Doopviering in De Pinte

Zondag iets te vroeg naar onze goesting uit bed om de trein naar De Pinte te nemen, alwaar we rond half twaalf verwacht werden voor de doopviering van de jongste dochter van onze vrienden. Gelukkig was het mooi weer, waardoor de wandeling van het station van De Pinte naar de kerk best wel aangenaam was. Het centrum van De Pinte bleek ook onverwacht gezellig, met een mooi wit kasteeltje, een indrukwekkende neogotische kerk en een aantal stijlvolle, oude huizen. In één van die huizen, zo wist Goofball mij te vertellen, bevond zich de beste bakker van De Pinte en omstreken. Aangezien we toch buiten aan de kerk stonden te wachten tot de ochtendmis gedaan was, besloot ik even een zijsprongetje te maken en kocht ik mezelf twee pastéis de nata bij Bakkerij Hanssens. Toch handig, die sociale media. 😉

IMG_7251

IMG_7256

IMG_7257

Alhoewel ik principieel tegen dopen ben, moet ik toegeven dat het een mooie viering was. De pastoor deed zijn best om alle aanwezige kinderen bij de viering te betrekken en de verschillende onderdelen van het sacrament uit te leggen. Het feit dat onze vriendin een koor dirigeert waarbij onze vriend voor de begeleiding op de piano zorgt, hielp natuurlijk ook wel. Onze vriend had zelfs speciaal voor zijn jongste dochter een lied gecomponeerd, met als voornaamste thema haar gezonde eetlust (helemaal een dochter van haar vader). Hoeveel kinderen kunnen zeggen dat een koor van vrienden en familie hun een serenade bracht tijdens hun doopsel? Heel bijzonder. Het feestvarken zelf gedroeg zich trouwens voorbeeldig toen het koude water uit de doopvont over haar hoofd werd gegoten.

Het feestvarken  samen met haar trotse grote zus:

IMG_7252

Na de doopviering konden mijn vriend en ik gelukkig meerijden met de broer van onze kameraad naar feestzaal De Veldblomme. De afstand was net iets te groot om te voet te overbruggen (zo’n veertig minuten stappen). Het concept van de feestelijkheden was simpel: iedereen bracht iets meer. Het resultaat was werkelijk een overdaad aan eten. Mijn vriend en ik hadden twee grote taarten van Les Tartes de Françoise meegenomen: de chocoladetaart en de kaastaart met speculoos, mijn twee favorieten. Ter plekke kreeg mijn vriend de taak toebedeeld om de zakouskis te maken. Dat ging verrassend vlot. Altijd al geweten dat er een culinair genie schuil gaat in mijn vriend. Verder waren er heerlijke zelfgemaakte quiches en een lekker stukje kaas gaat er ook altijd wel in. We hadden fijne gesprekken met de aanwezigen en genoten van het mooie weer (wat een contrast met al die mist op zaterdag).

IMG_7261

IMG_7262

Vlak voor de deur van de Veldblomme stopte een bus van de Lijn die ons zonder problemen naar het station van Gent-Sint-Pieters bracht. Uiteindelijk geraakten we redelijk vlot op onze bestemming met het openbaar vervoer en een beetje hulp van sympathieke chauffeurs, maar eerlijk, je bent wel een stuk langer onderweg dan met de wagen.

De laatste zondag van januari 2012

Woonden we de doopviering bij van het jongste nichtje van mijn vriend. Doopvieringen en ik, het zal nooit wat worden. Gelukkig kon ik foto’s nemen om me wat af te leiden van het gebeuren en deed de priester zijn best om er zo nu en dan een flauw grapje tussen te wringen. Waarom mensen per sé deze traditie in stand willen houden, het is me niet geheel duidelijk.

Na de (gelukkig) korte viering werden we uitgenodigd op een copieuze maaltijd. We kregen de klassieker der klassiekers voorgeschoteld: balletjes met kriekjes en gebraden kippenbillen met aardappelsla. Het hoeft niet altijd culinair hoogstaand te zijn: deze eenvoudige maaltijd, zo weggelopen uit onze kindertijd, smaakte zeker zo goed. Het was grappig dat op het feest opnieuw een koppel met een tweeling aanwezig was. Zo werd dit weekend een dubbel-tweeling-weekend. Tweelingen zijn helemaal in tegenwoordig. 😉

Na de taart kregen alle aanwezigen een cupcake met de naam van het pas gedoopte nichtje in suikerpasta als souvenir mee naar huis. Cupcakes zijn ook helemaal in tegenwoordig (zelfs Windows gebruikt ze als verkoopsargument), al moet ik zeggen dat het voor mij de allereerste keer was dat ik een cupcake met suikerpasta proefde. Ik vond het niet bijster lekker en een beetje smaakloos, die suikerpasta, maar ja, het oog wil ook wat en niemand kan ontkennen dat de cupcakes die je tegenwoordig op Facebook ziet voorbijscrollen, echte kunstwerkjes zijn.

