taart

Personeelsmoment met taart!

Deze namiddag hield onze organisatie een personeelsmoment in Brussel. Het eerste fysieke personeelsmoment sinds het begin van de coronacrisis. Het voelde toch een beetje vreemd aan, zo’n zaal vol met gemaskerde collega’s, maar blij dat het mogelijk is om elkaar door deze maatregelen veilig te ontmoeten.

Na de traditionele powerpoint gevolgd door vragen uit de zaal, hadden we koffie en taart voorzien. Door de strengere regels in Brussel moesten de collega’s per acht aan tafels plaatsnemen. Jammer dat het niet toegestaan was van tafels te veranderen, maar je voelde toch dat het samenzijn geapprecieerd werd. En nu maar duimen dat de regels in Brussel niet verder verstrengen, want ik kijk echt uit naar ons geplande personeelsfeest op 10 november!

Het versmelten der bubbels

Deze zondag hadden mijn vriend en ik voor het eerst sinds lang een cambio gereserveerd. Van de Nationale Veiligheidsraad mogen we onze bubbel versmelten met één andere bubbel, dus maakten we van de gelegenheid gebruik om naar Limburg af te zakken voor een bezoek aan mijn pas verhuisde broertje en zijn vriendin én mijn vader, die vlak naast de nieuwe woning van mijn broer woont. Aangezien mijn broer en zijn vriendin lang bij mijn vader ingewoond hebben in afwachting van de afwerking van hun nieuwbouw, behoren zij tot één en dezelfde bubbel. Kwam dat goed uit voor ons!

Uiteraard had mijn vader taart voorzien. Een zondags bezoek in Limburg zonder taart, dát zou pas heiligschennis zijn! Het voelde vreemd aan om elkaar na al die tijd weer in het echt te zien en de gesprekken draaiden natuurlijk voornamelijk rond corona en de obstakels die dit virus opwerpt. Kussen of aanraken was er uiteraard niet bij, maar het deed me plezier om te zien hoe mijn broer ons trots een rondleiding gaf door zijn nieuwe woonst, met de superstrakke deuren én het meest fancy toilet van België (uiteraard niet van Japan, daar zijn de toiletten nog véél fancier.)

Mijn vriend en ik brachten de ganse namiddag door in onze uitgebreide bubbel om vervolgens terug naar Leuven te keren. We waren nét te laat om de Hello Fresh box in ontvangst te nemen, gelukkig had de bezorger deze achtergelaten in de inkomhal. Wel vervelend dat die boxen altijd zo vroeg op de avond geleverd worden (meestal tussen 17u en 18u). Het is elke zondag haasten om vóór de levering thuis te zijn. Maar goed, voor de prijs van zo’n box mogen we uiteraard niet klagen.

Voor het avondmaal maakten we het ons gemakkelijk. Ik bestelde opnieuw asperges bij Van De Weyer, terwijl mijn vriend koos voor de iets exotischer chicken tikka masala.

IMG_9688

Oja, we zijn ook aan een nieuwe puzzel begonnen!

IMG_9685

Inspirerend infomoment in deSingel

Ok, ik was niet meteen een fan van de titel, want in mijn ogen een pleonasme, maar kom, ik moet mij als teamverantwoordelijke niet overal mee moeien, nietwaar? Ik had de organisatie van dit moment immers volledig gedelegeerd aan mijn medewerkers en zij waren wel enthousiast over de titel.

En mijn medewerkers hebben dat goed gedaan hebben. Alleen jammer dat er zoveel uitval was bij de deelnemers. Een opkomst van slechts 50% kunnen we niet echt geslaagd noemen. Ik vermoed dat de tijd van het jaar daar voor iets tussen zal zitten. December is traditioneel een zeer drukke maand en als een evenement gratis is, is de uitval sowieso hoger.

Wat ik bijzonder apprecieerde was het feit dat dit infomoment erin slaagde de verschillende betrokken partijen in het kader van een kunstopdracht in publieke gebouwen samen te brengen. We kregen eerst het verhaal van de totstandkoming van een kunstopdracht uit verschillende invalshoeken te horen, waarna de betrokken partijen hun ervaringen konden samen leggen in een panelgesprek. Heel interessant.

