Veganistisch genieten bij Lento in Hasselt

Echt toevallig dat op nog geen week tijd twee keer in een Hasselts restaurant belandde. Deze vrijdag had ik immers afgesproken met de kameraad die mijn vriend en ik een tijdje geleden tegen het lijf liepen op de Leuvense Oude Markt. Ik beloofde tijdens deze toevallige ontmoeting snel af te spreken om wat uitgebreider bij te praten en jullie weten dat ik een vrouw van mijn woord ben! Voor onze afspraak was ik afgezakt naar de thuisstad van onze kameraad: Hasselt. Dankzij de NMBS geraakte ik daar erg vlotjes vanuit Leuven.

Mijn kameraad had om 20u een tafeltje gereserveerd bij veganistisch restaurant Lento. We hadden nog wat tijd over, dus liepen we langs het huis dat hij een paar jaar geleden kocht en dat ik tot nu toe nog niet gezien had. Een gezellig rijhuis in een rustige buurt met moulures waar ik blij van werd. Al is het duidelijk dat een grondige renovatie van de achterbouw zich opdringt om van het huis echt een gezellige thuis te maken. Maar alles op zijn tijd, natuurlijk!

We waren een kwartiertje later dan gepland in het restaurant, maar gelukkig stond ons tafeltje nog op ons te wachten. En kijk, tot mijn grote verbazing zaten kennissen van uit de tijd dat ik nog in Leuven op kot zat aan het tafeltje vlak naast ons. Wat een ongelooflijk toeval! De laatste keer dat ik hen zag, moet bijna twintig jaar geleden zijn (yikes, time does fly), maar ze waren nog niks veranderd. Hopelijk dachten ze over mij hetzelfde. 😉 De herkenning was alleszins wederzijds. Ze vertelden dat ze sinds kort veganistisch waren, vandaar hun bezoek aan dit restaurant en ik stelde hen kort voor aan mijn tafelgenoot en wenste hen een fijne maaltijd toe.

Lento heeft als missie aan te tonen dat een plantaardig menu heel bourgondisch, rijkelijk en vooral lekker kan zijn. En wat mij betreft, mag die missie zeker als geslaagd beschouw worden, al mocht het voor mij allemaal net een tikkeltje pittiger zijn. Ik zal hen eens een fles sriracha cadeau doen. 😉

Appetizer:

Lasagne van zoete aardappel, rode biet en cashewricotta, met een sausje van spinazie en tijm:

Knolselder-pastinaaksoep met pesto:

Risotto met gepofte butternut en bospaddenstoelen:

Apfelstrudel met vanillesaus en slagroom:

Winnaar van de trofee van het beste gerecht van de avond: een gedeelde eerste prijs voor de fantastische knolselder-pastinaak soep en de fenomenale apfelstrudel.

Mijn kameraad en ik sloten de maaltijd af met een kopje thee en ik maakte nog snel een fotootje met de kennissen die ik twintig jaar niet meer gezien had en die helemaal van Geel naar Hasselt waren gekomen om van een veganistische maaltijd te kunnen genieten.

Alvorens de terugreis naar Leuven aan te vatten, ging ik nog snel even naar het toilet, alwaar een dame mij aansprak en vroeg of ze samen met mijn naar het station kon wandelen. Euh, uiteraard geen bezwaar, ik help graag dames die zich ietwat onveilig voelen uit de nood. Al lijkt me daar in Hasselt op een vrijdagavond nu niet direct een reden toe. Ik zegde dus toe, maar toen ze hoorde dat ik van plan was de laatste trein te nemen, besloot ze toch alleen te wandelen. Ok, dan!

