First birthday bash

Jaja, eigenlijk ging ik het verlengde Pinksterweekend niets anders doen dan studeren, maar hey, een uitnodiging voor een verjaardagsfeestje kunnen we toch niet zomaar links laten liggen? Zeker als je weet dat de jarige in kwestie door complicaties te vroeg op deze wereld kwam. Gelukkig deed hij het vanaf het prille begin super en is hij nu een super brave en vrolijke peuter.

Voordeel aan verjaardagsfeestjes van eenjarigen is dat die rond 10u ‘s ochtends starten. En eten moet een mens toch, dus zorgden mijn vriend en ik dat we rond het middaguur bij het feestvarken aankwamen. Het feestvarken pakte op zijn dooie gemak zijn cadeautjes uit en genoot overduidelijk van al de aandacht die hem te beurt viel. Wat een dotje! Alleen jammer van het slechte weer. Na het schitterende verlengde Hemelvaartsweekend, stelde dit Pinksterweekend toch wel teleur. Te koud en te nat om te kunnen genieten van de schitterende tuin van onze gastheer en gastvrouw.

Gelukkig maakte het eten veel goed. Verse kip aan ‘t spit van de kippenkraam uit de buurt en heerlijke Griekse spreads en slaatjes. Man man, zo lekker! Ideaal blokvoer! 😉 Jammer dat we maar een tweetal uur konden blijven, maar ik ben toch blij dat ik op de uitnodiging ingegaan ben. Vroeger zou ik deze wellicht afgeslagen hebben, maar de ervaring leert dat mijn blokmotivatie erop vooruit ga als ik tussendoor toffe dingen doe. Zelfs al kan ik er minder tijd voor uittrekken dat ik zou willen…

Lausanne – 7 mei 2016

Gezellig ontbijten in het zonnetje in de tuin van onze vrienden, er zijn ergere manieren om de dag te starten. Vandaag gingen we op stap zonder onze vriendin, want ze moest haar business trip naar San Francisco van de dag nadien voorbereiden. We deden het met z’n allen rustig aan, want echt grootse plannen hadden we niet, buiten de zoon van onze vrienden op tijd op de voetbaltraining krijgen. Die voetbaltraining bleek echter onverwacht (nu ja, het was wel een verlengd weekend, wellicht was onze vriend dat gewoon uit het oog verloren) afgelast en zo kwam er tijd vrij om een spelletje UNO te spelen met de drie kinderen. Ik blijf UNO een fijn spel vinden: eenvoudig genoeg zodat iedereen die cijfers kan lezen een kans heeft om te winnen en altijd spannend en afwisselend.

Rond elf uur vertrokken we met onze vriend en de drie kinderen naar Lausanne, zodat hun mama rustig haar koffer kon maken. We parkeerden de auto in de Flon buurt en wandelden naar de kathedraal. Ondanks het feit dat onze vrienden op een dikke twintig minuten rijden van de kathedraal van Lausanne wonen, hadden ze deze nog nooit beklommen. Hoog tijd om dat recht te zetten. De kinderen beklommen zonder zeuren de trappen om vervolgens boven getrakteerd te worden op een letterlijk oorverdovend concert van de klokken. Hopelijk is er geen permanente schade aangericht aan die kleine oortjes. Ik heb nochtans mijn best gedaan om de oren van ons petekindje dicht te houden.

Na genoten te hebben van het spectaculaire uitzicht (wat een verschil met de vorige keer, toen we Lausanne op een erg druilerige dag bezochten), trokken we terug naar beneden. Ergens onderweg slaagden we erin de zoon van onze vriend uit het oog te verliezen. Er zat niets anders op dan ons op te splitsen. Onze vriend ging terug naar boven om te kijken of zijn zoon ergens op één van de uitkijkplatforms was blijven hangen en mijn vriend liep zo snel mogelijk naar beneden om te zien of de jongen misschien al vooruit gegaan was, terwijl ik op de twee overblijvende kinderen lette. Tot onze grote opluchting vonden we hem snel terug. Da’s nu al de tweede keer dat ik bijna een kind kwijt speel dat niet van mij is!

