Sureëel

Het najaar is in alle hevigheid losgebarsten op het werk en ik moet toegeven dat ik soms niet weet aan wat eerst te beginnen. Mijn agenda zit door de dag propvol met vergaderingen, met als gevolg dat ik ‘s avonds vaak nog tot laat zit te werken.

Nu ben ik niet altijd de grootste fan van vergaderen, maar een goede voorbereiding en een goede voorzitter zijn meestal sleutelingrediënten voor succes. Aan de voorbereiding zal het alvast niet gelegen hebben, want daar hadden mijn collega’s en ik lang aan gewerkt. Het moet dan wel de schuld zijn van de voorzitter (aka onze grote baas) die opeens alle voorgaande afspraken volledig vergeten leek te zijn en heel de mooie voorbereiding geen blik waardig gunde.

Het was echt surreëel. Mijn collega’s en ik zaten met hand en tand ons voorstel te verdedigen en onze grote baas wou opeens iets helemaal anders. Een mens mag van gedacht veranderen, maar dit sloeg toch echt alles. Ik dacht zelfs even dat ik in een verborgen camera programma terecht was gekomen. Eentje met een zeer ironische wending.

Enfin ja, uiteindelijk zijn we min of meer tot een compromis gekomen. Maar het is lang geleden dat een vergadering mij nog zo op de zenuwen gewerkt heeft.

Building a circular future

Vandaag woonde ik na het werk een heel boeiende conferentie bij met als topic ‘circulair bouwen’. Hoofdspreker van de avond was Kasper Jensen van 3XN/GXN die illustreerde dat het ook in de bouwsector mogelijk is om duurzaam te zijn. Meer nog: circulair bouwen moet het mogelijk maken om de gebruikte materialen op termijn te hergebruiken in nieuwe projecten door aan elk materiaal een paspoort toe te kennen. Kasper Jensen toonde een aantal zeer indrukwekkende projecten. Al was het me niet altijd helemaal duidelijk of hij in elk project het principe van circulariteit volledig volgde.

Na de keynote werden de laureaten van de avond aan het woord gelaten: Multi en Ambassade. Qua schaal lagen de projecten ver uiteen, maar ze hanteerden wel allebei het circulariteitsprincipe. Vooral het enthousiasme van de groep mensen die achter het bouwproject de Ambassade zaten, was aanstekelijk. Het zijn immers de eigenaars en toekomstige bewoners van deze site die hun schouders onder het principe van circulariteit gezet hebben.

Natuurlijk volgde daarna een poepchique receptie, we zijn niet anders gewoon van de bouwsector. Normaal zou ik met een collega naar de receptie gegaan zijn, maar die moest last minute afhaken wegens ziekte. Dat betekende dat ik moederziel alleen aan een tafeltje stond tussen een overwegend Franstalig publiek. Ik deed mijn best om het gesprek gaande te houden met de eveneens eenzame Fransman aan hetzelfde tafeltje, maar het ging met horten en stoten. Mijn Frans is duidelijk niet meer wat het geweest is… Gelukkig was de schuimwijn lekker. 😉

Early birthday lunch

Zondag vierde ik, toegegeven een beetje te vroeg, mijn verjaardag samen met mijn vader, mijn broer, de vriendin van mijn broer en mijn vriend in sterrenrestaurant Just Eat Right in het charmante Hasselt. Het was opvallend rustig in het restaurant. Naast onze tafel, was er enkel nog een tweede tafel met vier personen. De ober stelde ons gerust dat het gewoonlijk drukker was. De Hasseltse jeneverfeesten hadden er echter voor gezorgd dat het vast cliënteel weg bleef. Geen erg, zo hadden wij bijna een privé-ober voor onze tafel en konden we in alle rust genieten van al het lekkers dat op onze tafel passeerde.

