Musée Jacquemart-André – 6 oktober 2019

Onze laatste dag in Parijs goed begonnen met een lekker uitgebreid ontbijt. Lijn collega en ik pakken onze valiezen en begeven ons naar de hotelreceptie om uit te checken. Wellicht omdat het zondag is, treffen we daar de portier die ons de voorbije avonden altijd vriendelijk gegroet heeft bij onze terugkeer in het hotel. Het is duidelijk dat gasten uitchecken niet zijn dagdagelijkse bezigheid is, want het kost hem heel wat moeite om de uitcheckformaliteiten te vervullen. Vervolgens ontspint zich een vaudeville met onze koffers. Bij het koppel dat vlak voor ons uitcheckte, zuchtte hij al dat hij geen plaats meer had om de valiezen te bewaren en wanneer wij hem onze koffers overhandigen, lijkt hij wel de wanhoop nabij. Ostentatief opent hij alle bewaarplaatsen voor valiezen om te tonen dat er écht geen plaats is. Nochtans lijkt mij dat hij de koffers gewoon wat moet herschikken om plaats vrij te maken. Uiteindelijk zet hij onze twee koffers bovenaan een steile trap. Voor mijn geestesoog zie ik mijn koffer (inclusief laptop van het werk) al van de trap donderen, maar de portier verzekert ons dat onze koffers veilig staan. We zullen er maar het beste van hopen.

Helaas, ook op onze laatste dag in Parijs regent het. We duiken dan maar de metro in (samengevat: te veel trappen en veel te warm) voor een bezoekje aan het Musée des Arts Forains, dat allerlei kermisobjecten zou tentoonstellen. We moeten overstappen in Olympiades en komen uiteindelijk aan in metrostation Cour Saint Emilion, een mooi, ruim en modern metrostation. Wat een contrast met de andere metrostations die we al bezocht hebben!

Helaas, het Musée des Arts Forains blijkt een privaat museum te zijn dat enkel op afspraak te bezoeken valt. Dat stukje informatie was mij ontgaan op hun website. De security aan de ingang is behoorlijk onvriendelijk wanneer we informeren of het alsnog mogelijk is een ticket te kopen. We zien immers mensen langs ons passeren die het museum binnen gaan. Kaartjes verkopen is duidelijk niet de taak van deze twee heren en qua klantvriendelijkheid komen ze niet verder dan wijzen naar het plakkaatje met de telefoonnummer van het museum (les parisiens…). Mijn collega en ik doen een poging om binnen te geraken op het telefoonnummer, maar we krijgen geen gehoor. Wij zijn allebei zwaar teleurgesteld, want de glimp die we kunnen opvangen van het museum ziet er alvast veelbelovend uit, met echte paardenmolens en verklede mensen. Jammer.

We brengen dan maar een blitzbezoekje aan Bercy Village gelegen aan Cour Saint-Emilion. Bercy Village is een collectie van voormalige pakhuizen waarin vroeger een wijnmarkt gehouden werd en die nu prachtig gerenoveerd zijn om onderdak te bieden aan winkels en gezellige restaurantjes. De centrale wandelstraat is mooi versierd met kleurrijke ballonnen. Jammer dat het nog te vroeg is om te lunchen. We nemen wel even de tijd om te kijken de fantastische fotografische kunstwerken van Laurent Pons, die de wereld van Star Wars naar de straten van Parijs brengt.

Dik tegen onze goesting begeven we ons opnieuw naar de metro voor een bezoekje aan onze tweede keuze: Musée Jacquemart-André. Dat museum is gelukkig wel open en blijkt een onverwacht schot in de roos te zijn. Het gebouw op zich (de voormalige privé-woonst van Édouard André en Nélie Jacquemart) is op zich al meer dan de moeite van een bezoek waard. Het koppel verzamelde tijdens hun leven een prachtige kunstcollectie en hun bescheiden stulpje vormt het perfecte decor om deze verzameling te tonen.

Maar er is meer, we hebben het geluk de tijdelijke tentoonstelling van werken uit La collection Alana te kunnen bezoeken, een privéverzameling van Italiaanse renaissancekunst in Amerikaanse handen. De werken zijn werkelijk van topkwaliteit en zowel mijn collega als ik zijn echt onder de indruk van de tentoongestelde kunst. Bij mij zijn het vooral de prachtige kleuren en het oog voor detail van de kunstenaars die mijn aandacht trekken. Naar sommige werken kan je gewoon blijven kijken. Magnifiek. Een echte toptentoonstelling!

Wanneer we buiten stappen na ons bezoek (dat veel langer geduurd heeft dan verwacht), schijnt onverwacht de zon. De herfstzon op ons gezicht doet deugd en zo komt die zonnebril zowaar toch nog van pas. Onverwacht, maar zeer welkom!

