Van een kale reis terug komen – 17 mei 2023

Woensdagavond voor het verlengde weekend van O.L.H. Hemelvaart spoor ik naar Zaventem luchthaven waar ik afgesproken heb met de ouders van mijn vriend om samen naar Genève te vliegen. Zijn ouders zijn immers sinds zijn vertrek naar Zwitserland in april 2017 (!) nog nooit op bezoek geweest. Na al de coronaperikelen is in 2023 dan eindelijk het moment aangekomen om naar Genève af te zakken.

Ik zorg dat ik een half uur voordat hun trein aankomt al op Zaventem ben, want het is voor de ouders van mijn vriend al meer dan vijftien jaar geleden dat ze nog eens gevlogen hebben en ik wil zeker zijn dat ik er op tijd ben om hen op te vangen. Ik bestel me een smoothie bij de Exki aan de incheckbalies en nestel mij aan een tafeltje met mijn laptop. Ik heb nog een hoop Franse woordenschat te leren voor mijn schriftelijk examen van maandag, dus ik weet wat te doen.

Mooi op tijd verschijnen de ouders van mijn vriend op de luchthaven (gelukkig geen NMBS-problemen vandaag). We wandelen meteen naar de self service voor de bagage check-in. Om de één of andere reden weigert het apparaat mij een bagageticket af te leveren en moet ik mijn bagage alsnog door een luchthavenmedewerker laten inchecken. Een kleine hick-up, maar verder geen erg.

Aangezien we pas rond negen uur in Genève aankomen (ik kreeg ondertussen bericht dat de vlucht met een half uur vertraagd zou zijn), besluiten we iets te eten op de luchthaven. We belanden in de grote, vernieuwde Exki en eten snel een quiche en/of een broodje.

Het is erg druk op de luchthaven met het verlengde weekend in het vooruitzicht, maar ondanks de drukte zijn we in een wip doorheen security. Blij dat alles tot nu toe vlotjes is verlopen. We wandelen meteen door naar de gate alwaar we erin slagen ondanks de drukte drie vrije stoelen te bemachtigen.

Na een tijdje merken we dat de gate veranderd is van A46 naar A44. Het is aan gate A44 echter zo druk dat we beslissen gewoon te blijven zitten en te wachten tot het boarden start. Dat blijkt toch langer te duren dan verwacht, dus uiteindelijk stel ik voor om op te staan en al in de rij te gaan aanschuiven. Dat boarden kan nu echt niet meer lang op zich laten wachten.

Helaas, er komt bijzonder weinig schot in de zaak en ik begin al zo’n donkerbruin vermoeden te krijgen dat er meer aan de hand is dan een beetje vertraging. Ik informeer bij het Brussels Airlines personeel of het vliegtuig misschien technische problemen heeft. De dame aan de balie ontkent dat er technische problemen zijn, maar geeft mee dat in Frankrijk de luchtverkeersleiders staken. Ik frons mijn wenkbrauwen. Vreemd, want daarover heb ik helemaal niets vernomen. Nu ja, een spontane staking is natuurlijk altijd mogelijk, maar een kleine online zoektocht levert geen enkel bewijs op dat er momenteel een staking aan de hand is.

Ondertussen beginnen we moe te worden van het rechtstaan en stel ik voor iets te drinken in het verschrikkelijk drukke Leffe-café vlak langs gate A44. De vader van mijn vriend offert zich op om te gaan aanschuiven in de lange wachtrij en we hebben echt letterlijk net onze drankjes in de handen, wanneer het bericht komt dat onze vlucht geannuleerd is. Ik moet zeggen dat ik het voelde aankomen. Dikke tegenslag.

De Brussels Airlines medewerkers roepen om dat passagiers uit België best terug keren naar huis. Alle geannuleerde vluchten zullen herboekt worden en we zullen hierover asap info krijgen. De bagage kunnen we ophalen bij bagageband zeven. We kappen onze drankjes binnen en haasten ons naar de bagagebanden. Ondertussen is het half negen ‘s avonds en ben ik heel blij dat we eerder op de avond iets gegeten hebben.

