film

Opening filmfestival van Gent

Net als vorig jaar waagden we ons opnieuw op de rode loper van het Grootste Filmfestival van het Land, waar we minister Lieten de show zagen stelen met haar aankondiging van een nog op te richten steunfonds voor televisieproducties. Prompt werd ze door Jan Verheyen uitgeroepen tot minister van media én cultuur. Een lapsus of een steek bedoeld voor de échte minister van cultuur? We zullen het wellicht nooit weten.

De openingsfilm was Smoorverliefd van Hilde Van Mieghem. De film is zeker geen meesterwerk van het niveau van de Helaasheid der Dingen, maar zo slecht als hij wordt afgeschilderd in sommige recensies is hij nu ook weer niet.  Smoorverliefd is een romantische komedie die handelt over de relationele problemen van vier vrouwen in verschillende levensfases. De dagelijkse drama’s worden op een frisse manier en met leuke grafische extraatjes uitgebeeld. De film bevatte voor mij genoeg leuke vondsten om een tegengewicht te bieden aan de stroop die er gesmeerd werd. Ik heb zelfs een paar keer gelachen en dat wil al heel wat zeggen, want ik lach zelden tijdens films die komisch bedoeld zijn. Het grootste probleem met de film was voor mij het feit dat ik me totaal niet kon identificeren met één van de hoofdpersonages en dat schept natuurlijk een afstand. Het kon me niet zoveel schelen dat iedereen, zoals dat hoort in romantische komedies, op het einde de ware vond. Geen aanrader, wel leuk om met vriendinnen te gaan kijken. Mannen blijven beter weg uit de zalen waar deze film draait.

Na de film volgde traditiegetrouw de receptie. Helaas konden we dit jaar niet op een lift naar Leuven rekenen en waren we aangewezen op het openbaar vervoer. Wat maakte dan we maar een goed half uur op de receptie geweest zijn. Ik heb zelfs geen oester kunnen eten! Spijtig dat er ‘s nachts geen treinen rijden. Dat er ‘s nachts ook geen bussen rijden, was een ander probleem. Met al die werken in Gent is het altijd zoeken naar de juiste halte. En blijkbaar stonden we niet aan de juiste halte, want we zagen onze bus ons razendsnel voorbij rijden, zonder ook maar even in te houden.

We waren niet de enige die de bus gemist hadden. Een mooie jongedame zat in hetzelfde schuitje en dreigde haar laatste trein naar Brugge te missen. Ik stelde voor om samen te liften. Enthousiast ging ze op mijn voorstel in. Ze ging ei zo na bijna voor de auto’s liggen, terwijl wij nog bezig waren “STATION” op een blad papier te schrijven. We hadden alleszins op minder dan vijf minuten een lift. 😉 Twee dames in chique kledij op hoge hakken en een kerel in kostuum, dat wekt blijkbaar vertrouwen bij de mensen. Het meisje dat ons een lift aanbood, was zelf nog piepjong en luisterde naar de bijzondere naam Avalon. Dankzij Avalon waren we mooi op tijd in het station van Gent. We hadden zelfs nog een extra glas champagne kunnen drinken op de receptie, achteraf bekeken.

Yesterday

Zo’n fantastische dag gehad, gisteren. Mijn collega’s waren stuk voor stuk superenthousiast met hun uitnodigingen voor ons feest, ik zag Dikkie doctor worden en tegelijkertijd was ik aanwezig bij een historisch moment voor de K.U.Leuven: de bekendmaking van de nieuwe rector. Ik stond met mijn kleine bescheiden fototoestel tussen al die professionele fotografen met hun dure camera’s. En vechten om een zo goed mogelijk beeld te maken van Mark Waer. Persjournalistiek, het is toch een vak apart. Ik zat daarna helemaal vol met adrenaline.

Om de adrenaline wat te laten zakken, dronken we nog een paar glaasjes op de receptie van Dikkie. Mijn vriend was aan de praat geraakt met een Japanner en tot onze grote vreugde konden we zelfs een (beperkt) gesprek in het Japans voeren. We kregen een compliment voor onze kennis van de taal, al weet je met die superbeleefde Japanners natuurlijk nooit of ze het echt menen. 😉 We hebben de Japanner onze meishi gegeven. Contacten in Japan zullen ons in de toekomst zeker nog van pas komen.

En ‘s avonds zaten we met een gezelschap van zes vrienden voor een groot scherm van de beste Star Trek film ooit te genieten. Zalig.

