Ultimas 2022!

Na een boeiend Groot Onderhoud waren mijn medereizigers en ik net op tijd terug voor de Ultimas. Deze editie vond plaats in de circustent van Circus Barones op de site van Tour & Taxis. Doordat we allemaal een plaatsje toegewezen kregen rond de circuspiste, zaten we als toeschouwers veel dichter bij het spektakel dan gewoonlijk en voelde de show veel intiemer aan.

Het tempo van de prijsuitreiking werd hoog gehouden en zo nu en dan onderbroken met korte circusnummers van circus Barones, heel tof gedaan. Net als de voorbije jaren kwamen er veel verdiende winnaars uit de bus. Al was ik toch lichtelijk teleurgesteld dat de publieksprijs naar Studio 100 ging en niet naar één van de twee andere genomineerden. Ik heb toch een tikkeltje meer sympathie voor Amaranthe en het Ros Beiaard, maar goed, het publiek heeft gesproken.

Een bloemlezing uit de laureaten die wel mijn goedkeuring konden wegdragen:

Deze dame behoeft geen introductie: Joke van Leeuwen – Ultima Letteren 2022:

Brassband Willebroek, a family affair – Ultima Amateurkunsten 2022:

Het helaas gestopte Studio ORKA – Ultima Podiumkunsten 2022:

Heel veel respect voor de Klaroenblazers ‘Last Post’ die elke dag in weer en wind present tekenen aan de Menenpoort in Ieper – Ultima Roerend en Immaterieel Erfgoed 2022:

Speciale vermelding voor Jesse Huygh van ADM-VZW die de Ultima Circus 2022 won. Jesse Huygh is een ware grootmeester in de circustechniek ‘Chinese mast’. Daarnaast is hij ook mucopatiënt. In zijn act verzet hij zich tegen de zwaartekracht en dat als metafoor voor het gevecht tegen een ziekte of gelijk welke aandoening die je leven kan bemoeilijken. En ten slotte moet ik nog architect Marie-José Van Hee vermelden, die herstellend is van een beroerte en speciaal voor de Ultimas in haar rolstoel naar Brussel afzakte, maar zich nog niet sterk genoeg voelde om zelf de prijs in ontvangst te nemen. Een ontroerend moment!

Eén van de beste shows tot nu toe, naar mijn bescheiden mening.

De receptie achteraf vond plaats in Gare Maritime, waar je aan elk standje één veggie gerechtje kon krijgen. De cava was jammer genoeg veel te snel op, maar gelukkig waren de witte wijntjes ook heel lekker. De hapjes waren heerlijk, maar doordat ik het zo druk had met babbelen met bekenden, heb ik jammer genoeg maar één foto als aandenken aan deze fijne avond. Gelukkig net een foto van het Koreaanse hapje!

Fijne afsluiter van een topdag in Mechelen én Brussel!

Uitreiking van de Ultimas 2021 in deSingel

Gisteren spoorde ik richting Antwerpen voor de uitreiking van de Ultimas. Last minute had ik een uitnodiging gekregen van een collega die op wandelafstand van deSingel woonde om samen met wat collega’s vegetarische lasagna te eten. Daar ging ik natuurlijk graag op in. Altijd leuk om te genieten van een zelf gekookte maaltijd in goed gezelschap. Ik was trouwens erg onder de indruk van het prachtige appartement waar mijn collega woonde. Stijlvol en met oog voor detail ingericht.

Na het diner wandelden we samen naar deSingel om te vernemen wie de laureaten van de avond waren. Hieronder een kleine impressie van de show, die erg professioneel opgezet was. Mijn favoriete winnaars waren de Borgerhoutse reuzenstoet en regisseursduo Nathalie Basteyns en Kaat Beels. Meest pakkende moment was het optreden van het koor Tutti Fratelli ter nagedachtenis van de onlangs overleden Reinhilde Decleir. Ook de #LikeMe versie van het nog steeds brandend actuele ‘Laat ons een bloem’ van Louis Neefs wist mij te bekoren. Applaus ook voor de prachtige stemmen van Portland. Enige valse noot naar mijn persoonlijke mening was de publieksprijs voor de ‘documentaire’ Tegenwind. Een perfecte illustratie dat de meerderheid niet altijd gelijk heeft. Online stemmingen leiden helaas wel vaker tot dissonante uitkomsten, dus moeten we ons de vraag stellen wat de waarde is van zo’n publieksprijs. Als je een legertje trollen kan mobiliseren, kom je sowieso als overwinnaar uit de bus.

