Verrassingen aan het thuisfront

Zaterdag reden mijn vriend en ik met onze Cambiowagen richting Limburg. Mijn moeder vierde zondag haar verjaardag en mijn broer en ik hadden afgesproken om haar samen te bezoeken zaterdagochtend. Ik had een gigantische witte orchidee meegenomen als cadeautje. Of ze blij was met de orchidee, wie zal het zeggen, maar ik hoop alvast dat deze bloemen haar kamer en haar dagen in het rusthuis wat zullen opfleuren.

Na ons bezoek aan het rusthuis maakte ik kennis met de nieuwe huisgenoot van mijn broer en zijn vriendin. Mijn broer en zijn vriendin hadden zowaar een katje in huis gehaald! Een heus raskat dan nog wel: een ragdoll. Persoonlijk ben ik niet zo aan katten, want ik vind de meest katten vrij onverschillige en hautaine beesten, maar ik moet toegeven dat dit echt wel een mooi exemplaar was. Al is er duidelijk nog wat opvoedkundig werk nodig, want het katje kwam de hele tijd de aandacht opeisen terwijl we aan het middag eten waren. Het is dan ook nog maar een kitten, he. Spijtig genoeg heb ik met de hand op hart moeten beloven geen foto’s van de nieuwe huisgenoot te delen op het wereldwijde web, dus geen schattige kitten-foto’s hier.

De aanwezigheid van het katje was niet de enige verrassing, tijdens het gesprek dat mijn broer en ik met met vader hadden in de namiddag, kwam er weer een onaangename verrassing boven drijven. Serieus, hoe komt het dat sommige ouderen op een gegeven moment terug pubers lijken te worden? Moeilijk allemaal. Zeker als de ander partij niet voor rede vatbaar lijkt.

Enfin, een uitstap waaraan in stevig gemengde gevoelens overhield. Gelukkig waren er ‘s avonds mosselen van l’Etoile d’Or!

Korean barbecue with the newly weds!

Vrijdagavond wandelden mijn vriend en ik naar XL bbq in de Tiensestraat. Onze kameraad had ons daar namelijk uitgenodigd om zijn huwelijk met zijn Australisch-Taiwanese schone te vieren. Eigenlijk niet te geloven dat onze eerste ontmoeting met de kersverse bruid van onze vriend al van veertien jaar geleden dateert. En ze ziet er nog geen dag ouder uit dan toen!

Voor mijn vriend en ik was het ons tweede bezoek aan dit populaire restaurant (blijft jammer dat je er niet kan reserveren). En deze ervaring overtrof moeiteloos onze eerste kennismaking, want ja, onze vriend trakteerde op wagyu beef! En er stond ditmaal zelfs makgeolli op de menukaart (wel een naar mijn goesting iets te zoetfruitige versie, maar desalniettemin, hoera!).

En amai, dat het gemaakt heeft, daar hoef ik zeker geen tekeningetje bij te maken. Kijk naar dat fantastisch mooi vlees!

Na de maaltijd wandelden we samen naar het appartement van mijn vriend voor een afzakkertje. De whisky waaraan we niet toekwamen tijdens die beruchte Oudjaarsnacht. 😉

Mogen ze nog lang en gelukkig samen leven!

Een hartverscheurend afscheid

Vrijdagvoormiddag vond het afscheid plaats van de echtgenoot van één van mijn collega’s. Ik kan me nog levendig het telefoontje van anderhalf jaar geleden herinneren, waarin mijn collega mij meedeelde dat er alvleesklierkanker was vastgesteld bij haar man. Op dat moment flitste meteen door mijn hoofd: dat is een doodvonnis. Alvleesklierkanker is een enorm agressieve vorm van kanker, die vaak pas in een later stadium wordt vastgesteld. De prognose was: nog zes maanden te leven. Haar man vocht als een leeuw, maar moest na achttien maanden de strijd staken. De ziekte had zijn lichaam overwonnen.

