Train World

Gelukkig was het buikgriepje dat mij twee dagen parten speelde, tegen zaterdagmiddag op de terugweg. Ik voelde mij op de treinrit naar Schaarbeek nog een beetje slapjes, maar al de rest van de symptomen waren verdwenen. Oef, want ik zou het doodzonde gevonden hebben het uitstapje naar Train World dat ik zelf georganiseerd had te moeten missen.

In totaal waren we met twaalf volwassen en tien kinderen. Het jongste kind was 1 jaar, het oudste kind acht. Een mooie opkomst, al zeg ik het zelf. Eén koppel was zelfs rechtstreeks vanuit hun vakantiehuisje in Duitsland gekomen om de uitstap zeker niet te missen.

Aangezien onze vrienden uit alle windstreken kwamen (sommigen met de auto, anderen met de trein), hadden we afgesproken te starten met een gezamenlijk middagmaal bij Brasserie “RN Express”. Heel sfeervolle en kindvriendelijke brasserie met een sympathieke bediening, alleen jammer dat het eten niet aan de verwachtingen voldeed. Omdat we met een grote groep waren, beperkten we ons tot een viertal verschillende gerechten en namen veel van onze vrienden de dagschotel: stoofvlees met frieten. Het stoofvlees was echter taai en vettig. Spijtig, spijtig. Zelf hield ik het wijselijk bij een soepje. Kwestie van niet meteen te overdrijven.

Train World zelf bleek gelukkig wél aan de verwachtingen te voldoen. Wat een fantastisch knap museum! Ik had natuurlijk op voorhand al wat foto’s gezien, maar de realiteit overtreft de foto’s ruimschoots. Magnifiek! Uiteraard zijn de prachtige locomotieven en treinstellen de onbetwiste sterren van het museum, maar er wordt tegelijkertijd heel veel aandacht besteed aan de geschiedenis van de spoorwegen in België en de techniek die achter alles zit. Ik heb zeer veel bijgeleerd over onze spoorwegen en ik wil zeker nog eens terug gaan om alles meer in detail te bekijken.

Een museum bezoeken met zo’n grote groep betekent natuurlijk onvermijdelijk dat de groep beetje bij beetje uit mekaar valt. Iedereen heeft immers zijn eigen tempo. Samen met de achtjarige T vormde ik de achterhoede. Kleine T is zowat een genie (niet overdreven) en het klikt echt geweldig goed tussen ons. Hij vertelde me dat hij binnenkort hobo ging leren spelen (mijn favoriete instrument!) en legde me heel geduldig het principe van een magneetzweeftrein uit. 😉 We deden alles op het gemak en raakten steeds verder achterop. Op een gegeven moment kreeg ik telefoon van mijn vriend die vooruit gegaan was met zijn zus, schoonbroer en hun dochters met de vraag waar we bleven. De mama van T wilde immers graag naar huis gaan, want de broer van T voelde zich niet zo goed (hopelijk niet geveld door hetzelfde virus als ik).

Gelukkig waren we bijna aan het eind van de tentoonstelling. T en ik verhoogden ons tempo een beetje zodat de hereniging met zijn ouders en broers niet al te lang op zich hoefde te laten wachten. Met een dikke knuffel nam ik afscheid van T.

Na het bezoek aan Train World vertrok een gedeelte van onze groep naar huis. Met de resterende helft gingen we nog iets drinken in dezelfde brasserie als waar onze uitstap gestart was. We bleven achter met een klein groepje van reizigers die met de trein richting Leuven trokken. Opeens was er enige haast bij gemoeid, want we hadden blijkbaar de rechtstreekse trein gemist (ik had geen moeite gedaan om de tijd in het oog te houden) en zouden nu moeten overstappen in Mechelen. Met een klein sprintje slaagden we er nog net in de trein naar Antwerpen Centraal te halen. Hilariteit alom toen de zus en schoonbroer met hun kroost, waarvan we net tien minuten geleden afscheid genomen hadden, op dezelfde trein bleken te zitten. Gezellig!

De overstap in Mechelen verliep probleemloos en in Leuven namen we afscheid van de rest van de groep. Enkel mijn vriend, ikzelf en een goeie kameraad bleven achter. Mijn maag voelde helemaal hersteld aan, dus ik stelde voor om de stad in te trekken om samen iets te gaan eten bij Indisch restaurant Masalatop, maar helaas bleek dat helemaal volzet (zaterdagavond in Leuven zijn traditioneel erg druk). Bij de Wabi Sabi was er wel nog plaats in het gedeelte waar je op de grond kan zitten. Niet bijzonder comfortabel, want het was blijkbaar niet de bedoeling om de schoenen uit te trekken. Aan sushi wilde ik me nog niet wagen, maar de pad thai (waar we tergend lang op moesten wachten, volgens mij hadden ze onze bestelling over het hoofd gezien) was ook heel erg lekker.

