Een natte namiddag in Leuven

Deze namiddag had ik afgesproken met mijn petekindje en zijn gezin om samen het helden van M gezinsparcours af te leggen. De mama van mijn petekindje was nog maar één keer in M geweest, vlak na de opening en de papa nog nooit. Hoog tijd om iets aan dat gat in hun cultuur te doen. En we hadden met de toptentoonstelling Borman en Zonen geen beter moment kunnen kiezen voor een bezoek.

Maar alvorens we cultuur zouden opsnuiven, was het tijd om de inwendige mens te versterken. En dat was nodig, want tijdens de wandeling van mijn appartement naar het Ladeuzeplein werd ik overvallen door een heuse wolkbreuk. Gelukkig duurde de wandeling net niet lang genoeg om mij volledig te doorweken, maar we kunnen nu wel definitief besluiten dat mijn IJslandse jas al zijn waterafstotende eigenschappen verloren heeft. Ik haastte me dan ook naar Chapter Four om binnen wat op te drogen en te wachten tot mijn gezelschap arriveerde. De warme chocomelk met maltesers was hoogst noodzakelijk om mijn lichaamstemperatuur terug op peil te krijgen. Een mooie zonnige herfst lijkt ons voorlopig niet gegund, dus blijf ik voor mezelf het mantra herhalen dat het fantastisch is dat onze watervoorraden terug aangevuld worden, maar eerlijk: ik HAAT regen.

Mijn jas was nog niet eens half opgedroogd toen we naar M liepen. Gelukkig regende het op dat moment even niet. Toen de papa van mijn petekindje vrolijk aankondigde aan de dames van het onthaal dat we helden kwamen zoeken, hoorden de beide dames het in Keulen donderen. Wij zagen hun verbazing en haalden onze smartphones boven om hen te tonen dat het vandaag de eerste dag was dat het gloednieuwe gezinsparcours ‘Helden van M’ beschikbaar was. Het was duidelijk dat onze vraag verwarring veroorzaakte aan de andere kant van de balie. Uiteindelijk wist één van de twee dames zich te herinneren dat er inderdaad zo’n gezinsparcours beschikbaar was, maar pas vanaf de tweede week van oktober. De informatie op de website was dus verkeerd.

Lichte ontgoocheling aan onze kant natuurlijk, want veel alternatieven voor een uitstap waren er niet op een regenachtige zaterdagnamiddag. Als alternatief bood de baliemedewerker het gezinsparcours van Vlieg! aan. Dit alternatief bleek niet aan de verwachtingen te voldoen. Het thema van het parcours was smaak, maar heel eerlijk, de vraagstelling was veel te moeilijk voor een kind van zes en een kind van vier. Op zoek gaan naar schilderijen die een bepaalde smaak oproepen of op basis van een gelaatsuitdrukking van een portret raden wat de geportretteerde zou gegeten hebben, dat vraagt al een vergevorderde vorm van abstract redeneren die onze twee jongens duidelijk nog niet machtig waren. Ze verloren dan ook heel snel hun interesse in het boekje en de bijhorende vragen.

Uiteindelijk liepen we aan een snel tempo doorheen de Borman tentoonstelling, die de jongens duidelijk totaal niet kon boeien. Alleen het uitzicht vanaf het dakterras vonden ze een paar seconden de moeite. En de lift, de lift was ook cool. Enfin ja, helemaal geen succes dus, dit museumbezoek. Jammer ook dat het gezinsparcours waarvoor we eigenlijk gekomen waren niet beschikbaar was.

Dan maar op zoek naar iets om te eten. Toevallig was de peter van mijn petekindje ook in Leuven met zijn gezin. Heel toevallig, want eigenlijk hadden ze die namiddag een familiebezoek gepland, maar door een bizar ongeval waarbij een leerling-chauffeur zomaar inreed op de openstaande deur van hun wagen terwijl de papa net zijn dochter in de wagen gezet had, kon dit niet doorgaan. Gelukkig kwam iedereen er met de schrik vanaf en waren ze allemaal ongedeerd.

