Opendeur in het stadhuis van Leuven

Na het ontbijt bij onze vrienden reden we terug naar Leuven. Iets na 13u begonnen mijn vriend en ik toch wat honger te krijgen en besloten we de stad in te trekken om op een terrasje iets te eten en te genieten van het mooie weer. Toevallig was er vandaag ook een triathlon wedstrijd aan de gang. Respect voor mensen met een passie voor deze sportdiscipline, maar ik zie het mezelf nog niet doen. Alhoewel ik eigenlijk wel heel graag zwem en fiets. Lopen is dan weer helemaal mijn ding niet. 😉

Mijn vriend en ik belandden op het terras van het Moorinneken met uitzicht op de triathlon lopers. Naast ons zat een tafel met supporters die echt wel één van de beste plekken hadden gevonden om hun familielid aan te moedigen: gezellig op een terras met een drankje op een paar stappen van het parcours. Wij genoten van de sfeer in de stad en het lekkere eten. En natuurlijk bestelde ik mijn favoriete gerecht: Sint-Jacobsvruchten met truffelpuree, gestoofde bladgroenten & peultjes! Heerlijk!

Na onze late lunch sprongen we nog even binnen in het stadhuis om de mooi gerestaureerde salons te bewonderen en de plannen voor de verbouwing van het stadhuis wat meer in detail te bekijken. Ik moet zeggen dat ik erg benieuwd ben naar het eindresultaat binnen een paar jaar!

De laatste wandeling van 2021

Het valt niet te ontkennen de tweede helft van 2021 werd hier beduidend minder gewandeld. Ik denk echt dat mijn vriend en ik iet of wat uitgewandeld waren na ons bij het begin van de pandemie in 2020 voluit gegeven te hebben. Maar kijk, uit pure nostalgie spraken we de voorlaatste dag van het jaar af met onze vrienden die nét uit quarantaine waren voor de ondertussen vertrouwd aanvoelende vijf eikenwandeling.

Het was een grauwe, maar bijzonder warme dag. Echt serieus, we zweetten ons te pletter in onze winterjassen, die we al gauw uittrokken. Twaalf graden in december, dat is toch niet meer normaal? Aangezien mijn vriend en ik deze wandeling ondertussen al een paar keer gedaan hadden, konden we ons volop concentreren op onze vrienden, die duidelijk blij waren dat het coronavirus enkel de jongste van het gezien getroffen had en de rest gespaard had. De jongste was gelukkig niet erg ziek geweest en doordat de rest van het gezin alle drie een negatieve PCR test konden voorleggen, mochten ze allemaal uit quarantaine. Net op tijd, want onze vrienden hebben een short ski gepland de eerste week van het jaar. Heel blij voor hen dat hun plannen alsnog kunnen doorgaan.

Na de wandeling fietsten mijn vriend en ik terug naar het centrum waar ik een tafeltje voor zes gereserveerd had bij het Moorinneken. Met onze modderige schoenen namen we plaats aan tafel en bestelden alvast wat water tot we wachtten op onze vrienden, die met de wagen vanuit Heverlee kwamen. Serieus, in een stad is de fiets altijd sneller dan de wagen, al is het maar omdat je geen parkeerplaats moet zoeken.

Na een kwartiertje vervoegden onze vrienden ons en bestelden we bubbels om te klinken op hun gezondheid. We startten de maaltijd met crackers met hummus en Watou kaas. Voor het hoofdgerecht vroeg het personeel ons om het aantal gerechten voor onze tafel tot drie te beperken. Ze gaven ook mee dat ‘door al die Hollanders’ (sic) er al een deel van de gerechten uitverkocht waren. Ik moet zeggen dat het personeel er inderdaad licht overwerkt uitzag. Maar aan de andere kant: goed dat onze Nederlandse vrienden voor wat extra omzet zorgen. Denk dat de Belgische horeca het kan gebruiken.

Ondanks onze beperkte keuzemogelijkheden kan ik bevestigen dat de zalmfilet met babypaksoi, spinazie en notenrijst uitstekend was. Fijn dat we onze gemiste date bij Dumon alsnog konden inhalen!

Reünie bij het Moorinneken

Zondagavond afgesproken met onze vrienden die eind vorig jaar in het huwelijksbootje gestapt zijn. De eerste keer dat mijn vriend en ik de (toen nog) vriendin van onze kameraad ontmoetten, waren ze een pas verliefd stel en nu droegen ze vol trots hun huwelijksring. Ja, het kan snel gaan in het leven. Nu zij afgestudeerd is als sportpsychologe (een zeer actuele job dankzij de huidige (terechte) aandacht voor de mentale gezondheid van sporters), begrijp ik uiteraard dat het praktischer is om haar verblijfsvergunning te regelen wanneer ze getrouwd zijn. Wat niet wegneemt dat er een hoop paparassenwerk komt kijken bij zo’n internationaal huwelijk (zij komt van Trinidad). Amai, ze hebben ons kort verteld welke voorbereidingen ze allemaal moesten treffen voor hun huwelijk. Om dan uiteindelijk enkel te kunnen trouwen in aanwezigheid van twee getuigen door de coronacrisis…

