Dankjewel, Goofball, voor het gezelschap van jou en de jongens gisteren. Dat Indian food comfort food is, is bij deze nogmaals bevestigd, maar het was vooral ons gesprek dat me heeft deugd gedaan.
Het is fijn om te weten dat er een plek in Leuven is waar ik altijd welkom ben voor afhaaleten, knuffels en een luisterend oor.
2018 zal niet alleen de annalen ingaan als het jaar van de hete recordzomer die de zomer van 1976 deed verbleken, maar spijtig genoeg ook als het jaar waarin ik een recordaantal begrafenissen bijwoonde.
Deze ochtend woonde ik samen met een aantal collega’s in Sint-Pieters-Woluwe de begrafenis bij van de moeder van een collega. Het overlijden was niet onverwacht, mijn collega had al een tijd geleden laten weten dat haar moeder terminaal was en zorgverlof aangevraagd om haar te kunnen bijstaan in de laatste weken van haar leven. Dankzij de euthanasiewetgeving kon haar moeder op een waardige manier afscheid nemen van het leven. 88 jaar is een mooie leeftijd om te gaan. En afgaande op de teksten die voorgelezen werden in de viering, had de moeder van mijn collega er een rijkelijk gevuld leven op zitten.
Toch pakte het afscheid me. De sereniteit waarmee haar kinderen en kleinkinderen herinneringen aan haar ophaalden was aangrijpend. Je voelde dat iedereen, inclusief de overledene zelf, vrede had met haar heengaan. En dat de dankbaarheid om een prachtig en liefdevol leven overheerste.
Om stil van te worden.
Ramen van Samourai Ramen in Brussel! Het was trouwens een bijzondere verjaardagslunch, want de jarige collega in kwestie kondigde zijn vertrek naar Parijs aan. Ik kan niet ontkennen dat ik een steek van jaloezie voelde bij deze aankondiging, maar ik ben toch voornamelijk heel erg blij voor hem. Ik weet dat hij de geknipte man is voor de job en ben er honderd procent van overtuigd dat hij de geboden kans met beide handen moet grijpen. En hey, misschien kan ik dan een keertje cocktails in Parijs gaan drinken. 😉
![IMG_9880[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2018/09/IMG_98801-e1537996968489-1024x1024.jpg)
Zo voelde het vandaag toen ik de sleutel in de deur van ons vertrouwde appartement in Leuven stak. Niet het gevoel thuis te komen overheerste, maar wel de herinnering aan mijn persoonlijk falen dat nog steeds niet verteerd is.
Het is ook vreemd om terug te keren in een leeg appartement nadat ik ongeveer een jaar geleden de deur achter me dicht trok vol enthousiasme over een nieuw avontuur. Zo lang ik nog in Antwerpen woonde, kon ik me concentreren op het ontdekken van een nieuwe stad. Ik woonde er niet lang genoeg om in routine te vervallen. In Leuven is dat een ander verhaal.
Maar goed, hét grootste voordeel van deze verhuis is dat ik per dag heel wat tijd zal uitsparen doordat mijn pendeltijd drastisch verminderd is. En dat is tijd die ik ongetwijfeld kan gebruiken voor nuttigere zaken.
![IMG_9866[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2018/09/IMG_98661-1024x1024.jpg)
Gisteren vierde ik samen met een handvol andere collega’s het leven en de liefde in de Oude Brouwerij onder het toepasselijke motto ‘What times to l*ve in‘. Mijn ondertussen genezen verklaarde collega gaf samen met haar vriend een feest om deze moeilijke periode in haar leven af te sluiten en met feestgedruis en muziek aan een nieuw hoofdstuk te beginnen. Als dat geen mooie reden is om te feesten, dan weet ik het ook niet meer.
