Dineren bij Huis De Colvenier

Dit weekend spoorde ik naar Antwerpen-Berchem om op stap te gaan met mijn lieve collega-teamverantwoordelijke. Ze was zo vriendelijk om mij haar logeerkamer aan te bieden, zodat we zonder op de klok te kijken, konden genieten van ons diner bij Huis De Colvenier. We kwamen trouwens geheel per toeval via The Fork bij Huis De Colvenier terecht, want al de andere restaurants die op ons lijstje stonden, waren volgeboekt. Het is duidelijk dat de Belgen snakken naar een avondje uit dineren in het weekend.

Huis De Colvenier bleek alvast een goede keuze. Na eerst onze handen ontsmet te hebben en zelf onze jassen weggehangen te hebben, bracht de chefkok ons persoonlijk naar de wijnkelder alwaar het aperitief werd geserveerd. Wij besloten ons te laten verrassen door de chefkok en kozen voor de vijfgangenmenu, zonder te weten welke gerechten hij ons zou serveren. De wijnkelder was een heel sfeervolle plek om een aperitieven met een glaasje champagne en we zaten zeker ver genoeg van andere klanten, maar toch, zo’n kelderuimte, is daar voldoende luchtcirculatie?

Terwijl wij aan het genieten waren van ons aperitief, ontving ik minder goed nieuws: de vriendin mijn broertje testte positief op COVID-19 en zo komt dit virus alweer een stapje dichterbij. Gelukkig vallen de symptomen mee bij haar, alleen heeft ze heel veel last van vermoeidheid. Duimen dat ze snel beter is en dat mijn broertje negatief test, zodat zijn periode in quarantaine beperkt blijft.

Na het aperitief werden we via de keuken (don’t worry, goed afgeschermd met plexiglas) naar het stijlvolle restaurant gebracht. Alles ademde klassieke elegantie uit. Lang geleden dat ik nog in een restaurant geweest ben waar de gerechten geserveerd worden op ouderwets bloemenservies met goudkleurige randjes. En ja, de gerechten waren zeker klassiek, maar hey, daarom niet minder lekker. Bonuspunten voor de fantastische Braziliaanse jongedame die ons in zeer goed Nederlands de kazen kwam voorstellen. En oja, de bijpassende wijnen vielen erg in de smaak!

We waren bij de laatsten om het restaurant te verlaten en fietsten op het gemak terug naar het huis van mijn collega in Berchem. Heerlijke avond!

Bijpraten in De Hoorn

Gisteren afgesproken met mijn oud-studiegenoot en goeie vriend K om samen iets te gaan eten in De Hoorn. We moeten de horeca steunen, nietwaar? En ik moet zeggen, De Hoorn neemt de veiligheidsmaatregelen tegen het coronavirus heel serieus. Mijn tafelgenoot en ik zaten mooi op anderhalve meter afstand van mekaar en het bestellen met de app werkt echt geweldig goed. Allez, als je allebei op hetzelfde moment je hoofdgerecht besteld, dan toch, want toen de vriendelijke ober mijn hoofdgerecht kwam brengen, bleek dat mijn vriend nog niet besteld had. Misverstand! Gelukkig kwam zijn burger niet veel later en konden we toch nog samen eten.

Doordat we elkaar al maanden niet meer gezien hadden, hadden we uiteraard veel om over bij te praten. Maar hét nieuws van de dag was toch dat hij sinds een tweetal weken een nieuwe vriendin heeft. Superblij voor hem! Al moest ik prompt een extra glas wijn bestellen toen ik vernam dat de dame in kwestie anti-vaxxer is. Even diep in en uitademen, en met de belofte er verder niet meer op terug te komen, bezorgde ik mijn kameraad een aantal artikels. Maar of dat zijn vriendin over de streep zal trekken is nog maar de vraag…

Het hoofdgerecht was niet zwaar, dus was er nog ruimte voor een lekker kaasbordje van Elsen. Heerlijk!