Aangezien het een verrassingsmenu was, kan ik jullie helaas geen exacte omschrijving per gang geven, maar het volstaat in deze om te zeggen dat elke gang voortreffelijk was. Bewijsmateriaal:

Na de lunch namen we afscheid van mijn vader die nog naar het rusthuis moest en trokken mijn vrienden en ik samen met mijn broer en zijn vriendin de stad in om toch nog een beetje mee te pikken van de jeneverfeesten. Het was abominabel slecht weer, dus ja, de opkomst was niet echt overweldigend te noemen. Wij zijn geen van de vier jeneverliefhebbers, daarom hielden we het bij kijken naar de kraampjes en wat wandelen door de Hasseltse straten. Geheel op het onverwacht kwamen we een vriendin en haar zoon tegen. Grappig hoe klein de wereld (en dan vooral Hasselt) is. We sloten de namiddag af met een heerlijke cocktail bij Sapiens. De wisky sour was zo lekker dat ik het gewoon niet kon laten om nog een tweede te bestellen.

De rit naar het station van Schulen met onze bob achter het stuur was bijzonder spannend. We arriveerden just in time, met dank aan de NMBS om onze trein wat vertraging te laten oplopen, waardoor we wat meer speling hadden.

Duits bezoek, pannenkoeken en sushi

Zaterdag hadden mijn vriend (die vrijdagavond laat in Zaventem was geland) en ik afgesproken met onze vrienden uit Konz. Tot mijn scha en schande moet ik bekennen dat we hen al bijna drie jaar niet meer gezien hadden. Ons sociaal leven moet nog altijd herstellen van de verhuis naar Genève… En we hebben er natuurlijk zelf voor gekozen om iets minder sociale engagementen aan te gaan dan vroeger.

Mijn vriend en ik hadden voorgesteld dat onze vrienden naar Leuven zouden komen, omdat het zonder auto erg moeilijk is om van Leuven naar Konz te geraken. Sommige plekken zijn echt moeilijk te bereiken met het openbaar vervoer en het charmante Konz is er daar één van.

Rond de middag waren onze vrienden in Leuven. Het was onverwacht mooi weer. Ondanks de voorspelde regen, kwam het zonnetje zelfs door de wolken piepen. Al een geluk! We wandelden samen door de Leuvense straten op zoek naar een geschikte lunchplek voor vier volwassenen en een jongedame van bijna zes jaar. De Leuvense horeca doet het duidelijk goed, want het was niet makkelijk om een plekje voor vijf personen te bemachtigen. De Wasbar zat helemaal vol en ook andere lunchplekken hadden geen tafels meer beschikbaar. We landden voor vijf minuten bij het Moorinneken, maar daar mochten we maar een beperkt aantal gerechten bestellen voor de ganse tafel en op de menukaart waren erg weinig kindvriendelijke en vegetarische opties te vinden.

Met een beetje geluk belandden we bij Leo Pancakes. Omdat de jongste in ons gezelschap zin had in pannenkoeken, was mijn vriend naar daar gesneld en, jawel, hij had een tafel weten te bemachtigen. Hoera voor Leo Pancakes, dat een mooi vegetarisch en zelfs veganistisch aanbod heeft. Onze vegetarische vriendin was in haar nopjes! Onze bijna-zesjarige ook. Die was zo enthousiast dat ze amper stil kon blijven zitten aan tafel. Ondanks het feit dat ze ons al zo lang niet meer gezien had, was het ijs rap gebroken en brak er al snel een kietelgevecht uit.

Iedereen smulde van de pannenkoeken, maar ik besloot een keertje de bagels te proberen. Kwestie van mijn horizonten te verruimen. De bagel kon alvast op mijn goedkeuring rekenen!

Na de lunch beklommen we samen de toren van de Universiteitsbibliotheek. Onze zesjarige was superenthousiast. We bewonderden samen de prachtige universiteitsbibliotheek en het magnifieke uitzicht op Leuven. Tijdens het afdalen van de toren had de bijna-zesjarige een beetje last van hoogtevrees op de wenteltrap, maar ze overwon haar vrees dapper en we raakten allemaal zonder problemen beneden.

