :-) Al was mijn vriendje blij toen de rit gedaan was. 😉

Na onze wandeling schoven we aan tafel voor het dessert: chocoladefondue. You can never go wrong with chololadefondue.

Er gaat weinig boven een gezellige ontspannende avond met vrienden. En we hielden er fleurige bloemetjes en lekkere koekjes aan over. Bedankt voor de fijne avond, y’all!

Yesterday

Zo’n fantastische dag gehad, gisteren. Mijn collega’s waren stuk voor stuk superenthousiast met hun uitnodigingen voor ons feest, ik zag Dikkie doctor worden en tegelijkertijd was ik aanwezig bij een historisch moment voor de K.U.Leuven: de bekendmaking van de nieuwe rector. Ik stond met mijn kleine bescheiden fototoestel tussen al die professionele fotografen met hun dure camera’s. En vechten om een zo goed mogelijk beeld te maken van Mark Waer. Persjournalistiek, het is toch een vak apart. Ik zat daarna helemaal vol met adrenaline.

Om de adrenaline wat te laten zakken, dronken we nog een paar glaasjes op de receptie van Dikkie. Mijn vriend was aan de praat geraakt met een Japanner en tot onze grote vreugde konden we zelfs een (beperkt) gesprek in het Japans voeren. We kregen een compliment voor onze kennis van de taal, al weet je met die superbeleefde Japanners natuurlijk nooit of ze het echt menen. 😉 We hebben de Japanner onze meishi gegeven. Contacten in Japan zullen ons in de toekomst zeker nog van pas komen.

En ‘s avonds zaten we met een gezelschap van zes vrienden voor een groot scherm van de beste Star Trek film ooit te genieten. Zalig.

Eerste diner in 2009

Allez, ‘t is niet dat mijn vriend en ik in 2009 nog niet gedineerd hebben, maar gisteren hadden we voor het eerst in 2009 nog eens gasten te eten. 2009 bracht ons al een paar drinks en wat bezoekjes, maar het was toch van 2008 geleden dat we nog eens een volledige driegangenmenu in mekaar boksten. 

En het mag gezegd, de avond was een succes. Naar goede gewoonte kwam er weer heel wat voorbereidingsstress bij kijken (race tegen de klok om alles (mezelf incluis) op tijd gekuist te krijgen), maar de avond zelf verliep vlekkeloos. We zaten met drie koppels aan tafel en er werd gezellig gekeuveld. Het was zelfs zo plezant dat het enige koppel met kindjes veel later bleef dan gepland (gelukkig hadden ze de ouders opgetrommeld als babysit). Al zal het verslavend effect van het spelletje chapeau daar ook wel voor iets tussen gezeten hebben. Niets leuker dan mekaar beliegen en bedriegen. 😉

Wat aten wij:

  • Gevulde aardappel uit de oven met gerookte zalm, bieslook, mierikswortel en zure room;
  • Kip in een zakje met witte wijn, thijm, boschampignons en boter (een recept van Jamie Oliver, supergemakkelijk klaar te maken en heel lekker: gewoon alles bijeenkappen in een zakje van aluminiumfolie en daarna in de oven schuiven);
  • Chocoladefondue als afsluiter.

En om het helemaal decadent te maken, werden er tijdens het spelletje chapeau pralientjes op tafel gezet. Een desastreuze avond voor de lijn, maar o zo gezellig.

Chaotische gezelligheid

Net terug van een bezoekje aan onze vrienden in Antwerpen. Ik sta er telkens weer van versteld hoeveel energie hun drie kindjes tussen de één en vier jaar hebben en hoeveel decibels ze met z’n drieën produceren. 😉 Al is het wel leuk dat van verlegenheid geen sprake is en ze letterlijk bovenop mijn vriendje sprongen, die even niet wist wat hij met al die affectie moest doen. 😉

Het werd een gezellige avond, met wafels, petits fours en leuke gesprekken. We hadden het over hun toekomstplannen (ze zijn met de kerstdagen even terug in België na bijna een jaar in Amerika gewoond te hebben). Over de rechtbanken in Amerika en de ervaringen van vriend K daarmee (willekeur, was het eerste woord dat mij te binnen schoot; ik hoop dat deze werkwijze niet door alle rechtbanken gevolgd wordt) en natuurlijk over onze plannen om hen te bezoeken daar ginder in Baton Rouge.