Na dit iet of wat bizarre voorval, wandelde ik samen met mijn kameraad terug naar het station. We stonden net afscheid te nemen in de tunnel onder de sporen toen we aangesproken werden door twee zwarte meisje. Eén van de meisjes was op zoek naar de trein naar Oostende. Ik keek haar lichtelijk ongerust aan, want het was ondertussen al bijna 23u en ik weet hoe lang je onderweg bent met de trein naar Oostende. Na een kleine opzoeking bleek dat ze samen met mij de trein naar Leuven moest nemen en daar moest overstappen op de trein naar Oostende, die helaas door werken tussen Brugge en Oostende maar tot Brugge reed. Aankomsttijd in Brugge: 1.23u. Ik vroeg haar of ze zeker was dat ze nog naar Oostende wilde, want de trein reed maar tot Brugge dan zou ze daar in het holst van de nacht een vervangbus naar Oostende moeten nemen. Ze verzekerde me echter dat ze naar Oostende moest, dus hielp ik haar een ticket kopen en vergezelde ik haar tijdens de rit naar Leuven.

Onderweg maakte ik nader kennis met haar. Het meisje bleek een Erasmus-studente uit Ethiopië die in Hasselt sociaal-werk studeerde. Ze was nog nooit in haar leven in Brugge of Oostende geweest, wat mij toch iet of wat ongerust stemde. Ik drong er bij haar op aan dat ze iemand moest bellen om haar met de wagen te komen ophalen aan het station van Brugge, dan kon ze zich het gedoe met die vervangbus besparen en zou ze zeker veilig op haar bestemming geraken. Ze belde een beetje rond, maar de persoon aan de andere kant van de lijn had duidelijk niet veel zin om haar ‘s nachts in Brugge te komen ophalen. Ze moest maar proberen de bus te nemen. Sta me toe dit toch lichtelijk onverantwoord te vinden, maar zij scheen er allemaal niet te zwaar aan te tillen. Ik sprak een conducteur aan om meer info te krijgen over de vervangbus, maar die was er zelfs niet van op de hoogte dat er werken waren tussen Brugge en Oostende. Uiteindelijk raadde ik haar aan om in Brugge op de trein iemand aan te spreken met de vraag haar te helpen de juiste bus te vinden.

In Leuven vergezelde ik haar naar het perron en gaf ik haar mijn telefoonnummer, zo kon ze me laten weten dat ze zeker veilig op haar bestemming geraakt was.

Een avond vol bijzondere ontmoetingen…

PS: Ik ontving deze ochtend een bericht dat het Ethiopische meisje om 8u (!?!) in Oostende was aangekomen en dat alles ok was. Eind goed, al goed?

Fashionably late

Zaterdagnamiddag, mijn vriend en ik stonden net op het punt de trein naar Antwerpen te nemen voor het verjaardagsfeestje van mijn jongste achternichtje (dochter van mijn jongste neef langs moeders kant), ging de telefoon. De zus van mijn vriend belde om te zeggen dat haar jongste dochter positief getest had op COVID-19. Een week eerder hadden we nog samen gevierd ter ere van de communie van de twee zussen van ons besmette nichtje. Beetje vervelend als je net van plan bent naar een feest te gaan met heel veel kleine kinderen en heel veel oude mensen en al een paar dagen last hebt van een verkoudheid. Niets waarover we ons eerder zorgen hadden gemaakt, maar in dit geval namen we toch het zekere voor het onzekere. Mijn vriend haastte zich naar de apotheker om een sneltest en een dik kwartier later konden we opgelucht adem halen: allebei negatief. Natuurlijk is zo’n sneltest geen honderd procent garantie dat je virusvrij bent, maar het is wel een goede indicatie.

Spijtig genoeg hadden we ondertussen de snelle trein naar Antwerpen die over de luchthaven gaat gemist en moesten we de boemel nemen, waardoor we nog extra vertraging opliepen. In Antwerpen-Centraal namen we een blue-bike uit de fietsenrekken en spoedden we ons zo snel we konden naar de scoutslokalen van Merksem. Helaas ligt gans Antwerpen open door wegenwerken allerhande en leek onze fietstocht soms meer op een veldrit. Al een geluk dat het niet geregend had.

Bijna twee uur te laat konden we eindelijk de jarige feliciteren, die duidelijk niet echt onder de indruk was van het feit dat ze één jaar oud werd. Alleen de taart gunde ze een blik waardig. En samen met mij op de foto gaan, zinde haar al helemaal niet.