Na de maaltijd wandelden we op ons gemak terug naar het station alwaar we afscheid namen van onze vriend.

Een zeer fijne dag!

Onverwacht lunch-succes

Maandag kreeg ik een berichtje van ex-collega S dat hij woensdag in Brussel was voor een vergadering en of ik zin had om samen met hem te lunchen. Andere collega’s waren uiteraard ook welkom. Aangezien S een behoorlijk populaire collega was, stuurde ik de uitnodiging ruim uit, in de veronderstelling dat de meeste collega’s toch op verlof zouden zijn tijdens de paasvakantie. Maar hey, opeens zaten we daar in Restaurant National met 12 personen aan tafel!

Helaas was ik door een vergadering wat later en zat ik helemaal aan het andere uiteinde van de tafel waardoor ik heel de lunch geen twee zinnen tegen mijn ex-collega heb kunnen zeggen en het oorspronkelijke doel van de lunch: gezellig bijpraten, niet echt bereikt werd. Heel jammer, maar zo kwam ik er wel achter dat een andere collega net als ik fan was van Casey Neistat. Who knew?

Dus misschien moet bij nader inzien de titel van deze blogpost eerder ‘Gemengd lunch-succes’ zijn.

Communiefoto’s aan zee

Een hele tijd geleden vroeg mijn goede vriendin L me of ik foto’s wilde maken als aandenken van de communie van haar dochtertje. Uiteraard wilde ik dat, graag zelfs! Ik vind het altijd een hele eer als mensen aan mij denken om zeen belangrijk moment in hun leven vast te leggen.

Op zoek naar een geschikte locatie kwam de suggestie van mijn vriendin om naar Blankenberge te trekken. Hun zoon deed mee aan een meerdaags schaaktornooi in Hotel Floreal en de ganse familie zou hem daar zondag gaan inschrijven. Een fotoshoot aan zee, uitstekend idee!

Zo kwam dat het dat mijn vriend en ik op zondag voor dag en dauw en met een lichte kater na het diner bij EssenCiel de trein van 8.19u naar Blankenberge namen. Gelukkig was de treinrit lang genoeg om volledig gerecupereerd te zijn bij aankomst.

Ondanks de weersvoorspellingen zag de hemel rond half elf er nogal grauw en bewolkt uit. Goed voor een dramatische fotoshoot, minder voor vrolijke communiefoto’s. Na gezamenlijk overleg besloten we eerst met het hele gezin te gaan wandelen om alvast wat toffe locaties te spotten. Naarmate de wandeling vorderde, trok de hemel open en konden we langzaam maar zeker het onderscheid tussen de lucht en de zee waarnemen.

Uiteraard gingen we iets drinken op de pier van Blankenberge. Puur jeugdsentiment. Al moet ik zeggen dat de inrichting volledig verschilde van de herinneringen uit mijn kindertijd (als ik diep in mijn geheugen graaf, herinner ik me zelfs Afrikaanse maskers, iemand die weet of deze herinnering op de realiteit gebaseerd is?).

We lunchten ‘s middags vrij vroeg op de dijk bij restaurant Picardie. De lucht was nu echt wel bijna helemaal open getrokken en we wilden optimaal van het goede weer profiteren. Ik kon het niet laten om mosseltjes te bestellen. Clichés zijn soms gewoon heel erg lekker!

Na het middagmaal keerden we terug naar Hotel Floreal om het communicantje in haar feestkledij te steken. We namen afscheid van de zoon en de papa, want het schaaktornooi werd in de namiddag geopend en de eerste schaakpartij stond al om 15u geprogrammeerd.

Tijd om aan de fotoshoot te beginnen! Ons communicantje gedroeg zich zowaar als een volleerd fotomodel. Springen, glimlachen, cool kijken, ongelooflijk professioneel en met een engelengeduld. Zelfs na meer dan twintig keren in de lucht te springen voor de perfecte foto, bleef ze glimlachen. De complimentjes van de bomma’s die ons passeerden waren dan ook niet uit de lucht: “amai, zo’n schoon communicantje!” En blinken dat ze deed. 😉

De moeder stond tegelijkertijd doodsangsten uit, want het fragiele communiekleedje moest de ganse fotoshoot ongehavend doorstaan. Gelukkig ontpopte mijn vriend zich tot de ideale assisent/drager/vasthouder van ons communicantje en had de mama eraan gedacht een handdoek mee te nemen om op te zitten.