Ons middagmaal aten we in P’tit bar, een biologisch café met voor het merendeel vegetarisch aanbod. Mijn salade met tomaten, olijven en appel was lekker, maar wel een beetje aan de kleine kant. Nu, een ietwat meer bescheiden middagmaal kon zeker geen kwaad na al die kaas die we de laatste dagen binnen gespeeld hadden.

Na de inwendige mens versterkt te hebben, wandelden we terug richting Flon, een prachtig gerenoveerde buurt met autovrije straten, moderne gebouwen en street art. Ideaal om in te kuieren en ‘s avonds ongetwijfeld een fantastische plek om iets te drinken op een dakterras. Helaas bleken de dakterrassen overdag gesloten, dus moesten wij het stellen met een terras op straatniveau. Ook gezellig! En de Exotic Groove cocktail die ik er dronk, smaakte mij geweldig. De temperatuur op het terras begon al snel op te lopen (vermoedelijk doordat de ganse Flon buurt in een vallei ligt en de warmte er dus moeilijk weg kan) en ik was eerlijk waar opgelucht dat de ober de parasol kwam openen. Mijn velletje is zoveel zon niet meer gewoon!

Bij het vertrekken vergaten we bijna de sjaal van de jongste, maar gelukkig wees de oplettende ober ons op deze vergetelheid. We namen de metro naar Ouchy, gelegen langs het meer van Lausanne, alwaar het meteen een paar graden kouder was. We genoten van de zon, de prachtige uitzichten en de waterpartij waar de kinderen in konden spelen. Er waren allerlei feestelijkheden aan de gang en we lieten ons zelfs verleiden tot deelname aan een groepsdans. Enfin ja, dat is te zeggen, onze vriend, zijn zoon en ikzelf. De meisjes en mijn eigen vriend speelden toeschouwer. Blijkbaar was het tegelijkertijd kermis in Lausanne. Ideaal om de kinderen te trakteren op een ritje met de Water Splash (een attractie vergelijkbaar met de boomstammetjes in Bobbejaanland) en zelf opnieuw het kind in ons boven te halen. Ons petekindje vond het heel erg eng, te oordelen aan de traantjes die op haar wangen bengelden na de rit. Maar ze bleef stoer en zei dat het geweldig leuk was en dat ze zeker nog eens wou gaan. Dat voorstel lieten we maar voor wat het was: er waren immers plastieken zwanen (een upgrade voor de eendjes) waarop gevist moest worden. Helaas kozen de kinderen de meest genderstereotype cadeaus uit die je je maar kan voorstellen: roze glitterspullen voor de meisjes en een stoer geweer voor de jongen. En dat ondanks mijn dappere pogingen om die stereotypen te doorbreken. Er is nog werk aan de winkel!

Na de zwaantjes vonden we het welletjes en liepen we terug naar de waterpartij, alweer we elkaar gratis ende voor niks konden nat spetteren. We sloten ons bezoek aan Lausanne af met een fijne wandeling langs het meer en beloofden de volgende keer dat we er op bezoek zouden zijn, zeker een waterfiets (of twee) te huren. De dag was werkelijk omgevlogen.

Gelukkig verliep de rit van Lausanne naar Aubonne probleemloos. Onze vriendin was ondertussen nog steeds niet gepakt voor haar trip naar San Francisco. Terwijl wij haar tips gaven voor geschikte kledij voor tussenseizoen weer (laagjes, veel laagjes), speelden mijn vriend en ik speelden UNO met de kinderen en bereidde onze vriend het avondmaal: pasta met inktvisringen in een tomatensausje. Simpel, maar lekker! ‘t Zat onze vriendin niet echt mee, want vervolgens lukte de online check-in niet. Na wat geknoei, kwam het uiteindelijk allemaal in orde.

We kropen allemaal vroeg in bed, want onze vriendin moest de volgende dag al rond vier uur opstaan om op tijd op de luchthaven te zijn om de vroege vlucht naar San Fran te halen. Een lange nacht, daar zouden we zelf ook deugd van hebben!

Een terrasje in Grimbergen

Derde keer, goede keer. Onze twee vorige afspraken dienden wegens omstandigheden geannuleerd te worden, maar gisteren was het dan eindelijk zover! Na meer dan anderhalf jaar, zouden we onze vriendin terug zien. ‘t Is nochtans niet dat Grimbergen aan de andere kant van de wereld ligt, maar ‘t leven, het wringt zich soms in rare bochten, nietwaar?

