Les Herbes Folles en een terrasje in Béthune – 31 oktober 2022

Ons ganse gezelschap is blij dat we vandaag dankzij de omschakeling naar het winteruur van een extra uurtje slaap konden genieten. Denk dat we het konden gebruiken na onze uitstap naar Bellewaerde gisteren. We genieten met op het gemak van onze brunch en besluiten dan een wandeling te gaan maken, kwestie van al dat Frans brood met spek met eieren verteerd te krijgen. 😉

We rijden met de wagen naar het startpunt van de wandeling Les Herbes Folles bij het gemeentehuis van Calonne-sur-La-Lys. De wandeling leidt ons doorheen een vlak landbouwlandschap waar er druk geoogst wordt. Ik geef toe, de wandeling zelf valt enigszins tegen. Het landschap biedt weinig afwisseling, dus moeten we zo nu en dan wat zeurende kinderen oppeppen. Gelukkig zijn er vers geoogste suikerbieten om van te proeven en barst er vervolgens een gevecht met rietstengels los. Ik denk eigenlijk dat Pas-de-Calais op het vlak van boeiende wandelingen niet zoveel te bieden heeft. We pauzeren bij een jagershut en halen ons proviand boven om de knorrende magen te vullen. Amai, die pubers kunnen eten! Wat een verschil met vroeger!

IMG_7474

IMG_7491

IMG_7502

IMG_7504

IMG_7505

Rond half vier is de wandeling gedaan en rijden we verder naar Béthune om een terrasje te doen. De zon is door de wolken gebroken en het is warm genoeg om buiten te zitten. Super! Op een terras gelegen aan de Grote Markt van Béthune vinden we een grote ronde tafel waar we allemaal rond passen. We genieten van een drankje in de zon en bewonderen de prachtige architectuur van de huizen rondom de Grote Markt, terwijl we de kinderen op missie sturen om smoutebollen te kopen en een ritje in de botsauto’s te maken. De botsauto’s zijn geen onverdeeld succes, blijkbaar zit er tussen ons groepje kinderen geen succesvolle toekomstige autopiloot. Gelukkig komen ze allemaal min of meer ongeschonden uit de botsauto’s.

IMG_7507

IMG_7509

IMG_7511

IMG_7515

IMG_7516

IMG_7518

IMG_7519

IMG_7522

IMG_7523

IMG_7527

IMG_7535

Rond half vijf begint het wat te fris te worden op ons terras en rijden we terug naar ons huisje in Richebourg. We genieten samen van het aperitief en de lekkere spaghetti die onze vriendin gemaakt heeft. En brengen de rest van de avond door met spelletjes spelen. Ik waag met samen met de kinderen aan een escape room kaartspel, maar dat is echt geen succes. Ik durf zelfs zeggen dat het spel behoorlijk saai was en één voor één druipen de deelnemers af, tot er als harde kern nog enkel ik en de twee oudste nichtjes overblijven. Neen, dan zijn chapeau en black stories toch een pak spannender! We laten de kinderen lekker lang opblijven (het is vakantie voor iets, he!), maar zijn toch opgelucht als ze eindelijk in bed liggen en we onder volwassenen nog wat kunnen nababbelen.

Geen Foodbag oogst deze week

Wegens stomweg vergeten te bestellen… Gelukkig zijn er alternatieven genoeg om niet te verhongeren!

Zelf in elkaar gedraaide pasta met als basis een saus die nog bij ons in de kast stond. De saus was al een maand over tijd, maar in combinatie met verse groentjes proefde je dat niet!

IMG_7455

Asperges met gerookte zalm en krielaardappelen van De Klimop!

IMG_7467

Een oud Foodbag receptje dat we al een paar keer maakten, lekker en makkelijk: ovenkrieltjes met getakaascrème, broccoli en granaatappel:

IMG_7477

IMG_7479

Deze week werden we trouwens elke avond getrakteerd op een fabuleuze zonsondergang. En bloemlezing:

IMG_7458

IMG_7465

IMG_7475

IMG_7480

Spaghetti op schaatsen

De dag na het overdadige kerstfeest bij de ouders van mij vriend, stond alweer een volgend feestje op het programma. We reden met het autootje van de moeder van mijn vriend naar Herent om samen met drie bevriende koppels en hun zeven kinderen spaghetti te eten! Ik moet zeggen dat die simpele spaghetti mij geweldig goed smaakte na al de overdaad van de voorbije dagen. Soms is minder echt meer.

Na de spaghetti reden we naar de schaatsbaan van Heverlee. Moet zeker al tien jaar geleden zijn dat ik daar nog eens de schaatsen aanbond. Ik voelde me in het begin dan ook een beetje onzeker op het ijs, zeker omdat het behoorlijk druk was op de schaatsbaan. Maar al gauw groeide mijn zelfvertrouwen en voelde ik dat de schaatsbewegingen nog opgeslagen zaten in mijn spiergeheugen.

Het was leuk om op het ijs te kunnen spelen met de kinderen. Ik schaatste enkele rondjes hand in hand met de jongste dochter van onze vrienden uit Herent. Echt een dotje dat mijn hart gestolen heeft. Een superslim en getalenteerd mini-meisje dat het ongetwijfeld nog ver zal schoppen in het leven.