Omdat het zo’n prachtig weer is besluiten we te voet naar ons hotel terug te wandelen om optimaal te genieten van deze mooie namiddag. We passen chique winkelgalerijen zoals Le Printemps en Galeries Lafayette. Omdat er zoveel te zien is, vorderen we te traag en dreigen we daardoor in tijdsnood te geraken. Dus nemen we toch maar de metro naar Oberkampf. We moeten nog eten en we lopen liever niet het risico om onze Thalys naar Brussel-Zuid te missen.

Tripadvisor leidt ons naar Crêperie Gigi om (eindelijk) te kunnen genieten van een heerlijke, met calvados geflambeerde pannenkoek, vergezeld van huisgemaakte warme chocomelk. Een betere afsluiter van dit weekend hadden we ons niet kunnen wensen.

Terug in het hotel blijken onze beide koffers nog mooi aan de bovenkant van de trap te staan. Hoera! Een zeer onaangename rit met valiezen in een stampvolle metro zijn we terug in station Paris-Nord. We kopen er wat chocolaatjes voor de collega’s en voor onszelf een paar macarons voor de terugrit op de trein.

De terugrit verloopt zonder problemen en we komen zelfs wonder boven wonder stipt op tijd aan in Brussel-Zuid. De NMBS is zo vriendelijk om naadloze aansluiting naar Leuven te voorzien door mijn trein naar Leuven een kwartier vertraging te bezorgen. Soms wil het ook wel eens meezitten met het openbaar vervoer.

Een fijn weekend dat smaakt naar meer.

Les catacombes de Paris en Baltard au Louvre – 5 oktober 2019

Mijn eerste nacht in Parijs min of meer goed geslapen (mijn collega snurkt een beetje en dat ben ik niet gewoon). Het ontbijt blijkt een meevaller. Scrambled eggs, lokale kazen, heerlijke gerookte zalm,… Ik ontwaar zelfs tomaat en komkommer. Een bijzonder on-Frans ontbijt, maar hey, mij hoor je niet klagen. Enige minpuntje (en ook erg on-Frans): het stokbrood is niet vers.

Helaas, de weergoden zijn ons niet gunstig gezind: het regent. Awoert! Nuja, niets aan te doen. Gelukkig heb ik een regenjas bij die ik onder mijn donsjas aandoe, kwestie van droog te blijven, want dat dons zuigt water op als een spons.

Vandaag staat er een rondleiding in de catacomben op het programma. In een ver verleden bezocht ik al eens de Parijse riolen, maar dit stukje Parijse ondergrond is mij tot nu toe onbekend. Mijn collega en ik nemen de (verschrikkelijk drukke en veel te hete) metro naar de dichtsbijzijnde halte bij de catacomben. We zijn te vroeg voor onze afspraak, dus kopen we een beetje op goed geluk een toegangsticket voor het museum met de langste naam ooit: le musée de la Libération de Paris – musée du général Leclerc – musée Jean Moulin.

We starten ons bezoek met een afdeling naar de bunker waar tijdens de tweede wereldoorlog la résistance één van haar hoofdkwartieren had. Zulke plekken laten niet na een indruk op mij te maken. Ook het museum zelf, dat in zijn geheel gewijd is aan de helden van het verzet, generaal Leclerc en Jean Moulin blijkt onverwacht interessant. Voor een museum dat we op goed geluk zijn binnen gestapt om droog te blijven is dit een echte meevaller. We moeten ons zelfs haasten om op tijd buiten te zijn voor de rondleiding in de catacomben.

Tien minuten voordat de rondleiding start, ontmoeten we mijn oud-collega en zijn vriend bij de ingang van de catacomben. We treffen daar tevens onze gids die een charmant Engels spreekt met een stevig Frans accent. Ik moet toegeven dat deze rondleiding vrij prijzig is (wij betaalden 87 euro per persoon), maar zeker de moeite waard.

We horen het verhaal van het ontstaan van de grotten onder Parijs. Oorspronkelijk waren dit zandsteengroeves die zich buiten de stadsgrenzen bevonden, maar doordat Parijs (met behulp van al het zandsteen dat in de groeves ontgonnen werd) zeer snel groeide, werden de zandgroeves opgeslokt door het uitdijende Parijs. Dit leidde al snel tot ongelukken: instortingen doordat gebouwd werd op instabiele ondergrond.

Het feit dat de Parijse ondergrond een gatenkaas was geworden door de zandsteengroeves, plaatste de Parisiens voor een uniek probleem: hoe de stabiliteit van hun groeiende stad garanderen. De arbeiders van de zandsteengroeves kregen aldus een nieuwe taak: het stabiliseren van de Parijse ondergrond.

Al snel ontstond er een nieuw probleem: de Parijse kerkhoven die uit hun voegen barstten. In de middeleneeuwen heerste het bijgeloof dat je op de Dag des Oordeels in je oorspronkelijk toestand zou herrijzen. Om dit mogelijk te maken, moest jouw stoffelijk overschot wel op een katholiek kerkhof worden begraven, in de schaduw van een kerktoren. Hoe zou God anders weten dat jij een godvrezende katholiek was geweest?