Opnieuw op de begane grond gingen we langs de Ethias stand op het Ladeuzeplein. Blijkbaar vierde Ethias haar honderdste verjaardag en iedereen mocht meevieren door allerlei moderne vervoersmiddelen uit te proberen. Er was een klein parcours aangelegd op het Ladeuzeplein waar we elektrische steps en aanverwanten konden uitproberen. Die kans mochten we niet aan ons voorbij laten gaan! De jongste leefde zich uit op een gewone step en ik probeerde voor de allereerste keer een elektrische step. Niet zo gemakkelijk als het eruit ziet. Op de segway voelde ik me meer op mijn gemak.

Tot slot wilden onze vrienden graag nog een koffie drinken, maar mijn eerste keuze: Koffie en Staal zat propvol. Dan maar onze namiddag afgesloten in de Bistro Zeiven Uke. Niet meteen een hippe plek, maar het haardvuur brandde en de cava smaakte!

We liepen samen met onze vrienden naar de parking onder het Ladeuzeplein en namen rond een uur of zes afscheid van elkaar. Een fijn weerzien met een pittige jongedame en haar mama en papa.

Op naar onze volgende afspraak! Tijdens de dag had ik berichtjes gekregen dat mijn vriendin en haar gezin van plan waren ‘s avonds iets te gaan eten in Leuven. Ze hadden zin in sushi en als er iets is wat ik elke dag wel kan eten, dan is het zeker sushi! Mijn vriend en ik gingen dus graag in op hun voorstel om samen te dineren en zo hadden we onverwacht twee vriendenreünies op één dag.

We hadden afgesproken in Kintsugi, mijn nieuw favoriete sushirestaurant. We startten de avond met een portie edamame en wat gyoza om vervolgens de sushiboot voor vier personen te bestellen. We waren in totaal met z’n zessen, maar we gingen ervan uit dat we altijd nog een extra rol konden bestellen, mocht dat niet genoeg zijn. De zoon en dochter van mijn vriendin (13 en 11 jaar oud) aten heel smakelijk mee van de sushi. Hoewel we stevig ons best deden, slaagden we er niet in om al de sushi op te krijgen.

Het is altijd fijn om samen met vrienden van sushi te kunnen genieten én ik hield er zelfs een date aan over met de jongedame van 11. Binnenkort onesie party met Billie Eilish op mijn appartement!

Openingsreceptie Convento Food en Bar Jérôme

Een tijdje geleden zag ik de uitnodiging voor deze openingsreceptie passeren op Facebook. Ik had geen plannen voor vrijdagavond en aangezien mijn vriend en ik vroeger vaste klant waren bij Convento Food, leek het mij leuk om de nieuwe stek van Laura en Ruben te gaan bewonderen.

Ik realiseerde me iets te laat dat ik helemaal geen cadeautje bij had, dus sprong ik nog snel bij de express gb binnen om een kaartje en wat chocolaatjes te kopen. Kwestie van niet met lege handen naar een feestje te moeten gaan.

Toen ik aankwam, stootte ik meteen al op een oude bekende: een ex-kotgenootje, die ik toevallig vrij recent opnieuw had ontmoet op het trouwfeest van gemeenschappelijke vrienden. Ik moet eerlijk zeggen dat wij vroeger niet echt goed met elkaar opschoten. Enfin, niet dat we elkaar niet konden luchten of zo, maar er was gewoon geen klik.

Ik gaf mijn cadeautje af en feliciteerde Laura en Ruben met hun prachtige nieuwe zaak. Laura en Ruben baten nog steeds hun vertrouwde traiteurszaak Convento Food uit, maar nu hun zaak verhuisd is naar een grote pand, kan je ook ter plekke iets eten bij Bar Jérôme. Daar ga ik zeker gebruik van maken!