Al snel bleek trouwens dat mijn vriend en ik zelfs niet de laatste gasten waren, mijn andere neef met zijn gezin waren nóg later. De rest van de namiddag genoten we van fijne babbels in de warme oktoberzon. We bleven plakken tot het feest gedaan was en hielpen het feestcomité met opruimen. Na afscheid genomen te hebben, sprongen we opnieuw op de fiets naar Antwerpen-Centraal. Ditmaal namen we een omweg om de wegenwerken te vermijden.

Buiten wat pannenkoeken als vieruurtje hadden mijn vriend en ik die dag niet veel gegeten, dus besloten we samen te dineren in de Chinese wijk van Antwerpen. We belandden bij Phở Viet, een eenvoudig restaurant dat Vietnamese streetfood tegen zeer betaalbare prijzen serveert. Ik smulde van mijn Phở Satay en mijn vriend ging voor de eendenfilet. Als dessert probeerde ik een traditioneel Vietnamees dessert: Chè Ba Màu, beter bekend als three colour dessert. Het dessert deed me wat denken aan de shaved ice desserts in Singapore. Slecht was het zeker niet, maar op het vlak van desserts gaat er toch weinig boven een klassieke chocomousse, tiramisu of een crème brûlée.

Teamdag in Leuven

Teamdag nummer twee bracht ik samen met mijn collega’s door in Leuven. Lekker handig, want zo kon ik ‘s ochtends wat langer in bed liggen. 😉

Eerste stop van de dag: een bezoek aan de raadszaal van het gotische stadhuis, alwaar we wat meer uitleg kregen over de langetermijnplannen van de stad.

Na deze introductie op de toekomst, leidde een gids ons langs verschillende ontwikkelingsprojecten in Leuven. De gids deed echt zijn best en was zeker goed voorbereid, maar hij slaagde er niet in zijn verhaal goed over te brengen. Hij miste ook veel kansen om de collega’s mee te nemen in zijn verhaal. Persoonlijk vond ik het erg jammer dat de wandeling ons alleen langs bouwwerven leidde. Mijn collega’s die Leuven niet kenden, kregen zo een erg vertekend beeld van onze mooie stad. Gelukkig kon ik de gids overtuigen om heel op het einde van de wandeling even in de Hoorn binnen te gaan en de prachtige brouwzaal te bewonderen.

De lunch bij Gastrobar Hop was zonder twijfel het hoogtepunt van de dag: de heerlijk verfijnde gerechten en de uitstekende lokale wijnen en bieren wisten iedereen te bekoren. We klonken in het bijzonder op een collega die vorig jaar in volle coronacrisis met pensioen ging en dus helaas niet op gepaste wijze kon uitgewuifd worden. En of dat glaasje Monteberg smaakte!

bite:

Tartaar van zalm, gekonfijte tomaat, selder, burrata:

Vis van het moment, wortel, raz el hanut, gele biet:

Oogstappel, sabayon, gezouten amandel, ijs van pepermunt:

Na deze zalige en ontspannen lunch met veel gelegenheid om bij te praten, belandden we met een coalition of the willing in Bar Florida voor een koffie, een theetje of iets straffer. Ik hield het braaf bij huisgemaakte gemberlimonade (die eerlijk gezegd meer ijs dan limonade was).

Time flies when you are having fun en het overblijvende groepje dunde geleidelijk uit. Met de vijf laatste overblijvers gingen we uiteindelijk nog garnaalkroketten eten op het terras van brasserie La Royale op het Martelarenplein. Een klassieke afsluiter van een fijne dag.

Klimmen en klauteren in Aventure Parc

Supertoffe zondag achter de rug! Enorm genoten van het uitstapje met onze vrienden uit Zoutleeuw en hun drie kinderen naar Aventure Parc. Ik had me speciaal voor de gelegenheid een legging aangeschaft, zodat ik kledij had die makkelijk onder een overall paste. Mijn normale kledingkast bevat immers enkel kleedjes en dat is nu eenmaal niet zo handig. 😉

Het was alweer veel te lang geleden dat mijn vriend en ik de kinderen nog gezien hadden. En amai! Die waren groot geworden! Wat een verstandige en flinke kinderen, ook. Ze lieten zich door geen enkel obstakel afschrikken en moedigden ons en elkaar aan terwijl we ons al klauterend van boomstam naar boomstam voortbewogen.