Bij de bagageband geen spoor van onze bagage. Ik informeer bij de lost and found of onze bagage onderweg is en daarop krijg ik een bevestigend antwoord. Ondertussen krijg ik bericht dat onze vlucht herboekt is naar de volgende dag (O.L.H. Hemelvaart) om 13.10u. Helaas is die nieuwe vlucht geen rechtstreekse en hebben we een tussenstop van maar liefst zes uur op de luchthaven van Nice. Daar gaan onze plannen om Genève te bezoeken op donderdag.

IMG_3711

Aangezien onze bagage er maar niet doorkomt, ga ik opnieuw informeren bij de lost and found. De jongeman daar zegt ons dat onze bagage al in het systeem gestoken is om op de vlucht naar Nice gezet te worden. Ok, misschien wel een meevaller dat we niet opnieuw met onze bagage naar huis moeten sporen.

Het kost me wat overredingskracht, maar uiteindelijk slaag ik erin de ouders van mijn vriend te overtuigen de trein van 21.41u te nemen. Zij moeten immers nog een uur treinen alvorens ze thuis zijn en uiteindelijk heeft het weinig zin om met drie personen aan de Brussels Airlines balie te gaan aanschuiven. Na afscheid van hen genomen te hebben, zet ik me dus zuchtend in de lange wachtrij van mensen wiens vlucht geannuleerd is (waaronder mensen die van Tokyo en Mumbai komen en voor wie Brussel een tussenstop was).

IMG_3712

Na veel geduld oefenen is het eindelijk mijn beurt. De vriendelijke dame van Brussels Airlines doet nog een poging om een betere vlucht te vinden dan die over Nice, maar door het verlengde weekend zijn de meeste vluchten volgeboekt. Uiteindelijk leg ik mij erbij neer: vannacht zal ik niet in een chic hotel in Genève slapen, maar in mijn eigen bed en morgen staat er een onverwacht bezoek aan Nice op het programma.

Ik neem de trein terug naar Leuven en kruip in bed. Al een geluk dat we morgen pas tegen de middag een vlucht hebben, zo kan ik wat slaap inhalen.

2 jaar geleden…

Kan ik alleen maar bevestigen wat ik een jaar geleden schreef: de herinnering aan de aanslagen is in mijn geheugen zo goed als vervaagd. De beelden verdrongen door ander nieuws. Mochten de media mij er niet op gewezen hebben, twijfel ik eraan of ik mij spontaan gerealiseerd zou hebben dat ik twee jaar geleden op de trein zat toen het nieuws van de aanslagen in Maalbeek mij bereikte. Toch vreemd hoe zo’n schokkend feit vlakbij zo weinig indruk schijnt nagelaten te hebben.

Een geslaagde verrassing

Gisterenavond landde mijn vriend in Zaventem. Daarmee een eind makend aan de langste periode dat we elkaar niet zagen, sinds onze studententijd, ondertussen een eeuwigheid geleden. Zijn vlucht zou om 20.05u landen en ik wilde hem als verrassing opwachten op de luchthaven. Dat kan gelukkig tegenwoordig weer zonder problemen.

Voordat hij opsteeg in Genève liet hij me weten dat zijn vlucht een half uur vertraging had. Wat mij niet zo slecht uit kwam, want zo kon ik nog wat langer op mijn werk blijven om mijn mails te verwerken. Ik stond net in Brussel-Centraal op het perron op de trein te wachten toen ik het bericht kreeg dat zijn vlucht al aan het landen was. Blijkbaar had zijn vliegtuig de wind vanachter tijdens de vlucht.

Even vreesde ik dat mijn romantisch idee in het water zou vallen en dat hij al op het perron van Brussels Airport op zijn trein zou staan te wachten, alvorens ik zou aankomen. Gelukkig kreeg ik hulp van de bagage-afhandelaars die er wel heel lang over deden om zijn bagage op de bagageband te zetten.

