Zaterdagavond waren we samen met nog een ander koppel te gast bij vrienden. Op een gegeven moment kwam het gesprek op het doopsel en ik liet me ontvallen dat ik uitgetreden was uit de katholieke kerk. Dat wil zeggen dat in het doopregister naast mijn naam een annotatie gemaakt wordt die aangeeft dat ik niet langer tot de katholiek kerk behoor. Deze mededeling gaf aanleiding tot een beetje een ongemakkelijk stilte, want beide koppels hebben hun kinderen laten dopen. En je kan dan wel zeggen, och het is maar een beetje water over het hoofd van een kind, maar met deze symbolische daad geef je wel te kennen dat je wil dat je kind deel uitmaakt van de katholieke kerk zonder dat het daar zelf heeft voor kunnen kiezen. Natuurlijk is die annotatie naast mijn naam in het doopregister even symbolisch. Ik zie het een beetje als mijn kleine daad van verzet tegen een ondemocratisch instituut dat te lang te veel macht heeft gehad. Toch blijf ik het vreemd vinden dat er met al die schandalen die de laatste tijd naar boven gekomen zijn, nog zoveel mensen hun kinderen laten dopen, zelfs al gaan ze zelf alleen naar de kerk bij huwelijken en begrafenissen (en dan zit ik daar zelf ook, hoor).
Oh well, zolang ze maar gezond zijn, he?
Hmmm, je tikt hier even tegen mijn stokpaardje. *klimt op haar sinaasappelkistje*.
Ik ben gelovig. Katholiek. Nu weet ik dat de haast enige redelijke positie die je kan innemen agnost is, maar toch. Ik geef les vanuit die katholieke wortels. Vanuit mijn zoekend geloven. Vanuit een traditie die ik mateloos bewonder en waar ik steeds weer uit blijf spitten. Nu goed, dat doopsel dan.
Ik trouw over een paar maanden met een ‘heiden’ :p Dat kan dus, een gemengd huwelijk, en daar was ik godsgruwelijk blij om. Het druiste tegen alles waar ik voor stond in om te zeggen: ik zou graag hebben dat je je voor mij laat dopen. Want dat was de enige reden waarom hij dat ooit gedaan zou hebben. Voor mij. Voor het kerkelijk huwelijk, dat ik zo belangrijk vind.
Doopsel is in de huidige context iets waar de ouders voor kiezen. Ik denk dat er betere manieren zijn, andere manieren, maar ergens vind ik het ook wel mooi zo. Ouders die, met dat symbolische water over het hoofd van het kindje, onderschrijven dat ze niet willen dat hun kinderen in alle watertjes gewassen zijn. Ik vind het wél belangrijk, dat het doopsel een bewuste keuze van de ouders moet zijn. Want daarmee geef je ook aan je kinderen in die traditie op te willen voeden. Daar wringt voor mij het schoentje. Dat ze zo’n halfslachtige keuze maken omwille van de show (net als dat voor het kerkelijk huwelijk helaas nogal vaak gebeurt). Omdat het zo lang gedaan wordt. Voor het kind komt de bevestiging bij het vormsel. Als het doopsel de keuze van de ouders is, zou het vormsel de keuze van het kind moeten zijn. Dat vormsel mag voor mij een flink pak later dan de leeftijd waarop het nu gemiddeld wordt gedaan. (In se geldt dat voor het doopsel ook, maar ik vind dat ergens wel mooi die keuze van ouders en dan de bevestiging door het kind).
Nu, met de huidige schandalen: als gelovige ben ik daar uiteraard ook net zo zwaar door gechoqueerd. Misschien net als gelovige. Ik kan er met mijn verstand noch met mijn hart bij dat vergeving wordt gepredikt op ongepaste wijze. Er MOET schuldbesef zijn. Volgens mij is dat er niet. Er MOETEN consequenties aan hangen voor de dader (sowieso, vergeving staat daar zelfs los van, vergeving valt ook niet af te dwingen). Van dergelijke insinuaties keert mijn maag om. Vergeving, ook in de Bijbel, zowel in het eerste als in het tweede testament ging ALTIJD gepaard met ‘verantwoordelijkheid nemen’. Ik kan er verder ook niet bij dat mensen die in de eerste plaats hun functie uitoefenen om te ‘herderen’ zoiets op hun geweten kunnen hebben. Ik vind overigens dat het hele Instituut het fenomeen ‘herderen’ een beetje uit het oog verloren is. Dat is erg jammer, want ik ben opgevoed binnen een traditie waarin Kerk iets was dat gebeurde vanuit de basis. Dat is waar en hoe ik Kerk ervaar. Dat is waar en hoe ik mensen Mens zie worden. Geen schandaal ter wereld doet daar iets aan af.
*klimt van haar kist*
Hèhè. Zomaar even los getuigenis afgelegd van mijn geloof. Tjee…
Bedankt voor de gelegenheid overigens. En alle respect voor jou opinie, ik kan daar redelijkerwijs best inkomen. Alleen staat bij mij het ‘en toch’ centraal. Wellicht op de eerste plaats een kwestie van perspectief.