Burn after reading

Omdat de donkere dagen rond Kerstmis ideaal zijn om in een cinemazaal door te brengen (én omdat die honderddagenkaart moet opgeraken), zijn mijn vriend en ik vorige vrijdag nogmaals naar de film geweest. Burn after reading stond al een hele tijd op mijn verlanglijstje. Ik vrees dat ik mijn vriend dan ook niet veel inspraak in de filmkeuze gegeven heb. Gelukkig vertrouwt hij voor de volle honderd procent op mijn goede smaak. 😉

En jawel, de film was een schot in de roos. Ik heb een paar keren echt luidop gelachen, iets wat met mijn beruchte moeilijke gevoel voor humor zowaar geen sinecure is. Ik ga niet te veel verklappen van de film, want dat zou het kijkplezier vergallen. Weet wel dat Brad Pitt een supergeweldige rol speelt. Hij steelt echt de show in Burn after reading. Toen de film afgelopen was, had ik echt spijt dat het gedaan was. Zo’n leuke en ontspannende film. Ideaal om te ontstressen. Gaat dat zien!

Plaatsen vrij voor Star Wars marathon!

Een hele tijd geleden besloten mijn vriend en ik een Star Wars marathon te organiseren voor wat vriendenbloggers. Voornamelijk omdat lime nog nooit een Star Wars film gezien had en wij ons geroepen voelden dit gat in haar cultuur te dichten. De eerste datum die uit de bus kwam, werd verschoven omdat diezelfde lime onverwacht niet van de partij kon zijn.

Een nieuwe datum werd geprikt, maar blijkbaar wordt onze Star Wars marathon door het noodlot achtervolgd. Verschillende deelnemers haakten af met uiteenlopende excuses als een shot gun wedding, een crematie en een reisje naar het buitenland. Bijgevolg zijn er 3 plaatsen vrijgekomen voor andere Star Wars liefhebbers. Plaats van het gebeuren: ons appartementje in Leuven. Tijdstip: zaterdag 29 november om 16.00u. Mijn vriend en ik zorgen voor de drank, de films en de filmprojector.

Star Wars liefhebbers, stuur mij een mailtje! De eerste drie reageerders zijn verzekerd van een gezellige avond in goed gezelschap.

Indiana

Straks ga ik naar de cinema, voor lekker ouderwets vertier. Misschien doe ik lekker decadent en koop ik zelfs ijspralines of zo (waar zijn de tijden dat er meisjes rondkwamen tijdens de pauzes om ijspralines te verkopen). Ik heb geweldig goeie herinneringen aan Indiana Jones and the last crusade, hopelijk stelt zijn opvolger niet teleur. ‘t Is ondertussen alweer eeuwen geleden dat ik mijn gat nog eens neervlijde in één van de zachte zetels van een Kinepolis-bioscoopzaal. Zelfs al valt de film tegen, genieten zal ik! Mister Jones, here I come.

Vermoeid

Zware dag gehad vandaag. De ganse dag een workshop van een groot project moeten leiden. Drieëntwintig personen in een vergaderzaal op dezelfde lijn proberen brengen, niet gemakkelijk. Vooral niet als de akoestiek van de zaal in kwestie abominabel is en het de grootste inspanning kost om de mensen aan de andere kant van de zaal te verstaan.

Even een klein paniekmoment toen geen van de partners zich geroepen voelde een bepaald cruciaal onderdeel van het project op zich te nemen. Gelukkig vond ik in het (behoorlijk lange) projectvoorstel terug wie verantwoordelijk was voor dit onderdeel. De partner in kwestie sloeg even groen uit, maar moest toch toegeven dat ik gelijk had. Ha!

Enfin, ik kwam redelijk uitgeput thuis op deze vrijdagavond. De zin om vanavond nog intellectuele inspanningen te doen, was ver te zoeken. Dus keken mijn vriend en ik een film (ja, de projector is nog steeds in onze bezit) waarvan we vermoedden dat er niet al te veel denkwerk bij te pas zou komen. De keuze viel op Napoleon Dynamite, een zogezegde cultfilm. Na het bekijken van deze film kan ik maar één ding zeggen: WTF???

Fitna

Dikkie schrijft over de controversiële film van Geert Wilders. En ja, ook ik heb gisteren de film bekeken. Kwestie van te weten of de controverse rond de film terecht was.

Na het bekijken van de film vind ik al de heisa lichtelijk overdreven. Originele invalshoeken worden alvast niet geboden en veel nieuwe dingen heb ik niet bijgeleerd. Hoe kan dat ook in ocharme vijftien minuten? Het betere knip- en plakwerk gemengd met een paar controversiële versen uit de Koran. Behoorlijk ongenuanceerd.

Volgens mij kan je over het katholieke geloof net hetzelfde maken: wat dubieuze passages uit de bijbel, wat beelden van aanslagen gepleegd door de IRA en die geschifte fundamentalisten uit de VS, et voila. De moslims die ik ken (voor het merendeel collega’s) zijn mensen die net als iedereen bekommerd zijn om hun werk, hun loon, hun kinderen, hun echtgenoot of echtgenote en hun huis. Jaja, niets menselijks is hen vreemd.