En ja, hij was behoorlijk prettig verrast mij te zien staan in de aankomsthal. En zo mogelijk nog blijer met de Belgische chocolaatjes die ik als geschenkje bij had. 😉 Een romantische trein- en busrit later, kon hij zijn valiezen de trap van mijn studiootje in Borgerhout opsleuren. Fijn om ‘s avonds opnieuw tegen elkaar aan te kunnen kruipen in bed.

Verrassing geslaagd!

Terrorisme in mijn achtertuin

Toen ik deze ochtend onderweg naar het station van Leuven was, kreeg ik een berichtje van een collega dat er een aanslag was gepleegd in Zaventem. Een aanslag in onze nationale luchthaven, het terroristisch geweld had dan toch de landsgrenzen overgestoken (de terroristen, die waren er al langer). Hoewel het nieuws shockerend was, kan ik niet zeggen dat ik verrast was. Brussel was als hoofdstad van Europa de logische volgende in een steeds langer wordende rij van prachtige historische steden getroffen door pikzwarte haat. Na het oppakken van Salah Abdeslam moesten naar alle waarschijnlijkheid de reeds klaarliggende plannen versneld uitgevoerd worden, want die lafaard zou misschien wel eens gaan klikken.

Toch was ik niet geneigd om rechtsomkeer te maken, Zaventem is Brussel niet, de treinen reden voor de verandering eens op tijd en ik had meer dan genoeg werk voor de boeg. In de trein volgden de onheilspellende berichten op twitter elkaar op en begon de omvang van de aanslag in Zaventem tot mij door te dringen. Tot op twitter de eerste berichten verschenen over een aanslag in de metro van Brussel . Mijn eerste reactie was er één van ongeloof. Wat tegenstrijdige berichten later, werd net op het moment dat mijn trein Brussel-Centraal binnen reed, bevestigd dat er een explosie was in metrostation Maalbeek. Mijn hart sloeg een tel over, want dat metrostation is in het hart van de Europese wijk, vlakbij het werk van mijn vriend. Sms’en lukte ondertussen al niet meer, wat een duidelijke indicatie was over de omvang van de ramp.

In Centraal zelf leek op dat moment alles nog rustig, de metro-ingang slechts een paar stappen van mij verwijderd. Het grote pantservoertuig van het leger stond vlak voor de hoofdingang, maar geen enkele forens die nog van dat beeld opkijkt, tegenwoordig. Ik stapte al whatsappend naar mijn werk, weg van Brussel-Centraal. Ik kreeg al snel bericht van mijn vriend, die de verschrikkingen die zijn collega’s hadden meegemaakt in de metro van Maalbeek aan mij doorstuurde. Gelukkig konden zijn collega’s het nog navertellen en bleef de fysieke schade beperkt tot oppervlakkige wonden. Over de psychische schade die zijn collega’s opliepen, durf ik mij hier niet uit te spreken.

Op het werk heerste een vreemde sfeer. Opluchting omdat alle collega’s ok waren, gemengd met afschuw over de lafhartige daden die zovele onschuldigen getroffen hadden. Het is één ding om rationeel te beseffen dat het gewoon ‘a matter of time’ was vooraleer Brussel getroffen zou worden, het is een heel ander paar mouwen om plekken waar je al zo vaak gepasseerd bent, te zien transformeren in oorlogsgebied. Afschuwelijk.

Al het werk dat ik vandaag nog meende te verzetten, leek opeens zo triviaal. Ik volgde de verslaggeving van nieuwssites en sociale media op de voet, bijna verdrinkend in de overdaad aan informatie. Vergaderingen met externen werden afgelast, het networking event waar ik deze avond naartoe zou gaan eveneens. Al snel kwam er een bericht van de grote baas dat we het gebouw niet mochten verlaten, wat ‘s middags ellenlange files in de cafetaria tot gevolg had. Onze cafetaria heeft vandaag ongetwijfeld een recordomzet gedraaid die nooit meer verbeterd zal kunnen worden.