We wrongen ons met vijf collega’s in een té kleine Cambio en reden vanuit centrum Antwerpen naar Stabroek. Best nog wel een eindje rijden. Gelukkig bracht Waze ons zonder problemen op onze bestemming. We werden welkom geheten door een stralende collega en kregen bonnetjes om ons van drank te voorzien. Op voorhand was ik niet helemaal zeker wat de exacte opzet van het feest was, maar de indeling van de zaal en de muziek van de uitstekende dj maakten al snel duidelijk dat het de bedoeling was de beentjes los te schudden.
Doordat ik sommige van mijn collega’s (er was ook een oud-collega van de partij) al even niet gezien had, bleven we misschien iets te lang praten aan ons statafeltje, maar uiteindelijk smeten we ons toch op de dansvloer. Van dansen krijgt een mens honger. De frietjes rond middernacht waren dan ook bijzonder welkom, want tegen dat tijdstip begon mijn maag al serieus te rommelen.
Ik had gerust me nog wat langer willen uitleven op de dansvloer, maar onze Cambio-chauffeur (mama van twee kleine kindjes) vond het welletjes geweest. We namen afscheid en keerden terug naar Antwerpen.
Een mooie afsluiter voor mijn Antwerpse periode, want dit weekend verhuis ik terug naar Leuven.
Na een jaartje niet deelgenomen te hebben wegens verhuis naar Zwitserland, deed het dubbel zoveel deugd om dit jaar met mijn gloednieuwe team de uitdaging aan te gaan om 50 kilometer te fietsen. De weergoden waren ons gunstig gezien en het parcours in de omgeving van Hofstade was vlakker dan vlak, peanuts in vergelijking met 35 kilometer fietsen doorheen het heuvelachtige Brussel.
Met ons groepje van elf maalden we probleemloos kilometer na kilometer af, ondertussen genieten van het zonnige weer en de mooie omgeving. Een klein deel van de route had ik al gedaan toen ik van Antwerpen naar Mechelen fietste, maar dat deerde niet. De omgeving van het kanaal is zo mooi dat ik daar gerust nog een derde keer wil gaan fietsen.
‘s Middags stopten we voor de lunch bij ‘t Steencaycken in Boom, geen onverdeeld succes. De kibbeling (nochtans een suggestie) viel wat tegen. En daarnaast had de bediening de fout gemaakt ons gezelschap te veel verschillende gerechten te laten bestellen. De ober die de kassa bediende werd prompt tot de orde geroepen door de chefkok. Wat vervolgens een heel drama opleverde om de initiële bestelling in de witte kassa gecorrigeerd te krijgen. Maar we zaten buiten in de zon en eigenlijk kon het ons allemaal niet deren.
Na de lunch reden we vrolijk verder, staken we het kanaal over met en veerpondje en passeerden we de beroemde brug van Willebroek. Rond vier uur zat onze rit er bijna op, maar voordat we de huurfietsen inleverden, dronken we nog een afsluitend drankje op het terras van een echt volkscafé.
Een meer dan geslaagde dag.
Yep, aan alle mooie liedjes komt een einde, ook aan die eindeloos warme en zonnige zomer van 2018. Na een mislukte poging om de bus te nemen en min of meer droog in het station van Berchem te geraken, kwam ik om de één of ander onverklaarbare reden terug uit bij dezelfde halte als waar ik oorspronkelijk opgestapt was. Noodgedwongen moest ik dus alsnog met een velofiets door de regen naar het station van Berchem fietsen. De regenbui was zo heftig dat ik mijn kleren op de trein kon uitwringen. En dat ondanks het feit dat ik een regenjas aan had. Ik had trouwens geluk dat de trein vertraging had, want anders had ik hem zeker gemist.
De rest van de dag met natte voeten op het werk gezeten in laarzen die zo nat waren dat ze zwarte schoensmeersporen op mijn benen achterlieten.
Ik mis je nu al, zomer van 2018!
Absolute must see.
Vroeg opgestaan vandaag, want onze Belgische vrienden die in Aubonne wonen, komen ons al om 8.48u afhalen aan het station van Allaman. Gelukkig is Allaman maar een korte treinrit verwijderd van Cornavin in Genève. Het heeft wat moeite gekost om een datum te prikken (onze vrienden hebben het erg druk), maar uiteindelijk zijn we erin geslaagd een gezamenlijk weekendje Bern te boeken.