Om de Brusselse files te vermijden, spoorden mijn vriend en ik na het werk van Brussel naar Vilvoorde, alwaar onze vriendin ons aan het station kwam oppikken. We hadden veel bij te praten. De zus van onze vriendin is nog steeds herstellende van de aanslagen in Brussel. Gelukkig had haar zus de tegenwoordigheid van geest om na de eerste bom weg te duiken achter de incheckbalie waaraan ze die dag werkte. De fysieke schade is daardoor beperkt gebleven, de psychische schade, da’s natuurlijk een ander paar mouwen. Onze vriendin zelf is helaas ook al een tijdje met ziekteverlof. Geveld door de ziekte van deze moderne tijd: burn out. Om heel eerlijk te zijn, verbaasde mij dit niet zo erg, perfectionisten zoals onze vriendin behoren nu eenmaal tot de klassieke risicogroep. Gelukkig is ze omringd door de beste zorgen en beseft ze zelf heel goed dat ze nu even zichzelf en haar gezondheid op de eerste plaats moet zetten.

Na een flesje prosecco gekraakt te hebben op haar studio, reden we naar de ‘s Gravenmolen om ten volle te genieten van deze schitterende lenteavond en onze reünie. We kregen een fantastisch tafeltje aan de vijver toegewezen en zagen de laatste zonnestralen de hemel roze kleuren. Vlak daarna werden we van het terras verdreven door een intense, maar korte regenbui. Gelukkig zaten we toen al aan het dessert. 😉

Onze vriendin bracht ons terug naar het station en een treinrit mét overstap later waren we alweer in Leuven, na een veel te kort weerzien.

Blij dat het aspergeseizoen is, trouwens!

Leuker dan studeren

Ok, eigenlijk feitelijk was het de bedoeling dat ik vanavond achter de boeken zou kruipen om mijn Spaans in te studeren voor het examen volgende week. Ik had al dapper het aanbod van mijn broertje afgeslagen om ergens in Limburg whisky te gaan proeven. Ik gun mijn vriend graag een avondje male bonding onder het genot van een goed glas whisky. 😉 Maar toen mijn vriendin me sms’te dat ze vanavond haar zoon naar de schaakclub zou brengen en of ik geen zin had om, net als vorige keer, iets te gaan drinken, ging ik overstag. Met als extra excuus dat het, afgaande op de weersvoorspellingen, wellicht de laatste kans was om nog een terrasje mee te pikken.

Dus genoot ik na een lange conferentiedag in Brussel van een Paris Pique (een heerlijke alcoholvrije cocktail) en huisgemaakte gravlax op het Leuvense terras van Les Parisiennes. Na een uurtje werd het ons toch te fris en verhuisden we naar binnen om een heerlijke moelleux te delen. Dat laatste glaasje champagne, willen jullie mij beslist vergeven. 😉

Annecy – 6 mei 2016

Met de ganse bende samen ontbijten en genieten van heerlijke Franse en Zwitserse kazen, I can get used to that! Aan de andere kant heeft zo’n gezin wel vijf keer zoveel tijd nodig om klaar te geraken voor een uitstapje. 😉

Onze bestemming van de dag: Annecy! Een prachtig middeleeuws Frans stadje gelegen aan het Lac d’Annecy en gerenommeerd om wille van de twee kanalen en de rivier Thiou die het oude stadscentrum zijn charme geven. Het leek me verstandig om voor de autorit van een uur van plaats te ruilen met het zoontje van onze vrienden zodat ik niet meer tegen de rijrichting in moest zitten. And guess what: it worked!

Onze eerste indruk van Annecy viel eerlijk gezegd dik tegen. Het was een hel om een parkeerplaats te vinden. Het parkeergeleidingssysteem werkte niet, waardoor we totaal niet wisten op welke parking er nog een parkeerplaatsvrij was. Spoiler: er was nergens nog een parkeerplaats vrij. Na op een drietal parkings tevergeefs rondjes gereden te hebben, stelde onze vriend voor dat we met z’n allen zouden uitstappen. Hij zou dan een stuk van het centrum wegrijden in de hoop daar een parkeerplek te vinden.

