Gastrobar Hop

Na mijn aperitiefje in Brussel ter gelegenheid van Saint-Patrick’s Day, haastte ik mij naar Leuven om snel mijn rugzak met werklaptop op mijn appartement af te zetten en vervolgens naar het station van Leuven terug te keren om de onvolprezen Mademoiselle Julie af te halen. Ik was er namelijk tot mijn eigen grote verbazing in geslaagd een tafeltje in Gastrobar Hop te veroveren. Aan de toog dan nog wel! Perfect voor een culinaire date met twee.

Ik was door de Ierse cava al in redelijk goeie stemming aan de avond begonnen en het vervolg werd er alleen maar beter op. Met goed gezelschap, fijne gesprekken, heerlijke en originele gerechtjes en zalig lekkere wijn. Het leven kan mooi zijn.

Bites:

IPA pannenkoek met escabeche van Zeeuwse mossel en guacamole van pompoen:

Prei ‘sushi’ met nori, gember en soja:

Focaccia met geroosterde radijs, mosterd, pas de rougekaas & oude geuze:

Vlaswijting met gebakken paksoi, zuurkool kroket en mosterd vinaigrette:

Eigenzinnige selectie van Belgisch kazen in samenwerking met ambachtelijke kaasmakers en Kaasaffineurs Van Tricht:

Zoetigheden voor bij de koffie en thee:

Saint Patrick’s Day met de collega’s!

Gisterenavond wat vroeger gestopt met werken dan gewoonlijk om samen met de collega’s Saint Patrick’s Day te vieren. Ondertussen een fijne jaarlijkse traditie. Naar goede gewoonte trokken we naar Irish Pub O’Reilly’s vlakbij de beurs in Brussel. We waren met een groep van meer dan twintig collega’s, wat een denderend succes is voor een vrijdagavond. We slaagden erin met wat overtuigingskracht diverse tafeltjes en stoelen op het terras te bemachtigen voor onze toch wel omvangrijke groep. Eén van mijn collega’s toverde zowaar een hele hoop groene accessoires uit zijn rugzak, waarvan de diadeem met twee klavertjes vier op steeltjes mij meteen aansprak. Dat groen vormde een mooi contrast met mijn blonde haar. Spijtig genoeg was het personeel van O’Reilly’s lichtelijk onderbemand bij onze aankomst, met een lange wachtrij tot gevolg. Uiteindelijk slaagden we er toch in de drankjes voor onze groep te bemachtigen, maar ons geduld werd op de proef gesteld. Saint Patrick’s Day vieren zonder drank, dat gaat natuurlijk niet!

Omdat ik ‘s avonds nog een afspraak in Leuven had, kon ik niet zo lang blijven, maar ik genoot alvast van het gezelschap en de toffe babbels. Volgend jaar weer!

Mexicaans at Goofball’s

Omdat tradities er zijn om in ere gehouden te worden. En omdat een mens al eens iets anders wil eten dan sushi, bestelde ik Mexicaans bij El Sombrero (want serieus, who doesn’t love a well mixed margarita?). En we weten ondertussen dat de gastvrijheid bij Goofball and friends vijf sterren verdiend!

En ook hier weer werd ik geconfronteerd met het onvermijdelijk voortschrijden van de tijd: die jongens blijven maar groeien. Wat me tegelijkertijd hoop geeft voor de toekomst, maar ook doet vrezen dat we deze nieuwe generatie opzadelen met problemen die te zwaar zijn om te dragen. Enfin, misschien zie ik het allemaal te zwart in, want ik wil dolgraag geloven dat al deze slimme, jonge hersenen de fouten van mijn generatie gaan rechttrekken.

Cheers to that!

Mijn petekindje is tien jaar!

Amai, niet te geloven hoe snel de tijd vliegt (en hoe vaak ik in herhaling val)! Tien jaar, dat verdient een fantastisch feestje na de magere coronajaren. Des te meer omdat dit de enige verjaardag is dat je kan vieren dat het aantal nummers van jouw leeftijd verdubbelt.

Naar goede gewoonte legden de ouders van ons petekindje ons weer enorm in de watten. Met glaasje rosé schuimwijn (of twee), frituurhapjes en heerlijke zelfgemaakte vol-au-vent. Alleen de zelfgemaakte verjaardagstaart was wat minder goed gelukt (de taart was niet hoog genoeg gerezen, waardoor ze erg zwaar was). Maar op dat moment hadden we al zoveel gegeten dat dat niemand kon deren! En mijn cadeautje viel in de smaak bij mijn petekindje (met dank aan de ouders voor de tip!)!