Na het schaatsen namen we afscheid van de andere twee koppels en reden mijn vriend en ik met onze vriendin en haar jongste dochter terug naar Herent. Onze vriend was met zijn oudste dochter vroeger vertrokken om haar naar de acrogymtraining te brengen. Blijkt dat vakanties het ideale moment zijn om wat extra trainingsuren in te lassen. Om de twee dagen werd de negenjarige atlete op de training verwacht. Een paar keer niet opdagen, betekent automatisch dat je voor het ganse jaar niet meer mag deelnemen aan de competitie. Spijtig genoeg voelde onze topturnster in spé zich niet optimaal en besloot de papa met haar naar huis terug te keren en haar in bed te steken. Het arme kind. Gelukkig was ze tegen het avondmaal voldoende opgeknapt om een paar boterhammetjes mee te eten.

Van zodra de meisjes in bed lagen, haalde onze vrienden hun kerstgeschenk boven: een splinternieuw Escape Room spel. Straf dat ik op een kleine week tijd twee keer zo’n spel speel, terwijl ik het concept daarvoor enkel van horen zeggen kende. Bij de eerste game moesten we ontsnappen uit een cel. De juiste sleutelcombinaties vinden, ging ons behoorlijk vlotjes af en we hadden zelfs nog meer dan 25 minuten over.

Dit eerste succes had ons wellicht wat overmoedig gemaakt, want het tweede spel was een pak spannender. We moesten een nucleaire bom ontmantelen en om de één of andere reden (gepruts met een schoenveter om de juiste vorm te vinden), bleven we veel te lang hangen bij de vraag op welke plek de bom zou ontploffen. Opeens kwamen we zwaar in tijdsnood en begon ons goed geolied team barsten te vertonen. Er ontstonden meningsverschillen over de te volgen werkwijze en ik moet toegeven dat ik bij de laatste proef: het ontmantelen van de bom afgehaakt ben. Ik voelde een lichte irritatie opkomen omdat de door mij voorgestelde strategie niet gevolgd werd en het leek me beter om een zekere onthechte houding aan te nemen ten opzichte van het resultaat. Dat we uiteindelijk met net iets meer dan een minuut op overschot toch nog de oplossing vonden, mag bijgevolg volledig op het conto van onze kameraad geschreven worden. Al blijf ik erbij dat mijn strategie sneller tot een positief resultaat geleid zou hebben. 😛

Buiten deze kleine dissonant op het einde, moet ik zeggen dat ik het spel echt heel leuk vond. De race tegen de klok maakte dat de adrenaline de hoogte in schoot en ik had echt het gevoel dat we de wereld aan het redden waren. Voor herhaling vatbaar!

Een gevarieerd weekend

Vrijdagavond was ik nog steeds niet in goede doen, maar goed, het snot liep al niet meer continu uit mijn neus, de genezing was ingezet. Jammer, want ik had al een hele tijd uitgekeken naar de nieuwjaarsreceptie die mijn vriend en ik organiseerden voor de vrijwilligers van ons gezamenlijke project. In totaal waren we met een man of twaalf (én een kleine party animal). De aanwezigen proefden vooral veel verschillende bieren (al waren er ook die zich aan de Krupnik waagden). Zelf hield ik het bij een bescheiden glaasje schuimwijn. Eén van onze vrienden had aangeboden voor de hapjes te zorgen. Fijn dat mijn vriend en ik ons daar geen zorgen over hoefden te maken. Uiteraard had ze veel te veel voorzien, maar niemand die daarom maalde. We oefenden tussen de drank en de hapjes door zelfs wat Leives. Niet makkelijk voor een ingeweken Leuvenaar zoals mezelf! ‘Binnekèt kinde on’t stadoeës noo ne prootpool leustere die Leives klapt as ge up ne pedal dout.’ Uitspreken zoals het geschreven staat!

Omdat ik de zaterdagochtend om negen uur in de Spaanse les verwacht werd, sloten we de avond af rond een uur of twaalf. Ik was erg tevreden met het verloop van de avond en denk dat alle aanwezigen zich goed geamuseerd hebben.

Zaterdag vertrokken mijn vriend en ik na de Spaanse les richting Kortrijk alwaar we hadden afgesproken met een bevriend koppel en hun twee kindjes. We speelden samen volksspelen in De hond in ‘t kegelspel. De Hond in ‘t Kegelspel is een bijzondere plek, opgericht om mensen met verstandelijke  beperkingen of met psychosociale problemen de kans te geven op een volledige integratie in het maatschappelijk leven. In deze omgeving krijgen ze de kans om te werken als volwaardige werknemers. Dat de bediening niet altijd even vlot verliep, namen we er dus graag bij.

De kinderen vonden de spellen geweldig, al waren de meeste misschien toch net een tikkeltje te moeilijk voor hen. Mij spraken ze minder aan, maar het kan ook zijn dat mijn verkoudheid en het slaapgebrek me parten speelden. Voor het avondmaal reden we naar het huis van onze vrienden in Roeselare. Zij toverden heerlijk spaghetti op tafel waardoor ik me meteen een pak beter voelde. We speelden met de kindjes het Saaiste Spel Ooit (aka het Plopspel). Maar goed, saai of niet, ik heb toch maar mooi gewonnen.