We sloten de avond af met een drankje in Bar Florida, Leuvens nieuwste culinaire hotspot aan de Vaartkom. Het was er gezellig druk. Blij dat deze zaak die normaal moest openen het weekend van de lockdown goed schijnt te draaien. De nieuwe wijk aan de Vaartkom kan wel wat toffe plekken gebruiken!

Pannekoekenlunch bij Frank.

Serieus, wanneer voert Frank. een getrouwheidskaart in?

Nadat onze eerste poging tot een lunch op een sisser was uitgelopen omdat ik een hoog-risico contact gehad had, kon deze tweede poging wel doorgaan. Het was ondertussen al van januari geleden dat mijn peer coach en ik nog eens samen geluncht hadden, en amai, we hadden veel om bij te praten. Ik in quarantaine geweest wegens een hoog-risico contact, hij in quarantaine geweest wegens terugkomst uit een rode Spaanse zone, maar gelukkig nog allebei gezond en wel.

We wisselden tips uit om als leidinggevende je medewerkers zo goed mogelijk te ondersteunen in deze tijden. En dat is ook oog hebben voor diversiteit. Sommige mensen snakken ernaar om naar kantoor te komen, anderen kunnen zich niet over de drempel van het openbaar vervoer zetten. En toegegeven, zelf ben ik al die Teams meetings ook zo beu als koude pap.

Wat ik nog lang niet beu ben: de zalige fluffy pancakes van Frank!

Pizza-afscheid

Afscheid nemen in tijden van corona, het is allemaal net iets complexer dan vroeger. Maar toch wilde ik onze collega niet zonder ‘feestje’ laten vertrekken. Het is wel een beetje ironisch: de laatste collega die mijn team vervoegde, vertrekt na anderhalf jaar alweer voor een andere job. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ze nooit helemaal haar draai heeft gevonden in haar functie, maar dat neemt niet weg dat we haar zorgzame en humoristische persoonlijkheid zullen missen.

Dus organiseerde ik mijn allereerste corona-proof afscheidsfeestje. Ik reserveerde de grootste vergaderzaal op kantoor, zodat mijn collega’s en ik allemaal op anderhalve meter van mekaar konden lunchen en bestelde pizza’s bij de Italiaan om de hoek. Omdat het bij een afscheid net iets meer mag zijn, zorgde ik ook voor een flesje prosecco als aperitief. Met dank aan de lieve collega die daar nog snel ‘s ochtends om is gegaan. We waren net met tien personen en iedereen hield zich mooi aan de afstandsregels. Ramen open en alcoholgel bij de hand. Al een geluk dat oktober tot nu toe een zachte maand geweest is.

Normaal is het de gewoonte dat wij bij afscheid een cadeautje kopen voor de collega die vertrekt, en dat hadden we ook gedaan, maar onze collega kwam, zoals we dat ondertussen van haar gewoon zijn, zelf met een verrassing: een boek over oma’s en opa’s van Evelien De Vlieger, chocolade van Mohow en enkele prachtige stickers voor het ganse team. Zo attent! We werden er allemaal even stil van. Gelukkig maakten de prosecco en de pizza’s de tongen snel weer los.

Fantastische verwarring van de dag: toen ik onze acht pizza’s ging afhalen aan het onthaal, wist de onthaalbediende mij te zeggen dat hij net iemand aan de lijn had gehaald ivm de zeven pizza’s die besteld waren. Huh? Zeven pizza’s? Terwijl ik daar stond met een toren van acht pizzadozen in mijn handen. Ik in de war, de Franstalige onthaalbediende ook in de war. Nu moeten jullie weten dat iets daarvoor de pizzazaak mij gebeld had om te zeggen dat ze per ongeluk één verkeerde pizza hadden meegegeven. Totaal niet erg, uiteraard, maar nu kon ik toch even niet meer volgen. Zou er nog een tweede pizzabestelling onderweg zijn? Ik had wat problemen gehad met de deliveroo-app toen ik bestelde, een aantal foutmeldingen na mekaar en opeens vreesde ik dat mijn bestelling dubbel was doorgegeven. Dus opnieuw naar de pizzazaak gebeld om zeker te zijn dat er geen tweede bestelling onderweg was op mijn naam. Gelukkig wisten ze mij gerust te stellen, neen, neen, er was echt maar één bestelling op mijn naam genoteerd en die was ondertussen geleverd. Oef!

