Graffiti in Brussel

Na een fietstocht van 50 km vorig jaar, deden mijn team en ik het dit jaar een beetje rustiger aan. Een wandeling van 12 km, fluitje van een cent! Dit jaar stond de wandeling in het teken van street art. De vijf personen die deze blog lezen, weten ongetwijfeld dat ik een boontje heb voor kunstige graffiti in de straten. Bovendien scheen de zon volop. Ideaal weer voor een fikse wandeling.

Dat Brussel meer street art heeft dan verwacht, bleek uit het bijzonder lage tempo dat onze groep van meer dan tien personen er de eerste kilometers op nahield. We stond meer stil dan dat we wandelden, want ja, we moesten toch tijd nemen om al die kunstwerken in ons op te nemen. Tot we beseften dat we aan dat tempo onmogelijk onze lunchreservatie konden halen. En meteen schakelden we een versnelling hoger. Niemand lijdt graag honger. 😉

IMG_4981

IMG_4982

Na een tijdje volle gas geven, kwamen we mooi op tijd aan in restaurant Volle Gas (haha). Het restaurant ademde de sfeer van een klassieke brasserie uit, maar het personeel was echt onvriendelijk. Heel bizar, voor een groep van 13 personen kan je toch een beetje moeite doen, nietwaar? Helaas waren er, naar slechte gewoonte, weer twee personen die een kwartier langer op hun eten moesten wachten dan de rest. Het lijkt wel een traditie op dit soort van teambuilding momenten. Er gaat altijd iets mis met de lunch. Eén ding is zeker: ze zullen mij niet gauw terug zien in restaurant Volle Gas.

Het laatste stuk van de wandeling was in een wip voorbij. Genoten van de mooie kunst en het fabuleuze gezelschap, matig enthousiast over de mosselen ‘s middags.

IMG_4947

IMG_4948

IMG_4950

IMG_4951

IMG_4952

IMG_4954

IMG_4957

IMG_4958

IMG_4966

IMG_4968

IMG_4971

IMG_4973

IMG_4974

IMG_4975

IMG_4976

IMG_4977

IMG_4984

IMG_4990

IMG_4993

IMG_5001

IMG_5002

Zucht

Opnieuw wakker geworden met het nieuws van een laffe terroristische daad. Ditmaal een aanslag op onschuldige kinderen en tieners die samen met hun ouders genoten van een concert van hun grote idool Ariana Grande. Tot nu toe werd de aanslag niet opgeëist, maar de kans dat er banden zijn met (of alleszins sympathie voor) IS, lijkt me reëel. Dit is terrorisme op zijn laagst: een daad die een gemeenschap treft waar het het meest zeer doet. Mijn hart gaat uit naar de vrienden en de familie van de slachtoffers.

Eén ding is zeker: ook nu mag en zal het terrorisme niet winnen. Het terrorisme zelf met wortel en tak uitroeien is wellicht een utopie in een wereld waar zoveel ongelijkheid en onrechtvaardigheid heerst, maar dat neemt niet weg dat wijzelf in tijden als deze moeten blijven tonen dat solidariteit en samenwerking de enige manier zijn om een betere wereld te realiseren.