Dit gebruik leidde tot kerkhoven waar doden in massagraven op mekaar gestapeld werden en lijken die in blote lucht zich in verregaande staat van ontbinding bevonden. De geur in de buurt van die kerkhoven moeten bepaald adembenemend geweest zijn. Tot er op bepaalde dag zich een incident voordeed waarbij een muur van één van die kerkhoven instortte: een muur die een hoop menselijke resten bevatte. Ik hoef er geen tekening bij te maken…

Tijd om schoon schip te maken. De kerkhoven werden leeggemaakt en alle overblijfselen werden per kerkhof onder de grond in de lege zandsteengroeves gelegd. Het is dat gedeelte van de catacomben dat ongetwijfeld het meest fascinerend is. Je wandelt langs muurtjes gemaakt van menselijke beenderen en schedels. Je passeert grote holtes volledig opgevuld met de beenderen van lang geleden overleden Parisiens die eens op één van de leeggemaakte kerkhoven lagen.

Onze rondleiding brengt ons op plekken waar je als normale toerist geen toegang toe hebt. Het is heel bijzonder om met zo’n klein groepje rond te dwalen in de duistere gangen en krochten onder Parijs. Dikke pluim ook voor onze gids, die echt een fantastische verteller is. Interessante feiten wisselt ze af met grapjes, om een tegengewicht te bieden aan de toch ietwat morbide omgeving. Wel vervelend dat ik bijna de ganse wandeling verplicht ben mijn fototoestelrugzak vast te houden. Het is namelijk verboden om een rugzak op je rug te dragen, om wille van het risico per ongeluk een muurtje met eeuwenoude beenderen te doen instorten. Mijn fototoestelrugzak is echter niet geschikt om op de borst te dragen, dus moet ik de zware rugzak de ganse tijd in mijn handen houden.

Na twee uur rondleiding nemen we afscheid van onze gids. We begeven ons naar een gezellige straat met allerlei marktkraampjes en authentiek Parijse eetgelegenheden. Tijd om de inwendige mens te versterken. We vinden een leuke plek voor ons vieren op het verwarmde terras (niet ecologisch, wel gezellig) van Maison Péret. Ik bestel mij een glaasje champagne, want ja, ik kom niet elke dag in Parijs en we laten een charcuterie- en kaasschotel aanrukken. Mijn collega en ik zijn natuurlijk razend nieuwsgierig om te vernemen hoe onze oud-collega en zijn partner het stellen in Parijs. Ze zijn gemengd enthousiast. Mijn oud-collega is zeer tevreden op zijn nieuwe job, maar ze zijn allebei iets minder fan van de Parisiens. De typisch Parijse hautaine houding, daar raken ze moeilijk aan gewend.

Na dit hartige vieruurtje begeven we ons met z’n vieren naar de nieuwe werkplek van onze oud-collega, een prachtig herenhuis dat onze oud-collega nu volledig aan het laten opfrissen is. We nodigen onszelf meteen uit om in het voorjaar de resultaten van die opfrissingswerken te bewonderen. Van de werkplek van onze oud-collega lopen we naar het appartement van mijn oud-collega en zijn vriend. De tocht brengt ons langs de Champs Elysée met zijn dure boetieks en chique winkels. Not my cup of tea, om eerlijk te zijn. Het appartement van mijn oud-collega daarentegen is werkelijk prachtig. Op een tiental minuten lopen van zijn werk, in een statig appartementscomplex. Très chic!

Na ons bezoekje aan het appartement nemen mijn collega en ik afscheid en keren we met de metro terug naar ons hotel. We willen ons immers een beetje opfrissen en omkleden voor het diner bij Baltard au Louvre.

Helemaal opgedirkt begeven we ons opnieuw naar de metro. We moeten overstappen in Strasbourg en daar loopt het mis. Om de één of andere reden weigert het metrostel te vertrekken en we zijn op dat moment eigenlijk al te laat voor onze afspraak. Heel ongewoon, want de Parijse metro’s (hoewel verschrikkelijk warm en oncomfortabel) volgen elkaar snel op en vertrekken meestal een paar seconden nadat ze gestopt zijn aan het perron. We beslissen om af te stappen en de rest van de weg te voet te gaan, uiteindelijk moeten we nog maar twee haltes met de metro. Net op het moment dat wij terug op het perron staan, horen we het geluid van de sluitende deuren. Mijn collega slaagt er nog net in op het metrostel te springen, maar bij mij gaan de deuren voor mijn neus dicht. Oeps…

Ik besluit bij het oorspronkelijke plan te blijven en te voet verder te gaan. Ondertussen bezorg ik via whatsapp de nodige instructies aan mijn collega, want die heeft noch het adres, noch de naam van het restaurant genoteerd. Uiteindelijk blijkt het voorval snel vergeten, dankzij googlemaps komen we allebei tegelijkertijd aan bij Baltard au Louvre, een half uur later dan gepland. En dan maak ik mij opnieuw de bedenking: hoe zouden we zo’n situatie vroeger zonder smartphones opgelost hebben?