Op een voor mij veel te vroeg uur pikte een collega mij en een derde collega op aan de achterkant van het station van Leuven om samen naar de Ark in Geraardsbergen te rijden. We hadden meer dan voldoende tijd ingecalculeerd, niemand komt graag te laat op een begrafenis. Aan het station van Geraardsbergen pikten we nog een vierde collega uit Gent op. Uiteindelijk waren we zo’n veertig minuten te vroeg voor de afscheidsviering. Nog net genoeg tijd om snel een warme thee of koffie te drinken in Brasserie Grupello, een verrassend mooie en stijlvolle zaak niet ver van het station.

Bij de Ark aangekomen zetten we ons naast een collega die al aanwezig was op de laatste rij. En ja, de papieren zakdoekjes kwamen van pas. Wat een verschrikkelijk mooi en ontroerend afscheid. De hele viering was opgehangen aan het verhaal van de liefde tussen mijn collega en haar man. Een liefdesverhaal dat een moeizame start kende en op veel tegenstand kon rekenen. Want ja, ze waren allebei getrouwd met een ander toen ze verliefd op elkaar werden. Hij was haar baas en negentien jaar ouder. Ik kon me de schandaalsfeer die rond het begin van hun relatie hing levendig voorstellen. En het kwam door die nieuwe relatie ook effectief tot een breuk met zijn vroegere gezin. Maar kijk, hun keuze voor mekaar bleek de juiste. Ze bleven bij mekaar tot de dood hen (te vroeg) scheidde. Met een prachtig ontroerende brief nam de overledene zelf afscheid van zijn soulmate, zijn ‘Angel’. Intriest en hartverscheurend mooi. Een ode aan een grootse liefde.

Na de viering scheen opeens de zon. Onder een prachtig stralende blauwe hemel begeleidden de familie en vrienden de urne van de overledene naar zijn laatste rustplaats. Mijn collega’s en ik besloten niet mee te gaan naar de begraafplaats, maar te wachten tot de rouwenden terug waren om naar de koffietafel te gaan. Onze lieve collega had expliciet gevraagd of we aanwezig konden zijn op de koffietafel, want het is normaal niet mijn gewoonte om naar een koffietafel te gaan van een overledene die ik niet ken. Nu, ik weet dat mijn collega veel belang hecht aan dat soort zaken en op zulke momenten is samen zijn en troost bieden belangrijker dan een berg werk die op je wacht (ik had mijn laptop bij, dus ik had tijdens de rit naar Geraardsbergen gelukkig wat kunnen werken).

De dankbare knuffel die we kregen van onze collega sprak boekdelen. <3

Crash course wijn proeven

Begin januari zag ik in mijn instagram feed iets passeren wat meteen mijn aandacht trok: een cursus wijn proeven van drie uur die meer inzicht beloofde in de wondere wijnwereld. Na onze eerste wijncursus vele jaren geleden, bleef het in mijn achterhoofd altijd wel sluimeren dat ik meer wilde leren over wijn, de verschillende druivensoorten en wijnregio’s. En, groot voordeel van deze cursus: hij vond zowaar plaats bij ons op de hoek. Ideaal!

Mijn vriend en ik wisten niet goed wat te verwachten, maar het werd een gezellige avond waarbij onze lesgever de vijf deelnemers (en zijn vriendin) in zijn sfeervolle wijnkelder zes verschillende wijnen liet proeven, drie witte en drie rode en ons hielp de verschillende wijn te identificeren met onze ogen, neus en smaakpapillen. Hij bood een kader aan om elke wijn te kunnen plaatsen. Op het einde van de cursus konden we een wijn omschrijven met mooie volzinnen. Voor mij bevestigde de cursus een aantal zaken die ik al wist: Chardonnay en Viognier blijven mijn favoriete witte wijnen en wat de rode wijnen betreft, mag het gerust iets steviger zijn.

