Omdat tradities er zijn om in ere gehouden te worden! En omdat we nog niet samen geklonken hadden op het nieuwe jaar. Sushi van Kintsugi in het gezelschap van Goofball en haar gezin!
En serieus, hoe geweldig is dit?
PS: Proficiat met je promotie, Goofball!
Zondag iets te vroeg naar onze goesting uit bed om de trein naar De Pinte te nemen, alwaar we rond half twaalf verwacht werden voor de doopviering van de jongste dochter van onze vrienden. Gelukkig was het mooi weer, waardoor de wandeling van het station van De Pinte naar de kerk best wel aangenaam was. Het centrum van De Pinte bleek ook onverwacht gezellig, met een mooi wit kasteeltje, een indrukwekkende neogotische kerk en een aantal stijlvolle, oude huizen. In één van die huizen, zo wist Goofball mij te vertellen, bevond zich de beste bakker van De Pinte en omstreken. Aangezien we toch buiten aan de kerk stonden te wachten tot de ochtendmis gedaan was, besloot ik even een zijsprongetje te maken en kocht ik mezelf twee pastéis de nata bij Bakkerij Hanssens. Toch handig, die sociale media. 😉
Alhoewel ik principieel tegen dopen ben, moet ik toegeven dat het een mooie viering was. De pastoor deed zijn best om alle aanwezige kinderen bij de viering te betrekken en de verschillende onderdelen van het sacrament uit te leggen. Het feit dat onze vriendin een koor dirigeert waarbij onze vriend voor de begeleiding op de piano zorgt, hielp natuurlijk ook wel. Onze vriend had zelfs speciaal voor zijn jongste dochter een lied gecomponeerd, met als voornaamste thema haar gezonde eetlust (helemaal een dochter van haar vader). Hoeveel kinderen kunnen zeggen dat een koor van vrienden en familie hun een serenade bracht tijdens hun doopsel? Heel bijzonder. Het feestvarken zelf gedroeg zich trouwens voorbeeldig toen het koude water uit de doopvont over haar hoofd werd gegoten.
Het feestvarken samen met haar trotse grote zus:
Na de doopviering konden mijn vriend en ik gelukkig meerijden met de broer van onze kameraad naar feestzaal De Veldblomme. De afstand was net iets te groot om te voet te overbruggen (zo’n veertig minuten stappen). Het concept van de feestelijkheden was simpel: iedereen bracht iets meer. Het resultaat was werkelijk een overdaad aan eten. Mijn vriend en ik hadden twee grote taarten van Les Tartes de Françoise meegenomen: de chocoladetaart en de kaastaart met speculoos, mijn twee favorieten. Ter plekke kreeg mijn vriend de taak toebedeeld om de zakouskis te maken. Dat ging verrassend vlot. Altijd al geweten dat er een culinair genie schuil gaat in mijn vriend. Verder waren er heerlijke zelfgemaakte quiches en een lekker stukje kaas gaat er ook altijd wel in. We hadden fijne gesprekken met de aanwezigen en genoten van het mooie weer (wat een contrast met al die mist op zaterdag).
Vlak voor de deur van de Veldblomme stopte een bus van de Lijn die ons zonder problemen naar het station van Gent-Sint-Pieters bracht. Uiteindelijk geraakten we redelijk vlot op onze bestemming met het openbaar vervoer en een beetje hulp van sympathieke chauffeurs, maar eerlijk, je bent wel een stuk langer onderweg dan met de wagen.
Soms is een blog hebben bijzonder handig. Hoe had ik anders moeten opzoeken wanneer ik voor het laatst een bezoek bracht aan Het Land aan de Overkant? (Dat was dus op 4 juni 2017.) Alvast veel te lang geleden, zo blijkt.
Gelukkig koos mijn collega Het Land aan de Overkant uit het lijstje met suggesties dat ik haar bezorgde voor een dubbele dinner date. Mijn collega en haar reispartner boekten voor de gelegenheid een kamer in het Boardhouse hotel in Heverlee. Kwestie niemand voor het blok te zetten om bob te zijn. Het zou immers zonde zijn om te gaan eten in een restaurant dat toch bekend staat om zijn eigenzinnige wijnkeuze.
En ja, de hernieuwde kennismaking met Het Land aan de Overkant stelde niet teleur. Het interieur was nog even stijlvol als in mijn herinnering en ja, we kregen weer zeer bijzondere wijntjes voorgeschoteld. Daarnaast was het leuk om mijn vriend voor te kunnen stellen aan één van mijn beste collega’s, die ondertussen uitgegroeid is tot één van mijn beste vriendinnen. En omgekeerd vond ik het ook zeer fijn om kennis te maken met haar goede vriend en reispartner over wie ze mij al zoveel verteld had.