Er lag maar één onderwerp op ieders lippen en de chocolade-eieren die ik vandaag toevallig had meegenomen voor de collega’s waren een welgekomen troost. Tussen het opvolgen van de nieuwsberichten door, stuurde ik het ene na het andere geruststellende berichtje naar vrienden en familie. Het was een opluchting om iedereen te kunnen verzekeren dat mijn vriend en ik ok waren. Vervuld van afschuw, maar ongedeerd.

In de namiddag veranderde op het werk het onderwerp van gesprek: hoe zouden we vandaag in godsnaam thuis geraken? Het openbaar vervoer in Brussel lag lam en bijna niemand van onze collega’s komt met de wagen naar het werk. Meteen schoten netwerken allerhande in actie en al gauw werden carpool acties opgezet en liften geregeld. We kregen toestemming om het werk voortijdig te verlaten en één voor één druppelden de collega’s naar buiten. Alleen de collega’s die richting Leuven moesten, hadden het wat moeilijker om een regeling te treffen. De tegenstrijdige berichten of de stations al dan niet zouden worden opengesteld en het treinverkeer hervat, schepten enkel meer verwarring.

Iets na half vier kwam dan eindelijk het verlossende bericht dat alle Brusselse stations, inclusief Brussel-Centraal zouden worden opengesteld. Ik coördineerde met mijn vriend zodat we ongeveer gelijktijdig in het station zouden aankomen. En iets na vier vertrok ik met een zestal andere collega’s richting Centraal. Onderweg kreeg ik bericht van mijn vriend dat onze plek van afspraak afgezet was, maar ik vond hem zonder problemen terug. Er stond reeds een lange rij mensen aan te schuiven om het station binnen te mogen. We hadden geen ander optie dan de rij te vervoegen en te hopen dat deze snel zou opschieten.

Met mondjesmaat werden de mensen het station binnen gelaten. Tegelijkertijd waren we er ons pijnlijk van bewust dat zo’n massa mensen samen een ideaal doelwit vormt. De ontplooide veiligheidsmaatregelen waren indrukwekkend, maar geen enkele veiligheidsmaatregel is honderd procent waterdicht. Heel veel respect trouwens voor alle politiemensen, veiligheidsdiensten en militairen die zich vandaag hebben ingezet om ons te beschermen. Dankjewel!

IMG_9826[1]

Na zo’n veertig minuten aanschuiven was het de beurt aan ons groepje. Ik raakte even gescheiden van mijn vriend, maar na een paar minuten kon hij zich opnieuw bij mij voegen. Bij de ingang van het station werden we gefouilleerd en werden al onze handtassen en rugzakken grondig doorzocht. Iedereen geraakte zonder problemen door de security check.

Daarna was het wachten op een trein. De railtime app gaf naar goede gewoonte foutieve informatie en ook van de aankondigingsborden werden we niet veel wijzer. Tot er opeens rond 17.15u out of the blue een trein naar Luik-Guillemins werd aangekondigd, een dik kwartier vroeger dan verwacht, hoera! Eerst leek het erop dat de deuren van de trein in kwestie niet open gingen, maar gelukkig slaagde het NMBS-personeel er toch in één deur te openen. Iedereen langs die ene deur naar binnen, zonder gedrum of geduw, dat moet ik er bij vermelden. Iedereen was erg attent voor mekaar. Er waren zelfs plaatsen op overschot, die zelfs na een stop in Brussel-Noord niet ingevuld werden.

Het toeval wil dat ik in de trein net op een plaats tegenover een oud-studiegenoot belandde die momenteel bij Infrabel werkt. We hadden meteen een gespreksonderwerp. 😉

De treinrit verliep verder als een droom. We waren supersnel in Leuven. Zelfs vroeger dan we op een normale werkdag thuis zouden zijn. Een ganse lege avond voor ons (het blitzbezoekje van een collega niet meegerekend die haar pc bij mijn kwam ophalen zodat ze kon thuiswerken).