Aangezien ik geen andere bekende gezichten opmerkte, voegde ik me bij mijn ex-kotgenootje. Ze was daar samen met een collega die instond voor de IT-ondersteuning binnen haar bedrijf. Die collega in kwestie was een stevige vent die zichzelf erg graag hoorde praten. Gemakkelijk om de stiltes in het gesprek op te vullen.

Terwijl we genoten van de uitstekende hapjes van Convento Food, vernam ik wat meer over het bedrijf waarvoor mijn ex-kotgenootje een half jaar geleden was beginnen werken. Ze had een volledige carrièreswitch gemaakt en was duidelijk tevreden over die beslissing. Ik vernam ook dat haar relatie met de vader van haar kinderen op de klippen gelopen was. Ik vermoedde al zoiets toen ik haar op het trouwfeest zag zonder partner, al kunnen daar natuurlijk talloze andere redenen voor zijn. Het lijkt wel alsof veel leeftijdsgenoten momenteel relationeel moeilijke tijden doormaken. Na mijn eigen relatiecrisis sympathiseer ik dubbel zo hard.

Uiteindelijk liep ik toch nog een bekende tegen het lijf op de openingsreceptie, iemand die mij via andere vrienden kende, maar eerlijk, haar gezicht kwam me helemaal niet bekend voor. Dus deed ik een kort babbeltje en nam ik vervolgens afscheid van mijn gezelschap van de avond. Tijd om naar huis en naar mijn vers in Zaventem aangekomen vriend te gaan.

Al bij al was het een fijne avond, zelfs al moest ik me soms wat inspannen om in te pikken op de gespreksonderwerpen. Een goeie oefening in netwerken!

Grand Opening XY – PILAR – JRSLM

Deze namiddag nam ik de metro naar de VUB. Na mijn ervaring met de Parijse metro, vind ik de Brusselse metro opeens een toonbeeld van comfort. Ik had zelfs een zitplaats!

Ondanks het feit dat het werkritme de laatste tijd weer stevig is toegenomen, kan ik niet ontkennen dat mijn job veel leuke kanten heeft. Zonder mijn job had ik nooit een uitnodiging gekregen om de ‘grand opening’ van de nieuwe studentenresidentie XY en culturele ontmoetingsplek PILAR op de VUB campus bij te wonen. Na wat speeches van belangrijke mensen (echt chapeau voor Caroline Pauwels, wat een ongelooflijke vrouw is me dat, een natuurkracht), kwam het interessantste gedeelte van de avond: de rondleiding in de tentoonstelling JRSLM door de curator. De afkorting JRSLM staat voor Jeruzalem, misschien een bijzondere keuze voor een ‘vrije’ universiteit, maar het is niet omdat een universiteit niet gelinkt is aan een geloofsinstelling dat er niet over geloof mag worden nagedacht, integendeel, zou ik zo zeggen.

De rondleiding had wat mij betreft nog wat langer mogen duren, maar bood toch een mooi overzicht van de topwerken. Indrukwekkend om te zien hoeveel kwalitatieve objecten de curator bij mekaar had gekregen, elk met een eigen boeiend verhaal en zonder de rode draad van de tentoonstelling uit het oog te verliezen. Na de rondleiding maakte ik van de gelegenheid gebruik om de rest van de gloednieuwe gebouwen te bewonderen én wat vegetarische rijstnoedels en pad thai te eten bij de Thaise foodtruck. Lekker!

Mijn collega arriveerde net toen ik mijn portie rijstnoedels achter de kiezen had, maar aangezien ze met haar vriendin eerst nog de tentoonstelling wilde bekijken, had ik weinig zin daarop te wachten. Er waren verder geen bekenden en ik had onvoldoende energie om me tussen één van de geanimeerde gesprekken te wringen. Ik nam dus afscheid en keerde naar huis terug.

Cultuurtip van de week: JRSLM op de VUB Campus.