Begrafenis in Merchtem

Deze ochtend reden mijn vriend en ik met onze cambio richting Onze-Lieve-Vrouw-ter-Noodkerk om de begrafenis bij te wonen van de vader van één van mijn favoriete collega’s, die op korte tijd zowel zijn vader als zijn moeder verloor. De tocht naar Merchtem verliep vlotjes, maar helaas hadden we er geen rekening mee gehouden dat Merchtem op zaterdagochtend overduidelijk met een parkeerplaatsentekort kampt. Uiteindelijk parkeerden we onze mini-cambio op de parkeerplaats van de Albert Heijn en moesten we nog een stukje te voet teruglopen naar de kerk, waardoor we een paar minuten te laat waren.

De dienst werd geleid door een vrouwelijke lector en stond stil bij het doodgewone, maar schone leven van de overledene, die duidelijk een graag geziene figuur was met een groot netwerk in Merchtem. Mijn collega las een mooi zelfgeschreven stuk voor en ook de kleinkinderen namen op een ontroerende manier afscheid van hun grootvader.

Na de dienst bleven ik en een paar andere collega’s nog even napraten met onze rouwende collega. Ik merkte dat hij het erg apprecieerde dat we aanwezig waren. En alhoewel het een trieste gelegenheid was, deed het tegelijkertijd deugd de zon op onze gezichten te voelen.

Omdat we onze auto geparkeerd hadden op de parking van de Albert Heijn en die eigenlijk voorbehouden is voor klanten, besloten mijn vriend en ik nog even binnen te springen voor wat boodschappen. Altijd leuk, want de Albert Heijn heeft een ietwat ander aanbod dan de supermarkten in Leuven.

Een rustige vrijdagavond

Mijn kapotte fiets uit Genève binnen gedaan voor herstelling bij Velo, een snel diner bij Van De Weyer en vervolgens vooral wat achterstallige werkmails weggewerkt. Want dat moet ook gebeuren.

GUS revisited

Vandaag had ik na het werk afgesproken met een oud-collega met wie ik regelmatig een stapje in de wereld zet en die toevallig vandaag in Brussel was. Omdat we van het goede leven houden, hadden we afgesproken om bij GUS te gaan eten.

De vorige keer dat mijn oud-collega en ik bij GUS de voeten onder tafel schoven, was op 12 maart 2020, één dag voor de lockdown. Echt, hoe lang geleden lijkt dat ondertussen? En hoe zalig naiëf waren we toen nog, denkend dat de lockdown na een viertal weken wel achter de rug zou zijn en dat virus zou overwaaien. Als ik nu terugkijk op die lockdownperiode lijkt de tijd wel in mekaar gedrukt. Heel bizar hoe snel die maanden voorbij gevlogen zijn en hoe wazig mijn herinneringen zijn. Ongetwijfeld omdat alle dagen op elkaar leken en er niets, maar dan ook helemaal niets te beleven viel in die periode.

Omdat GUS pas om 19u open gaat, dronken mijn oud-collega en ik eerst een aperitiefje bij L’Apéroterie, een fijne aperobar gevonden via Googlemaps. We stapten er net voor de grote massa binnen, want onze drankjes stonden nog niet voor onze neus of er waaide een ganse bende binnen voor een after work drankje en het werd gezellig druk in deze kleine bar. Een fijne plek waarnaar ik zeker wil terugkeren.

Stipt om 19u stonden we aan de deur bij GUS en als eerste klanten van de avond mochten we een tafeltje uitkiezen. Uiteraard gingen we voor een tafeltje aan het raam, volgens mij hetzelfde tafeltje als dat waaraan we de vorige keer zaten. En ja, het eten was heerlijk, de wijn fantastisch en de sfeer uitstekend. Zo fijn dat we erin slagen om met elkaar contact te houden, want mijn oud-collega heeft altijd boeiende inzichten te delen en is gewoon een all round sympathieke gast!

Geniet met ons mee (full disclosure, ik maakte zowel foto’s van mijn gerechten als van die van mijn collega en ik ben vergeten een foto te nemen van mijn kaasplankje):

Hapjes:

Skrei in gravelax, honing, bier en yuzu vinaigrette:

Soja zachtgekookt ei, boerenspek (voor mij):

Eendenborst, geroosterd gerstesap, polenta en piquillos:

Snoekbaars, witbier en zuringsaus (voor mij):

Havermout financier, citrusvruchten en vervainijs:

Zoetjes bij de koffie:

Alweer een topavond!

Business lunch met kreeft en Sint-Jacobsvruchten

Meer is er niet nodig om mij gelukkig te maken… Jammer genoeg heeft mijn bedrijf het budget niet om onze partners op een gelijkaardige manier in de watten te leggen wanneer het onze beurt is om hen te trakteren op een lunch.