De avond vulden we met Indisch comfort food en Game of Thrones. Fictionele waanzin om de waanzin van deze dag te vergeten.

22 maart 2016, alweer een trieste datum om in de geschiedenisboeken te schrijven.

Een avond in Zaventem

Zaventem, of all places! Hoe geraakt een mens daar verzeild? Wel, blijkbaar is in Zaventem een Slavisch restaurant waar ze onder andere борщ en пельмени op het menu hebben staan. Een mooie gelegenheid om eens iets te gaan eten met de studenten van de Russische les en hun partners. Een voorstel van onze allerliefste juf. Met 24 zaten we aan één lange gedekte tafel. De bediening (de twee piepjonge zonen van de uitbaters) liet voortdurend steken vallen, maar daar maalden we niet om. Het was gezellig en we waren niet gehaast.

Het eten zelf was maar matig van kwaliteit. De борщ die we voorgeschoteld kregen was lekker, maar een beetje flauwtjes van smaak. Ik had de Poolse variant met rode biet en zure room verwacht, maar we kregen gewone groentensoep met vlees. Geen dropje zure room te bekennen. Als hoofdgerecht had ik eendenborst besteld, die helemaal eenzaam zonder garnituur op een bord geserveerd werd. Gelukkig kwamen een vijftal minuten later de groentjes en de frietjes. De saus bereikte mij zo’n tiental minuten daarna. Als afsluiter van de maaltijd dronk ik een glaasje slivovitsj (sterke drank op basis van pruimen). ‘t Was de eerste keer dat ik slivovitsj dronk en het beviel me wel.

Trouwens een heel boeiend gesprek gehad met de man van onze juffrouw Russisch. Hij is professor en heeft de ganse wereld al gezien. Hij was al tien keer in Japan geweest en vertelde ons over zijn waanzinnige belevenissen daar. Ik kan niet wachten tot ik met eigen ogen dat land met zijn vreemde gewoonten kan aanschouwen. Nog een paar jaartjes geduld…

Brussels Girl Geek Dinner

Jaja, ik was er ook, zij het zonder aangepaste visitekaartjes (die van mijn werk deel ik enkel uit in professionele context en zijn, als ik eerlijk ben, ook gewoon heel erg lelijk). Tegen de volgende bijeenkomst zorg ik ervoor geweldig blitse kaartjes op zak te hebben, u zal er totaal door verblind worden! 😉

Het dinner zelf, wel, ik kan mij goed terugvinden in hetgeen Elise schrijft. ‘k Had het mij allemaal een beetje geekier voorgesteld. ‘k Voelde mij er heel erg IT’er tussen de design- en marketingmensen. (Al waren de aanwezigen veel gevarieerder dan dat.) En om eerlijk te zijn, de kloof tussen IT en marketing, wel ja, die is geen mythe. Al heeft het dinner van gisteren de kloof misschien weer een beetje kleiner gemaakt.

Feit is dat ik leuke en interessante mensen ontmoet heb, sommige kende ik al (zwaait eens naar Joke), van anderen las ik de blog al een tijdje, nog anderen sprak ik voor het eerst: Ann, Karen, Alexa, Elise en ik vergeet er waarschijnlijk nog. Alvast een dikke pluim voor Clo. De Girl Geeks waren gisteren en vandaag niet uit de media weg te branden.

Treintjes

U heeft het vandaag beslist gehoord, gelezen of gezien: de treinbegeleiders staakten. Een spontane staking tegen zinloze agressie op de trein. En zo komt het dat ik vandaag eventjes op de luchthaven van Zaventem ben geweest. Ik en een trein stampvol met forenzen. Onze trein zat zó vol dat de reizigers die van het vliegtuig kwamen er met hun bagage gewoon niet meer bij konden. ‘t Was gezellig op ons treintje.

Wij pendelaars hebben een hoge tolerantiegrens.