Ik wist op voorhand niet of dit iets was dan mij zou liggen, maar ik vond het echt geweldig leuk. Doordat we pas rond een uur of drie aan het parcours konden beginnen, lukte het niet meer nog een zwart parcours af te leggen, dat houden we dus voor een volgend bezoek. Lijkt me ook leuk om te doen met de nichtjes van mijn vriend.

Van al dat klauteren krijgt een mens honger. Mijn vriendin had een tafel gereserveerd bij restaurant Citizen Kane in Waver, maar dat viel jammer genoeg wat tegen. We zaten in een koude achterbouw, de risotto was gewoon gewokte rijst en we moesten verschrikkelijk lang wachten op de pannenkoeken als dessert. Ok, de ober kwam wel zeggen dat de pannenkoeken à la minute bereid werden, maar als we hadden geweten dat dit zooo lang zou duren, hadden we zeker iets anders besteld.

Ondanks dat het eten zelf wat tegen viel, was ons restaurantbezoek een gezellige afsluiter van deze sportieve dag.

Flanders Finissage Dinner

Een evenement in het schoonste museum van het land dat volledig in het teken stond van de kunsten van een aantal topchefs, ja, dat kon ik toch niet links laten liggen.

Mijn baas had aangeboden mij een lift naar Antwerpen te geven en dat aanbod had ik gretig aangenomen, want met het openbaar vervoer ben ik wel iets langer onderweg. Natuurlijk was mijn baas iets later dan afgesproken (hij heeft een agenda die nog drukker is dan de mijne), maar daar had ik al rekening mee gehouden. Gelukkig leidde Waze ons via een bijna filevrije route naar Antwerpen. En zo’n ramp zou het wel niet zijn als we een paar minuten later dan 19u aankwamen.

Helaas is mijn baas ook iemand die graag dicht bij zijn bestemming parkeert. Om een lang verhaal kort te maken: we deden er een half uur over om een parkeerplaats te vinden en reden ons verschillende keren vast op de wegenwerken rondom het KSMKA-gebouw. We draaiden letterlijk rondjes, terwijl onze bestemming dichtbij was, maar steeds buiten bereik bleef. Uiteindelijk parkeerden we ons op de werf zelf (waarvoor we eerst moesten telefoneren om de code vast te krijgen). Die werf lag er bijzonder modderig en nat bij. Ideaal om door te laveren op hoge hakken.

Eerst probeerden we binnen te geraken langs de bediendeningang, maar we liepen dood op een glazen deur en natuurlijk waren de bedienden die we even daarvoor nog zagen, opeen spoorloos verdwenen. Aan de andere kant van die deur zagen we een stroom mensen het museum binnen lopen, maar de mensen aan het onthaal gebaarden ons dat ze geen badge hadden om ons binnen te laten. Noodgedwongen moesten we dus helemaal terug lopen, opnieuw door de modder waden om uiteindelijk aan de hoofdingang te geraken. Ik slaakte alleszins een zucht van verluchting toen we eindelijk binnen waren.

Ik haastte me naar het toilet om de laag modder van mijn schoenen te schrapen en wil me bij deze verontschuldigen bij de kuisploeg, die zich de dag nadien ongetwijfeld zullen afgevraagd hebben welke werkman met zijn modderlaarzen in dat prachtig witte toilet was binnen geraakt.