Aargh! jouW opinie
Beste Meyser, heel hartelijk bedankt voor je mooie commentaar. Ik heb deze met zeer veel aandacht gelezen en heb veel respect voor jouw mening. Mooi ook dat jouw partner uit liefde voor jou voor de kerk wil trouwen. In mijn geval stelde deze vraag zich niet, omdat mijn partner agnost is, maar ik weet niet of ik in het andere geval erin zou toegestemd hebben voor de kerk te huwen.
‘k vind wat Meyser geschreven heeft wel mooi en ik kan me er grotendeels wel in vinden. ‘k Zat in feite al een paar dagen me af te vragen of ik hier wou/zou op reageren, want het lezen van je postje gaf mij ook wel zo’n ongemakkelijke stilte.
Ik kan je standpunt wel begrijpen en heb er absoluut geen probleem mee dat je uiting gegeven hebt aan je afkeuren van de situatie door je te laten ontdopen. Je standpunt verbaast me ook niet in het minst omdat veel van mijn kennissen jouw standpunt delen.
Zelf beschouw ik me nog als een gelovig Christen, al dan niet met de nodige twijfels hier en daar. Maar ik kan wel voluit achter de kernboodschap staan die volgens mij draait rond de liefde voor de medemens, opkomen voor de zwakkeren, het goed doen.
Ik beschouw het doopsel als het sacrament waarbij de ouders de wens uiten om hun kind tot de gemeenschap van mensen die deze boodschap willen uitdragen, te laten toe treden en beloven hun kind in die overtuiging op te laten groeien. Indien dat niet zo is, moet je je kind echt niet laten dopen, dat dient nergens voor. Show en conformisme zonder overtuiging is een lege doos.
Het moeilijke is dat je met dat sacrament in feite ook een stuk toetreedt tot een gemeenschap die gestructureerd is in een logge vaak wereldvreemde organisatie waar ik het ook erg moeilijk mee kan hebben. Niettemin ken ik tamelijk veel religieuzen, echt schitterende mensen met een onnoemlijk groot hart, aandacht voor kleine mensen in de maatschappij, die zich zonder moeite wegcijferen en overlopen van goeie bedoelingen. Daarom doet het me toch altijd pijn om telkens opnieuw “De Kerk” als een abstract iets op de schandpaal gegooid te zien worden. Ik hoor zo vaak uitspraken over “De Kerk” die echt niet van toepassing zijn op zovele mensen…ook al is die kritiek niet onterecht.
De pedofilieschandalen hebben me enorm geschokt en hebben effectief het vertrouwen in bepaalde personen enorm geschaadt. Ik vermoed dat er veel mensen in de hierarchie zich in meerdere of mindere mate hebben schuldig gemaakt aan schuldig verzuim en die moeten daardoor vervolgd worden (als ze al geen daders waren). Justitie moet hierin ten volle zijn rol (kunnen) spelen en het parlement moet nakijken of alle wetten enz optimaal zijn. Zulke situaties staan in zo’n schril contrast met wat ik nu net als de kern van mijn geloof beschouw, dat het net mijn vertrouwen sterkt dat mijn geloof wel goed en belangrijk is.
Andere kerkelijke stellingen doen me evenzeer de wenkbrauwen fronsen maar ‘k neem de persoonlijke vrijheid om van dergelijke visies die volgens mij niet met de kernboodschap overeen komen afstand te nemen en die doodleuk naast me neer te leggen.
Waarom zou iemand zijn kind nog dopen tegenwoordig?
Omdat ze het Christelijke geloof nog waardevol vinden en omdat “De Kerk” als abstract iets niet bestaat.
@hierboven: Er is natuurlijk ook nog steeds een verschil tussen een Christen zijn en een katholiek. Ik sta achter de Christelijke waarden van naastenliefde, solidariteit en vergevingsgezindheid, maar ik verafschuw het instituut van de Katholieke Kerk. Ik zal mijn kinderen dus later zeker de Christelijke moraal meegeven omdat ik die belangrijk vind, maar ik zal ze nooit ofte nimmer laten dopen.
Maar uiteraard, dat is ieders persoonlijke mening en keuze. Zolang je er maar over nadenkt en er een duidelijke visie over hebt. Ik gruwel van mensen die in de kerk trouwen omdat dat “toch een schoon plek is” of van ouders die hun kinderen laten dopen “omdat het zo zielig is als ze later geen communie kunnen doen net als de andere kindjes en dus geen kadootjes zullen krijgen”.
@Iedereen: Bedankt voor de eerlijke en openhartige commentaren. Ik sluit me aan bij wat Saskaya zegt: ik kan, zelfs als niet-gelovige, de Christelijke waarden zeker onderschrijven, maar het instituut Katholieke Kerk, daar kan ik me op geen enkele manier mee verzoenen. Al respecteer ik natuurlijk al het goede werk dat door geestelijken verricht wordt. Petje af, daarvoor!