Teamdag in X-beek

Na de ontwikkeldag op vrijdag bevond ik mij maandag alweer op weg naar Gaasbeek. Ditmaal voor onze jaarlijkse teamdag. Door ziektes was ons team helaas niet volledig (maar liefst vier mensen ontbraken). Laten we hopen dat we volgend jaar wel voltallig zijn! Ondanks het feit dat ons team iet of wat uitgedund aan de dag begon, zat de sfeer er goed in. Tegen alle verwachtingen in scheen de zon zelfs bij aankomst.

Nadat ik iedereen had welkom geheten, begonnen we aan de voormiddag met drie presentaties. De ene kort, de andere wat langer. Naar goede gewoonte liep de timing al van bij de eerste presentatie in het honderd. Tijdens de presentaties brak er een hevige regenbui los boven Gaasbeek en even vreesde ik dat de rest van de dag letterlijk in het water zou vallen. Gelukkig bleek de bui snel voorbij en tegen dat de presentaties afgerond waren, scheen de zon alweer. Uiteindelijk begonnen we met een uur vertraging aan de gegidste rondleiding door het kasteel. Ondertussen heb ik het kasteel natuurlijk al een paar keer bezocht, maar ik moet zeggen dat ik elke keer weer betoverd raak door het eclectische interieur met schitterende wandtapijten en houtsnijwerk. Mijn collega’s waren eveneens onder de indruk.

Omdat we er niet in geslaagd waren onze opgelopen vertraging in te lopen, hadden we het restaurant verwittigd dat we wat later zouden zijn. Onze tafel stond klaar in de zonnige veranda van restaurant Noa in Dilbeek. Ondanks het feit dat de deur van de veranda wagenwijd open stond, was het er flink warm. Iets waar niemand in ons gezelschap op gekleed was. En met een glaasje schuimwijn achter de kiezen zaten we al snel te zweten. Maar het eten was heerlijk en de bediening vriendelijk en efficiënt. Dat durfde in het verleden al eens anders te zijn…

Na de middag stond er een wandeling in Dilbeek op het programma. Niet zomaar een wandeling, neen, we gingen zowaar Bruegel achterna! De Blik van Bruegel: reconstructie van het landschap is een openluchttentoonstelling met vijftien interventies van kunstenaars, designers en architecten, in het Dilbeekse landschap dat Bruegel inspireerde. Door de opgelopen vertraging konden we helaas niet de ganse route doen, maar ik overdrijf niet als ik zeg dat iedereen ervan genoten heeft. Ook van de drassige gedeeltes van de Dilbeekse kleigrond. 😉 Aangezien één van mijn medewerkers aan de tentoonstelling had meegewerkt, nam zij de rol van gids op. Wat de wandeling nog een extra persoonlijke dimensie gaf.

We startten de wandeling bij de kerk van Sint-Anna-pede (te zien op het schilderij ‘De Parabel van de blinden’) en eindigden bij de watermolen van Pede (te zien op ‘De ekster op de galg’). De weergoden bleven ons goedgezind en de voorspelde regen bleef uit. Oef, want anders was het wel een héél modderige bedoening geworden. 😉 Mijn favoriete werken waren TOPOgrafie van Filip Dujardin, Exit van Koen van den Broek en Sint-Anna-Pede 2019 van Georges Rousse. De tentoonstelling loopt nog tot 31 oktober, dus haast je!

De namiddag eindigde voor mij met een korte briefing door één van mijn medewerkers op de banken voor het station van Brussel-Noord ter voorbereiding van een stuurgroepvergadering op dinsdagochtend, waar ik mijn baas moest vervangen als voorzitter. Een beetje een surreëel einde van een fijne dag.

Een luie zondag

De titel van deze blogpost is iet of wat misleidend, want de laatste vijf uur van deze zondag bracht ik door achter mijn werklaptop. Maar de dag begon alleszins op ‘t gemak. We sliepen lekker lang uit (ik was heel moe van de drukke werkweek, dus kon het wel gebruiken) en bleven bijna tot de middag in bed liggen. De voordelen van een kinderloos bestaan.