IMG_6247[1]

IMG_6252[1]

Na het avondmaal speelden we een spelletje voor volwassenen: Saboteur. Door een klein misverstandje over de spelregels eindigde ik uiteindelijk als tweede. Enfin ja, laat het ons erop houden dat mijn vriend een goeie portie beginnersgeluk heeft gehad! 😉

We waren van plan om op een redelijk uur terug naar Leuven te keren, kwestie van mijn lichaam voldoende rust te gunnen om die vervelende verkoudheid te overwinnen, maar uiteindelijk lagen we toch pas rond half twee in bed. Gelukkig konden we zondag uitslapen.

Zondagnamiddag kregen we bezoek van onze vriend met de geklutste hersenen en zijn gezin. Hij is aan de beterhand, maar heeft nog een lange weg te gaan. De concentratieproblemen zijn er nog altijd, daarom heeft zich als uitlaatklep nu op sporten en muziek maken gestort. We werkten samen het hapjesoverschot van de nieuwjaarsreceptie weg. Wij vrouwen dronken een glaasje witte wijn, terwijl de mannen in de speciale biertjes vlogen. Dankzij Convento Food konden we een heerlijke menu op tafel toveren: gehaktballen voor de meisjes, nage van zeebaars met bloemkool voor de volwassenen. De twee blonde jongedames gedroegen zich voortreffelijk en we kregen zelfs een ‘Let it go’ serenade, in het Nederlands én het Engels.

Heel fijne namiddag/avond. Het doet altijd deugd om het weekend met vrienden te kunnen doorbrengen.

Indigestiezondag

Jawadde, ik denk dat ik na vandaag een paar dagen ga vasten. Het vreetfestijn begon deze namiddag met een tasje koffie (water voor mij, het vieze bruine goedje dat koffie heet, krijg ik niet binnen) en heerlijke gebakjes van Demeestere. Een vervroegde traktatie van mezelf voor mijn familie ter ere van mijn verjaardag, die ik op een ander continent zal vieren. Ik kreeg wat zakgeld voor de reis, een Dirkjan strip en het boek “De boekhandelaar van Kaboel” van Asne Seierstad cadeau. Die gebakjes van Demeestere zijn zo lekker dat je heel even vergeet (of doet alsof) hoeveel calorieën deze kleine kunstwerkjes bevatten. En eentje is geentje, nietwaar?

Na ons bezoekje aan het thuisfront, ging het richting schoonfamilie. Voordat ik er erg in had, lag er een gigantische berg pasta op mijn bord. Echt zo’n portie waar je met twee personen van kan eten. Het was erg lekker en als beleefde gast wilde ik geen restjes op mijn bord achterlaten (stom, ik weet het). Na puffend het laatste beetje spaghetti binnengewerkt te hebben, kon mijn maag aan het verteerwerk beginnen. Maar dat was buiten het dessert gerekend. Pannenkoekjes met ijs en chocoladesaus. Normaal ben ik daar dol op, maar nu heb ik het op één minipannenkoekje met een beetje saus en helemaal géén ijs (onvoorstelbaar!) gehouden. Ik kon nog net pap zeggen.

Hmmm, had ik morgenochtend niet een ontbijtvergadering met koffiekoeken? Aiaiai, dat komt niet meer goed.

Paasmaandag

Omdat het driekoningenfeestje dit jaar door ziekte in iets beperktere kring gevierd werd, nodigden onze gastheer en gastvrouw de ganse bende uit voor een driekoningenfeestje reloaded. Op paasmaandag. De klokken brachten heel veel sneeuw en toen de gastheer “I’m dreaming of a white Christmas” op zette, ontbrak alleen nog een kerstboom om de kerststemming volledig te maken.

We aten ‘s middags kindvriendelijke spaghetti met balletjes gehakt die naar mijn mening een beetje flets van smaak was. Maar goed, kinderen houden nu eenmaal niet van té sterke smaken.  (Ik wel, ik ben bevoorbeeld dol op de Thaise keuken, daarvoor alleen al zou ik nog eens naar Thailand willen terugkeren.) Na het middagmaal werden er veel te veel (zelfgemaakte) chocoladeëieren op tafel gezet, waarvan ik natuurlijk moeilijk kon afblijven. Het metier van chocolatier intrigeert mij mateloos. Ooit ga ik eens zo’n cursus “chocolade maken” volgen. (Met de nadruk op ooit.)

Sommige kindjes werden in bed gestopt, anderen voor de tv geplaceerd (handig!) en daarna speelden de volwassenen een spelletje Bang!.  Ik vond het minder leuk dan de vorige keer. Mijn vriendje was de sheriff en hij wilde maar niet doodgaan. En ik, arme outlaw, lag er door een laf en onverwacht manoeuvre van een hulpsheriff al snel uit. Bah. Verliezen doet altijd zeer.