De klik die ik bij onze eerste kennismaking met de vrouw van onze kameraad voelde, zette zich deze avond door. Wat een fijne, toffe en intelligente dame! En nog knap ook (die prachtige chocoladekleurige huid!). Onze vriend heeft daar echt een hoofdvogel afgeschoten. Omdat we elkaar al zolang niet meer gezien hadden, was er natuurlijk stof genoeg om over te praten. Onze vrienden waren, net als wij, zaterdag teruggekeerd van hun vakantie op het Griekse eiland Kos. Konden we meteen vakantieverhalen uitwisselen. Al was hun vakantie net een tikkeltje minder actief geweest dan die van mij en mijn vriend. Mijn vriend wordt al ongedurig als hij twee uur op een strand moet liggen. 😉

En oja, het eten bij het Moorinneken was, zoals altijd, weer erg lekker.

Carpaccio van zeeduivel met lichte pickels van groenten:

Sint-Jacobsvruchten met truffelpuree, gestoofde bladgroenten en peultjes:

Demervalleiwandeling

Vandaag had ik afgesproken met een vriendin uit oud-studiegenoot uit Tongeren om samen te gaan wandelen (hoe origineel!). Ik had me zelfs speciaal voor de gelegenheid een nieuwe wandelrugzak aangeschaft, aangezien mijn vriend zijn rugzak meegenomen had naar Genève.

Mijn vriendin kwam mij afhalen aan het station van Langdorp en van daar reden we samen naar het startpunt van de wandeling: de Heimolen, een originele Brabantse staakmolen, waarvan helaas de wieken tijdelijk verwijderd waren. Spijtig, want een molen zonder wieken is maar een zielig gezicht.

De wandeling van een kleine 14 kilometer was erg gevarieerd en bracht ons langs naaldbossen, loofbossen, landbouwwegels, holle wegen en de Demer, die de wandeling zijn naam gaf. Echt een prachtige wandeling die ik zeker nog eens met mijn vriend opnieuw wil doen in een ander jaargetijde.

Tijdens de wandeling hadden we uitgebreid de tijd om bij te praten en dat was nodig, want we hadden elkaar al een hele tijd niet meer gezien. We praatten over haar kinderen (OMG haar oudste begint in september te studeren aan de KU Leuven! Waar is dat kleine ventje met zijn schattige bolle wangen naartoe, dat aarzelend zijn eerste stapjes zette?), de vaccinatiecampagne en ‘t leven in het algemeen. Ik maakt me samen met haar zorgen over haar vriend die duidelijk richting burnout aan het snellen is, zonder dat aan zichzelf te willen toegeven.

En we eindigden de wandeling waar we hem begonnen waren: bij de Heimolen.

Na de wandeling reden we samen naar Leuven om iets te eten bij het Moorinneken. Bij het binnenrijden in Leuven, stopte mijn vriendin kort voor mijn appartement, zodat ik snel van schoenen kon wisselen. We parkeerden de wagen in het Ladeuzeplein en wandelden door de drukke Leuvense straten naar het terras van het Moorinneken, een ideale plek voor wie houdt van mensen kijken.

We bestelden de kreeftenbisque. Spijtig genoeg maakte mijn vriendin een onverhoedse beweging waardoor een gedeelte van de soep in haar schoot terecht kwam. Gelukkig snelde het personeel haar te hulp met handdoeken en servetten en kon mijn vriendin zich vervolgens fatsoeneren in het toilet. Ze had zo’n sneldrogende wandeloutfit aan, dus de schade viel erg mee. Ik zag alvast geen soepresten meer toen ze terug keerde van het toilet. We lieten dit kleine akkefietje alvast niet aan ons hart komen en bestelden nog een tweede gerechtje dat niet moest onderdoen voor het eerste gerechtje. De Sint-Jacobsvruchten met beuling waren fenomenaal!

Kreeftenbisque met kreeft, zeekraal, asperges, garnaal & wortelcréme:

Sint-Jacobsvruchten met een créme van broccoli, gebakken beuling en crumble van spek:

Na het diner namen we afscheid, want de weersvoorspellingen gaven zwaar onweer ‘s avonds en mijn vriendin zag het niet zitten om op dat moment nog in de wagen te zitten. Ik kon haar geen ongelijk geven en wandelde samen met haar naar de ondergrondse parking. We beloofden elkaar snel weer te zien, bij hopelijk iets zonniger weer!

Heerlijke asperges van Het Moorinneken

De dagen in lockdown beginnen steeds meer op elkaar te lijken, maar dat neemt niet weg dat ik graag deze blog gebruik om een beetje reclame voor de Leuvense horeca te maken. Die mensen kunnen momenteel echt een duwtje in de rug gebruiken. Vanavond haalden mijn vriend en ik ons avondmaal af bij Het Moorinneken. En ik denk dat deze foto’s voor zichzelf spreken: de asperges waren heerlijk én supergemakkelijk om klaar te maken (au bain-marie!). Dit aspergeseizoen geniet ik echt volop van het ‘witte goud’! En mijn vriend was ook erg te spreken van zijn koude schotel met buffelmozzarella en Coppa. Die koekjes als dessert waren een fijne geste.