Maar nu moet ik dringend in bed kruipen, want morgen staat een uitstapje naar Luxemburg stad op het programma!

Culinair weekendje

Het begon vrijdagavond met een werkelijk uitmuntend etentje bij Goya en zijn twee charmante dames. Lies had haar beste kookkunsten bovengehaald om ons te verwennen met een overheerlijke viergangenmenu bestaande uit scampi (jummie!), pompoensoep met geitenkaas (naar een dessert van Jeroen Meus), pittige kip met rijst en als dessert een sabayon met bosvruchten om duimen en vingers bij af te likken. Na harde onderhandelingen was ik als bob uit de bus gekomen en bleef het op alcoholgebied voor mij beperkt tot een glaasje cava (niet dat je mij hoort klagen). Juffrouw Ella is trouwens al een flinke dame geworden sinds de laatste keer dat ik haar in mijn armen hield.

Zaterdag geraakte ik helaas niet tijdig uit mijn bed om de sfeer te gaan opsnuiven bij de middelbare graad cursus digitale beeldverwerking. Bij nader inzien wilde ik die cursus toch helemaal niet volgen. ‘k Ga me volgend schooljaar van zodra de inschrijvingen geopend zijn, inschrijven voor de cursus hogere graad. Ze zullen mij daar niet meer liggen hebben bij de academie. Daardoor was ik goed uitgeslapen voor de origineelste housewarming ooit. Omdat de gastheer en gastvrouw nogal een klein huisje hebben, konden ze niet al hun gasten tegelijkertijd uitnodigen. Daarom hadden ze de dag opgedeeld in verschillende periodes waarop telkens andere gerechten werden aangeboden. Wij gingen voor de “roll it yourself” ‘s middags en genoten van de burrito’s en een goed gesprek. Al is het mij nog altijd niet helemaal duidelijk of de gastheer en gastvrouw Riga nu vonden meevallen of niet. 😉

En toen was het tijd om snel snel op zoek te gaan naar wat vlees en pastasalades voor de blogbeque. Waarover later meer!

Onze Lieve Vrouw-Hemelvaart

Altijd fijn, zo’n dagje dat de week korter en het weekend langer maakt. Wie weet nog dat dit vroeger een kerkelijke hoogdag wais? Een vrije dag is echter steeds welkom, zeker als je deze in het gezelschap van vrienden kan doorbrengen.

Door één of ander toeval ben ik ergens op een mailinglist beland waardoor ik enkele dagen voor onze afspraak een mailtje kreeg over de mogelijkheid om deel te nemen aan een brunch. Normaalgezien verdwijnen dit soort mails steeds linea recta in mijn prullenbak, maar nu wierp ik er even een oog op. En wat ik las, stond me wel aan. Brunchen in het groen, met warm en koud buffet en chocomousse en tiramisu als dessert. Klonk lekker. Mirteplus, ik had er nog nooit van gehoord, maar waarom dit niet eens proberen? Het kon maar meevallen.

Om elf uur wandelden mijn vriend en ik de mooie binnentuin van Mirteplus binnen en wat we zagen, deed het beste vermoeden. Een prachtige tuin, een glaasje cava dat op ons stond te wachten, mooie tuinmeubels en een groepje van drie dames die nog wat aan hun samenzang stonden te schaven. We kozen een plekje in de zon uit en wachtten op K, T en hun zoontje N. Enkele minuten later vervoegden ze ons gezelschap en genoten we van de zon, het eten en de fijne gesprekken.