Na wat gediscussieer, kwamen we terecht in de Bia Mara, want de jongens hadden zin in frietjes met fishsticks. Fish and chips komt dan aardig in de buurt, nietwaar? Het was nog maar half zes, waardoor we meer dan plek genoeg hadden voor onze groep van negen personen. Nu moet ik iets bekennen, ik ben eigenlijk niet zo’n geweldige fan van fish and chips. Voornamelijk omdat ik in het algemeen niet zo hou van gepaneerde en gefrituurde dingen, maar hey, voor mijn petekindje maak ik graag een uitzondering en stiekem was ik al blij dat we niet opnieuw bij de Bavet beland waren.

Gelukkig voor mij stond er ook een gebakken zeebrasem op het menu. En die was echt heerlijk! En verrassend goedkoop. De Moscow Mule (eveneens goedkoop) paste er perfect bij. Ik mocht ook een frietje proeven van mijn petekindje: heel lekker! Het was duidelijk dat de Bia Mara een schot in de roos was voor ons ganse gezelschap. Alle vier de kindjes aten superflink en ook de volwassenen genoten. Onverwachte meevaller, want voor mij was dit het eerste bezoek aan de Bia Mara. Het eten kwam trouwens verrassend snel. Altijd een pluspunt als je met kinderen aan tafel zit. En de bediening was zo vriendelijk om kindermuziek op te zetten (al had dat voor mij nu niet direct gemoeten).

Na het avondmaal hadden we nog zin in een dessertje. Op naar de Decadenza! Helaas de zaak was net gesloten toen wij er aankwamen, iets voor zeven uur. Dan maar naar het Galetje, dat gelukkig wel nog open was. Mijn ijsje met mango en brownie smaakte me alleszins.

En daarmee was het moment om afscheid te nemen aangebroken: het was bedtijd voor de jongens. En jawel, uiteraard begon het opnieuw te regenen tijdens mijn wandeling naar huis. En zo was de cirkel rond…

Netflix tip van de week!

Unbelievable. Een miniserie die het schrijnende, waargebeurde verhaal vertelt van een jonge vrouw die na een verkrachting door een onbekende, gemaskerde man door niemand geloofd wordt, zelfs niet door haar eigen pleegmoeders. Een verhaal dat je bij de keel grijpt en je niet meer los laat tot de eindgeneriek van de laatste aflevering. Die scène in het ziekenhuis die haarfijn toont hoe traumatisch zo’n verkrachtingsonderzoek voor een slachtoffer is. Bloedstollend. Ook knap dat de serie toont hoe intensief en tijdrovend politiewerk is. En hoe vaak een veelbelovende onderzoekspiste uiteindelijk toch een doodlopend spoor blijkt te zijn. Dankzij de top acteerprestaties van een uitstekende cast, blijf je aan je stoel gekluisterd. Conclusie: vrouwen in het politiekorps zijn broodnodig.

En nu ik dan toch tips aan het geven ben in het true crime genre: Mindhunter. Eveneens bloedstollend, maar op een heel andere manier. De reeks focust op twee FBI-agenten en een (lesbische) consultant die de psyche van seriemoordenaars proberen te doorgronden. Sterk geacteerd, ongelooflijk knap in beeld gebracht. De gruwel wordt niet getoond, maar beschreven. En dat maakt het zo mogelijk alleen maar akeliger. Aanrader voor de fans van true crime podcasts.

Een rustige zondag in Leuven

Na het huwelijksfeest van onze vrienden zaterdagavond, deden mijn vriend en ik het rustig aan op zondag. We bleven in bed liggen tot het bijna middag was en trokken dan de stad in om te brunchen bij Leo Pancakes. Het was een beetje een heruitgave van de eerste zondag van september, want na de pannenkoeken belandden we in de Kruidtuin en vervolgens zetten we onze wandeling verder naar het Klein Begijnhof en het ontwikkelingsgebied rond de Vaartkom. Alwaar wij wel een heel bijzonder vaartuig spotten…

Culinaire ontdekkingen in Leuven: Bar Leuv

Omdat mijn vriend vrijdagavond erg laat in Leuven was (de laatste vlucht van Genève naar Brussel heeft tegenwoordig standaard een uur vertraging), deden we het rustig aan op zaterdagochtend. We sliepen een beetje uit, hingen wat rond op ons appartement en begaven ons rond brunchtijd richting het stadscentrum om een nieuwe culinaire hotspot aan het Leuvense firmament te ontdekken: Bar Leuv, een ontbijt- en lunchplek die de mosterd duidelijk bij Bite Leuven gehaald heeft. Wat uiteraard een goede zaak is, want Bite Leuven is één van mijn favoriete lunchplekjes. En jawel, Bar Leuv stelde niet teleur. Ik heb erg genoten van mijn stuk brood met zalm, geitenkaas en avocado-pasta (hipster-style!).

