Afspraak deze ochtend in het station van Gent-Sint-Pieters waar één van onze collega’s ons stond op te wachten met thee en koffie. Een onverwachte verrassing, want mijn treingezelschap en ik waren net daarvoor thee gaan kopen in één van de vele zaakjes in het station. Ach ja, we moeten de kleine handelaars steunen, he.

Het duurde even voordat iedereen er was (stiekem spijt dat we toch geen latere trein genomen hadden) en we samen konden vertrekken richting de feestzaal van het Paulushuis. Lang geleden dat ik mij nog eens in een ouderwetse parochiezaal bevond. Ik had echt het gevoel dat we gezamenlijk terug in de tijd gereisd waren.

Op het programma: een kookworkshop met ayurvedische kookworkshop gegeven door Ose’le. De vriendelijke dame van Afrikaanse afkomst gaf een introducties over de kruiden die ze zou gebruiken tijdens de workshop en hoe die kruiden een rol kunnen spelen in ons lichaam gezond houden. Ik was erg benieuwd.

Wat volgde was echter redelijk ontluisterend. De accommodatie was totaal niet geschikt om een gezelschap van 23 personen een kookworkshop te laten volgen. Er waren amper twee messen voorhanden, er was niet genoeg keukenoppervlakte om iedereen iets nuttigs te laten doen en het leek allemaal nogal sterk om improvisatie. Ik had me aangesloten bij het groepje dat de rijst zou koken. Buiten onder een afdakje stond een klein barbecuestel waarop we een grote pot zetten waarin de rijst gekookt werd. Ik denk dat ik in de ganse workshop toch zeker vijf minuten in de pot geroerd heb. Teleurstellend.

Het resultaat van al dat werk viel ook tegen. We aten kip met pilau rijst, raita, zelfgebakken naan en een paar blaadjes sla. Alles was buitengewoon flets, wat ik niet verwacht had, want de workshop draaide rond kruiden. En de gerechten waren duidelijk geïnspireerd op de Indische keuken die toch net heel smaakvol was. Voor mij hadden de kruiden in alle gerechten gerust vervijfvoudigd mogen worden. Met een kleine uitzondering voor de gestoofde peertjes, die waren wel erg lekker. Dat was dan ook het enige gerecht dat de kokkin volledig zelf had gemaakt.

Na de tegenvallende lunch wandelden we samen tussen de regenbuien door naar het Huis van Alijn waar we de expo over de jaren 90 bezochten. In tegenstelling tot mijn collega’s werd ik niet meteen overspoeld door een golf van nostalgie bij dit bezoek. Alhoewel ik niet meteen slechte herinneringen heb aan de jaren 90, denk ik dat deze periode mij gewoonweg nog te fris voor de geest staat om daar nu al een tentoonstelling aan te wijden. Ik vond de tentoonstelling eerlijk gezegd ook nogal rommelig en spijtig genoeg werkten de koptelefoons niet waardoor de geluidsfragmenten niet beluisterd konden worden. Enfin, leuk als je nood hebt aan wat nostalgie, maar mij deed deze tentoonstelling weinig.

Het leukste moment van de dag was de afsluitende drink in café ‘t Kanon met een aantal collega’s die net als ik graag wat blijven plakken. Lekkere kaas en charcuterie en een gezellige plek om nog wat na te praten.

Een voor mij niet echt geslaagde teamdag, maar het gezelschap maakte veel goed!