Na deze ietwat moeilijke start, verliep de rest van de avond vlekkeloos. Ik had fijne gesprekken met mijn collega’s en liep een aantal oude bekenden tegen het lijf. Culinair was dit ook een topavond. Amai, zoveel verfijnde gerechtjes geproefd! Het ene al lekkerder dan het andere. Proficiat aan al de topchefs die speciaal voor deze gelegenheid hun beste kookkunsten boven gehaald hadden. Een speciale vermelding verdient ook de zeer aimabele heer van Wijndomein Oud Conynsbergh, die met veel passie uitleg gaf over de wijnen die hij uitschonk. En de heerlijke alcoholvrije cocktails van Bôtan Distillery mochten er ook zijn!

Het gebouw zelf was prachtig versierd met bloemen en de bijzondere verlichting gaf aan elke ruimte een heel bijzondere sfeer. Een beetje alsof je in een betoverd paleis rondliep. Continue reading →

Een mooie plek…

Voor een moeilijke vergadering. Echt niet fijn om samen te zitten met een groep mensen die het duidelijk lastig hebben en hen geen enkele oplossing te kunnen aanreiken. Ik zou de sfeer tijdens de vergadering nog het best kunnen omschrijven als een regelrechte begrafenisstemming.

Het leven van een leidinggevende gaat niet altijd over rozen. Gelukkig bracht de mooie omgeving iets van troost.

Art Center Hugo Voeten

Deze namiddag brachten mijn vriend en ik samen met zijn ouders, zus en drie nichtjes een bezoek aan Art Center Hugo Voeten. Ik wist eerlijk gezegd niet goed wat ik van dit bezoek moest verwachten, maar was aangenaam verrast, zowel door de collectie zelf als door de renovatie van de oude Graanfabriek waarin het Art Center gehuisvest is. Enige minpunt: ik miste echt wat uitleg over de werken. Nu kreeg je een paar blaadjes papier met doorlopende tekst zonder afbeeldingen mee en moest je zelf op zoek gaan naar de werken die beschreven stonden in een brochure die eruit zag alsof iemand deze rap uitgetypt had op een typemachine en vervolgens rap rap gekopieerd had. Geen enkel werk in de collectie was voorzien van titel of kunstenaar, wat de zoektocht om de tekst in de brochure te verbinden aan het juiste kunstwerk niet al te makkelijk maakte. Alle respect voor de visie van Hugo Voeten die de kunstwerken voor zich wil laten spreken, maar mijn ervaring is dat een woordje uitleg je een kunstwerk op een heel andere manier kan laten ervaren. Ik kom dus heel graag nog eens terug mét een gids.

De drie nichtjes (8, 10 en 12) vonden het tot mijn grote verbazing erg boeiend. Op het einde raakten ze het wel een beetje beu, maar ze keken bijna anderhalf uur vol interesse naar de werken en gaven hun eerlijke commentaar. Mijn voorkeur ging uit naar de werken van Belgische kunstenaars Jules Schmalzigaug, Léon Spilliaert en Floris Jespers, maar ik was ook gefascineerd door het werk van de mij volstrekt onbekende Bulgaarse kunstenaars dat echt een prominente plek inneemt in de collectie van Hugo Voeten. In totaal bevat de collectie meer dan 700 werken van ongeveer 130 Bulgaarse kunstenaars. Hugo Voeten had duidelijk een bijzondere band met dit land.

Hieronder wat indrukken van het Art Center.

Na ons bezoek waren we met z’n allen uitgenodigd voor het avondmaal bij de ouders van mijn vriend. Naar goede gewoonte speelden we een paar spelletjes Exploding Kittens om daarna te genieten van het huisbereide koninginnenhapje. Van scratch gemaakt door de vader van mijn vriend. Toegegeven, de saus zag er ietwat mislukt uit, maar het smaakte heerlijk! Lang leve de klassiekers!

Ik kreeg ook een erg mooie tekening cadeau van één van de jongedames, geïnspireerd door haar bezoek aan het Art Center. Wie kan er iets op tegen hebben om als een halfnaakte godin afgebeeld te worden? ,-)

Een topvoormiddag in Antwerpen!

