De zeer succesvolle post-pandemie-afterwork (er kwamen zowaar 60 collega’s opdagen!), moest ik noodgedwongen missen, maar vandaag hielden we een kleine mini-editie om het succesvol afronden te vieren van een project dat een zeer moeizaam verloop kende. Met z’n zessen op het terras van het Muntpunt Café gewoon wat babbelen en genieten bij een glas. Blij dat we opnieuw kunnen klinken op successen!
afterwork
Afterwork en risotto
Twee dagen na mekaar op stap met de collega’s, is dat decadent of gewoon goeie teambuilding? Qua deelnemers zat er trouwens weinig overlap tussen beide afterwors, wat maakte dat de gesprekken over totaal andere onderwerpen gingen. Mijn collega’s en ik maakten het onszelf trouwens gemakkelijk: eerst wat flesjes cava met hapjes in het Muntpunt Grand Café en vervolgens heerlijk risotto bij Ricotta & Parmesan. En ja, beide etablissementen passeerden al wel vaker op deze blog, maar originaliteit is soms overroepen. Niets mis met tradities in ere houden!
De risotto met truffel en prosciutto die mij ontzettend goed gesmaakt heeft:
De laatste afterwork van 2019
Echt serieus, ik kan het amper bevatten dat we al aan de laatste loodjes van 2019 toe zijn. Het lijkt wel alsof ik pas gisteren nieuwjaar gevierd heb. Time flies when you’re having fun?
Voor deze allerlaatste afterwork van het jaar had ik een special guest meegebracht: mijn vriend, die donderdagochtend op een ontiegelijk vroeg uur in Zaventem geland was. Door de treinstaking waren er minder collega’s op de aferwork dan gewoonlijk, maar het is de kwaliteit die telt, niet de kwantiteit. Naar goede gewoonte hadden we het heel gezellig in het Grand Café, maar toen het moment aangebroken was om samen iets te gaan eten, haakten de meeste collega’s af. Schrik om door de treinstaking niet of moeilijk thuis te geraken. Alle begrip voor, uiteraard. Mijn vriend en ik hadden gewoon het geluk dat er naar Leuven nog redelijk wat treinen reden.
Uiteindelijk gingen we met slechts drie personen iets eten in de Bia Mara: mijn vriend, mijn afscheidnemend collega en ikzelf. Alle goeie dingen bestaan uit drie, want zo konden we mijn collega meteen nog een extra afscheidsfeestje bezorgen. Met plezier trakteerden we haar op een lekkere fish and chips. Ik zal haar missen!
Afterwork, de Leuven Experience
Gisteren woonde ik op uitnodiging van Visit Leuven een wel heel bijzondere afterwork bij. Samen met een aantal andere Leuvenaars was ik ‘s avonds te gast in de prachtige Abdij van Park. De vriendelijke dames van Visit Leuven heetten ons welkom met een glaasje warm appelsap, gemaakt van appelen die gekweekt worden op het domein. Eén van de witheren van de Abdij gaf ons wat uitleg bij de geschiedenis van dit voor Europa unieke domein en blikte vooruit naar het moment dat de restauratie van het complex voltooid zal zijn.
Vervolgens gaf brouwer Joris Brams ons een zeer boeiende rondleiding in de gloednieuwe abdijbrouwerij van Abdij van Park en mochten we proeven van het bier met de toepasselijke naam Braxatorium Pracensis. Op zo’n momenten vind ik het altijd jammer dat ik geen bier drink, want de rijke Belgische biercultuur is echt iets om trots op te zijn. Beiaardier Luc Rombouts vertelde over het project van de vredesbeiaard en we mochten zelfs een paar verzoeknummers doorgeven voor zijn beiaardconcert die avond.
We sloten de avond af met een lekkere maaltijd bereid door Wups Biocatering met ingrediënten van Bioboerderij De Wikke. Heerlijke soep, quiches en brownies van amandelmeel. Meer is er niet nodig om mij gelukkig te maken. Al was ik wel bijzonder blij dat ik mijn dikke sneeuwlaarzen had aangedaan, want het eten werd buiten opgediend. En die paar warmtestralers waren echt niet voldoende om zowel hoofd als voeten warm te houden.
Met deze afterwork wilde Visit Leuven de aanwezige Leuvenaars een bijzondere toeristische beleving in eigen stad bezorgen en tegelijkertijd inspiratie opdoen om Leuven te positioneren als gastvrije stad voor internationale bezoekers. Ik kan alleen maar zeggen dat ze prima geslaagd zijn in hun opzet en hopelijk een paar van de ideeën die ik opgeschreven heb mee zullen nemen!
After work met fish and chips
Hoe dat juist zo gekomen is, is mij niet geheel duidelijk, maar op de één of andere manier ben ik gebombardeerd geraakt tot mede-organisator van de afterworks, terwijl het eigenlijk altijd mijn collega is die de data prikt en de andere collega’s uitnodigt. Maar goed, ze consulteert mij wel altijd eerst om een datum te prikken en ze zet mijn naam mee onder de uitnodiging. Dat telt, zeker?
