Graffiti in Brussel

Na een fietstocht van 50 km vorig jaar, deden mijn team en ik het dit jaar een beetje rustiger aan. Een wandeling van 12 km, fluitje van een cent! Dit jaar stond de wandeling in het teken van street art. De vijf personen die deze blog lezen, weten ongetwijfeld dat ik een boontje heb voor kunstige graffiti in de straten. Bovendien scheen de zon volop. Ideaal weer voor een fikse wandeling.

Dat Brussel meer street art heeft dan verwacht, bleek uit het bijzonder lage tempo dat onze groep van meer dan tien personen er de eerste kilometers op nahield. We stond meer stil dan dat we wandelden, want ja, we moesten toch tijd nemen om al die kunstwerken in ons op te nemen. Tot we beseften dat we aan dat tempo onmogelijk onze lunchreservatie konden halen. En meteen schakelden we een versnelling hoger. Niemand lijdt graag honger. 😉

IMG_4981

IMG_4982

Na een tijdje volle gas geven, kwamen we mooi op tijd aan in restaurant Volle Gas (haha). Het restaurant ademde de sfeer van een klassieke brasserie uit, maar het personeel was echt onvriendelijk. Heel bizar, voor een groep van 13 personen kan je toch een beetje moeite doen, nietwaar? Helaas waren er, naar slechte gewoonte, weer twee personen die een kwartier langer op hun eten moesten wachten dan de rest. Het lijkt wel een traditie op dit soort van teambuilding momenten. Er gaat altijd iets mis met de lunch. Eén ding is zeker: ze zullen mij niet gauw terug zien in restaurant Volle Gas.

Het laatste stuk van de wandeling was in een wip voorbij. Genoten van de mooie kunst en het fabuleuze gezelschap, matig enthousiast over de mosselen ‘s middags.

IMG_4947

IMG_4948

IMG_4950

IMG_4951

IMG_4952

IMG_4954

IMG_4957

IMG_4958

IMG_4966

IMG_4968

IMG_4971

IMG_4973

IMG_4974

IMG_4975

IMG_4976

IMG_4977

IMG_4984

IMG_4990

IMG_4993

IMG_5001

IMG_5002

London: Brick Lane, street art en Vertigo 42 – 15 oktober 2016

Om 6.30u ging de wekker. Pijnlijk vroeg voor een niet-ochtendmens als mezelf. We namen snel een douche, gooiden de laatste toiletspullen in onze valies en waren mooi op tijd voor de trein van 7.19u naar Brussel-Zuid. Het begin van onze negendaagse in Londen.

Het fijne aan de Eurostar is dat er geen gezeur is over vloeistoffen aan de security en dat je ook geen uren op voorhand aanwezig moet zijn. En we hadden in de trein zelfs een zitplaats met stopcontact. Ideaal om volledig opgeladen in Londen aan te komen.

Na een bijzonder vlotte rit, kwamen we aan in St Pancras International. Vandaar was het nog maar een korte metrorit naar Paddington station. Googlemaps bracht ons probleemloos naar ons hotel en eens te meer waren we ons bewust van het comfort dat mobiel internet en smartphones ons bieden. Blij dat we niet meer met afgedrukte routebeschrijvingen moeten sleuren!

Tot onze vreugde konden we in Novotel Paddington al meteen op onze mooie, ruime kamer met uitzicht op de sporen. Meevaller! We fristen ons een beetje op en namen vervolgens de metro om te gaan lunchen in Brick Lane. Het was moeilijk kiezen uit al die Bangladeshi restaurants die allemaal beweerden de beste curry ter wereld te serveren. Ook tripadvisor maakte ons niet veel wijzer. Uiteindelijk belandden we in restaurant The Monsoon, waar we de enige klanten waren en dus de volledige aandacht van de bediening kregen.

IMG_3202

Een beetje ondoordacht knikte ik ja op de vraag of we graag papadum wilden. Ik had al gezien op de menukaart dat we hiervoor extra moesten betalen, maar ik verwachtte niet dat we zo’n grote portie zouden krijgen. Nu, het smaakte! Een lekkere mango chutney gaat er altijd wel in. Ook het hoofdgerecht (een vegetable thali voor mij, The Monsoon chicken voor mijn vriend) was erg lekker. Alleen veel te veel. Ik deed mijn best, maar moest de handdoek in de ring gooien. Die papadums waren er duidelijk te veel aan.

IMG_1703

IMG_1704

IMG_1705

Tijdens de lunch kreeg ik een bericht van een kameraad die toevallig ook dit weekend in Londen was. We overlegden whatsapp-gewijs of er een mogelijkheid is om ergens af te spreken voor een drankje. Als het niet lukt om in Brussel af te spreken, is Londen een aanvaardbaar alternatief. 😉

Na de overvloedige lunch begaven we ons naar het vertrekpunt voor de Alternative London walking tour. Ik boekte deze tour omdat ik er bij Anneke een artikel over las en een streepje street art er altijd wel in gaat. Londen heeft een bloeiende scène op dat vlak, dus ik keek uit naar de rondleiding van een insider.