Kom ik er ‘s avonds achter dat de collega’s van het andere team op mijn verdieping óók pizza’s besteld hadden diezelfde middag bij dezelfde pizzaleverancier. 😉 Al een geluk dat Ricotta & Parmesan de bestelling van mijn collega’s niet geannuleerd had na mijn telefoontje!

Corpus Christi

Vanavond ben ik voor het eerst sinds de lockdown in maart nog eens in een filmzaal geraak. En amai, ik heb er deugd van gehad! Het oorspronkelijke plan was om eindelijk die lang geleden geplande wandeling in Wijgmaal te doen, tot één van de Leuvense dames slim opmerkte dat de zon al redelijk vroeg onder gaat in oktober, wat een after work wandeling iets minder ideaal maakt. Op zoek naar een alternatief dan maar. Omdat één van onze dames in de filmsector werkt en die sector zeer hard getroffen is door de coronacrisis, besloten we een avondje in Cinema ZED door te brengen. Ik stelde de dames, louter op basis van de korte inhoud, een totaal onbekende Poolse film voor: Corpus Christi. Alle dames (nuja, vijf van de acht, de drie overige dames haakten op het laatste moment af) stemden toe. Online tickets gekocht et voilà!

We hadden met ons vijven een ganse rij voor ons alleen in de kleine zaal van Cinema ZED Vesalius. We konden dus mooi telkens een zetel tussen laten en op veilige afstand van mekaar van de film genieten. Mét mondmasker, uiteraard! Ik zie een tweede quarantaineperiode immers echt niet zitten, hoe graag ik ook op stap ga met de Leuvense dames.

De film zelf was een schot in de roos. Amai, wat een mokerslag van een film. We moesten er allemaal even van bekomen. De film raakte universele thema’s aan als schuld, boete en vergiffenis. En hoe we, ondanks goede bedoelingen om ons leven te beteren, door de omstandigheden weer naar beneden getrokken worden. Geen feel good movie, maar zeker de moeite van het bekijken waard.

Na de film dronken we iets op het terras van Het Strand. Een beetje frisjes, buiten zitten in oktober, maar wel zo veilig. Al leek de bediening helemaal vergeten te zijn dat er buiten ook nog klanten zaten te wachten op hun bestelling. En dat terwijl ik bij het binnenkomen langs de cinema-ingang nochtans uitdrukkelijk aan de meisjes achter de toog had aangegeven waar ons gezelschap zou gaan zitten. Dus ik naar de toog om voor ons gezelschap te bestellen, alwaar ik weggejaagd werd, want aan de toog bestellen mocht niet. De dienster weigerde zelfs een paar meter van de toog verwijderd onze bestelling, die ik braaf gememoriseerd had, op te schrijven en stond erop deze aan de tafel zelf te komen opnemen. Klantvriendelijk zijn ze niet bij Het Strand, maar we zullen het maar op de onervarenheid en coronagerelateerde stress van de bediening steken, zeker? Gelukkig maakte hun warme appelsap met kaneel vergezeld van een chocolaatje van Tony’s Chocolonely het veel te lange wachten een klein beetje goed. Helaas bleek ook een tweede rondje bestellen niet evident. Fijn concept, Het Strand, maar nog veel ruimte voor verbetering. Ik denk niet dat ze mij er gauw terug zullen zien.

Plougonvelin en Brest – 4 augustus 2020

Gisterenavond had ik via Tripadvisor een gegidste wandeling doorheen Brest geboekt. Brest is zo’n stad die zich niet meteen laat kennen, maar als je je laat rondleiden door een local, kom je ongetwijfeld leuke plekjes tegen. Helaas, de gids laat me weten dat de rondleiding niet kan doorgaan, wegens te weinig inschrijvingen. Jammer, maar niets aan te doen, Brest zal een mysterie blijven voor ons.