Een goed idee, want de kinderen (inclusief mezelf) begonnen het zo langzamerhand beu te worden. Net zoals gisteren was de zon van de partij en van zodra ze uit de auto waren, wandelden we meteen naar de oever van het meer om een boottochtje te regelen. We kochten tickets voor de boottocht van 13u. Omdat het ondertussen al half twaalf was, gingen we op zoek naar een plek om te lunchen. Veel tijd op overschot hadden we niet, maar de zoektocht naar een restaurant bracht ons wel langs een prachtig kanaal.

Ons oog viel op het gigantische terras van Brasserie des Européens. Het terras was voor het grootste deel leeg. We vonden een schitterend plekje in de zon en wachtten tot onze vriend ons zou vervoegen. Niet veel later schoof hij bij aan tafel. Hij had nog een flink eind moeten stappen om terug in het historische centrum te geraken. Het werd ons al snel duidelijk waarom het terras zo leeg was. Blijkbaar begon de service pas om 12u. We werden een beetje zenuwachtig, omdat we vreesden ons boottochtje te zullen missen. Toen we dan eindelijk konden bestellen, stelde de ober ons gerust: hij zou aan de keuken vragen er vaart achter te zetten. We zorgden ervoor dat de bestelling niet al te ingewikkeld was: een kindermenu voor de kinderen en een Thaise viscurry voor de volwassenen. De gerechten kwamen snel en water lekker. Omdat we heel erg beschut zaten, werd het zelfs een beetje té warm op het terras. De pannenkoeken die de kinderen als dessert kregen, moesten ze helaas half laten liggen om de boot niet te missen.

Stipt om 13u stonden we aan de aanmeerplaats van onze boot. Op het nippertje, maar we hadden het gehaald. De boottocht op het Lac d’Annecy was werkelijk prachtig. Majesteuze bergen, mooie kastelen, zeilboten op het meer, honderden parapentes in de lucht, ik schoot aan een hoog tempo foto’s. Pluim voor de erg vriendelijke bestuurder van de boot, die alle kindjes aan boord de gelegenheid gaf om even aan het stuur te zitten. Mét bijpassende kapiteinspet op hun hoofd. Echt superleuke foto’s kunnen maken van glunderende gezichtjes.

Na de boottocht konden de kinderen zich uitleven in de speeltuin en mochten ze een ritje maken op als paarden vermomde go-carts. Het besturen van deze neppaarden bleek niet zo evident, want er deden zich verschillende botsingen voor.

Na de overtollige energie verbruikt te hebben, trokken we richten het oude centrum. We genoten van de fijne wandeling langs de met bloemen versierde straten en de mooie kanalen. Op zo’n schitterende zomerdag mocht een ijsje natuurlijk niet ontbreken. We vonden een mooi terras en plaatsten onze bestelling. Ik ging voor een kolonel: een citroensorbet met wodka. Vlakbij ons terras stond een dame volledig uitgedost in Delfts blauw standbeeld te spelen. We maakten een leuke foto van de drie kindjes met het standbeeld en lieten een centje achter in het potje van Delfts blauw porselein. In ruil kregen de kinderen en snoepje.

We waren net op het gemak van ons ijsje aan het genieten toen we geroep en commotie hoorden in de buurt van de Delftse dame. Blijkbaar had een minderjarig boefje het potje met muntstukken mee gegrist en had hij het op een lopen gezet. De standbeelddame zelf kon onmogelijk in haar ongetwijfeld zware outfit de achtervolging inzetten. Gelukkig waren er behulpzame burgers in de buurt die achter de dief aangingen. Ze slaagden er blijkbaar ook in hem te pakken te krijgen, want het porseleinen potje werd na enkele minuten terug voor de voeten van de dame geplaatst (die nog steeds roerloos stond, bewondering voor haar toewijding). Of er munten uit het potje verdwenen waren, was mij niet duidelijk, maar voor de zekerheid liet ik de kinderen nog wat extra muntstukken in het potje gooien.