Al blijft het mijn persoonlijke overtuiging dat de wereld beter af zou zijn zonder godsdienst tout court. Er werden en worden naar mijn mening te veel wreedheden begaan uit naam van een godsdienst. Afschaffen, die handel.

Ben X

Jaja, ik ben hem ook gaan zien. Vorige week vrijdag, in gezelschap van H, U en mijn vriendje. Oorspronkelijk waren mijn vriend en ik van plan om naar de Colruyt Wijngedustatie te gaan, maar toen we een mailtje van H kregen met de vraag om nog eens af te spreken, hebben we onze plannen gewijzigd.

Omdat filmkijken met een rommelende maag niet aangenaam is, hebben we ons eerst te goed gedaan aan lekkere fajitas in El Sombrero. Deze keer hadden we wel op voorhand gereserveerd. Het was de eerste keer dat we iets aten in El Sombrero. Ik had al veel goeds over dit restaurant gehoord en de mensen die mij El Sombrero aanraadden hebben beslist niet gelogen. Je hebt er voor een zeer aanvaardbare prijs heel lekker (ja zelfs overvloedig) gegeten. Alleen was het niet gemakkelijk om uit het overdadige aanbod op de menukaart een keuze te maken.

BenX dan. Veel bloggers hebben deze film al besproken, dus ik hou het hier beknopt. BenX is een fijne film met een interessant thema. De voice-over gunt ons een blik in de leefwereld van een autist die worstelt om zijn plek te vinden in een wereld die hem vreemd en onlogisch lijkt. Voor mij persoonlijk ging het thema van de film verder dan louter autisme. Voor mij ging de film over pesten en de manier waarop mensen andere mensen het leven zuur maken, zich vaak niet bewust van de schade die ze hiermee anderen berokkenen. Of hoe kleine daden grote gevolgen kunnen hebben. Het einde vond ik een beetje voorspelbaar, maar dat stoorde mij niet. De film gaf ons het einde dat in de echte wereld niet kon zijn.

Ratatouille

Gisteren zijn we er nog eens in geslaagd ons naar de kinepolis te verplaatsen. Ben nog steeds niet helemaal te spreken over dat stoelenreservatiesysteem, maar goed, alles went, zeker? Ik heb alleszins genoten van de film. Mits de juiste pr kan zelfs ongedierte schattig worden voorgesteld. De computer graphics waren ronduit indrukwekkend (de vacht van dat ratje!). We zijn blijven zitten tot het laatste stukje aftiteling en het aantal mensen dat aan Ratatouille heeft meegewerkt, was óók behoorlijk indrukwekkend. En ik vermoed dat dat ook zal gelden voor de gebruikte rekenkracht. Niet alleen technisch een knap staaltje, ook inhoudelijk zat het verhaal goed in mekaar. Het einde was bovendien minder zeemzoet dan je van dat soort films zou verwachten.

Tot nu toe was 2007 jammer genoeg een mager filmjaar voor mij. Ik denk dat het jaren geleden is dat ik nog zo weinig films in de filmzaal gezien heb. Ik heb alvast het goeie voornemen om dit in de laatste helft van 2007 goed te maken. Hoog tijd dat ik mij opnieuw een honderddagenkaart aanschaf.

Leuven – Amsterdam – LeuvenI

Gisteren in totaal zes uur gereisd voor ocharme tweeëneenhalf uur vergaderen. Niet mijn meest efficiënt bestede dag, met andere woorden. Opvallend: het verschil in stijl tussen Nederlanders en Belgen. Je wordt er behoorlijk joviaal onthaald, soms zelfs iets té joviaal naar mijn smaak. Het blijft een business gesprek, ik ben geen goeie vriend die je bij wijze van spreken een jaar niet meer gezien hebt. Moment van de dag: mijn collega die vertelde hoeveel dagen verlof ze per jaar had en de daarop volgende reactie van de sales verantwoordelijke (!): “Trut!” Die Hollanders toch. 😉

Na zoveel uur op de trein had ik geen zin meer om ‘s avonds nog productief te zijn, dus sms’te ik ergens net buiten het station van Amsterdam of mijn vriendje geen zin had om met mij de Simpsons te gaan zien. En ik had geluk: hij zag dat wel zitten. 😉 Na mijn thuiskomst een lekker slaatje gaan eten op het terras van La Royale (dat van de Kosmopol was volzet). Genoten van de eerste echt zomerse avond en daarna naar de Kinepolis. Ik heb smakelijk gelachen met de dolle fratsen van Homer&co. Of zou dat glas cava en die werkelijk gigantische sangria die ik vlak voor de film gedronken heb, daar voor iets tussen zitten? 😉

Het was alleszins een geslaagde avond na een vermoeiende dag.