Op zoek naar een alternatief, dus. Via de toeristische site van Bretagne vind ik een wandeling niet te ver van Brest die me meteen aanspreekt: een ruige kustlijn met een vuurtoren en een abdijruïne, klinkt geweldig. Via Googlemaps zoeken we een alternatief startpunt voor de wandelroute, zo dicht mogelijk bij Brest en waar we onze auto kunnen parkeren. Ons oog valt satellietfotogewijs op een wijk met een paar parkeerplekken. Ideaal! Serieus, ik kan me nog amper herinneren hoe we vroeger reisden zonder smartphones en dataconnectie.

De rit naar onze via googlemaps gevonden parkeerplek brengt ons via een smalle eenrichtingsstraat langs de militaire haven van Brest, vol met indrukwekkende militaire schepen. We kijken onze ogen uit. Een half uurtje later, parkeren we onze wagen in de uitgestorven woonwijk en starten we aan de wandeling.

Het eerste gedeelte van de wandeling brengt ons door een uitgesproken ruraal landschap met velden, koeien en boerderijen. Midden in de velden ontdekken we twee vreemd ogende witte navigatiebakens voor de schepen. De eerste keer in mijn leven dat ik zoiets zie.

Ook bijzonder: de gigantische privétuin Jardin du Vaéré. De tuin is een oase vol met bloemen, planten en bomen. Er zelfs een apart gedeelte voor cactussen. Doorheen gans de tuin staan bijzondere bouwsels: miniatuurhuizen, -kerken en -vuurtorens, allemaal opgetrokken uit de lokaal gevonden stenen. Er zijn paden met knikkers verwerkt in het beton en diorama’s met poppetjes in. Te veel om op te noemen. De eigenaar van de tuin heeft hier duidelijk zijn levenswerk van gemaakt. Met plezier laten we een vrije bijdrage achter, we hebben echt genoten van ons bezoek.

Na een tijdje wandelen komt de prachtige vuurtoren in zicht met vlak daarnaast de ruïnes van een abdij. Het uitzicht is werkelijk fenomenaal en elke bocht van het kustpad biedt een nóg mooier zicht op beide bouwwerken. Aangezien het middaguur ondertussen al even achter ons ligt (het is 13.30u), zoeken we een plek om iets te eten. Ons oog valt op La Crêpe Dantel’, een Bretoens pannenkoekje gaat er altijd wel in. Wij zijn duidelijk niet de enigen die daar zo over denken, want het restaurant zit stampvol. De vriendelijke dienster stelt voor dat we over een half uurtje terugkeren en reserveert een tafel voor ons. Perfect!

We besteden dat half uurtje met een bezoek aan het vlakbij gelegen Mémorial national des marins morts pour la France. Een mooiere plek voor een herdenkingsmonument is amper denkbaar. Jammer genoeg is het niet mogelijk het memoriaal zelf te bezoeken, gesloten om wille van het coronavirus. Gelukkig kunnen we via de website een blik werpen op het interieur.

Ondertussen hebben we flink honger gekregen, stipt om 14u melden we ons opnieuw bij La Crêpe Dantel’ en installeren we ons aan een tafeltje in de schaduw. Het is echt té warm om in de zon te zitten. De pannenkoeken zijn fantastisch lekker. Als hoofdgerecht gaan we voor een hartige pannenkoek (une crêpe blé noir) en als dessert kiezen we een zoete pannenkoek (une crêpe au froment). Decadent, maar we hebben energie nodig voor onze wandeling 8,2 kilometer.

Na deze heerlijke lunch willen we graag de vuurtoren van Saint-Mathieu beklimmen, helaas is er pas over drie kwartier een tijdslot voor een bezoek beschikbaar. Zo lang willen we niet blijven wachten, dus beginnen we aan het vervolg van onze wandeling. Het tweede stuk van de wandeling volgt het wandelpad langs de kust. We genieten met volle teugen van de prachtige rotsachtige kust, de zeelucht in onze longen en de zon op onze gezichten. Eat that, COVID-19! Onderweg komen we door de mens gemaakte gaten in de steile rotswanden tegen. Deze gaten werden vroeger gebruikt om via een touw zeewier naar boven te hijsen.