We namen afscheid omdat we ‘s avonds nog verwacht werden op een kampioenenviering met mosselen. De kampioenen werden verdiend in de bloemetjes gezet, maar de mosselen waren zanderig. Al een geluk dat ik veel balletjes met kriekjes gegeten had. 😉

Doopsel

Vandaag word ik verwacht op een doopsel. En ik zal daar eerlijk in zijn, ik heb al een tijd een probleem met dit gebruik en dat is er beslist niet op verminderd sinds ik mij heb laten schrappen uit de doopregisters. Maar goed, het is de keuze van de ouders om dit ritueel te laten uitvoeren en het kind zal er geen trauma aan overhouden. Op vraag wil ik zelfs best wel een stukje voorlezen in de kerk. Maar niet dit stukje:

Wanneer ik in het water ga, voel ik mij herboren, een nieuwe mens. Ik word een schepsel dat door mijn Schepper omhelsd wordt. (Allen even samen ertussen: Gezegend zij dit water). Water bron van eeuwig leven, teken van de heilige Geest, in wie wij allen gedoopt zijn.

Dat kon ik nu toch echt niet over mijn lippen krijgen. Dus heb ik vriendelijk bedankt en de eer aan mijn vriend gelaten, die daar allemaal iets minder principieel in is.

Doopsel

Zaterdagavond waren we samen met nog een ander koppel te gast bij vrienden. Op een gegeven moment kwam het gesprek op het doopsel en ik liet me ontvallen dat ik uitgetreden was uit de katholieke kerk. Dat wil zeggen dat in het doopregister naast mijn naam een annotatie gemaakt wordt die aangeeft dat ik niet langer tot de katholiek kerk behoor. Deze mededeling gaf aanleiding tot een beetje een ongemakkelijk stilte, want beide koppels hebben hun kinderen laten dopen. En je kan dan wel zeggen, och het is maar een beetje water over het hoofd van een kind, maar met deze symbolische daad geef je wel te kennen dat je wil dat je kind deel uitmaakt van de katholieke kerk zonder dat het daar zelf heeft voor kunnen kiezen. Natuurlijk is die annotatie naast mijn naam in het doopregister even symbolisch. Ik zie het een beetje als mijn kleine daad van verzet tegen een ondemocratisch instituut dat te lang te veel macht heeft gehad. Toch blijf ik het vreemd vinden dat er met al die schandalen die de laatste tijd naar boven gekomen zijn, nog zoveel mensen hun kinderen laten dopen, zelfs al gaan ze zelf alleen naar de kerk bij huwelijken en begrafenissen (en dan zit ik daar zelf ook, hoor).

Oh well, zolang ze maar gezond zijn, he?

Hypocrisie

Je hebt zo van die mensen die nooit ofte nimmer naar de kerk gaan, maar toch de ‘mijlpalen in hun leven’ in een kerk vieren: doopsel, huwelijk, begrafenis. Ik weet dat dit opgaat voor veel katholieken, maar het stoort mij. Ik vind dat je om deel uit te maken van de kerkgemeenschap, op regelmatige tijdstippen naar de kerk (toch zeker op kerkelijke hoogdagen) hoort te gaan. Als je dit bezoek beperkt tot huwelijken, doopvieringen en begrafenissen, tja, in hoeverre engageer je je dan voor je geloof?

Je hebt zelfs mensen die ervoor uitkomen niet gelovig te zijn, maar tóch voor de kerk trouwen, omdat de familie dat wil of voor de mooie fotootjes in de kerk. Kuch. Je hebt mensen die geen goed woord over hebben voor de katholieke kerk, maar als het erop aankomt, staan ze te blinken in een gebouw dat beheerd wordt door diezelfde katholieke kerk.

Sta mij toe dit ongelooflijk hypocriet te vinden. Ik ben niet gelovig. Wat zou ik dan in een kerk gaan staan en de sacramenten van een instelling in ontvangst nemen waarmee ik mij totaal niet kan verzoenen. Neen, werkelijk, ik snap die mensen niet.