De kinderen (tien, acht en zeven) zijn alleszins door het dolle heen. Ze kijken enorm uit naar een nachtje op hotel en het is meteen een jolige boel in de auto. Onderweg naar Bern stoppen we om foto’s te maken van de gloednieuwe appartementen die onze vriendin aankocht met het geld dat ze van haar ouders kreeg. Tja, sommige mensen hebben hun zaakjes beter geregeld dan anderen, what can I say.
We komen iets voor het middaguur aan in Bern, parkeren onze wagen voor de deur van hotel en begeven ons naar de incheckbalie. Tot grote teleurstelling van de kinderen zijn onze kamers nog niet klaar. Gelukkig maken de retrospelletjes (donkey kong!) in de receptie veel goed. De kinderen zijn zo enthousiast dat we hen lichtelijk moeten aansporen naar het stadscentrum van Bern te vertrekken.
We laten de koffers achter in het hotel en nemen de tram naar het historische hart van Bern. Aangezien het voor mijn vriend en mezelf nog niet zolang geleden is dat we in Bern waren, vinden we makkelijk onze weg in een stad die zelfs wat vertrouwd aanvoelt. We wandelen onder de befaamde arcaden en zoeken ondertussen via tripadvisor een geschikt restaurant om te lunchen met zeven personen.
Italiaans restaurant Molino blijkt een perfecte keuze te zijn. We slagen erin een prachtige tafel op het balkon te versieren en genieten van het zalige zonnetje en het uitzicht op het drukke marktplein beneden ons. Mijn risotto is heerlijk en ook de pizza’s gaan er vlotjes in bij de kinderen.
Na de maaltijd wandelen we naar het parlementsgebouw van Bern en genieten vanaf de terrassen van het mooie uitzicht om de omgeving. Daarna is het tijd om ons naar de Zytglogge te begeven. De vorige keer stond deze beroemde klokkentoren nog volledig in de steigers, maar nu kunnen we hem bewonderen langs buiten én langs binnen. Ik reserveerde op voorhand een rondleiding om 14.30u voor ons gezelschap. Een goeie zet, want er is maar één rondleiding per dag en die blijkt volledig volzet te zijn.
We kunnen kiezen tussen een rondleiding in het Engels of in het Duits. Last minute switchen we nog van groep en sluiten we aan bij de Engelstaligen. Een goeie ingeving. Zelfs in het Engels begreep ik al de technische termen die de gids hanteerde niet altijd. Laat staat dat ik in het Duits zou kunnen volgen. De gids is een ongelooflijke bron van kennis en legt ons alle finesses van de werking van de astronomische klok uit. Ik focus me vooral op het mooie historische mechanisme en de interessante geschiedenis van deze toren die nog ooit als vrouwengevangenis dienst deed. We kunnen van binnenuit observeren hoe alles in beweging komt, wanneer de klok drie uur slaat.
De beklimming van de Zytglogge was maar een opwarmertje voor onze volgende halte: de beklimming van de kathedraal. Veel gehijg en gepuf later staan we helemaal boven, te genieten van het schitterende uitzicht. Al vinden de kinderen het toch maar een beetje akelig en vangen ze na een paar minuten alweer de terugtocht naar beneden aan.
Na dit letterlijke hoogtepunt wandelen we verder naar de Bärengraben. En jawel, de beren zijn uit hun winterslaap ontwaakt en we spotten maar liefst drie verschillende exemplaren. Succes! Tijd voor een drankje én een ijsje op het fantastische terras van het Altes Tramdepot. De gelato van de Eiswerkstatt is alleszins geweldig lekker. De dienster schept het ijs met een spatel uit de bak en plaatst het vervolgens met een draaiende beweging op het horentje of in het potje, waardoor een gelijkaardig effect als met een softijsje wordt bekomen. Het ijs zelf is overheerlijk, met bijzondere smaakcombinaties zoals saffraan en witte chocolade. Al een geluk dat ik hier niet woon of ik kwam elke dag om een ijsje. 😉
Na deze rustpauze beklimmen we de steile helling naar de Rosengarten en genieten we boven van een schitterend uitzicht op Bern. Helaas wel in tegenlicht. Wij zoeken ons een plekje op het gras terwijl de kinderen zich uitleven in de speeltuin. Al is de oudste daar al net iets te groot voor.