We vinden probleemloos onze (behoorlijk hete) wagen terug en besluiten nog even de voetjes in zee te steken. Daarvoor moeten we wel even zoeken naar een parkeerplaats langs de kust. Het is immers bijzonder druk op de Plage Du Trez Hir. Heel Frankrijk wil duidelijk aan het strand genieten van deze mooie zonnige zomerdag. We blijven niet heel lang op het strand, want het water is kouder dan verwacht. Na een tiental minuten pootjebaden keren we met voeten plakkend van het zand terug naar onze wagen. Naar goede gewoonte reserveer ik op de terugweg naar Brest een plekje in een restaurant in de buurt van ons hotel.

In Brest parkeren we onze Cambio opnieuw in dezelfde straat en keren we terug naar het hotel om dat plakkerige zand van ons af te spoelen. Dat blijkt nog niet zo evident te zijn: na heel wat boenwerk ontdek ik nog altijd kleine korreltjes die blijven plakken. Ach ja, dat zal er wel afslijten.

Voor het avondmaal wandelen we naar Jardin d’Hiver, een echte hipster plek met industriële look en hopen planten. Er is niet veel volk, dus we voelen ons helemaal op ons gemak. We genieten van een lekkere en gezonde maaltijd met veel groenten. Niet altijd evident, in Frankrijk!

Trieste nieuws van de dag: de gigantische ontploffing in Beiroet. Wat een ravage! Het menselijk leed is niet te overzien en dat in een stad die in het verleden al zo zwaar getroffen geweest is.

Alone again

Vandaag is mijn vriend, voor het eerst sinds begin juli opnieuw naar Genève vertrokken. Op een vlucht die nog niet voor één derde gevuld was. Ik was zelf niet echt enthousiast over zijn vertrek, maar de werkgever van mijn vriend heeft de verplichting opgelegd dat alle werknemers minstens één dag in de week fysiek op kantoor aanwezig moeten zijn. Een beetje absurd gezien de stijgende besmettingscijfers als je het mij vraagt en zelf zou ik niet terug gevlogen zijn, maar goed, mijn vriend is iemand die niet geloofd in burgerlijke ongehoorzaamheid. 😉 Hij wilde ook naar ginder om zijn post te verwerken en ‘te zien of zijn appartement er nog stond’ (spoiler alert: het stond er nog).

Oja, het toppunt van het verhaal is dat hij eerst tien dagen in quarantaine moet, alvorens hij die éne dag naar de werkvloer kan terugkeren. On the bright side: de komende twee weken zal niemand tegen mij zagen dat ik te laat in bed kruip!

Lunch bij De Stroobander in Kuringen

Deze lunch met mijn vader was oorspronkelijk gepland op zondag 20 september, maar dat weekend bracht ik helaas noodgedwongen in quarantaine door. De bedoeling van de lunch was kennis te maken met de vriendin van mijn vader (A Very Big Deal), maar helaas werden onze plannen alweer doorkruist, ditmaal door een onverwachte spoedopname van de vriendin in kwestie in het ziekenhuis. Gelukkig was ze niet opgenomen met COVID-19 en ziet het ernaar uit dat ze met de juiste medicatie voorlopig geholpen is. Al valt een operatie niet helemaal uit te sluiten.

Omdat mijn verjaardag nadert en de coronacijfers steeds dramatischer worden, wilde mijn vader onze lunch niet uitstellen. Wie weet zou uitstel in dit geval toch afstel betekenen. Die kennismaking zal voor een andere keer zijn. Hopelijk dan mét mijn broer, al vrees ik dat daarvoor nog veel water naar de zee zal moeten stromen. En dus spoorden mijn vriend en ik zondag met de trein naar Hasselt, alwaar mijn vader ons kwam oppikken aan het station.

Mijn vader had voor de lunch een tafel gereserveerd bij De Stroobander in Kuringen, zo’n Limburgs dorp waar echt helemaal niks te beleven valt. Gelukkig viel het eten mee, al kreeg ik met de beste wil van de wereld de gigantische hoop puree niet verwerkt. En ik ben nochtans een grote fan van puree! (Onderstaande foto maskeert enigszins de grootte van de berg, maar neem maar van mij aan dat het veel te veel was.)