Ontdekking van de dag was voor mij de uitstekende Nederlandse schuimwijn Brut de Zélande van De Kleine Schorre waarmee we de avond startten. Het was zo gezellig dat we langer bleven plakken en op het einde van de avond een date hadden met onze lesgever en zijn vriendin. Een toost op nieuwe vriendschappen!

De Foodbag oogst van de week!

Speltwrap met pulled oesterzwammen, rode kool en zure room (de speltwrap, links op de foto, verkruimelde hopeloos in kleine brokjes, maar dat nam niet weg dat dit een verrassend lekker gerecht was):

Winterse kipsalade met venkel peer en walnoot (lekker, maar één peer om te delen met twee personen is echt wel weinig, mijn vriend en ik eten graag fruit, Foodbag!):

Geroosterde kool met polenta en gerookte zalm:

In de reeks: waar was yab vandaag?

In het fabuleuze Kasteel van Gaasbeek dat momenteel een grote renovatie ondergaat. Ik kijk alvast uit naar het eindresultaat! (Iets minder naar de vele eindeloos lange vergaderingen die tot dit eindresultaat moeten leiden.)

Virtuele nieuwjaardrink

Persoonlijk had ik het graag anders gezien, maar deze namiddag vond voor de tweede keer op rij de nieuwjaardrink van mijn afdeling via Teams plaats. En hoewel iedereen zijn best deed om er een feestelijk moment van te maken met een glaasje cava en wat snacks afkomstig uit de aperitiefbox die ik had laten opsturen, hoop ik van harte dat dit de laatste virtuele nieuwjaardrink ooit zal worden. Bring on the real party, people!

Dit jaar had ik plannen om er iets ludieks van te maken, met een virtuele quiz of iets dergelijks, maar de eerste werkweken van het jaar waren zo overweldigend druk dat me de mental ruimte ontbrak om iets leuks te verzinnen. Dus greep ik terug naar de aloude vertrouwde formule: een nieuwjaarspeech met veel schouderklopjes voor al het harde werk dat mijn collega’s het voorbije jaar verzet hebben, gecombineerd met een voorzichtig hoopvolle vooruitblik op 2022. En daarna gewoon een gezellige babbel met de collega’s die daar zin in hadden.

En eigenlijk, meer moest dat gewoon niet zijn.

De orchideeëndief

Vorige vrijdag trouwde onze kameraad met zijn grote liefde uit Australië. Na alle administratieve obstakels overwonnen te hebben (ze is geboren in Taiwan, maar woont in Australië), bleef het spannend tot het laatste moment, want ze moest een negatieve PCR-test voorleggen om op het vliegtuig te kunnen stappen en je weet nooit waar je dat vervelende virus opdoet. Gelukkig was de test negatief en kon onze kameraad eindelijk een zucht van verlichting slagen toen ze op het vliegtuig zat.

Omdat ik niet persoonlijk een bloemetje kon gaan afgeven aan het stadhuis van Leuven, stuurde ik hen de dag vóór hun huwelijk een mooie, witte orchidee op. Helaas, de orchidee raakte nooit op de bestemming. Blijkbaar nam één van de buren in het appartementsgebouw de bloemen in ontvangst en verdwenen deze vervolgens spoorloos.

Echt, daar kan ik nu eens helemaal niet bij. Wie pikt er nu bloemen die voor iemand anders bestemd zijn? Stel dat dit bloemen waren voor iemand die ziek is of iemand verloren heeft? En dan nog, in eender welke omstandigheid, zoiets doe je toch niet?

Onze vriend heeft ondertussen een bericht opgenomen in de inkomhal van zijn appartementsblok, maar ik maak me geen illusie. Die bloemen dagen ongetwijfeld nooit meer op.