Terwijl wij getuigen waren van dit drama, was onze vriendin druk bezig met kleren passen. De prijzen in Frankrijk zijn een pak schappelijker dan in Zwitserland, dus ze wilde graag van de gelegenheid gebruik maken om haar kleerkast wat aan te vullen. Ik kon haar uiteraard geen ongelijk geven. 😉 Het passen duurde echter langer dan verwacht en ze voelde zich genoodzaakt de assistentie van haar man in te roepen. Terwijl zich in het pashok ongetwijfeld zware onderhandelingen afspeelden, trokken wij met de drie kinderen naar de speeltuin. Het was echter veel te heet in de speeltuin (wellicht te wijten aan een combinatie van het gebruikte kunstgras en de ligging van de speeltuin ingesloten tussen de gebouwen). Bovendien was er te veel volk voor te weinig speeltuigen. De kinderen waren het dan ook snel beu en schakelden over in zaag-modus.

Nadat onze vriendin (eindelijk) een paar outfits naar haar smaak gevonden had, wandelden we naar het kasteel van Annecy. Helaas waren we te laat voor een bezoekje en konden we het kasteel enkel nog van de buitenkant bewonderen. Gelukkig was het uitzicht over de daken van Annecy dat we vanaf de heuvel waarop het kasteel gebouwd stond, erg de moeite.

We wandelden door de gezellige straatjes van Annecy naar beneden en kochten onderweg twee flessen champagne. We hadden namelijk iets te vieren: mijn vriend en ik waren op deze dag exact 17 jaar samen. Ja, ik kan het zelf amper geloven. We wilden graag op dit heuglijke feit klinken samen met onze vrienden.

Terwijl onze vriend vertrok om de auto te gaan halen, dronken we nog een glaasje rosé op een terrasje. Ik kocht voor de drie kinderen nog een yoghurtijsje in zo’n zelf opschep winkeltje, maar het was daar zo’n verschrikkelijke chaos, dat mijn eigen zin in een ijsje snel over was.

We kregen bericht van onze vriend dat hij onderweg was en liepen naar het stadhuis van Annecy waar we door hem opgepikt werden. De avond sloten we af in de tuin van onze vrienden, genietend van een assortiment heerlijke kazen, vergezeld van de fles champagne die we in Annecy gekocht hadden. Alweer een fantastische avond.

Lac de Joux – 5 mei 2016

De afspraak was dat we onze eerste dag in Aubonne lekker zouden uitslapen. We konden het allemaal gebruiken. Vooral onze gastvrouw was erg moe van het harde werken. Onze vriendin heeft dan ook een veeleisende fulltime job (waarbij 14 uren per dag werken zeker geen uitzondering is) die ze combineert met haar gezin met drie kinderen.

We ontbeten gezellig samen en overliepen de plannen voor de komende dag. Met z’n zevenen in de wagen van onze vrienden (gelukkig hebben ze zo’n busje waar zeven personen in passen), trokken we richting Lac de Joux, een dik half uur rijden van Aubonne.

Eerste stop van de dag: Espace Horloger in Vallée de Joux. Na ons bezoek aan het Patek Philippe Museum een paar jaar geleden, was ik erg benieuwd naar de collectie van dit museum. Espace Horloger had een paar mooie stukken, maar die verdwenen (uiteraard) in het niets bij de pracht en praal die we bij Patek Philippe hadden mogen aanschouwen. De focus lag in Espace Horloger meer op het ambacht van de horlogemaker. Het museum had kosten nog moeite gespaard om te investeren in nieuwe technologieën: 3D-filmpjes, fancy touch screens en andere. Toch bleef ik een beetje op mijn honger zitten. De kinderen waren niet echt geboeid en waren het al snel beu en misschien was er gewoon té veel informatie om het allemaal goed op te nemen.

Het museum was ook niet bepaald druk bezocht, want ons groepje van zeven was er helemaal alleen. De drie kinderen in ons gezelschap werkten duidelijk danig op de zenuwen van de dame die het museum beheerde, want om de haverklap kwam ze inspecteren om er zeker van te zijn dat ze niks kapot maakten. Terwijl ze zich wel verveelden, maar eigenlijk wel braaf waren.

Na het bezoek besloten we iets te gaan eten aan de oever van het mooie Lac de Joux. Veel eetgelegenheden waren er niet en de helft bleek dan nog eens gesloten te zijn. Gelukkig vonden we een plekje op het zonnige terras van Restaurant du Lac. Ondertussen was het al 14u gepasseerd, dus vreesden we dat de keuken gesloten zou zijn. Gelukkig bleek dat niet het geval, al was de filet de perche waarop we ons oog hadden laten vallen wel uitverkocht. Dus stelden we ons tevreden met de filet de féra, ‘s ochtends gevangen in het meer. Zeker niet slecht. Al waren het vooral de haarfijn gesneden frietjes die bij de kinderen in de smaak vielen.