Wat volgt is een ware topavond bij Baltard au Louvre. Heerlijk eten, uitstekende wijn, een vallende ficus die mij zeker tien minuten de slappe lach bezorgt en mijn eerste kennismaking met het concept van mulesing (klinkt als dierenmishandeling, als je het mij vraagt). Na het diner komt de Vlaamse chef van Baltard au Louvre, Ewout Vranckx, even een babbeltje doen. Sympathieke gast die geweldig goed kan koken. We complimenteren hem uitgebreid, maar hij blijft bescheiden. Een man naar mijn hart.

Appetizer:

Coquillages ouverts a cru, fine gelée de bonite, brocolettis:

Queue de lotte farcie et rôtie, purée de pois cassés, jus de veau tranché au condiment:

Filet de canette des Dombes, céleri clouté au lard, châtaignes rôties, jus de civet:

Mirabelle poêlée avec son chutney, noix de Grenoble:

Thee met versnaperingen:

Mijn collega en ik nemen na deze fantastische culinaire ervaring afscheid van onze oud-collega en zijn vriend en besluiten onszelf nog op een afzakkertje te trakteren bij Nelson’s, bijna recht tegenover Baltard au Louvre. De whisky sour met kaneel smaakt zo hemels dat ik niet anders kan dan er nog een tweede te bestellen. Een waardige afsluiter van de avond.

Na al dat eten (en drinken) en omdat we geen zin hebben om opnieuw de metro te nemen, besluiten we te voet terug te keren naar het hotel. Het is nog vrij warm buiten en het regent niet. Ideaal! Ik moet onderweg wel even een café binnenglippen voor een plaspauze, maar we zijn het allebei over eens: een wandeling is zoveel aangenamer dan de Parijse metro!

Early birthday lunch

Zondag vierde ik, toegegeven een beetje te vroeg, mijn verjaardag samen met mijn vader, mijn broer, de vriendin van mijn broer en mijn vriend in sterrenrestaurant Just Eat Right in het charmante Hasselt. Het was opvallend rustig in het restaurant. Naast onze tafel, was er enkel nog een tweede tafel met vier personen. De ober stelde ons gerust dat het gewoonlijk drukker was. De Hasseltse jeneverfeesten hadden er echter voor gezorgd dat het vast cliënteel weg bleef. Geen erg, zo hadden wij bijna een privé-ober voor onze tafel en konden we in alle rust genieten van al het lekkers dat op onze tafel passeerde.

Aangezien het een verrassingsmenu was, kan ik jullie helaas geen exacte omschrijving per gang geven, maar het volstaat in deze om te zeggen dat elke gang voortreffelijk was. Bewijsmateriaal:

Na de lunch namen we afscheid van mijn vader die nog naar het rusthuis moest en trokken mijn vrienden en ik samen met mijn broer en zijn vriendin de stad in om toch nog een beetje mee te pikken van de jeneverfeesten. Het was abominabel slecht weer, dus ja, de opkomst was niet echt overweldigend te noemen. Wij zijn geen van de vier jeneverliefhebbers, daarom hielden we het bij kijken naar de kraampjes en wat wandelen door de Hasseltse straten. Geheel op het onverwacht kwamen we een vriendin en haar zoon tegen. Grappig hoe klein de wereld (en dan vooral Hasselt) is. We sloten de namiddag af met een heerlijke cocktail bij Sapiens. De wisky sour was zo lekker dat ik het gewoon niet kon laten om nog een tweede te bestellen.

De rit naar het station van Schulen met onze bob achter het stuur was bijzonder spannend. We arriveerden just in time, met dank aan de NMBS om onze trein wat vertraging te laten oplopen, waardoor we wat meer speling hadden.

Teamdag in X-beek

Na de ontwikkeldag op vrijdag bevond ik mij maandag alweer op weg naar Gaasbeek. Ditmaal voor onze jaarlijkse teamdag. Door ziektes was ons team helaas niet volledig (maar liefst vier mensen ontbraken). Laten we hopen dat we volgend jaar wel voltallig zijn! Ondanks het feit dat ons team iet of wat uitgedund aan de dag begon, zat de sfeer er goed in. Tegen alle verwachtingen in scheen de zon zelfs bij aankomst.