IMG_6639

IMG_6643

IMG_6646

De avond sloten we af met een fijne receptie met heerlijke vegetarische hapjes en een lekker stukje kunstzinnige taart.

IMG_6647

IMG_6649

Een taart zonder boon

Zondag spoorde ik opnieuw richting Schulen om samen met mijn familie te klinken op het nieuwe jaar. Het traditionele nieuwjaarsfeest op 1 januari bij mijn vader was dit jaar afgelast omdat niemand er echt veel goesting in had. In de plaats daarvan hadden we afgesproken in het rusthuis waar mijn moeder verblijft om een stukje taart te eten en te proeven van de champagne die mijn vader kocht op zijn uitstapje naar de champagnestreek. Waren aanwezig: mijn vader, mijn moeder, mijn broer en zijn vriendin, mijn nonkel en tante, mijn neef met zijn vriendin en babyzoontje en ikzelf.

Stiekem had ik gehoopt dat er een driekoningentaart zou zijn, maar blijkbaar bakte de bakker waar mijn vader al jaren klant is geen driekoningentaarten. Niet te begrijpen, feitelijk, en al zeker niet als je weet dat mijn vader een trouwe klant is die maar al te graag een stukje taart of twee eet. Daarvoor kan een bakker al wel eens een boon in een taart steken, dacht ik zo! Enfin ja, dus bleef het bij een spinnenwebtaart en een smurfentaart zonder boon. Persoonlijk van geen van beide fan (zeker niet als er geen boon in steekt), maar over kleur en smaak valt nu eenmaal niet te twisten. En de champagne was wel heel lekker!

Tien Taarten van Simona Denicolai & Ivo Provoost

Gisterenavond had ik de eer en het genoegen van een zeer bijzonder kunstproject te mogen proeven. En dat proeven mogen jullie in dit geval heel letterlijk nemen.

Samen met nog wat hongerige collega’s was ik te gast bij Iselp in Brussel. Het was een prachtige zomeravond. Bijzonder geschikt voor een kunstig uitje! Kunstenaars Simona Denicolai & Ivo Provoost presenteerden er het eindresultaat van hun driejarig traject in samenwerking met Genk en zijn inwoners.

De aanleiding voor het project waren de aanvragen die de Stad Genk in de voorbije jaren ontving voor de oprichting van monumenten. De kunstenaars gingen aan de slag met tien van deze aanvragers en maakten voor elke memorabele gebeurtenis of persoon een bijzondere taart. Zo was er een taart voor de gedeporteerde Joodse vluchtelingen, een taart die het bombardement van Genk op 2 oktober 1944 herdacht, een Barbarataart om de sluiting van de mijnen te herdenken, een Ford Genk taart, een RAF crash taart, enzovoort.

De speeches duurden naar mijn goesting een beetje te lang, zeker omdat de taarten ondertussen in volle glorie uitgestald waren en we allemaal met het water in de mond stonden te wachten tot we konden proeven. Nadat ons geduld stevig op de proef gesteld werd, mochten we eindelijk proeven. Het was nét geen stampede. 😉

Mijn top drie:

  1. De Vieze Taart
  2. De taart voor de overledenen zonder graf
  3. De Barbarataart (vooral het middelste stuk dat de likeur had geabsorbeerd

Taart voor de deportatie van Joodse vluchtelingen

Daniëlle gebak

Ford Genk taart

RAF crash taart

Taart voor de overledenen zonder graf

Verzetstaart

Barbarataart

Vieze taart

DOVO choco sleutel

IMG_8338

IMG_8341

IMG_8342

Hét bewijs dat kunst ook lekker kan zijn. Alleen spijtig van die stenengooiende jongeren die mijn terugkeer naar Borgerhout serieus vertraagden.