Al goed dat ik al die puree niet had opgegeten, want zo was er nog een gaatje voor de heerlijke huisgemaakte chocolademousse.

Als uitsmijter: het lelijkste gerechtsgebouw van België, gelegen vlakbij Hasselt station:

Dineren bij Veranda

Dit diner met onze lieve vrienden uit Kruibeke stond al meer dan twee maanden in mijn agenda te blinken en ik moet toegeven dat ik even vreesde dat het niet zou kunnen doorgaan. Maar kijk, ons gezelschap en wijzelf waren tot nader order nog steeds coronavrij en de Antwerpse horeca kan onze steun ongetwijfeld goed gebruiken!

Dus spoorden mijn vriend en ik zaterdagavond naar het fantastisch mooie, maar op dit moment vrij lege, station van Antwerpen. Met de trein die over de luchthaven rijdt, ben je tegenwoordig werkelijk op een zucht in Antwerpen. Ideaal! In de parking van het station vonden we na een beetje zoeken onze blue-bike en fietsten we op het gemak naar de Veranda. We hadden immers wat marge ingecalculeerd.

Bij de Veranda aangekomen bleek dat het best wel goed gaat met de Antwerpse horeca, want de zaak zat stampvol. Na een paar minuten wachten, vervoegden onze vrienden ons en konden we aan onze culinaire ontdekkingsreis beginnen. En amai, óf het lekker was! En het gezelschap mocht er ook zijn, natuurlijk. Veel te lang geleden dat we elkaar nog eens gezien hadden (die dekselse corona!), dus stof genoeg om over bij te praten. Maar hét nieuws van de avond was toch wel de terugkeer van onze vriendin naar haar vorige werkgever in een nieuwe functie op leidinggevend niveau. Klinkt bekend. 😉 Ik twijfel er niet aan dat ze dat schitterend zal doen!

Appetizer:

Langoustine, Kiwano:

Chicken Tsukune BBQ:

Pladijs, Boontjes:

Pruimen, Schapenmelk:

Banaan, Sesam:

Ook zeer gewaardeerd: de fantastische aangepaste natuurlijke wijnen. Bijzonder grappig: we kregen bij één van de gerechten dezelfde Riesling te drinken waarvan ik zo genoten had bij Terroir.

Shakshuka bij Bite Leuven

Niets beter om in de weekendstemming te komen dan een gezellige lunch in goed gezelschap in één van Leuvens beste lunchrestaurants. Al zeg ik het zelf! En óf ik genoten heb van de zalige shakshuka van Bite Leuven, een gerecht dat lichaam en ziel verwarmt. Ideaal comfort food na dagen van ‘s ochtends (niet zo vroeg) tot ‘s avonds laat werken.

Fijn trouwens om even de tijd te nemen om bij te praten met mijn Leuvense collega, sinds eind augustus terug uit Nieuw-Zeeland, waar zijn vrouw met hun twee dochters woont. Zijn oudste zoon, die zijn laatste jaar middelbaar in Nieuw-Zeeland succesvol afgemaakt heeft, reisde met mijn collega mee terug naar België om hier te starten aan zijn eerste jaar universiteit. Daar is mijn LAT-relatie peanuts tegen… Moet heel lastig zijn, je dochters en zoon aan de ander kant van de wereld in een compleet andere tijdzone zien opgroeien via een scherm. En hoe mooi Nieuw-Zeeland ook is, ik vraag me af of zijn vrouw, die diplomate is, deze opdracht opnieuw zou aannemen, wetende hoe zwaar de situatie weegt op haar gezin. En met al die coronatoestanden is terugkeren naar Nieuw-Zeeland zelfs bijna helemaal onmogelijk geworden. Enfin ja, nog een tweetal jaar en zijn vrouw krijgt een nieuwe opdracht. Hopelijk ditmaal iets dichter bij huis.

Yet Another Blog

Life on my side