De avond vloog voorbij en ik kan tot mijn grote tevredenheid zeggen dat iedereen met plezier op deze avond zal terug kijken.
Dit passeerde er op ons bord (en neen, mijn maag was niet groot genoeg om er nog een kaasbordje bij te krijgen, maar die van mijn tafelgenoten wel):
Appetizers:
Zeeoor, crosnes, groene kruiden:
Carpaccio van langoustine, olijfolie en limoen:
Sint-Jacobsvrucht, pompoenboter, zeewier:
Kabeljauw, kreeftenboter, gebrande prei:
Gnocchi, melkwei, zwarte truffel:
Mechelse koekoek, vin Jaune, pot au feu:
Kaaskar!
Peer, mandarijn, panna cotta:
Thee met versnaperingen:
Gisteren had ik een lunch date met een lieve collega die ik door omstandigheden veel minder vaak zie dan vroeger. Vroeger namen we dikwijls dezelfde trein naar huis, maar aangezien ik nu systematisch een latere trein neem en zij een vroegere om op tijd bij haar gezinnetje te kunnen zijn, komen we elkaar nog zelden tegen onderweg van en naar Leuven. Jammer wel, want ik kon altijd erg genieten van onze gesprekken op de trein en haar nuchtere en intelligente kijk op de zaken.
Als het openbaar vervoer ons niet meer samen brengt, dan moeten we zelf het initiatief nemen, nietwaar? Dus plande ik een lunchafspraak in ons beider agenda’s. We spraken af in Chicago Café, een gezellige plek met een ietwat alternatieve uitstraling door de industriële uitstraling van het pand in combinatie met het tweedehands meubilair.
Ik at voor de eerste keer in mijn leven shakshuka, een éénpansgerecht met aubergine, tomatensaus, halloumi, koriander en een eitje daar bovenop. Een heel lekkere combinatie die ik zeker nog eens opnieuw zal bestellen.
De lunch was duidelijk te kort om volledig bij te praten. Het werd tijdens het gesprek pijnlijk duidelijk dat mijn lieve collega zich steeds minder op haar plek voelt binnen ons bedrijf. En als ik heel eerlijk ben, kan ik haar redenen goed volgen. Het lijkt soms alsof we meer tijd verspillen aan het analyseren van onszelf in plaats van in te zetten op het verbeteren van de dienstverlening naar onze klanten toe. Als daar niet snel verandering in komt, vrees ik dat ik binnenkort weer naar een afscheidsfeestje mag gaan…
De grote leegloop ze zich verder, bij ons op het werk. De voorbije dinsdag woonde ik alweer afscheidsfeestje bij voor een collega die andere oorden opzoekt. Een vrolijke, sprankelende persoonlijkheid die zeer gemist zal worden. De komende feestjes zullen niet hetzelfde zijn zonder haar!
We startten de avond met een aperitief bij Les Brasseurs om vervolgens met de harde kern iets te gaan eten bij Namaste, omdat het niet altijd Thais moet zijn. We startten met wat typisch Indisch voorgerechtjes. Voor het hoofdgerecht koos ik een vegetarisch gerecht met spinazie dat naar mijn goesting net iets té veel gember bevatte. Nu ben ik echt een fan van gember, maar hier overheerste de smaak van gember te veel de zachte smaak van de spinazie, één van mijn favoriete groenten, waardoor het geheel onevenwichtig was. Maar het gezelschap en de vriendelijke bediening maakten veel goed. Om nog maar te zwijgen van het gratis ijsje achteraf…
Ook vandaag starten we de dag met een stevig ontbijt op het terras van Eurotel. De enige uitdaging blijft het wegjagen van de talrijke mussen die maar al te graag een broodje of stukje ei meepikken.
Uit de traagheid waarmee het personeel de tafels afruimt om plaats vrij te maken voor nieuwe gasten, valt duidelijk af te leiden dat het hier om rasechte Zwitsers gaan. Echt, nog niet veel plekken in de wereld tegengekomen waar de bediening trager is. Ik blijf me erover verbazen en moet de neiging onderdrukken om zelf mee te gaan helpen afruimen.
Na het ontbijt informeren we bij het onthaal of de paddle boards beschikbaar zijn. Helaas de twee (2!) paddle boards zijn al uitgeleend. Een streep door onze plannen. Maar niet getreurd, er vallen nog genoeg andere sportieve dingen te doen hier. We nemen de trein naar Vevey voor een bergwandeling. In Vevey aangekomen zien we weer talrijke kleurrijke figuren doorheen de straten wandelen ter gelegenheid van het Fête des Vignerons. Het mooiste vind ik de gezinnen waarbij zowel de ouders als de kinderen in dezelfde outfit steken.