Zowel mijn vriend en ik hadden na dit laat ontbijt nog een plekje over voor een dessert. Tijd om een oude, ondertussen gevestigde waarde, te herontdekken: de Quetzal Chocoladebar, hofleverancier van krachtvoer voor talloze Leuvense studentes. Ik bestelde een brownie met aardbeien, ijs en chocoladesaus en mijn vriend ging voor een milkshake. Het zonnetje scheen heerlijk en we genoten volop van de (misschien laatste) zonnestralen op ons gezicht.

Daarmee hadden we alleszins meer dan genoeg energie opgedaan om onze wandeling door Leuven verder te zetten. Het was druk in de Leuvense straten. Wij waren duidelijk niet de enige mensen die van deze prachtige nazomerdag wilden genieten.

Uiteraard sloten we de namiddag af op het terras van Bar Nine, met mijn favoriete cocktail: de chilly mango frozen daiquiri (ja, ik ben gewoon zó voorspelbaar).

M is tien jaar!

Donderdagavond woonde ik samen met een Leuvense collega het verjaardagsfeestje van M bij ter gelegenheid van hun tienjarig bestaan. Dit feestje viel samen met de opening van twee gloednieuwe tentoonstellingen: Borman en Zonen en Béatrice Balcou. Twee tentoonstellingen die amper meer verschillend konden zijn: het contrast tussen de simpele vormentaal van Balcou en de rijkelijke versierde religieuze beelden en retabels van vier generaties houtsnijders uit de Borman familie kon amper groter zijn. Dat de stamvader, Jan Borman, een Leuvenaar was, geeft deze tentoonstelling nog wat extra glans. Leuven mag terecht trots zijn op het meesterschap van de familie Borman. De beelden en retabels verbazen door hun levendigheid en oog voor details. De tentoongestelde houtwerken zijn van absolute topkwaliteit en het is volledig terecht dat M de spots richt op deze relatief onbekende kunstenaars. De Standaard gaf deze tentoonstelling vijf sterren en ik doe daar graag nog eens vijf sterren bovenop. 😉

De kunstwerken van Borman en zonen:

De eenvoud van Balcou:

En oja, dat taartje van Zuut ter gelegenheid van het tienjarig bestaan van M heb ik met veel plezier opgesmikkeld. Mijn collega en ik eindigden de avond in Chapter Four om met een cocktail te klinken op de verjaardag van M. Dat er nog vele toptentoonstellingen mogen volgen!

Lunch bij Sakagura

Als een bentobox bij de Samouraï te duur is, is er een straat verder een goedkoop alternatief: Sakagura. Dat dit een goedkoop fastfood restaurant is, merk je aan alles: het minimalistische interieur, het feit dat de bentobox van de dag in een plastieken meeneembakje wordt gepresenteerd, idem voor de edamame. En alhoewel de bediening erg vriendelijk is en bovendien echte Japanners zijn, is het vooral al dat plastiek waar ik een beetje op afknap. Gelukkig wordt de misosoep in een kartonnen beker (zonder lepel) geserveerd. Maar, de unagi bento was echt lekker en we hadden ons eten supersnel.

En jawel, zoals ik al vermoedde, was mijn lunchmaatje geïnteresseerd in de vacature binnen mijn team. Dat wordt nog een moeilijke knoop om door te hakken, eens het zover is.

Graffiti in Brussel

Na een fietstocht van 50 km vorig jaar, deden mijn team en ik het dit jaar een beetje rustiger aan. Een wandeling van 12 km, fluitje van een cent! Dit jaar stond de wandeling in het teken van street art. De vijf personen die deze blog lezen, weten ongetwijfeld dat ik een boontje heb voor kunstige graffiti in de straten. Bovendien scheen de zon volop. Ideaal weer voor een fikse wandeling.