Veel te vroeg voor mijn doen spoorde ik deze zaterdagochtend naar Antwerpen. Bestemming het Museum Plantin-Moretus. Oorspronkelijk was ik van plan de fiets te nemen van Antwerpen-centraal naar het museum, maar aangezien de zon scheen en ik ruimschoots op tijd was, besloot ik te voet te gaan. Had ik zeker ook geen last van mogelijke versperringen of wegomleidingen om wille van het WK Wielrennen dat rond de middag startte vanaf de Grote Markt.

Een goeie beslissing, want ik genoot echt van mijn ochtendwandeling en was zelfs te voet nog te vroeg ter plekke. De reden van mijn bezoek, was de officiële onthulling van een recent opnieuw opgedoken tekening van Rubens, die aangekocht werd door de Vlaamse Gemeenschap. Om zo’n topstuk te bewonderen zak ik graag naar Antwerpen af!

Ik luisterde naar de speeches van de aanwezige hoogwaardigheidsbekleders en bewonderde de tekening gemaakt voor de publicatie ‘Opticorum libri sex’ (‘Zes boeken over optica’) van de jezuïet Franciscus Aguilonius (1567-1617), één van de allereerste publicaties van de Plantijnse uitgeverij waaraan Rubens zijn medewerking verleende. Heel interessant om een kleine inkijk in het werkproces van Rubens te krijgen. Als je goed kijkt, zie je immers dat de beentjes van de engel rechts bovenaan eerst anders getekend waren. Deze tekening diende als ontwerp voor de drukplaat.

Na het officiële gedeelte bleef ik nog even plakken voor een drankje en een babbel en vertrok vervolgens naar het schoonste museum van het land: het KMSKA. Het KMSKA had immers een zeer belangrijke aankondiging in petto voor de aanwezigen: Over exact één jaar zal het museum officieel geopend worden, na meer dan tien jaar gesloten te zijn voor een zeer grondige renovatie en uitbreiding. En dat werd zaterdag met de nodige luister wereldkundig gemaakt.

Bij aankomst werden we welkom geheten door figuren die rechtstreeks uit een Ensor schilderij gestapt leken. Zeer tof uitgebeeld door Theater Stap!

Daarna volgden nog wat speeches. Eén van de speechers had ik eerder op de ochtend al eens aan het werk gehoord. 😉

En hét moment waarop iedereen zat te wachten: de onthulling van de officiële openingsdatum!

Heel fijn om op deze feestelijke dag onder het genot van een glaasje cava nog wat te kunnen babbelen met mijn aanwezige collega’s en ik liep zowaar een oude bekende tegen het lijf uit een ver verleden. En toen was het tijd om naar huis terug te keren, want ik had in de namiddag een afspraak met vrienden in Heverlee. Een half uur wandelen en een sanitaire stop in Antwerpen-centraal later (te veel cava in mijn blaas) zat ik alweer op de trein naar Leuven.

25 september 2022, schrijft het alvast in jullie agenda’s!

Een zonnige zaterdag in Aubonne – 18 september 2021

Om acht uur zaten mijn vriend en ik aan de ontbijttafel van hotel Ibis Styles Genève Gare. De avond voordien moesten we onze menukeuze doorgeven en we kregen allebei een plateau met zeer minutieus afgemeten porties. Toch wel heimwee naar het fantastische ontbijtbuffet in Swissôtel Tallinn.

Na het ontbijt pakten we onze spullen en namen we de trein naar Aubonne, alwaar onze vriendin ons kwam ophalen aan het station. Het was een fijn weerzien na bijna twee jaar.

Eerste vaststelling toen we hun mooie huis met zicht op het meer binnen stapten: de oudste dochter van onze vriendin is mij boven het hoofd gegroeid. Ze steekt ondertussen al een paar centimeters boven mij uit en ik vrees dat het daar niet bij zal blijven. Niet verbazingwekkend, want onze beide vrienden zijn lange mensen, maar confronterend is het wel. Ook haar broer en ons petekindje, de jongste van de drie hadden een flinke groeischeut gekregen.