Zoals jullie uit bovenstaande kunnen afleiden, beperkt mijn taak als mede-organisator zich gewoonlijk tot het fysiek aanwezig zijn op de afterworks. Deze keer had mijn collega echter een evenement, waardoor ze niet om 16.30u in het Muntpunt Grand Café kon zijn. Dat maakte dat de taak om de collega’s te verwelkomen opeens mij te beurt viel. Nu moeten jullie weten dat het momenteel erg druk is op het werk (als in: bijna elke avond tot 23u werken om mijn achterstand in te halen) en ik gewoonlijk pas ten vroegste om 18u op zo’n afterwork opduik. Maar, goed, je bent mede-organisator of niet. Dus was ik plichtsgetrouw om 16.30u op post. Gelukkig doken de eerste collega’s pas rond 17u op, zodat ik toch nog een half uurtje kon werken.
De opkomst was iets minder groot dan anders (het zijn drukke tijden voor iedereen), maar aan de andere kant leerde ik wel weer een aantal nieuwe collega’s kennen. Uiteindelijk sloten we de avond af met een klein groepje van vier personen bij de Bia Mara. En hoewel ik vroeger gezegd zou hebben dat fish and chips niet echt mijn ding zijn, moet ik zeggen dat de Bia Mara stilletjesaan mijn hart aan het veroveren is. Wie had dat ooit gedacht?
![IMG_6026[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2019/11/IMG_60261-e1573417999341.jpg)
Munt en Mirante afterwork
Yep, gisteren was het weer tijd om op stap te gaan met de collega’s. Het is ondertussen al een vertrouwd beeld in het Muntpunt Grand Café: een aantal tafels die tegen mekaar geschoven worden waarrond onze druppelsgewijs binnenkomende collega’s zich verzamelen. Ook ditmaal waren er weer wat nieuwe gezichten. Heel fijn om te zien hoe dit initiatief aanslaat binnen onze organisatie.
Al even traditiegetrouw zakten we na het aperitief in het Grand Café af naar een Italiaans restaurant. Ditmaal belandden we met een groepje van zes personen in de Mirante, een Italiaan waar ik altijd graag kom. Qua prijs-kwaliteit moeilijk te overtreffen in Brussel. En het gaat er altijd snel!
![IMG_4633[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2019/08/IMG_46331-e1566427123383.jpg)
Na het verorberen van een werkelijk heerlijke risotto met zeevruchten, trok ik met twee collega’s richting het station, alwaar we nog een glaasje (of twee of drie) dronken terwijl we op onze trein wachtten. Het gesprek was zo boeiend dat ik uiteindelijk pas de trein van 23.19 naar Leuven nam, om net vóór middernacht in Leuven aan te komen. Kwestie van optimaal te profiteren van deze gelegenheid om een collega uit een ander team beter te leren kennen en alweer wat meer inzicht te krijgen in de verschillende radartjes van onze organisatie.
Een warme after work met de collega’s
Uiteraard profiteerden we met de collega’s deze woensdag optimaal van het terrasjesweer. We startten met een stevige groep van dertig personen op het terras van het Muntpunt Café om vervolgens de avond met z’n twaalven verder te zetten bijtend in een Aziatisch geïnspireerde burger van BAOGO. Wel jammer dat het terras van BAOGO helemaal vol zat en we ons dus noodgedwongen binnen moesten installeren. Maar hey, het gezelschap overtrof de warmte van de zon. 😉
![IMG_3847[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2019/06/IMG_38471-e1561928068246.jpg)
Het was trouwens leuk om vast te stellen dat er wat nieuwe gezichten op de afterwork waren komen opdagen. Blijkbaar is donderdag voor veel mensen een thuiswerkdag en uiteraard gaat niemand speciaal voor een afterwork naar Brussel sporen. Als lid van het afterworkcomité zal ik er in de toekomst bijgevolg streng op toezien dat alle weekdagen aan bod komen. 😉
Yet another Afterwork
Yep, na de ramenlunch ‘s middags, diezelfde dag alweer op stap met de collega’s. Al moest ik het noodgedwongen bij één cocktail en één glaasje cava houden, want ik vloog ‘s avonds naar Genève (ja, alweer, niet goed voor mijn ecologische voetafdruk).
De locatie was nochtans top: in de binnentuin van het BELvue museum met drankjes en hapjes verzorgd door Les Filles. Al moet ik eerlijk toegeven dat de cocktails mij wat tegen vielen. Te veel suikersiroop naar mijn goesting. En die suikersiroop maakte dat wij een bijzonder aantrekkelijk doelwit waren voor de tientallen wespen in de binnentuin. En sinds mijn wespensteek ben ik niet meer zo happig op die beestjes…
Gelukkig maakte het gezelschap veel goed!
Afterwork
Sinds de reorganisatie op 1 januari 2018 was er nog geen enkele keer een afterwork bijeenkomst geweest. Nochtans bleek donderdagavond dat er veel collega’s waren die er nood hadden om even hun hart te luchten. Ik zal de eerste zijn om een kritische houding aan te nemen ten opzichte van bepaalde keuzes door het management gemaakt, maar ik was toch onaangenaam verrast door de frustratie en negativiteit die uit een aantal gesprekken bleek. Het zit sommige van mijn collega’s echt hoog en het spijtig is dat het net gaat om zeer gemotiveerde en intelligente mensen die zich voor de volle honderd procent inzetten voor hun job.