Dat Brussel meer street art heeft dan verwacht, bleek uit het bijzonder lage tempo dat onze groep van meer dan tien personen er de eerste kilometers op nahield. We stond meer stil dan dat we wandelden, want ja, we moesten toch tijd nemen om al die kunstwerken in ons op te nemen. Tot we beseften dat we aan dat tempo onmogelijk onze lunchreservatie konden halen. En meteen schakelden we een versnelling hoger. Niemand lijdt graag honger. 😉

Na een tijdje volle gas geven, kwamen we mooi op tijd aan in restaurant Volle Gas (haha). Het restaurant ademde de sfeer van een klassieke brasserie uit, maar het personeel was echt onvriendelijk. Heel bizar, voor een groep van 13 personen kan je toch een beetje moeite doen, nietwaar? Helaas waren er, naar slechte gewoonte, weer twee personen die een kwartier langer op hun eten moesten wachten dan de rest. Het lijkt wel een traditie op dit soort van teambuilding momenten. Er gaat altijd iets mis met de lunch. Eén ding is zeker: ze zullen mij niet gauw terug zien in restaurant Volle Gas.

Het laatste stuk van de wandeling was in een wip voorbij. Genoten van de mooie kunst en het fabuleuze gezelschap, matig enthousiast over de mosselen ‘s middags.

Sushi @Goofball’s

Mijn laatste sushi-date met Goofball dateerde van begin juli, door de vakantie en het afscheid van haar vader lagen de prioriteiten even elders. Maar met de herfst in het vooruitzicht was het hoog tijd om deze fijne traditie weer op te pikken. Ditmaal met sushi van Kintsugi. Want ik heb nog altijd schrik dat dit restaurant failliet zal gaan wegens gebrek aan klanten en dat zou zonde zijn, na al die jaren hopen op een sushizaak vlakbij. Bovendien is de sushi er erg lekker. Gelukkig is het aanbod van Kintsugi nu ook beschikbaar via Deliveroo. Jullie weten wat jullie te doen staat! <eind promopraatje>

En oja, naar goede gewoonte hadden we het heel gezellig. Met een glaasje witte wijn babbelend over de dingen des levens die helaas niet altijd rozengeur en maneschijn zijn. Ik was trouwens erg trots op Kabouter, die opeens al kan lezen als een pro! Wat gaat de tijd toch snel!

Van Varadero naar Brussel – 1 mei 2019

Onze laatste halve dag in Cuba. Zo’n vakantie is toch altijd veel te snel voorbij. Ik heb het gevoel dat ik maar een fractie gezien heb van Cuba en dat er nog zoveel meer te ontdekken valt. De dag luieren op het strand gisteren voelt ook een beetje als een verloren dag. Ik had gehoopt meer watersporten te kunnen doen in Varadero, maar ja, als het weer niet mee wil… Al heb ik het gevoel dat het personeel overdreven voorzichtig is, zo hard waaide het nu ook weer niet. We genieten voor de laatste keer van het ontbijt en maken een mooie strandwandeling op het prachtig witte zandstrand van Varadero. De laatste keer genieten van dat prachtige blauwe zeewater…

Het is 1 mei vandaag, een bijzondere dag voor het communistische Cuba. Jammer dat we net vandaag moeten vertrekken, want ik had graag door de straten gewandeld om de sfeer om te snuiven. Het personeel van het restaurant is alvast volop aan het feesten en we zien een praalwagen klaar staan voor de optocht vanavond.

De nemen voor de laatste keer een douche in onze hotelkamer, pakken onze valiezen en geven onze kamersleutel af bij het onthaal. We hebben de dag voordien een taxi besteld en duidelijk aangegeven dat we veel bagage hadden. En hoera, de dame aan het onthaal heeft dat goed geregeld. Er wacht ons een heus taxibusje. Wat een luxe!

De rit naar Varadero Airport verloopt supervlot. Onderweg zien we allerlei feestelijk uitgedoste mensen in de Cubaanse kleuren (blauw, rood en wit) en met Cubaanse vlaggen. Ook het inchecken van de bagage en de security check op de luchthaven zijn een fluitje van een cent. Er is op de luchthaven zowaar een mooi aanbod aan winkels en er is zelfs de mogelijkheid om iets te eten (wel junkfood). En zelfs de toiletten zijn aanvaardbaar! We hebben opeens een heel ander gevoel bij deze luchthaven dan bij aankomst. Mijn broer koopt nog een paar losse sigaren en dan is het tijd om te boarden. Natuurlijk speelt er een bandje bij het boarden. We kunnen geen afscheid nemen van Cuba zonder live muziek.