Nadat ik iedereen had welkom geheten, begonnen we aan de voormiddag met drie presentaties. De ene kort, de andere wat langer. Naar goede gewoonte liep de timing al van bij de eerste presentatie in het honderd. Tijdens de presentaties brak er een hevige regenbui los boven Gaasbeek en even vreesde ik dat de rest van de dag letterlijk in het water zou vallen. Gelukkig bleek de bui snel voorbij en tegen dat de presentaties afgerond waren, scheen de zon alweer. Uiteindelijk begonnen we met een uur vertraging aan de gegidste rondleiding door het kasteel. Ondertussen heb ik het kasteel natuurlijk al een paar keer bezocht, maar ik moet zeggen dat ik elke keer weer betoverd raak door het eclectische interieur met schitterende wandtapijten en houtsnijwerk. Mijn collega’s waren eveneens onder de indruk.

Omdat we er niet in geslaagd waren onze opgelopen vertraging in te lopen, hadden we het restaurant verwittigd dat we wat later zouden zijn. Onze tafel stond klaar in de zonnige veranda van restaurant Noa in Dilbeek. Ondanks het feit dat de deur van de veranda wagenwijd open stond, was het er flink warm. Iets waar niemand in ons gezelschap op gekleed was. En met een glaasje schuimwijn achter de kiezen zaten we al snel te zweten. Maar het eten was heerlijk en de bediening vriendelijk en efficiënt. Dat durfde in het verleden al eens anders te zijn…

Na de middag stond er een wandeling in Dilbeek op het programma. Niet zomaar een wandeling, neen, we gingen zowaar Bruegel achterna! De Blik van Bruegel: reconstructie van het landschap is een openluchttentoonstelling met vijftien interventies van kunstenaars, designers en architecten, in het Dilbeekse landschap dat Bruegel inspireerde. Door de opgelopen vertraging konden we helaas niet de ganse route doen, maar ik overdrijf niet als ik zeg dat iedereen ervan genoten heeft. Ook van de drassige gedeeltes van de Dilbeekse kleigrond. 😉 Aangezien één van mijn medewerkers aan de tentoonstelling had meegewerkt, nam zij de rol van gids op. Wat de wandeling nog een extra persoonlijke dimensie gaf.

We startten de wandeling bij de kerk van Sint-Anna-pede (te zien op het schilderij ‘De Parabel van de blinden’) en eindigden bij de watermolen van Pede (te zien op ‘De ekster op de galg’). De weergoden bleven ons goedgezind en de voorspelde regen bleef uit. Oef, want anders was het wel een héél modderige bedoening geworden. 😉 Mijn favoriete werken waren TOPOgrafie van Filip Dujardin, Exit van Koen van den Broek en Sint-Anna-Pede 2019 van Georges Rousse. De tentoonstelling loopt nog tot 31 oktober, dus haast je!

De namiddag eindigde voor mij met een korte briefing door één van mijn medewerkers op de banken voor het station van Brussel-Noord ter voorbereiding van een stuurgroepvergadering op dinsdagochtend, waar ik mijn baas moest vervangen als voorzitter. Een beetje een surreëel einde van een fijne dag.

Op stap in De Pinte

Zaterdag spoorden mijn vriend en ik ‘s ochtends naar De Pinte. Een treinrit die normaal (inclusief overstap in Gent-Sint-Pieters) zo’n anderhalf uur duurt, maar dankzij de werken in Brussel-Zuid een kwartier langer duurde.

Onze vrienden stond ons, samen met hun twee dochters al op te wachten in het station. Amai, die dochters hadden een klein groeispurtje doorgemaakt! Niet te geloven dat de oudste volgend jaar al naar het eerste studiejaar gaat. Ik heb het lang ontkend, maar de realiteit begint me in te halen: ik word oud en de nieuwe generatie staat trappelend klaar om mijn plek in te nemen. Binnenkort wordt de eerste baby die in mijn vriendenkring geboren werd meerderjarig. Niet te geloven.

We lunchten gezellig samen in Italiaans restaurant La Pineta. De ober apprecieerde mijn pogingen om het stof van mijn Italiaans te blazen en de twee jongedames in ons gezelschap gedroegen zich voorbeeldig. Echt, wat een dotjes van meisjes! De spaghetti met zeevruchten was overheerlijk, maar het was de zabaglione die met de hoofdprijs ging lopen. Zó lekker!

De rest van de namiddag deden we niet veel wereldschokkends. Het was lang geleden dat we mekaar gezien hadden, dus stof genoeg om bij te praten, maar het was toch vooral de levendige oudste dochter die met dee aandacht ging lopen. Dat we op de terugrit tijdens de overstap in Gent nog tijd hadden om een smoothie te gaan halen, was een fijne extra bonus.

Laatste dag ontwikkelen

Met frisse tegenzin stond ik vorige vrijdag vroeger dan gewoonlijk op om samen met een collega te carpoolen naar het Kasteel van Gaasbeek. Ik keek niet bepaald uit naar de laatste dag van ons ontwikkeltraject als teamverantwoordelijken. Voor mij had dit gerust een half jaar eerder stopgezet mogen worden. Maar goed, het is altijd plezierig om te kunnen genieten van de omgeving van het meest romantische kasteel van Vlaanderen, zelfs op een grijze en druilerige dag.