We wandelen vanaf de Rosengarten langs de Aare terug naar het stadscentrum. We zien veel mensen in de snelstromende Aare zwemmen met een waterbestendig zakje om kleren en andere spullen op te bergen. Onderweg komen we langs een roeicompetitie. Niet evident om goed te sturen in water dat zo snel stroomt. We steken een voetgangersbrug over de Aare over en zien jongelingen vanaf de brug in het water springen. Misschien een ideetje voor morgen? 😉
Voor het avondmaal reserveerde ik een tafeltje bij restaurant Moleson. Onze tafel op het terras in een rustige straat van Bern staat reeds klaar. Ondanks het warme weer kunnen mijn vriend en ik de lokroep van kaasfondue niet weerstaan. En onze kameraad doet gezellig mee.
Na het avondmaal trekken we terug naar het hotel om in te checken en onze kamers te inspecteren. De kinderen vinden het allemaal geweldig en we spelen nog een paar spelletjes (betoverde doolhof en UNO) voor het slapen gaan.
Een mooie dag!
Het weekend van 18 en 19 augustus zouden mijn vriend en ik samen met onze vrienden uit Aubonne in Bern doorbrengen. Omdat we de laatste weken elkaar wel veel gezien hebben, maar niet zoveel één op één quality time met elkaar doorbrachten, reisde ik een dagje vroeger naar Genève. Na ons bezoekje aan de Mont Salève twee weken geleden, leek het ons leuk om zelf eens een parapente duosprong te proberen. Mijn vriend zorgde voor de reservatie en dan was het alleen nog afwachten of de weersomstandigheden zouden toelaten om te springen. Helaas, vlak na de sushilunch kregen we het bericht dat de sprong niet kon doorgaan: kans op onweer. Ik moet zeggen dat ik erg teleurgesteld was. Deze vakantie reeg de mooie dagen moeiteloos aan elkaar en net die ene dag dat wij gepland hebben om parapente te doen, is er kans op onweer. Bummer.
In de plaats daarvan gingen we dan maar naar het Musée d’ethnographie. Niet helemaal een waardige vervanger voor een parapente sprong, toegegeven, maar een onverwachte meevaller. Allez, ‘t is te zeggen, mijn vriend was er al eens eerder geweest en vond het de moeite om een keer samen te doen. Ik was danig onder de indruk van de uitgebreide collectie die vijf continenten en meer dan duizend culturen omvatte. Ook de collectie-opstelling was erg verfrissend. En dat de ganse collectie ondergebracht was in een speciaal daarvoor ontworpen gebouw, was zeker een bijkomende meerwaarde.
Ik laat jullie even meegenieten:
Na ons bezoekje aan het museum gingen we iets drinken op de Bateau-Lavoir op de Rhône. Een plek die ik verschillende keren gepasseerd was toen ik nog werkloos in Genève ronddoolde. Nu hadden we eindelijk de middelen en de gelegenheid om er samen iets te drinken. Dat maakte dan mijn glaasje schuimwijn dubbel zo goed smaakte!
We genoten van heerlijk Thais avondmaal in het piepkleine restaurantje Baï Toey, zo’n plek die ik zonder tripadvisor ongetwijfeld nooit gevonden had. En de prijs viel nog mee ook altijd een pluspunt in het dure Genève. Na het diner wandelden we op het gemak terug naar Charmilles, onderweg genietend van het zomerse sfeertje in de straten, waar veel inwoners van Genève zaten te relaxen van een avondlijk drankje aan de oevers van de Rhône.