Na het eten besloten we een wandeling te maken in de vlakbij gelegen Kruidtuin. De Kruidtuin is een echte aanrader in Leuven. Prachtige botanische tuin, die in elk seizoen iets anders te bieden heeft. We bewonderden de bloemen, lachten om de rare namen van sommige bomen, keken naar de kippen, zaten op een bankje en speelden wat met baby N die ondertussen al een flink uit de kluiten gewassen jongeman van vier maanden is.

Na de Kruidtuin zochten we de schaduw van parasol op een terrasje op de Oude Markt op. Mijn décolleté was intussen verkleurd van wit naar vurig rood. Zal me leren zonder zonnecrème de zon tegemoet te gaan. Ach, niets wat niet verholpen kan worden door liters after sun. We waren net aan het overwegen nog een tweede drankje te bestellen, toen T plots besefte dat ze haar splinternieuwe handtas niet meer bij zich had. Vergeten in de toiletten van de Kruidtuin, dik twee uur geleden. Geen tweede drankje, maar wij met z’n allen op een drafje naar de Kruidtuin terug. Ik kon me heel goed voorstellen hoe rottig T zich voelde, aangezien ik zelf dit soort situaties al vaker dan mij lief is, heb meegemaakt.

Natuurlijk geen handtas meer te vinden in de Kruidtuin. Iemand van het personeel gevraagd of er iets was binnengebracht. Niets. Naar de politie gebeld, ook daar was niets binnengebracht. Dan maar de bankkaarten en het gsm-abonnement laten blokkeren en naar het politiekantoor op de Grote Markt om aangifte te doen. Terwijl T binnen aan het opsommen was wat er zoal allemaal in haar handtas stak, wachtten L, baby N, mijn vriend en ik buiten. We wachtten en we bleven maar wachten. Na zo’n drie kwartier wachten (toch wel erg lang om een PV op te maken) begonnen we te vrezen dat de politie T in één van hun cellen had opgesloten. Voordat we overlegd hadden hoe we T uit haar penibele situatie konden redden, kwam ze gelukkig buiten. 😉

Om het verdriet van de verloren handtas een beetje te verzachten aten we nog een ijsje bij Billy’s en namen daarna afscheid. Spijtig dat een mooie dag op zo’n manier moest eindigen.

Gelukkig kreeg ons verhaal toch nog een happy end, want daarnet kreeg ik bericht dat vriendelijke mensen de handtas persoonlijk terugbezorgd hebben aan T. Een hele opluchting, want wat als de autosleutels en huissleutels in de verkeerde handen gevallen waren? Fijn om weten dat er nog eerlijke mensen op deze wereld zijn. T zal er zeker beter door slapen. 😉

Maharadja

Bijna een jaar geleden kreeg ik voor mijn verjaardag het bordspel Maharadja cadeau. Gisteren zijn we er eindelijk toe gekomen het spel uit te pakken en het effectief te spelen. Het is niet dat ik niet graag gezelschapsspelen speel, het komt er gewoon nooit van. Gebrek aan tijd, het meest gebruikte excuus ooit, jullie kennen dat wel.

Telkens als ik de gulle schenkers zag, voelde ik me een beetje schuldig omdat ik hun cadeau nog altijd niet gespeeld had. En ik probeerde altijd zorgvuldig rond dit gespreksonderwerp te laveren. Omdat het spel al bijna tien maanden stof lag te vergaren in onze kast, besloot ik de koe bij de horens te vatten. Ik legde een datum vast om het spel uit te proberen samen met mijn vriend (helemaal geen liefhebber van gezelschapsspelen), mijn broertje en zijn vriendin.

De avond startte met een flesje Groot Geluk die, tot onze verbazing, besloot helemaal in zijn eentje van de tafel te springen. Door de grote druk in de fles spoot de schuimwijn in het rond. Gelukkig bleef de fles heel, maar de inhoud lag verspreid over onze ganse leefruimte. Enfin, niet getreurd, beetje gedweild, ander flesje open gedaan, de dranklucht genegeerd, Indisch eten besteld en begonnen met het lezen van de spelregels. Die spelregels bleken niet mee te vallen. Maar goed, we gaan een uitdaging niet uit de weg.