Zoals verwacht kon ook deze laatste lesdag de verwachtingen niet inlossen (niet dat ik niet graag ga wandelen met mijn peer coach of kastanjes raap, maar moeten we daar nu echt een consultant duur voor betalen?). Al neem ik wel de tip i.v.m. met impactgericht denken mee.

Wel positief aan deze laatste lesdag: nadat we onze dure consultant zonder spijt hadden uitgewuifd, trokken we met ons groepje naar Café De Pajot, een echt authentiek volkscafé, om daar de goedkoopste cava van gans België te drinken (3,5 euro en het was nog goeie ook). Vervolgens zakten we met een uitgedund groepje van vier die hards af naar restaurant Molensteen, alwaar we eerder al lekker gegeten hadden. Ik liet me verleiden om een klassieker te nemen die tegenwoordig niet meer zo vaak op de kaart staat: paling in’t groen. En jawel, het smaakte mij!

Jardin Botanique en Le Passe Temps – 7 september 2019

Beetje te vroeg wakker op deze mooie zaterdagochtend. Het ontbijt is niet echt bijzonder te noemen, maar ze hebben verse minichocoladebroodjes, heerlijke lokale kazen en actimel. Meer is er niet nodig om mij ‘s ochtends gelukkig te maken. Al moet ik toegeven dat deze Ibis Styles toch wel minder is van niveau dan de Mercure waar we de vorige keer overnacht hebben. Maar hey, door hier te logeren, sparen we geld uit om chic te gaan dineren!

De zon schijnt volop, ideaal weertje voor een bezoek aan de Botanische Tuin van Lyon. Het is een stevig stuk wandelen van ons hotel, maar de verplaatsing meer dan de moeite waard. Wat een aangename verrassing! De Botanische Tuin van 8 hectare heeft een collectie van zo’n 15.000 verschillende plantsoorten en zou daarmee de grootste botanische tuin van Frankrijk zijn. We wandelen door prachtige serres, rozentuinen, rotstuinen, cactustuinen,… en ontdekken zowaar en samenscholing van giraffen! En van schildpadden! We weten echt niet waar eerst kijken.

We gaan zo op in het natuurschoon rondom ons dat we pas rond 13u aan de lunch denken. Helaas: de tuin heeft wel veel mooie bloemen en planten, het eetaanbod is iets minder. We laten ons oog vallen op een crêperie, een lekker pannenkoekje gaat er altijd wel in. Spijtig genoeg serveert deze crêperie (serieus, het stond in koeien van letters op hun gevel!) vandaag geen crêpes. Dikke teleurstelling. Mijn vriend heeft net een slaatje gekocht, wanneer ik hem totaal ontgoocheld kom meedelen dat er geen pannenkoeken zijn.

Omdat ik zo boos ben omwille van de false advertising, besluit ik deze zaak niet het genot te gunnen iets anders bij hen te consumeren. Ik houd het dus bij een vers geperst fruitsapje. Gelukkig heb ik ‘s ochtends veel kaas gegeten, waardoor ik niet zoveel honger heb.

Na deze lunch in mineur wandelen we verder langs een prachtige vijver. De botanische tuin is zo groot en mooi dat je er makkelijk een ganse dag kan spenderen. En ik denk dat we slechts een fractie van de plantencollectie gezien hebben, maar geen erg, dan hebben we een goede reden om nog eens terug te komen.

Na ons bezoek aan de de botanische tuin, lopen we langs de oevers van de Rhône verder naar Vieux Lyon. We komen langs een prachtige kleurrijke trap (waar uiteraard elke instagrammer ter wereld een selfie wil maken), ontdekken een aantal verborgen traboules en genieten van de street art die je hier werkelijk overal vindt. Aangezien mijn middagmaal uit enkel een glaasje fruitsap bestond, begint mijn maag nu stilletjes aan te knorren. Dus laat ik googlemaps ons de weg wijzen naar de artisanale gelatozaak Único. Lekker, maar niet zo goed als de gelato van Decadenza in Leuven.

Een korte, maar stevige klim brengt ons naar een mooi uitkijkpunt bij Maison Villemanzy, één van de vele in Lyon. Het voordeel van een stad met veel niveauverschillen. We zetten onze wandeling verder, steken de Saône over, wandelen een stuk langs de oevers en keren dan terug over de Passerelle du Palais de Justice. Het is nog te vroeg om naar ons hotel terug te keren, maar te laat om nog iets te bezoeken. Tijd om te aperitieven dus!