Vervolgens reden we naar de Dent de Vaulion om het allerlaatste stukje naar de top te voet te beklimmen. Boven hadden we een fenomenaal uitzicht op het Lac de Joux en het Lac Brenet aan de ene kant en het Lac Léman met de besneeuwde bergtoppen aan de andere kant. Prachtig. We maakten wat groepsselfies, genoten van het zonnetje en speelden met de kinderen.

Op de terugweg naar huis gebruikten de kinderen mijn vriend als canvas om vol te hangen met allerlei stickertjes die ze ergens uit een toeristisch boekje plukten. Ik maakte bijzonder enthousiast foto’s van het spektakel. Iets té enthousiast, zo bleek. Het voortdurend door de zoeker kijken in combinatie met de bochtige wegen en het feit dat ik tegen de rijrichting in zat, had als resultaat dat ik kotsmisselijk werd. De kleine stop onderweg om fonduekaas uit een kaasautomaat (I kid you not) te draaien, kon niet veel helpen. Even vreesde ik dat ik onderweg zou moeten stoppen om mijn maag te ledigen. Gelukkig kwamen we net op tijd aan bij het huis van onze vrienden en kon ik wat bekomen van de rit.

Mijn misselijkheid trok gelukkig snel genoeg weg om te kunnen genieten van de heerlijke Zwitserse kaasfondue. We hadden de tuintafel van onze vrienden zo gepositioneerd dat we optimaal konden genieten van de avondzon. Het uitzicht op het Lac Léman en de bloeiende kastanjeboom waren de kirsch in de kaasfondue. 😉 Wat een prachtige plek om te wonen! Onze vrienden hebben het toch maar getroffen. Hieronder enkele foto’s van het uitzicht vanaf hun terras:

Nadat we de kinderen hun verhaaltje hadden voorgelezen en de rust in huis wederkeerde, brachten we de rest van de avond door met een glaasje wijn op de bank. Gewoon gezellig bijpraten. Het deed deugd!

Van Leuven naar Aubonne – 4 mei 2016

Omwille van de onrustwekkende berichten over uren aanschuiven bij de pre-screening in de luchthaven van Zaventem en gemiste vluchten, besloten mijn vriend en ik het zekere voor het onzekere te nemen en een extra halve dag verlof te nemen voor onze trip naar Genève. Oorspronkelijk waren we van plan om ‘s avonds rechtstreeks na het werk de trein naar Zaventem te nemen. Onze vlucht van Brussel naar Genève (die we maanden gelegen geboekt hadden, lang vóór de aanslagen) vertrok immers pas om 19.20u. Tijd zat in normale tijden. Helaas het leven onder terreurdreigingsniveau drie heeft vele nadelen, lange wachtrijen veroorzaakt door extra veiligheidsmaatregelen zijn er daar eentje van.

Dus hielden we het na een halve dag werken voor bekeken en spoorden we van Brussel terug naar Leuven om onze valiezen op te halen. We lunchten supersnel in restaurant Hollyworld (ik beken: grote fan van dit concept), gooiden de laatste benodigdheden in onze valies van namen de trein van 15.09 naar Brussels Airport. De trein naar de luchthaven stopte in het oude station dat tijdelijk heropend is. Goed dat deze mogelijkheid er is, maar bereid je voor op trappen omhoog lopen met valiezen en best wel een lange wandeling (een kwartier) langs de parkeergarage naar de pre-screening.

Over de pre-screening gesproken, dankzij de zeer goede profiling van het personeel (blond zijn, heeft zo zijn voordelen) mochten wij deze gewoon overslaan. Of zouden al de hartjes die ik de laatste tijd via twitter naar de Brussels Airport account gestuurd had, er voor iets tussen zitten? Feit is dat onze valiezen om 15.51u al ingecheckt waren en we er van de vriendelijke Brussels Airlines crew nog een hartje van Neuhaus bovenop kregen. Nog drieëneenhalf uur wachten tot onze vlucht zou vertrekken! Enfin ja, niet dat mijn vriend en ik ons snel vervelen. Wij zijn altijd goed voorzien van de nodige elektronica en we hadden ons op voorhand voorgenomen de geteisterde handelaars van de luchthaven wat te steunen. Al snel bleek het zoeken naar een plek om iets te kunnen drinken, blijkbaar waren er veel mensen net als wij goed op voorhand naar de luchthaven gekomen.