Culinaire hoogstandjes bij Atelier Maple

Zaterdagnamiddag spoorde ik richting Antwerpen voor een dinner date met één van mijn lieve vriendinnen. Mijn vriendin had een restaurant uitgekozen waar we allebei nog nooit geweest waren en waarvan de naam ons ook niet meteen bekend in de oren klonk: Atelier Maple. Jullie weten dat ik altijd open sta voor nieuwe culinaire ontdekkingen, dus ik was benieuwd!

We startten onze avond in de gezellige woonkamer van mijn vriendin klinkend op een fijne culinaire avond met glaasje champagne. Ik had vanuit Leuven de laatste fles champagne meegebracht van de twee dozen die mijn vriendin voor mij gekocht had in de Champagnestreek. Ik had speciaal een fles opzij gehouden voor een gelegenheid zoals deze, de andere flessen hadden mijn vriend en ik al een tijd geleden gekraakt. 😉

Na dit aperitief fietsten we naar Atelier Maple, dat zijn naam te danken heeft aan de familiale banden van de chefkok met Canada. Wat voor mij deze avond nét dat tikkeltje extra gaf, was de aandacht aan detail die uit alles sprak: de ontvangst, het mooie servies en bestek, het logo van het restaurant dat op verschillende plekken een rol speelde. Zeer fijn!

En ja, het eten was fenomenaal. We startten de avond met een alcoholvrije cocktail, die niet moest onderdoen voor een klassieke cocktail. Heerlijk! Vervolgens volgde het ene culinaire hoogstandje na het andere. Omdat we niet wilden overdrijven, kozen we de bob-formule: aangepaste dranken bij elke gang, maar wat minder dan je normaal zou krijgen. Kwestie van de volgende dag niet met een kater opgezadeld te zitten. Een leuke afwisseling dat bij sommige gerechten een cocktail geserveerd werd in plaats van het traditionele glaasje wijn. De gin-cocktail was niet mijn ding, maar dat werd goedgemaakt door de rum-cocktail, waarvan ik gerust nog een tweede glas had kunnen drinken. Het smaakte allemaal zo heerlijk dat we ons lieten verleiden een klein kaasplankje te bestellen met drie verschillende kazen. Ideaal om je niet te overeten, maar toch te kunnen smikkelen van de heerlijke kazen van Van Tricht. We eindigden onze maaltijd met een heerlijk glaasje Madeira.

Aperitief met appetizers:

BBQ – bloemkool – dragon – hazelnoot:

Rund – merlot – sjalot – zilt:

Geroosterde kabeljauw – wulken – kervel – aardpeer:

Buikstel – chili krab – bimi – djeroek poeroet:

Eendenfilet – schorseneer – cassis – cacao:

Kaas Van Tricht:

Een glaasje madeira:

Manjari chocolade – violet – blauwe bes – biet:

Een zeer fijne avond die naar meer smaakt!

Brandende cocktails Onder den Toren

Vrijdagavond na een week hard werken: het ideale moment voor een date night. Mijn vriend en ik wandelden samen naar de gezellige brasserie Onder den Toren en waren gelukkig nét vroeg genoeg om nog een tafeltje te kunnen bemachtigen. Want amai, dit is een populaire plek om iets te eten. Wellicht een combinatie van de uitstekende kookkunsten van de kokkin, de heerlijke cocktails van de barman, het pas vernieuwde interieur en het feit dat er in die specifieke buurt van Leuven op culinair vlak niet al te veel te beleven valt.

Anyway, ik liet me verleiden door de ravioli met kreeft, want ja: kreeft. En mijn vriend koos voor de pasta met scampi. Beide gerechten waren uitstekend, maar de cocktails waren definitely de ster van de avond. Mijn vriend bestelde een cocktail die zowaar in brand stond. Fotogeniek én lekker. En ja, de whisky sour en het prikkelpoppie mengeldrankje waren nog even lekker als ik mij herinnerde van een vorig bezoek.

Na het hoofdgerecht hadden we nog nét genoeg plek voor één van mijn favoriete desserts: sabayon. Tongstrelend!

Yet Another Blog

Life on my side

Author: yab