We belanden in Muraato, een mooie en gezellige wijnzaak, waar je gewoon zegt welk soort wijn jouw voorkeur wegdraagt en de dienster haalt een flesje wijn boven dat helemaal jouw ding is. Mijn witte wijn is echt een schot in de roos. Het bordje met mini-tapas biedt net voldoende tegengewicht om de wijn op mijn bijna lege maag niet meteen naar mijn hoofd te laten stijgen. Het is zo gezellig dat we nog voor een tweede glas opteren, wellicht niet zo verstandig aangezien we vanavond nog een uitgebreid diner op het programma hebben staan. Maar dat zijn zorgen voor later. Per slot van rekening leeft een mens maar één keer!

Lichtelijk aangeschoten keren we terug naar het hotel om ons op te frissen (amai, mijn voeten zijn vuil) en om te kleden voor een avondje culinair genieten in sterrenrestaurant Le Passe Temps. We vrezen even dat we tijdens de wandeling naar het restaurant door regen zullen overvallen worden, maar gelukkig komen we droog ter plekke aan.

Wij zijn de allereerste gasten in Le Passe Temps, dat ik uitkoos omdat het restaurant een Koreaanse chefkok heeft. We krijgen de beste tafel in de ganse zaak aangeboden met zicht op de indrukwekkende wijnkast, het enige accent in het sobere interieur. We zijn vertrokken voor een avond vol tongstrelende verrassingen. Onze smaakpapillen worden verwend met rundstartaar, tonijntartaar, kreeft met truffel en parmaham (ongelooflijk heerlijk!), lotte met courgette en zalig mals rundsvlees als hoofdgerecht. Elk gerecht is samengesteld uit zorgvuldig uitgekozen streekproducten. Na al dat heerlijks volgt nog een selectie van regionale kazen, een yuzu dessert met meringue (ik had op voorhand voorspeld dat we een dessert met yuzu zouden krijgen) en een chocoladedessert om in schoonheid te eindigen.

Terwijl wij zitten te genieten, breekt boven Lyon de lang verwachte regenbui los. Gelukkig is de bui over gewaaid tegen dat wij onze terugtocht naar het hotel aanvangen (toch een klein half uur stappen). Als slaapmutsje drinken we nog een glas van mijn eigen persoonlijk whisky op de kamer en kruipen vervolgens in bed. Helemaal voldaan!

Race for the Cure en Water-rAnt in Antwerpen

Deze zondag spoorde ik (te vroeg naar mijn goesting, een ochtendmens zal ik wel nooit worden) naar Antwerpen-Centraal, biddend dat de weergoden zich iet of wat zouden gedragen, want ik had afgesproken om samen met mijn collega’s deel te nemen aan de Race for the Cure om de strijd tegen borstkanker te ondersteunen. Met de blue-bike was ik verrassend snel op Linkeroever, met als bonus een ritje door de voetgangerstunnel onder de Schelde. Voor mij de eerste keer dat ik met de fiets door deze tunnel reed.

Ik was jammer genoeg net te laat om de collega’s te zien vertrekken die deelnamen aan de 6 km Run. Aangezien ik niet zo hou van lopen, beperkte ik mij tot een miezerige 3 km wandelen in de motregen. Niet dat het ertoe doet hoe lang de wandeling duurde, het gaat om het gebaar van solidariteit en ik was blij om op die manier mijn collega die zelf genezen is van borstkanker een hart onder de riem te steken. De wandeling was voorbij in een zucht en we hielden het redelijk droog. Ik was al lang blij dat we niet in de gietende regen moesten wandelen. Al had ik ditmaal mijn voorzorgen genomen met twee regenjassen (waarvan één exemplaar helemaal niet meer waterdicht) én een paraplu.

Het is jammer, maar nadat we onze drie kilometer gewandeld hadden, viel ons gezelschap uiteen. Té slecht weer om te blijven plakken op een drassig grasveld met fastfoodkraampjes. Samen met mijn collega-teamverantwoordelijke wandelde ik via de Voetgangerstunnel naar het Eilandje. Ik met mijn blue-bike aan de hand, want mijn collega was ‘s ochtends met de tram van Berchem naar Linkeroever gekomen. Ik wilde graag naar het varend erfgoed van Water-rAnt gaan kijken en het was niet zo moeilijk om mijn collega te overtuigen samen te gaan lunchen. 😉 We belandden in Italiaans restaurant Cucina 48 en lieten ons verleiden om de maaltijd te starten met een groot bord antipasti vergezeld van een lekker glaasje prosecco. Dat in combinatie met een heerlijke pasta met truffels, maakte dat die paar calorieën die we verbrand hadden tijdens de wandeling ruimschoots terug aangevuld werden. 😉

Na de maaltijd nam ik afscheid van mijn collega en ging ik naar de bootjes aan het MAS kijken. Fijn om dit varend erfgoed van dichtbij te kunnen bekijken. Jammer genoeg verslechterde het weer (mijn twee regenjassen kwamen goed van pas en op sommige momenten werd ik bijna omver geblazen door de wind). Ik bezocht een paar boten en hield het toen voor bekeken. Weggejaagd door het rotweer. Nog even naar het MAS om van het uitzicht te genieten (helaas, het dakterras was afgesloten) en gebruik te maken van het sanitair en dan was het tijd om naar huis te gaan!