De receptie achteraf was eerlijk gezegd een beetje een tegenvaller. Schuimwijn die niet echt schuimde (waarschijnlijk al te lang op voorhand uitgegoten) en vegetarische hapjes die gewoonweg niet lekker waren (met uitzondering van het falafelballetje dat wel lekker was). Neen, dan was de receptie in Brugge twee jaar geleden een pak beter! En doordat ik na de receptie een lift kon versieren met mijn baas terug naar Leuven was ik zelfs op een redelijk tijdstip weer thuis!

Continue reading →

De Ultieme Ultimas

Vorig jaar werd er in het Concertgebouw van Brugge met tomaten gegooid naar onze minister-president, dit jaar at ik tomaat garnaal terwijl ik gezeten achter mijn pc de prijsuitreiking volgde. Met een werkelijk fe-no-me-nale bouillabaisse met rouille en toast als opwarmer. Het contrast met vorig jaar kon amper groter zijn. En al was er dit jaar geen receptie, het lekkere eten maakte er toch een feestelijk moment van. De Klimop is echt wel mijn go-to place voor aan huis geleverde brasserie-klassiekers!

Beste editie van de Ultimas ooit, trouwens. Strakke en professionele show, zonder ook maar één saai moment.

Tomaten op de Ultimas

Het was een zeer bewogen editie van de Ultimas dit jaar. Eentje die ook onze minister-president ongetwijfeld niet licht zal vergeten, want de tomaten vlogen hem letterlijk om de oren. En ik vermoed dat onze minister-president ook niet zo blij was met het feit dat Walter Swennen, winnaar van de Ultima Beeldende Kunst zijn prijs wegschonk aan de PvdA. Luc Tuymans, winnaar van de Ultima voor Algemene Culturele Verdienste was dan tenminste nog zo beleefd om zijn prijs te schenken aan het culturele project Let’s Go Urban, een urban dansstudio in Antwerpen. Beide heren lieten trouwens anderen in hun plaats opdraven.

Wat het mij het meest zal bijblijven, zijn de scheldwoorden die de minister-president naar zijn hoofd geslingerd kreeg, waarmee de roepers voor mij toch wel een grens overschreden. Je mag het oneens zijn met iemands beleid en dat voor mijn part heel erg duidelijk maken. Maar laten we het toch proberen een beetje beschaafd te houden. Door met dingen te smijten en mekaar de huid vol te schelden, raak je nergens. Een ludieke actie om het ongenoegen van de sector te uiten was mijns inziens veel sterker geweest. Die kleine minderheid die het nodig vond scheldwoorden te hanteren, blonk niet meteen uit in creativiteit en deed door hun gedrag de deur van de dialoog dicht. En als er één ding belangrijk is in tijden van polarisatie dan is het wel met elkaar blijven praten.

Maar allez, de vele leuke babbels op de receptie achteraf toonden aan dat de cultuursector zelf voor het merendeel uit sympathieke en hartelijke mensen bestaat. En ik had de gelegenheid om één van mijn collega’s wat beter te leren kennen tijdens de lange nachtelijke rit in de wagen van Brugge naar Leuven. Chapeau voor onze bob van dienst die de hevige stortregen als een echte super woman trotseerde.

PS: Favoriete moment van de avond: de samenzangsessie onder de deskundige begeleiding van Allez, Chantez! die de Ultima voor cultureel ondernemerschap wonnen.

De Ultimas!

Gisteren woonde ik naar jaarlijkse de traditie de uitreiking van de Ultimas bij, voor de laatste keer deze legislatuur uitgereikt door minister Gatz. Hoe het exact zo is gekomen, valt moeilijk te zeggen, maar plots zat ik een half uurtje voor aanvang van de Ultimas samen met mijn baas en een consultant die we ergens tegen het lijf gelopen waren spaghetti carbonara te eten in restaurant Mirante. Lekker én goedkoop!

Waarop ik mij terug haastte naar de ingang van de AB, alwaar ik afgesproken had met mijn lieve collega V, die zich galant als ze is, opgeworpen had om mijn date te zijn. De show zelf ging aan een sneltreinvaart vooruit: de ene na de andere genomineerde nam zijn of haar prijs in ontvangst. Sprongen er voor mij persoonlijk uit: Lukas Dhont (met het succes van Girl een absolute no brainer voor de Ultima voor film) en Tamino die de prijs voor muziek in ontvangst mocht nemen. En er viel ook weinig af te dingen op de prijs voor Algemene Culturele Verdienste voor Jan Decorte en Sigrid Vinks.

