Ondanks de reorganisatie die momenteel aan de gang is op mijn werk, besloten mijn collega’s en ik dat niet aan ons hart te laten komen en eens goed de benen los te schudden op ons jaarlijkse nieuwjaarsfeest. Dit jaar stond het feest in het teken van de jaren fifties. Veel collega’s hadden de moeite gedaan om zich uit te dossen in fifties kledij, inclusief zwierige pettycoats. Zelf zag ik het niet zitten om mij speciaal voor deze gelegenheid een nieuwe jurk aan te schaffen, dus trok ik een glinsterend jurkje met een diepe decolleté uit de kast en verkocht ik dat als iets wat Marilyn Monroe nog gedragen zou kunnen hebben.

Na een te lange nieuwjaarsspeech tijdens dewelke een toenemend aantal magen begon te rommelen, werden we eindelijk losgelaten op het warme en koude buffet. Spijtig genoeg waren er slechts vier standjes voorzien waar je kon aanschuiven om je eten te krijgen. Aangezien we met zo’n 200 feestvierders waren, ontstonden er al snel heel lange wachtrijen. Geen erg, samen honger lijden, schept een band en ik had heel leuke gesprekken met collega’s terwijl we op ons eten stonden te wachten. Het eten (Aziatisch, Italiaans en Marokkaans) was best lekker, alleen jammer dat door de koude temperatuur in de zaal in combinatie met de ijskoude borden het eten koud was op het moment het ons bord raakte. Gelukkig is honger de beste saus en waren de nagerechtjes om duimen en vingers af te likken.

Na het eten was het tijd om de dansvloer te betreden, of voor de dames en heren met veel geduld: plaats te nemen aan de kappersspiegel om zich van een fifties kapsel en make-up te laten voorzien. Ik verkoos de swing dansinitiatie van Radio Modern en griste een vrouwelijke collega mee om samen een danskoppel te vormen. Na de initiatie was het tijd voor free style en kwam ik niet meer van de dansvloer af. Het viel wel op dat er twee soorten collega’s waren: zij die dansten en uit de bol gingen en zij die genoten van het aan de toog hangen met een glas alcohol (de wijn trok op niks, naar mijn bescheiden mening) in de hand. Ondanks moedige pogingen van mijn kant om de niet-dansers over te halen ons te vervoegen op de dansvloer, boekte ik weinig tot geen succes. Wel extra punten voor de collega die als Elvis Presley verkleed kwam. Rock on, baby!

Na lang twijfelen besloot ik vlak voor het einde van het feest mij toch te wagen aan zo’n fifties kapsel. Bij al mijn vrouwelijke collega’s zag dat er geweldig uit, dus wat kon er misgaan? Veel, blijkbaar. Het kapsel stond mij echt niet, ondanks het feit dat sommige collega’s mij van het tegendeel probeerden te overtuigen. Al een geluk dat ik niet in de fifties geleefd heb! Het enige voordeel is dat ik er veel extra haarspeldjes aan over hield. De rare blikken van de mensen op de trein naar Leuven nam ik er dan maar bij. 😉

De hele namiddag werd opgeluisterd door Radio Modern. Heel tof gedaan en tot in de puntjes verzorgd. Ik keerde huiswaarts met een stuk of vijf polaroid foto’s. Een souvenir om te koesteren.