Voor de lunch bleven we in de buurt van ons appartement. We lieten ons verleiden door de wildmenu van L’Etoile D’or. En eerlijk, achteraf had ik daar een beetje spijt van. Ik ben niet meer gewoon zulke grote hoeveelheden vlees te verorberen. En de combinatie van paté als voorgerecht en hertensteak als hoofdgerecht was toch net iets van het goede te veel.

Om al dat eten te verteren, profiteerden we van het mooie nazomerweer om een wandeling in Kessel-Lo te maken. We bewonderden de na X aantal jaren geopende fietsspiraal en kwamen door straten die mij volledig onbekend waren. We ontdekten zelfs een voor ons totaal onbekend stukje Leuvens groen: het Michottepark.

Op stap in De Pinte

Zaterdag spoorden mijn vriend en ik ‘s ochtends naar De Pinte. Een treinrit die normaal (inclusief overstap in Gent-Sint-Pieters) zo’n anderhalf uur duurt, maar dankzij de werken in Brussel-Zuid een kwartier langer duurde.

Onze vrienden stond ons, samen met hun twee dochters al op te wachten in het station. Amai, die dochters hadden een klein groeispurtje doorgemaakt! Niet te geloven dat de oudste volgend jaar al naar het eerste studiejaar gaat. Ik heb het lang ontkend, maar de realiteit begint me in te halen: ik word oud en de nieuwe generatie staat trappelend klaar om mijn plek in te nemen. Binnenkort wordt de eerste baby die in mijn vriendenkring geboren werd meerderjarig. Niet te geloven.

We lunchten gezellig samen in Italiaans restaurant La Pineta. De ober apprecieerde mijn pogingen om het stof van mijn Italiaans te blazen en de twee jongedames in ons gezelschap gedroegen zich voorbeeldig. Echt, wat een dotjes van meisjes! De spaghetti met zeevruchten was overheerlijk, maar het was de zabaglione die met de hoofdprijs ging lopen. Zó lekker!

De rest van de namiddag deden we niet veel wereldschokkends. Het was lang geleden dat we mekaar gezien hadden, dus stof genoeg om bij te praten, maar het was toch vooral de levendige oudste dochter die met dee aandacht ging lopen. Dat we op de terugrit tijdens de overstap in Gent nog tijd hadden om een smoothie te gaan halen, was een fijne extra bonus.

Laatste dag ontwikkelen

Met frisse tegenzin stond ik vorige vrijdag vroeger dan gewoonlijk op om samen met een collega te carpoolen naar het Kasteel van Gaasbeek. Ik keek niet bepaald uit naar de laatste dag van ons ontwikkeltraject als teamverantwoordelijken. Voor mij had dit gerust een half jaar eerder stopgezet mogen worden. Maar goed, het is altijd plezierig om te kunnen genieten van de omgeving van het meest romantische kasteel van Vlaanderen, zelfs op een grijze en druilerige dag.

Zoals verwacht kon ook deze laatste lesdag de verwachtingen niet inlossen (niet dat ik niet graag ga wandelen met mijn peer coach of kastanjes raap, maar moeten we daar nu echt een consultant duur voor betalen?). Al neem ik wel de tip i.v.m. met impactgericht denken mee.

Wel positief aan deze laatste lesdag: nadat we onze dure consultant zonder spijt hadden uitgewuifd, trokken we met ons groepje naar Café De Pajot, een echt authentiek volkscafé, om daar de goedkoopste cava van gans België te drinken (3,5 euro en het was nog goeie ook). Vervolgens zakten we met een uitgedund groepje van vier die hards af naar restaurant Molensteen, alwaar we eerder al lekker gegeten hadden. Ik liet me verleiden om een klassieker te nemen die tegenwoordig niet meer zo vaak op de kaart staat: paling in’t groen. En jawel, het smaakte mij!

Yet Another Blog

Life on my side

Author: yab