Vanuit Vevey nemen we de kabelspoortrein naar station Les Pléiades, gelegen op 1346 m boven de zeespiegel. We zijn wat traag op gang gekomen vandaag, want tegen dat we aan het startpunt van de wandeling zijn, is het al 12u. De wandeling biedt ons prachtige uitzichten op het meer en onderweg komen we een grote kudde koeien tegen die bereidwillig op de foto gaan. Rond 14u lassen we een lunchpauze, of beter gezegd, dessertpauze in. Ik geniet van een heerlijke moelleux op het mooie terras van Le 1209. Ook vandaag is het weer een snikhete dag. We koesteren dan ook elk streepje schaduw dat we tegen komen. Onderweg loop ik een paar steken van (vermoedelijk) dazen op. Ik blijf een lekker doelwit voor insecten allerhande.
We zijn te vroeg terug in Station Les Pléiades. Aangezien we nog een tijdje moeten wachten op de kabelspoortrein, besluiten we af te dalen naar het volgende station: Lally, gelegen op 1236 m. Een beetje een zotte inspanning, want vanuit Lally moeten we eerst opnieuw terug naar Les Pléiades sporen om van daaruit naar Vevey te sporen. Om de één of andere reden zijn we allebei best wel moe, ondanks het feit dat dit helemaal geen zware wandeling was. Wellicht een combinatie van de hitte en mijn verkoudheid.
In Vevey nemen we de trein terug naar Montreux. We informeren opnieuw bij de receptie van het hotel of de paddle boards beschikbaar zijn (reserveren is niet mogelijk) en jawel, ditmaal hebben we geluk! We kunnen meteen onze nieuwe waterdichte zak uittesten. Werkt geweldig goed! We peddelen de andere richting uit dan de vorige keer en doen een poging om allebei op onze boards te poseren bij het standbeeld van Freddy Mercury. Het kost ons wat moeite, maar uiteindelijk levert onze gopro toch een paar geslaagde beelden op. Uiteindelijk brengen we twee uur door op het water. En ja, ditmaal ben ik wel twee keer van mijn board gevallen. Ik steek de schuld op de vermoeidheid.
We peddelen terug naar het hotel, sleuren de boards aan land via die vervelende steiger en begeven ons naar de kamer voor een deugddoende douche. De rest van de avond brengen we door op het terras van het restaurant van ons hotel. We nemen de degustatiemenu en genieten van de heerlijk warme avond. De bediening mist duidelijk een goede opleiding, maar ze zijn wel heel vriendelijk en het uitzicht op het meer is fenomenaal. Al was het wellicht niet zo’n goed idee een dessert te bestellen: mijn ijsje komt met zoveel slagroom dat ik amper de bollen ijs vind en ik ben niet zo’n fan van slagroom…
Vitello tonnato:
Tonijn:
Vangst van de dag:
Ijsje:
Helaas, zondag was mijn stem nog altijd niet hersteld . Maar goed, er is meer nodig om mij klein te krijgen dan een virale luchtwegeninfectie! Ik werd in de namiddag immers verwacht in Tielt-Winge voor de eerste nieuwjaarsbrief die mijn petekindje zelf geschreven had. Een memorabel moment!
En hoewel het wat overredingskracht kostte, las mijn petekindje zijn nieuwjaarsbrief uiteindelijke zelfs twee keer voor. Eén keer zo snel dat ik er niets van verstond, maar na wat aandringen wilde hij het toch op een normaal tempo overdoen. Nu, echt lezen was het natuurlijk nog niet, want hij kende de brief helemaal van buiten, maar hij heeft hem wel zelf geschreven en ik vind dat zijn letters er al heel goed uit zien. Toch een wonder hoe snel die kinderen in het eerste studiejaar leren lezen en schrijven.
Rond de jaarwisseling kreeg ik bericht van mijn Limburgse vriendin dat haar vriend het uitgemaakt had. Ze hadden al een paar jaar een knipperlichtrelatie waar ik eerlijk gezegd kop noch staart aan kreeg. Bottom line is dat hij bindingsangst had, maar ondertussen wel naar andere vrouwen keek. Ok, toegegeven ik was geen fan van de kerel, maar heb hem altijd het voordeel van de twijfel gegeven. Die twijfel smolt als sneeuw voor de zon toen ik las dat hij mijn vriendin in de steek gelaten had voor een andere vrouw met wie hij al een tijdje aan het sms’en was en wie weet wat nog allemaal uitspookte achter haar rug.