Maharadja heeft enorm veel vrijheidsgraden, waardoor er vanalles gebeurt dat je onmogelijk kan voorzien. Ik denk dat je het toch een aantal keer moeten spelen om het goed onder de knie te hebben. Het is wel zo dat wie start vanuit een gunstige positie al van bij het begin van het spel een voordeel kan opbouwen dat nog moeilijk ongedaan te maken valt. Zo was mijn vriend (tot zijn grote vreugde, grommel, grommel) al gewonnen na twee beurten. Het duurde echter nog zes beurten eer wij dat doorhadden. Ik denk wel dat er potentieel in dit spel zit, maar daarvoor moet ik het echt nog een paar keer spelen. En oja, welke dommerik heeft de rode en de paarse stenen zo hard op elkaar laten lijken?

Gezellige avond

Twee bakken Carlsberg, een werkmens, een boskabout, een beginnend zelfstandige met een geweldig mooie jobtitel, een Bruno, wat aardbeien, een beetje chips, mijn vriendje en mezelf, dat waren de ingrediënten voor een supergezellige avond vol drink- en babbelplezier. Al heb ik een beetje valsgespeeld en voor mezelf een Piña Colada gemaakt. Bier is niet zo mijn ding.

Special guest van de avond: Lucie, die zich veel te makkelijk door de mooie praatjes van Ntone liet overtuigen om, ondanks het wachtende blokwerk, toch iets te komen drinken. Ze heeft er ocharme zelfs de sleutel van haar fietsslot voor moeten opofferen. Hopelijk is er ergens te lande een sleutelmaker die de in twee gebroken sleutel kan fixen… Gelukkig waren er galante heren genoeg om de dame in nood terug kotwaarts te voeren. Alwaar ze na deze kleine afleiding hopelijk nog veel bladzijden heeft kunnen studeren. 😉

Een trouwfeest in Slovakije!

Gisterennamiddag hadden we bezoek van oudklasgenootje W en zijn charmante, kersverse echtgenote L. De laatste keer dat we hen zagen, was voor hun vertrek naar Argentinië, meer dan anderhalf jaar geleden. W is altijd één van mijn favoriete studiegenootjes geweest: iemand met een zalig gevoel voor humor, maar helaas niet zo veel geluk op het gebied van vrouwen. Dat laatste trekje is hij onderweg ergens kwijtgespeeld, want hij heeft het echt getroffen met de knappe en vriendelijke L. L is een Slovaakse die hij heeft leren kennen toen ze stage deed bij de Europese commissie. Ze zijn een prachtpaar. Het geluk spat ervan af. En blijkbaar kan ze nog goed koken ook, want de taart die ze meebracht, smaakte naar meer. 😉

Een bezoekje van W en L betekent converseren in het Frans. L spreekt vloeiend Frans. Een perfecte gelegenheid om het stof van mijn behoorlijk verwaarloosde Frans te blazen. Een taal moet je onderhouden, zoniet verlies je een deel van je kennis. Tegenwoordig kom ik echter nog zelden in contact met franstaligen (het winkelen in Brussel even niet meegerekend, daar heb je maar een zeer beperkte woordenschat voor nodig). We hebben ondertussen een uitnodiging op zak om hun nieuwe appartementje in Brussel te bekijken, mijn Frans kan er alleen maar deugd van hebben. En wees gerust, de volgende ontmoeting zal geen anderhalf jaar op zich laten wachten. Dan kunnen we meteen  de rest van de foto’s van Argentinië bekijken, want dat waren er gewoon té veel om er op één namiddag door te jagen. (Projectie is trouwens een fantastische manier om foto’s te bekijken.)

Na hun bezoek hebben we ook iets om volgend jaar naar uit te kijken: hun kerkelijk huwelijk in Slovakije. Het staat in mijn agenda en gaan zullen we. Ik verheug mij er nu al op. Ik heb altijd al een boontje gehad voor Oosteuropese landen en ik vermoed dat zo’n Slovaaks huwelijk met erg veel traditie gepaard gaat. Slovakije, here we come!