Uiteindelijk vonden we een plekje aan een toog waar het personeel duidelijk niet kon volgen met afruimen en ik verschillende keren zelf de self service dienbladen over de toog gehesen heb. Ik dronk een glaasje cava en mijn vriend een Leffe. Heel comfortabel zaten we er niet, dus verplaatsten we ons dan maar naar de gate alwaar er voldoende stopcontacten waren om al onze elektronica van energie te voorzien.

En jawel, ook dit keer liep ik weer een bekende tegen het lijf op de luchthaven. Het wordt zo langzamerhand traditie. Terwijl ik stond aan te schuiven voor een smoothie bij Helixir stond zij in de rij bij de Exki om af te rekenen. We deden even een babbeltje en wensten elkaar vervolgens een goeie vlucht toe.

De vlucht naar Genève was voorbij in een zucht. Van mijn plannen om wat Spaans te studeren kwam niet veel in huis, want vlak na het opstijgen voelde ik mijn oogleden zwaar worden en ik deed mijn ogen pas weer open toen we de landing naar Genève inzetten. Mooi, zo omringd door al die bergen.

Onze vriend kwam ons samen met de drie kinderen (9, 7 en 5 jaar oud) ophalen aan de luchthaven. Wat een luxe! Na aankomst in hun huis in Aubonne hadden we net de tijd om onze valiezen in de logeerkamer neer te ploffen, want de kinderen zaten op hete kolen om hun cadeautjes open te maken.

De legodozen vielen alvast in de smaak. (Al een geluk, want een herhaling van het ‘een boek is geen cadeau’-incident zag ik niet zitten.) Het open doen van de bouwdozen werd echter uitgesteld tot de volgende dag, want ondertussen was het al ver na bedtijd. Maar hey, als de meter en de peter van de jongste dochter op bezoek zijn, mag er al eens gek gedaan worden.

Nadat de kinderen in bed lagen, deden onze vrienden een flesje champagne open en klonken we op het weerzien. We waren nog lang niet bijgepraat toen we naar bed gingen, maar de komende dagen zouden we nog tijd genoeg hebben om onze schade in te halen.

Op date met mijn petekindje

Door de nogal heftige hagelbuien moesten we de plannen om naar het provinciedomein van Kessel-Lo te gaan, helaas opbergen. Al de tweede keer dat het weer roet in het eten strooit op het moment dat ik met mijn petekindje afgesproken heb. Gelukkig stelde zijn mama een heel fijn alternatief voor. Mijn petekindje is momenteel nogal zot van treinen, dus zouden ze met het ganse gezin naar Leuven sporen om alhier een pannenkoek te eten. Aarschot-Leuven is niet bepaald een lange rit, maar wel een spannende uitstap voor een kind van drie.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik wachtte hen op aan het perron en samen namen we de lift naar boven om vanaf de brug te wuiven naar al de passerende treinen. Mijn petekindje wist niet waar eerst kijken. Na voldoende treinen uitgewuifd te hebben, ging het richting L’Etoile d’Or voor een lekkere pannenkoek met stroop. En óf het ons smaakte!

Een rammelende en aftandse trein vol met graffiti bracht ons van Leuven naar Aarschot. Niet dat mijn petekindje dat erg vond, hij was helemaal onder de indruk van het feit dat hij op een trein zat.

Bij mijn petekindje thuis speelden we met de duplo en lazen we samen een boekje. Hij bleef mooi rustig zitten tot ik het ganse boekje had uitgelezen en draaide braaf de pagina’s om als ik daarom vroeg. Is de eerste keer dat ik erin slaag samen met hem een heel boek uit te lezen. Heel fijn om hem aandachtig luisterend naast mij te zien zitten. Hij wilde zelfs nog een tweede pop-up boek samen met mij bekijken.

Als avondeten was er vegetarische pasta en niet lang na het dessert stond mijn vriend al voor de deur om mij te komen ophalen.