Tot mijn grote scha en schande had ik nog nooit van Tamino gehoord, een bedeesde jongeman, die zich op het podium ontpopte tot een ware virtuoos. De bloedstollend mooie versie van Habibi die hij bracht en het kippenvel dat hij me daarmee bezorgde, zal me nog lang bijblijven. Wat een ongelooflijk talent. En nog knap ook. 😉

Na de uitreiking was het tijd voor de receptie, die net zoals vorig jaar tegen viel. Vegetarische nep-hamburgers, niet mijn ding. Ik ben helemaal voor veggie hapjes op een receptie, maar dat moet toch origineler kunnen! En ze waren ergens de schuimwijn vergeten, een absolute noodzakelijkheid op zo’n feestelijk event, vind ik persoonlijk! Maar goed, de fijne babbels maakten veel goed. Zodat ik toch nog een sprintje uit mijn hakken moest persen om de trein naar Leuven te halen.

De Ultimas

Dinsdag had ik de eer en het genoegen om de prijsuitreiking van de Ultimas bij te wonen. Na de bijzonder onaangename rit van Brussel naar Antwerpen, kon ik op mijn gemak onderuitzakken in de Arenbergschouwburg en genieten van een streepje cultuur. Al moet ik eerlijk toegeven dat ik lang niet alle laureaten kende. Zo’n avond is bijgevolg een ideale gelegenheid om je culturele horizon te verbreden.

Winnaars waarin ik mij volledig kon vinden:

Philippe Van Snick:

Johan Gimonprez:

En Leuvense trots Gijs Van Vaerenbergh:

Roloogmoment van de avond: de Ultima voor Femma (sorry naaiende medemensen):

Muzikaal intermezzo verzorgd door Coely, één van de talenten waarvan ik nog nooit had gehoord. Wellicht omdat haar muziek niet bepaald mijn ding is. Of misschien gewoon omdat ik oud begin te worden.

Alle winnaars op een rijtje:

In het algemeen vond ik dat de uitreiking te lang duurde: het geheel een half uur inkorten, zou de show zeker ten goede gekomen zijn. Al was deze editie gelukkig minder tenenkrullend dan vorig jaar. Helaas slaagde de receptie er niet in om de avond op een hoge noot te laten eindigen. Het self service systeem aan de bar zorgde voor een bottle neck en de veganistische hapjes waren 1. bijzonder onhandig om te eten en 2. niet geweldig lekker. Spijtig.

Openbaar vervoer versus auto

Toen een tijd geleden de ACOD haar stakingsaanzegging deed voor deze zevenentwintigste februari, had ik het voornemen om die dag gezellig thuis te werken. Een volledige dag in alle rust doorwerken zou eindelijk komaf maken met de chaos die na twee maanden bijna non-stop vergaderen over mijn mailbox is neder gedaald en mij de mogelijkheid geven mij eindelijk een beetje in te lezen in bepaalde dossiers. En dan kon ik ‘s avonds op mijn gemak naar de Ultimas gaan, die dit jaar in Antwerpen uitgereikt werden.

Helaas, ondanks mijn aandringen, bleef er één vergadering hardnekkig in mijn agenda staan. Onmogelijk om te verplaatsen. Al de deelnemers kregen het vriendelijke doch dringende verzoek om hun uiterste best te doen om toch in Brussel te geraken. Zuchtend legde ik me neer bij mijn lot. Al zag ik er bepaald niet naar uit om in de ijzige kou op het perron van Berchem te wachten tot er een trein kwam opdagen.

Onder het motto van gedeelde smart, sprak ik ‘s ochtends af met een collega. Tot ons beider verbazing kwam de trein die we wilde nemen stipt op tijd aangereden. Aangezien de staking talloze mensen had afgeschrikt om het openbaar vervoer te nemen, hadden we bovendien riant veel zitplaats. En: we werden zelfs gecontroleerd! Dat is me in het gewoel van de ochtendspits nog geen enkele keer overkomen sinds ik opnieuw aan het werk ben. En, en, en: onze trein kwam zelfs stipt op tijd aan in Brussel-centraal. De meest aangename en stipte pendeltocht sinds het begin van 2018!