Alhoewel het waar is dat er de laatste tijd veel jonge, getalenteerde mensen onze organisatie verlaten, herken ik deze gevoelens van negativiteit (nog?) niet bij mezelf. Alles kan beter, maar ik heb het gevoel dat ons team redelijk goed draait en dat de neuzen min of meer in dezelfde richting staan (een enkele uitzondering daar gelaten). O zeker, er zijn al wat crisissen gepasseerd, maar niets waarvan ik tot nu toe het gevoel had dat we het niet konden overwinnen. Misschien komt het omdat ik een tijd werkloos in Genève gezeten heb en ik toen pas beseft heb dat wat ik achtergelaten had zo slecht nog niet was. Uiteindelijk is geen enkel bedrijf perfect.
Voor mij zijn goede collega’s enorm belangrijk en wat dat betreft, ben ik in onze organisatie met mijn gat in de boter gevallen. Wat het dubbel zo erg maakt om vast te stellen dat sommige collega’s hun draai niet meer vinden. En ik realiseer me dat deze collega’s van het moment dat ze een andere job vinden, onherroepelijk de deur achter zich zullen dichttrekken. Ik hoop oprecht dat het zover niet hoeft te komen en het management inziet dat het tijd wordt om een aantal zaken bij te sturen.
Enfin, buiten dat, was het een zeer gezellige avond. Er waren zelfs twee oud-collega’s van de partij! En natuurlijk zakten we met de diehards na een paar drankjes in Scott’s Bar af naar de Ricotta & Parmesan voor een bijzonder smakelijk avondmaal (fettucine met asperges en zeevruchten, can’t go wrong with that).
Ook natuurlijk: vertraging met de trein die ons terug naar Antwerpen bracht.
De allerlaatste afterwork?
Doordat we de planning voor de verhuis een beetje dienden aan te passen (oorspronkelijk zou ik deze week terugvliegen naar Genève), had ik de gelegenheid om voor een allerlaatste keer een afterwork met de collega’s mee te pikken.
Gisterennamiddag spoorde ik naar Brussel om me aan te sluiten bij mijn collega’s. Ik ging eerst nog even langs kantoor, waar mijn werkplek even leeg was als de dag dat ik de deur achter mij dicht trok. Het voelde allemaal vreemd vertrouwd aan, net of ik er even tussenuit was geweest voor een vakantie en ik gewoon opnieuw zou plaatsnemen op mijn stoel en mijn laptop openklappen. Mijn collega’s waren allemaal blij me te zien, maar uiteindelijk was deze afterwork bedoeld als afscheid voor een andere collega en ik wilde ook niet te veel de aandacht naar mij toe zuigen (al kon ik de vragen over hoe het me verging in Genève natuurlijk niet ontwijken).
Naar goede gewoonte belandden we weer op het terras van de Scott’s Bar. Niet dat het daar zo geweldig is, maar het is vlakbij en er is genoeg plek op het terras voor een grote groep. De opkomst was, ondanks de vakantieperiode, best wel groot. Veel mensen wilden graag afscheid nemen van onze lieve collega, organisatrice van de afterworks. (Ja, er verlaten op korte tijd een aantal feestvierders het departement.)
Enfin, het was gezellig op het terras, totdat de regen ons naar binnen joeg, alwaar de warmte van de voorbije dagen ervoor zorgde dat ik het zweet langs mij rug naar beneden voelde lopen. Na amper 1 fles waren we al door hun voorraad cava. Serieus, hoe is het mogelijk dat elke keer als we bij de Scott’s Bar op het terras belanden, de cava daar op is? Hoe moeilijk kan het zijn om een beetje een doordacht voorraadbeheer te doen? In de plaats van de cava kregen we één of andere slechte schuimwijn. Enfin ja, na het derde glas smaakte hij al wat beter. 😉
Na de Scott’s Bar was het tijd om met de die hards nog iets te gaan eten. Op aanraden van een collega die Brussel goed kent, kwamen we terecht bij de Baogo, een fastfood restaurant dat Aziatisch geïnspireerde burgers en rice bowls serveert. Omdat ik ‘s middags al bibimbap gegeten had (in Leuven, jawel!), besloot ik voor de pulled pork burger te gaan. En amai, dat heb ik me niet beklaagd. Echt de beste burger de ik ooit van mijn leven gegeten heb (wat niet veel wil zeggen, want zo vaak eet ik geen burgers). Maar toch, de pulled pork was echt fenomenaal lekker, het broodje waarop de pork geserveerd werd, was overheerlijk en de pikante frietjes pasten er wonderwel bij. Misschien word ik ooit nog wel een burgerliefhebber!
En dankzij de gewoonlijke vertraging van de NMBS haalde ik zelfs nog de trein die ik anders gemist zou hebben. Topdag!