Culinaire overdaad

Het begon met de fajitas vrijdagavond, gevolgd door talrijke hapjes, Oosterse scampi met rijst en door de gastvrouw gemaakte chocoladecake als dessert op zaterdagavond. Zondagmiddag schoven we onze voeten onder de Langste Tafel terwijl we gezellig keuvelden met de oudjes rondom ons en zondagnamiddag werden we getrakteerd op taart en koffie voor de verjaardag van mijn grootmoeder. 91 al en ondanks het feit dat ze de week voordien haar pols had gebroken in het rusthuis door een ongelukkige uitschuiver op een natte plek, at ze met veel smaak haar taart op. Alsof er niets gebeurd was en ze helemaal niet het verband en vervolgens de voorlopige gips van haar pols had getrokken. De vrouw is gewoon fysiek onverwoestbaar. Doodjammer dat haar geheugen steeds meer op een kaas met gaten begint te lijken.

Mijn vriend kon dit weekend ook zijn hartje ophalen. Zowel vrijdag als zaterdag waren we te gast bij een koppel dat een kat in huis had. De eerste kat was speels, de tweede kat liet zich gewillig strelen terwijl ze op de schoot van mijn vriend lag. En de twee vrolijke jongens van het zaterdagse koppel maakte dat hij het kind in hem de vrije teugel kon laten.

Zonder de begrafenis was het een perfect weekend geweest.

Chocolade-overdaad

Deze namiddag hadden we zeven volwassenen en vijf kinderen tussen drie maanden en vier jaar op ons appartement over de vloer. Het was hier, om het met een understatement te zeggen, behoorlijk druk. In geen tijd lag onze vloer bezaaid met kinderspeelgoed. We hadden voor de gelegenheid chocoladetaartjes bij Demeestere gekocht, pralines en peperkoek van ‘t Zoet Mondje in de Diestsestraat en voor de kindjes een rijst- en een fruittaartje. En om toch ook een beetje gezond te doen, had ik een gigantische kom fruitsla gemaakt. En raad eens wat we cadeau kregen: drie keer chocolaatjes van Demeestere. Gelukkig had het vierde koppel twee flessen wijn bij, anders zou het helemaal grappig geweest zijn. We gaan nu nog weken van de heerlijke chocolade van Demeestere kunnen genieten. 😉

Uiteraard hadden we veel te veel voorzien, want zelfs ondanks de inspanningen van onze vrienden, is er nog superveel fruitsla over en gaan we nog een week chocoladetaartjes kunnen eten. Van de twee gewone taarten is zelfs niet gegeten. Ik wed dat mijn collega’s maandag blij zullen zijn met een stukje taart voor bij de koffie. De peperkoek werd zowat voor de helft opgegeten door U, bijna twee, en omdat het hem zo smaakte hebben we meteen ook maar de andere helft meegegeven.

PS: Vraag ik aan meisje M: “Hoe heet jouw juffrouw? Juffrouw Sofie?” Knikt ze ja. Waarop ik me nogal verbaasd omdraai naar de ouders die inderdaad bevestigen dat de juffrouw in kwestie Sofie heet. In één keer juist gegokt. Wat een ongelooflijk toeval.

Een trouwfeest in Slovakije!

Gisterennamiddag hadden we bezoek van oudklasgenootje W en zijn charmante, kersverse echtgenote L. De laatste keer dat we hen zagen, was voor hun vertrek naar Argentinië, meer dan anderhalf jaar geleden. W is altijd één van mijn favoriete studiegenootjes geweest: iemand met een zalig gevoel voor humor, maar helaas niet zo veel geluk op het gebied van vrouwen. Dat laatste trekje is hij onderweg ergens kwijtgespeeld, want hij heeft het echt getroffen met de knappe en vriendelijke L. L is een Slovaakse die hij heeft leren kennen toen ze stage deed bij de Europese commissie. Ze zijn een prachtpaar. Het geluk spat ervan af. En blijkbaar kan ze nog goed koken ook, want de taart die ze meebracht, smaakte naar meer. 😉