Een gevarieerd dagje in Antwerpen, dat in mineur eindigde omdat ik mijn doorzichtige paraplu met blauwe stippen (een souvenir uit Zuid-Korea) vergat op de trein.

Graffiti in Brussel

Na een fietstocht van 50 km vorig jaar, deden mijn team en ik het dit jaar een beetje rustiger aan. Een wandeling van 12 km, fluitje van een cent! Dit jaar stond de wandeling in het teken van street art. De vijf personen die deze blog lezen, weten ongetwijfeld dat ik een boontje heb voor kunstige graffiti in de straten. Bovendien scheen de zon volop. Ideaal weer voor een fikse wandeling.

Dat Brussel meer street art heeft dan verwacht, bleek uit het bijzonder lage tempo dat onze groep van meer dan tien personen er de eerste kilometers op nahield. We stond meer stil dan dat we wandelden, want ja, we moesten toch tijd nemen om al die kunstwerken in ons op te nemen. Tot we beseften dat we aan dat tempo onmogelijk onze lunchreservatie konden halen. En meteen schakelden we een versnelling hoger. Niemand lijdt graag honger. 😉

Na een tijdje volle gas geven, kwamen we mooi op tijd aan in restaurant Volle Gas (haha). Het restaurant ademde de sfeer van een klassieke brasserie uit, maar het personeel was echt onvriendelijk. Heel bizar, voor een groep van 13 personen kan je toch een beetje moeite doen, nietwaar? Helaas waren er, naar slechte gewoonte, weer twee personen die een kwartier langer op hun eten moesten wachten dan de rest. Het lijkt wel een traditie op dit soort van teambuilding momenten. Er gaat altijd iets mis met de lunch. Eén ding is zeker: ze zullen mij niet gauw terug zien in restaurant Volle Gas.

Het laatste stuk van de wandeling was in een wip voorbij. Genoten van de mooie kunst en het fabuleuze gezelschap, matig enthousiast over de mosselen ‘s middags.

Van Brussel naar Lyon – 6 september 2019

Omdat ons vorig uitstapje naar Lyon zo goed was meegevallen en mijn vriend en ik allebei het gevoel hadden dat er nog veel te ontdekken viel in deze stad, boekte ik een tijdje geleden opnieuw een ritje met de tgv naar Lyon.

De trein vertrok vrijdagavond mooi op tijd in het station van Brussel-Zuid, ik vond vlotjes mijn toegewezen zetel (helaas deze keer niet in eerste klas) en na een klein akkefietje met iemand die beweerde hetzelfde stoelnummer te hebben als ik (spoiler: ze had zich vergist), liep alles vlotjes.

Helaas, rond Lille was het uit met de pret. Vlak voor het station van Lille stopte de tgv. Een hoop passagiers stonden al klaar aan de deuren om uit te stappen, dus het leek een korte stop alvorens het station binnen te rijden. Helaas, na een tiental minuten wachten, kwam de boodschap dat er problemen waren met de elektriciteit en dat de treinbestuurden onderzocht wat het probleem was. Ik vloekte inwendig en zag al allerlei doemscenario’s aan mijn geestesoog voorbij glijden, waarbij geëvacueerd worden uit een in panne gevallen tgv het ergste was.

Nog een beetje later kwam de boodschap dat de trein niet reed om dat er in Lille een persoon in nood was. Ik fronste even mijn wenkbrauwen, niet helemaal zeker of ik het correct verstaan had (de communicatie gebeurde enkel in het Frans en de kwaliteit van die intercoms aan boord van treinen is niet zo geweldig). Nog wat later kwam de boodschap dat er personen op het spoor liepen en dat al het treinverkeer rond Lille was stilgelegd. Diepe zucht, maar aan de andere kant een geruststelling: aan onze trein mankeerde niks. Het was gewoon wachten tot het probleem in het station van Lille was opgelost.

Uiteindelijk liepen we meer dan een uur vertraging op. Ik had medelijden met al die mensen die al meer dan een uur op hun tgv stonden te wachten in één of andere Frans station. Ik had tenminste een comfortabele zitplaats en een laptop om de tijd te verdrijven. Vertragingen horen bij het reizen, zullen we maar denken. Uiteindelijk was ik pas om twintig voor één ‘s nachts in het Ibis Styles hotel dat ik gereserveerd had. Kapot van vermoeidheid na die veel te lange treinrit. Niet echt een romantisch weerzien met mijn vriend, dus. Maar het deed deugd om mijn hoofd (eindelijk!) op een kussen te kunnen neervlijen.

Yet Another Blog

Life on my side

uitstap