Onze gids Doug bleek een zeer chill persoon mét kennis van zaken. Ik hield erg van zijn ontspannen manier van uitleg geven, gecombineerd met een overduidelijke passie voor street art. Het werd een boeiende tocht langs de street art in de omgeving van Brick Lane. We zagen werk van zeer uiteenlopende kunstenaars. En genoten van de zon die haar beste beentje voor zette. Het is moeilijk om een favoriet werk eruit te pikken, maar ik hield enorm van de 3D kunst van Citizen Kane en de gigantische dieren van de Belg ROA (een beetje chauvinisme kan geen kwaad in tijden van slechte pr voor België).

IMG_3213

IMG_3217

IMG_3222

IMG_3224

IMG_3247

IMG_3257

IMG_3258

De rondleiding verveelde geen moment, maar het comfort van de deelnemers was spijtig genoeg niet al te hoog. Doug verzekerde ons dat normaal slechts zestig procent van de ingeschreven deelnemers kwam opdagen, maar dat nu uitzonderlijk al de ingeschreven present waren. Dat mocht dan wel zo zijn, maar de te grote groep maakte dat het heel moeilijk was om de wandeling en de toelichtingen op een prettige manier te volgen. (Oja, we zagen zelfs een échte Banksy, enfin ja, een print van een werk van hem gespot doorheen het raam van een appartement.)

Na de wandeling hadden mijn vriend en ik allebei nood aan een drankpauze. Op goed geluk belandden wij in Big Chill Bar, een grote bar met een industriële look and feel. Het was er heel druk maar we slaagden erin twee barkrukken te veroveren. Onze barman uit Melbourne wist van aanpakken en mengde ons twee cocktails die zonder moeite in onze top tien van beste cocktails ooit belandden (na die van het Palm Cafe in Wrocław, uiteraard). Genieten.

IMG_3280

Na deze zeer welgekomen pauze keerden we terug naar Old Spitalfields Market. De zon had ondertussen plaats geruimd voor donkergrijze regenwolken waaruit zo nu en dan een dikke druppel viel. Gelukkig is Old Spitalfields Market overdekt! We hadden spijt van ons overvloedig middagmaal want overal rondom ons stegen heerlijke geuren uit markkraampjes op. Street Art en Street Food, een gouden combinatie. Helaas was er voor al dat lekkers geen plek meer in onze magen. Een drankje daarentegen, gaat er altijd wel in.

In de steeds heftiger wordende regen gingen op zoek naar een leuke bar. Tripadvisor bood zoals steeds een helpende hand. Vertigo 42 beloofde een mooi uitzicht op Londen vanaf de tweeënveertigste verdieping, dus gingen we ervoor. De regenjasjes boden bescherming tegen de neergutsende regen en na wat zoeken, vonden we de ingang in een fancy building met veel glas.

Uiteraard moesten we ons eerst aan een uitgebreide security check onderwerpen, maar hey, aan die soldaten in Brussel-centraal ben ik ook verrassend snel gewend geraakt.

Vertigo 42 bleek effectief zijn naam waar te maken. Wat een duizeligmakende bar. De ruimte waar je iets kan eten of drinken beslaat drie zijden van de toren en is verrassend smal om op die manier zoveel mogelijk zitplaatsen aan het raam aan te bieden. Door gebruik te maken van spiegels aan de binnenkant van de ruimte lijkt het alsof je op een smalle weg loopt langs beide kanten omgeven door een afgrond en wordt effectief een heel desoriënterend effect gecreëerd.

Het uitzicht was inderdaad geweldig, maar helaas was er voor ons geen zitplaats meer en waren we genoodzaakt recht te staan. Erg jammer, want er waren wel degelijk nog tafeltjes vrij. Ik begrijp uiteraard dat deze gereserveerd waren, maar geef ons die plekken en jaag ons tien minuten voor het gereserveerde tijdstip weg. Nu stonden er heel veel stoelen met een prachtig uitzicht gewoon meer dan een half uur leeg en moesten wij noodgedwongen rechtstaan op onze pijnlijke voeten.

Het uitzicht was daarentegen langs alle kanten de moeite: een prachtig verlichte Tower Bridge, de Thames, the Shard en één of andere wolkenkrabber vlakbij. Alleen jammer dat de slagregen ons uitzicht vertroebelde. Met of zonder regen, mijn glaasje Chardonnay smaakte, al had mijn vriend minder geluk met zijn glaasje rode wijn. Jammer, want zelfs al wordt de locatie verrekend in de prijs van de drank, dan nog rechtvaardigt dat niet het schenken van inferieure wijn. Zo’n toplocatie verdient topwijn en daar wil ik gerust voor betalen.

IMG_3301

Na heel, heel langzaam ons glas wijn opgedronken te hebben, keerden we metrogewijs terug naar ons hotel, alwaar we nog snel een laatavondsnack aten (het was ondertussen al bijna 22 uur): een soepje voor mij en een panini voor mijn vriend.

Na het eten was onze energie volledig opgebruikt en gaven we ons zonder tegensputteren over aan de armen van Morpheus.