Een bezoekje van W en L betekent converseren in het Frans. L spreekt vloeiend Frans. Een perfecte gelegenheid om het stof van mijn behoorlijk verwaarloosde Frans te blazen. Een taal moet je onderhouden, zoniet verlies je een deel van je kennis. Tegenwoordig kom ik echter nog zelden in contact met franstaligen (het winkelen in Brussel even niet meegerekend, daar heb je maar een zeer beperkte woordenschat voor nodig). We hebben ondertussen een uitnodiging op zak om hun nieuwe appartementje in Brussel te bekijken, mijn Frans kan er alleen maar deugd van hebben. En wees gerust, de volgende ontmoeting zal geen anderhalf jaar op zich laten wachten. Dan kunnen we meteen  de rest van de foto’s van Argentinië bekijken, want dat waren er gewoon té veel om er op één namiddag door te jagen. (Projectie is trouwens een fantastische manier om foto’s te bekijken.)

Na hun bezoek hebben we ook iets om volgend jaar naar uit te kijken: hun kerkelijk huwelijk in Slovakije. Het staat in mijn agenda en gaan zullen we. Ik verheug mij er nu al op. Ik heb altijd al een boontje gehad voor Oosteuropese landen en ik vermoed dat zo’n Slovaaks huwelijk met erg veel traditie gepaard gaat. Slovakije, here we come!

Bomma op bezoek

Vandaag is mijn bomma in ons nieuwe appartementje op bezoek geweest. Met dank aan mijn broertje die zo vriendelijk is geweest haar een lift te geven vanuit het verre Limburg. We hadden voor koffie en taart (geen Limburgse vlaai, maar het leek er toch op) gezorgd, want een bezoekje van de bomma is niet compleet zonder koffie en taart. Al een geluk dat mijn vriendje gisteren het koffiezetapparaat na jaren inactiviteit heeft uitgekuist. 😉

Toen ik nog een mini-yabje was, zorgde mijn bomma voor mij wanneer mijn mama er niet was. Ze woonde naast mijn ouderlijk huis en daar woont ze nu nog steeds. Vroeger waren we erg close, maar helaas is die band in de loop der jaren verwaterd. Ik probeer haar nog steeds te zien als de energieke oma met wie ik samen kleurwedstrijdjes hield (en ja, natuurlijk won ik altijd…), maar de tol der jaren valt van haar gezicht af te lezen. Het lichaam sputtert tegen, allerlei kleine en minder kleine (ouderdomssuikerziekte) kwaaltjes steken de kop op. Het ergste is echter dat ze geestelijk fel achteruit gegaan is. Ze is in de war, weet soms niet meer goed wie ik ben en ziet mensen die er niet zijn. Ze vraagt twee tot drie keer hetzelfde en beseft van zichzelf niet dat ze in herhaling valt.

En ik moet bekennen: het hele ouderdomsproces jaagt mij angst aan. Het lijkt me vreselijk te beseffen dat je lichaam niet meer mee wilt. Of te merken dat je vergeetachtig begint te worden. Niet meer zelfstandig te kunnen zijn en voor de gewoonste zaken (een bad nemen, eten klaarmaken) op een ander aangewezen te zijn. Gelukkig kan mijn bomma met externe hulp (dienstencheques, familiehulp, de nabijheid van familie,…) in haar eigen huis blijven wonen. Maar ik weet dat er een dag zal komen dat thuiszorg niet meer mogelijk is. En ik vrees dat het haar hart zal breken om het huis te moeten achterlaten waarin ze geboren is, waarin ze haar kinderen heeft grootgebracht en waar haar man gestorven is.

Ik ben blij dat we samen deze gezellige namiddag hebben kunnen doorbrengen. En dat mijn bomma ons appartementje mooi vond. “Amai, zoiets heb ik nog nooit gezien. Amai, je hebt toch wel geluk dat je zo mooi woont.” In sappig Limburgs dialect, natuurlijk. Want wie weet is ze er binnenkort niet meer. 87 worden, het is niet iedereen gegeven.