Aan boord begeven we ons naar onze toegewezen zetels, maar dan blijkt dat daar andere mensen zitten. Verwarring alom. Tot blijkt dat deze mensen moeten afstappen in Cancún en dat wij voor de korte vlucht van Varadero naar Cancún vrij plaats mogen nemen in het vliegtuig. Het was handig geweest om hier op voorhand duidelijk over te communiceren. Dat zou ons veel gedoe bespaard hebben. We vinden allevier een plekje en dan moet het personeel gans het vliegtuig door om te controleren of elk stuk handbagage aan boord aan een passagier kan toegewezen worden. Unclaimed hand luggage wordt van het vliegtuig verwijderd. Vervelend allemaal.

Het is niet ver vliegen tot Cancún en we maken ons op om even de benen te strekken. Via de intercom deelt het boordpersoneel van het vliegtuig ons echter mee dat de passagiers die doorvliegen naar Brussel niet mogen afstappen. We moeten blijven zitten. Wat de bizarre situatie oplevert dat de schoonmaakploeg van Cancún aan boord komt terwijl wij nog allemaal op het vliegtuig zitten en het vliegtuig schoonmaakt met de passagiers er nog op. Een bizarre ervaring, maar ergens ook interessant om te zien hoe hard zo’n schoonmaakploeg moet werken. Veel tijd hebben ze alvast niet om het vliegtuig schoon te maken dat er een lange tocht van Brussel over Varadero naar Cancún heeft opzitten. We krijgen allemaal propere dekentjes en de kussenslopen worden gewisseld. Top!

De vlucht verloopt verder vlotjes, buiten een groot incident met een passagier die op de rij voor mij zit. Zij maakt er een groot drame van dat er slechts één maaltijdoptie beschikbaar is (met kip) en dat er geen vis-optie wordt aangeboden. Een steward met engelengeduld legt uit dat mensen met bijzondere vereisten dit op voorhand moeten aangeven bij het boeken van de vlucht. Voor een bijzondere maaltijd moet immers een supplement betaald worden. Dat gaat er maar niet in bij de dame in kwestie en ze dreigt bij jan en alleman klacht te gaan indienen. De steward blijft bewonderenswaardig kalm en vriendelijk. Ik zou het al lang hebben opgegeven en gezegd hebben: “En dient u vooral een klacht in mevrouw. Geniet van uw kip!”

Varadero – 30 april 2019

Niet veel te melden over onze voorlaatste dag in Cuba. Mijn vriend en ik slapen een beetje uit, we trekken met ons vieren richting het ontbijtbuffet en brengen de rest van de dag aan het strand door. Helaas staat er te veel wind, dus is het niet mogelijk een kayak of een paddle board te ontlenen. Erg jammer, want ik had ernaar uitgekeken nog eens op een paddle board te kunnen staan.

Dus zit er niet veel anders op dan te relaxen op het strand met een podcast in de oren en af toe te gaan afkoelen in het schitterend blauwe water. In de namiddag pikken mijn vriend en ik nog een salsales mee. Ditmaal kan ik wel als vrouw dansen en dat gaat me een pak beter af.

Na de salsales verkassen we met ons gezelschap van het strand naar het zwembad. We hebben sinds onze aankomst immers nog niet in het hotelzwembad gezwommen. Al moet ik zeggen dat het leuker zwemmen is in zee. Zeker omdat er een idioot loopt te voetballen aan de rand van het zwembad. Niemand van het personeel spreekt hem erop aan, dus voel ik mij geroepen de goede orde te bewaren en wijs ik hem erop dat de rand van het zwembad geen voetbalveld is. Mijn opmerking wordt me niet in dank afgenomen, maar ik houd voet bij stuk. Zo makkelijk val ik niet te intimideren.

Voor ons laatste avondmaal laten we ons eens goed gaan aan het buffet. We sluiten de avond af in de bar waar we genieten van een ‘International Dance Show’, een amalgaam van dansen uit verschillende landen gebracht door zeer getalenteerde dansen. Die natuurlijke aanleg voor dansen van de Cubanen, daar kunnen wij houterige, blanke Europeanen nog een puntje aan zuigen.

Yet Another Blog

Life on my side

persoonlijk