Enfin, ik belde om mijn vriendin een hart onder de riem te steken en we spraken meteen af dat ik naar Tongeren zou komen om de ganse affaire eens grondig te bespreken, wat bij nader inzien iet of wat bemoeilijkt werd door het feit dat ik zaterdagochtend opstond zonder stem. Een stevige luchtwegeninfectie die duidelijk op mijn stembanden geslagen was. Veel meer dan gepiep kwam er niet uit. Maar hey, dat zou mij niet tegenhouden om naar Tongeren te gaan! Ook zonder stem ben ik best in staat mijn vrienden te troosten.
Dus spoorde ik zaterdag, mij iet of wat mottig voelend, naar Tongeren. Helaas, de NMBS was mij ditmaal niet goed gezind. Ik miste mijn overstap in Hasselt met twee minuten, omdat de trein vanuit Leuven waarop ik zat maar liefst 18 minuten vertraging had. Toppunt van ironie: vlak voordat we in Hasselt zouden aankomen, riep de conducteur mooi alle aansluitingen af, dus mijn hoop laaide op dat ik alsnog de trein naar Tongeren zou kunnen halen (de NMBS-app deelde droogweg mee dat de aansluiting niet gegarandeerd was). Valse hoop, zo bleek, want perron twee was akelig leeg: de trein had niet gewacht. En dus zat ik bijgevolg een uur vast in Hasselt, waar in de directe stationsomgeving nu eens helemaal niks te beleven valt. Van pure miserie ben ik dan maar iets gaan drinken in de Domino’s pizza, het enige etablissement dat er enigszins aanvaardbaar uit zag.
Een klein uur later zat ik gelukkig wel op de trein naar Tongeren, alwaar mijn vriendin me stond op te wachten aan het station. We gingen eerst naar haar huis om de renovaties en uitbreidingen te bewonderen die ze recent had laten doen. Mijn vriendin is gescheiden en deelt het huis met haar kinderen. Dat wil m.a.w. zeggen dat zij de enige baas in huis is en dat ze naar eigen zeggen ‘nu eens volledig haar goesting gedaan heeft’. Ik was vooral onder de indruk van de fancy terrasuitbreiding met luifel en glazen zijpanelen. Ik kijk al uit naar de terraswarming!
Mijn vriendin had gereserveerd in restaurant Intermezzo, alwaar ik genoot van een heerlijk stukje hertenkalf. Tijdens de maaltijd namen we uitgebreid de tijd om de huidige relatiestatus van mijn vriendin te bespreken. Want ja, uiteraard was haar niet-meer-ex-vriend met de staart tussen de bene terug gekomen. Nu ben ik helemaal van het principe dat iedereen een misstap kan maken. En als je als koppel de keuze maakt om zo’n misstap achter je te laten, geloof ik echt dat je relatie te redden valt. Maar die kerel heeft al zoveel steken laten vallen dat het niet meer mooi is. Ik vond dat ik het aan mijn vriendin verplicht was haar hierop te wijzen. Maar uiteindelijk is het haar keuze en als zij ervoor kiest haar hart te volgen, kan ik dat alleen maar respecteren. Hopelijk komt die beloofde beterschap er nu echt….
Vrijdagavond had ik een date met een vriendin waarmee ik al bevriend ben sinds het tweede middelbaar. We waren super close tijdens die rare tienerjaren waar iedereen een beetje op zoek is naar zichzelf en ook tijdens onze studententijd in Leuven bleef onze vriendschap zeer hecht. Spijtig genoeg zien we elkaar nu veel minder dan ik zou willen. En ja, het drukke leven van een volwassene mag geen excuus zijn om een vriendschap niet te onderhouden, maar toch vormt het vaak een obstakel: opgroeiende kinderen met hobby’s, een veeleisende job, een woonplaats die moeilijk bereikbaar is met het openbaar vervoer,…
Enfin, ik was alleszins heel blij dat het nog eens lukte om samen af te spreken. En we maakten er meteen een classy date van, met heerlijk eten van Bar Jérôme. De kookkunsten van Laura zijn altijd een genot voor de smaakpapillen. Na het diner zakten we af naar Café Caché, een supergezellig én stijlvol café waar ik me steeds meer begin thuis te voelen. Het was er lekker rustig, ideaal om bij te praten over alles wat er de laatste maanden in ons leven was gebeurd.
Met als surprise act van de avond: mijn vriend die rechtstreeks van Brussels Airport naar het café was afgezakt. Meteen het signaal om in de cocktails te vliegen. Een goed begin van het weekend. 😉