Op het werk bleek dat de meeste collega’s die verwacht werden op de vergadering ook in Brussel geraakt waren. Om de goeie afloop te vieren dronken we dan ook een glaasje schuimwijn na afloop van de (veel te lange) vergadering.

Daarna ging het echter mis. Mijn collega en ik besloten met een derde collega mee naar Antwerpen te rijden voor de uitreiking van de Ultimas. We vertrokken rond 17.15u en kwamen na amper een paar meter in een monsterfile terecht. Alles in Brussel zat werkelijk potdicht. Zelfs Waze kon ons geen weg uit de chaos suggereren. Dikke, dikke ellende. En in plaats van rechtsomkeert te maken en de wagen terug in de garage achter te laten en het toch met de trein te proberen, hielden we koppig vol. Terwijl we langzaam kruipend probeerden uit Brussel te geraken, begonnen we in te zien dat we een foute keuze gemaakt hadden. We deden er ongeveer een uur over alleen al om te ontsnappen uit de Brusselse verkeershel.

In totaal duurde het twee uur om tot aan de Arenbergschouwburg te geraken. Alle plannen die ik had om nog snel een douche te nemen en mij in een iets feestelijker tenue te hijsen, vielen in het water. Mijn collega en ik slaagden er nog snel in een croque binnen te werken in Brasserie Den Antigoon om vervolgens nét op tijd in de Arenberg te zijn.

En na de voorstelling vond ik zelfs zonder problemen een tram die mij naar Borgerhout terug bracht. Nog nooit zoveel geluk gehad met het openbaar vervoer op één dag.

Openbaar vervoer versus auto: 2-0. Ik kan er niet bij dat er mensen zijn die er vrijwillig voor kiezen om elke dag in de file te gaan staan. Dan zit ik duizend keer liever in een trein met vertraging!

De Ultimas in Gent

Nadat ik mijn bloemetjes in het station van Gent aan een supercollega had toevertrouwd zodat ze bij haar de nacht konden doorbrengen, trok ik met een paar andere collega’s richting de Vooruit in Gent voor de uitreiking van de Ultimas. We slaagden erin een plekje op het overvolle terras van de Vooruit te versieren. Wij waren duidelijk niet de enigen die nog snel iets wilden eten voor de prijsuitreiking. Het broodje met zalm en guacamole dat ik bestelde, was simpel, maar lekker. En de heerlijke zon op mijn gezicht maakte dat ik helemaal in de stemming was voor een leuke avond.

De uitreiking zelf viel enigszins tegen. De presentatie van de avond was tenenkrullend slecht. Vooral de stand-up komiek (geen idee waar ze die kerel ergens hadden opgedoken) was verschrikkelijk. Van de meeste winnaars was het zelfs niet duidelijk wat ze deden of waarom ze de prijs gewonnen hadden. Nog nooit iemand zo onvoorbereid uit zijn nek zien lullen. Spijtig, spijtig, want het was best wel een mooi rijtje winnaars. Vooral over de Geelse gezinsverpleging, winnaar van de prijs voor immaterieel erfgoed, had ik graag meer vernomen. Gelukkig maakte het serene interview met Raf Simons, winnaar van de prijs algemene culturele verdienste, de rest van de avond een beetje goed. Wat een gemiste kans!

Oja, bonuspunten voor de mannen in rokjes! Jullie kunnen je niet voorstellen hoe blij deze frisse verschijningen mij maakten! Alleen die snorren, dat was er te veel aan.

En de muziek van Muziekpublique kon ik ook wel smaken!

Gelukkig volgde na dit ietwat teleurstellend eerste gedeelte van de avond een geweldig goeie receptie waarop we overstelpt werden met drank en hapjes. Het was gewoon zo ontzettend leuk dat mijn collega en ikzelf geen andere keuze hadden dan een taxi te bellen om nog op tijd in het station te geraken om onze laatste trein naar Leuven te halen. Anders hadden we moeten overnachten in de Vooruit zelf. 😉

De terugweg naar Leuven brachten we nuttig door door een facebook-account voor mijn collega te creëren zodat hij mijn wilde avonturen in Genève zou kunnen volgen.

A fun evening was had by all! (Al voelde ik me door al die drank gecombineerd met het late uur waarop ik in bed lag én het extra vroege uur waarop ik eruit moest, de dag nadien niet bepaald in topvorm.)

Yet Another Blog

Life on my side

ultimas