We hadden geen grootste plannen voor deze zonnige zaterdag, buiten gezellig samen zijn en vooral heel veel bijpraten. ‘s Middags had onze kameraad Indische take-way voorzien, kwestie van niet te veel tijd in kokerellen te moeten steken. Helemaal mee eens. Superleuk om met de vier volwassenen en de drie kinderen buiten te kunnen eten en te genieten van het mooie uitzicht op het meer. Het Indisch eten was trouwens uitstekend! En ja, daar dronken we een glaasje bubbels bij.

In de namiddag bleven we gewoon buiten zitten. Genieten van de heerlijke zon op ons gezicht. Ik was niet echt voorzien op zulk schitterend weer en had er niet aan gedacht om zonnecrème mee te nemen. Gelukkig kon onze vriendin ons uit de nood helpen. Al bleek ‘s avonds dat zowel mijn vriend als ik ons beter wat eerder hadden ingesmeerd. De zon had ons stevig te pakken gehad.

Om toch iets van beweging te hebben, maakten we in de late namiddag een wandeling in de buurt. Voor het avondmaal gingen we opnieuw voor take-away: tapas ditmaal. Niet té veel, want de lunch was er rijkelijk geweest. Onze vriend toverde een heerlijk aperitief tevoorschijn op basis van lokale likeur en schuimwijn. De ideale start van een gezellige avond. Toen het buiten wat frisser werd, haalde onze vriendin de fleece dekentjes boven en de kinderen stookten een vuurtje waarboven ze marshmallows lieten smelten.

We sloten de avond af met een zotte danceparty. En ja, ook de twee dochters van onze vrienden bleken eenhoorn-onesies te hebben. Tijd dus om de tiktok dance moves boven te halen!

Ik nam een heerlijke douche om het vuil en zweet van die dag van me af te spoelen en viel bijna direct in slaap. Lang leve de gezonde berglucht.

Een halve teamdag in Mechelen

Het voordeel van mijn (ondertussen niet meer zo) nieuwe functie als afdelingshoofd is dat ik nu aan drie teamdagen kan deelnemen in plaats van slechts aan eentje. Al moet ik toegeven: ik ben niet zeker of ik in niet-corona-omstandigheden aan alle teamdagen zou deelnemen. Nu zie ik deze dagen als een ideale opportuniteit om de banden met de collega’s wat strakker aan te halen en mijn oor te luisteren te leggen naar wat er zoal leeft.

Aangezien ik de twee eerste dagen van de week al afwezig was, hield ik het op een halve dag. De teamdag was gepland in Mechelen, makkelijk bereikbaar met de trein vanuit Leuven, dus ik moest zelfs niet al te vroeg opstaan. We startten de dag met een drankje op het terras van taverne Oase op de Grote Markt van Mechelen.

Vervolgens wandelden we naar koninklijke manufactuur van wandtapijten De Wit voor een geleid bezoek. Helaas was het niet toegestaan om binnen foto’s te maken van de prachtig gerestaureerde wandtapijten. Heel erg spijtig, want dit bijzondere ambacht verdient het in de kijker geplaatst te worden. Tijdens de weefdemonstratie kregen we zoveel details over het proces te horen dat ik deze hier onmogelijk kan reproduceren. Al weet ik nu wel hoe ik oudere wandtapijten van meer recente kan onderscheiden. Heel veel respect voor de ambachtslieden die ons gewoven erfgoed herstellen. Zij beschikken over een geduld waarop ik alleen maar jaloers kan zijn.

Voor het middagmaal trokken we naar Barbib. In het prachtig gerenoveerde Predikherenklooster kregen we een maaltijd van Tinèlle geserveerd. Heerlijk!

Heel tof: tijdens de lunch kwam een collega die in zwangerschapsverlof is haar baby tonen. Zowel mama als baby straalden. Fijn om kennis te maken met de nieuwe generatie!

Na de lunch nam ik afscheid van mijn collega’s. Er wachtten mij immers een berg ongelezen mails die schreeuwden om een antwoord.

Zelfs al was het maar een halve teamdag, het deed deugd om met de collega’s op te trekken.

Yet Another Blog

Life on my side

uitstap