Fijn dat mijn petekindje steeds meer over zijn verlegenheid geraakt en we stap voor stap een fijne band opbouwen.

Bierfestival Bob

Net zoals twee jaar geleden mocht ik dit jaar opnieuw Bob spelen voor de heren die naar het Zythos bierfestival gingen. Oorspronkelijk was het de bedoeling om samen te gaan, maar een onverwachte opdracht voor het werk doorkruiste te plannen. Mijn vriend vertrok dus alleen met de wagen en ik zou achterna komen met de bus, zodat ik hem en zijn gezelschap veilig thuis kon brengen.

Ik arriveerde zo rond half zes op het festival en de heren, die nochtans al de ganse namiddag aan het drinken waren, zagen er nog bijzonder fris en bij de pinken uit. In het kleine uurtje dat ik er was, liepen we een hele hoop bekenden tegen het lijf. Sommigen had ik zelfs al enkele jaren niet meer gezien. Bier, het brengt mensen samen. 😉

Voor we de terugweg aanvatten met mezelf achter het stuur, kocht ik nog snel een zakje bierpralines, het enige wat ik écht lekker vind op het festival. 😉 De heren kochten nog een laatste glas bier voor onderweg en we vertrokken. Helaas reed ik net iets te snel over een diepe goot, waardoor één van mijn passagiers de resterende inhoud van zijn bierglas over zichzelf uitkapte. Maar buiten dat verliep de terugtocht vlekkeloos.

Eerste kennismaking met Lille

Na een fijn ontbijt In de Wulf stelden onze vrienden voor om een dagje naar Lille/Rijsel te gaan. Fantastisch voorstel, want alhoewel deze stad niet bepaald ver van Leuven is, waren mijn vriend en ik er nog nooit geweest.

Toen we aankwamen in Lille straalde de zon, maar tijdens de wandeling naar het Belfort van het stadhuis doken er steeds meer wolken op en tegen dat we met de lift boven waren, was de hemel helemaal dichtgetrokken. Al hield dat me niet tegen om een honderdtal foto’s te maken van het fenomenale uitzicht. 😉

Op de terugweg naar het historische centrum passeerden we een paviljoen ter ondersteuning van de kandidatuur van Frankrijk voor de Wereldtentoonstelling van 2015. Omdat ik, na de fijne ervaring in Milaan, een bezoekje aan een toekomstige Expo in een buurland wel zag zitten, liepen we het paviljoen binnen. Het leukste vond ik de kijkboxen met 3D foto’s in zwartwit uit lang vervlogen tijden. Het moderne 3D-filmpje dat we te zien kregen, was een pak minder indrukwekkend, maar goed, een lovenswaardige poging. Ik maakte nog snel een selfie en toen was het tijd voor het middagmaal.

Niemand van ons gezelschap had grote honger, dus een pannenkoek leek ons een ideaal middagmaal. Crêperie Beaurepaire had een zeer uitgebreid aanbod pannenkoeken. Mijn tafelgenoten gingen voor de hartige variant, maar ik kon het niet laten voor een pannenkoek Normande te gaan. En daar hoorde natuurlijk een warme chocolademelk bij.

Helaas vielen onze plannen voor de namiddag letterlijk en figuurlijk in het water. We hadden graag deelgenomen de gegidste wandeling door Vieux Lille, maar helaas was de wandeling volledig volzet. We besloten wat op eigen houtje door het stadscentrum rond te kuieren, maar het weer was spelbreker. Van het fijne zonnetje in de voormiddag geen spoor meer, de regen viel met bakken uit de hemel.

Gelukkig konden we gaan schuilen in de mooie, en zeer recent (1947) voltooide kathedraal van Lille. Genoeg glasramen en religieuze kunst om mij een tijdje zoet te houden!

Daarna deden we nog een poging om van de ene winkel naar de andere te lopen en hielden daar een fijn assortimentje Kusmi tea aan over, maar gaven er al snel de brui aan. Ik ben nu eenmaal niet zo’n fan van shoppen in het algemeen en al helemaal niet in de regen. We dronken nog ergens een theetje en namen dan afscheid van onze vrienden om terug te keren naar Leuven.

Jammer dat het weer niet mee zat, want Lille lijkt me zeker de moeite van een uitgebreider bezoek waard.

Yet Another Blog

Life on my side

vrienden