Na de fotoshoot van meer dan twee uur (!) keerden we terug naar het hotel, alwaar ons schaker zijn eerste match al gewonnen had. Dat vroeg om een overwinningsdrankje bij een hippe strandbar (Blankenberge is er waarlijk op vooruit gegaan sinds mijn kindertijd). De moeder was alleszins opgelucht dat het communiekleedje weer op de kapstok mocht. 😉

Tijdens de treinrit met de mama naar Leuven (de rest van het gezin bleef logeren in Blankenberge) konden we het niet laten om de eerste resultaten van de fotoshoot te bekijken. Al zeg ik het zelf: blij met het resultaat! (En de mama gelukkig ook!)

Feestschotel De Walvis

Dat je niet altijd op restaurant hoeft te gaan om een uitstekende maaltijd te eten, bewijzen onderstaande foto’s ten overvloede. Met deze fenomenale feestschotel De Walvis brachten wij het visrestaurant gewoon binnen in onze leefruimte.

Natuurlijk had ik voor de zekerheid op voorhand bij mijn collega en haar man gepolst of ze niet allergisch aan zeevruchten waren (na een op het nippertje vermeden incident met een vriendin die allergisch aan noten bleek te zijn, ben ik extra voorzichtig). Dat zou immers bijzonder onfortuinlijk geweest zijn voor de feestelijke avond die mijn vriend en ik in gedachten hadden. Dat bleek gelukkig niet het geval te zijn. In tegendeel, mijn collega smulde zo smakelijk van haar halve kreeft dat ik er spijt van had niet speciaal voor haar een extra kreeft besteld te hebben. Het doet altijd plezier als je ziet dat je gasten oprecht genieten.

Dat heerlijke flesje Colli Maceratesi Ribon uit 2013 dat wij erbij dronken, was de kers op de taart. Een avond om in te kaderen.

De beste voorbereiding voor een succesvol uurtje squash

Blijkt een afscheidsreceptie van een collega te zijn.

Jawel, alweer een collega die ons verlaat, ditmaal voor een jaar loopbaanonderbreking om te herbronnen. Onze collega kwam als tiener in België terecht omdat haar vader op de vlucht moest voor het toenmalige Albanese regime. In al die jaren dat ze hier woonde, bleef de heimwee naar haar moederland knagen. Dit jaar hakte ze de knoop door en besloot ze terug te keren naar Albanië om ofwel daar een nieuw bestaan uit te bouwen ofwel eens en voorgoed met haar heimwee komaf te maken. Uiteraard wensen wij onze collega het beste toe en dat is in haar geval een nieuw leven starten in Albanië. Want hoe goed ze ook het Nederlands beheerst, het lijkt wel alsof onze collega al die jaren in België met de handrem op geleefd heeft, zichzelf voortdurend voorhoudend dat ze ooit naar haar geboorteland zou terugkeren. Dat zoiets nefast is voor het uitbouwen van diepgaande vriendschapsbanden en relaties moge duidelijk zijn.

Jammer genoeg was er door de paasvakantie niet zo heel veel volk op de afscheidsreceptie (die oorspronkelijk een week eerder gepland was, maar wegens de aanslagen verzet werd). Jammer, want onze collega was door velen graag gezien. Een bijzondere verschijning ook, met haar piepkleine, tengere gestalte op torenhoge naaldhakken. Vrouwen die met zoveel zelfvertrouwen op stiletto’s kunnen balanceren, respect! Je moest wel even door haar ietwat stuurse uitdrukking (resting bitch face, it’s a bitch) heen kijken om een boeiende persoonlijkheid met een groot hart voor dieren te ontdekken.

Weinig volk = receptie vroeg gedaan. Al rond zes uur zat ik op de trein naar Leuven. Perfect getimed, want om 21u stond er een squashpartijtje op het programma. Dat ik met enkele glazen schuimwijn achter de kiezen, glansrijk won. (Of misschien had mijn squashpartner een totale off day, dat kan natuurlijk ook).

Whiskyproeverij@home

Na een paar doodles en nog meer mails werd uiteindelijk een datum gevonden voor de lang verwachte whiskyproeverij. Mijn vriend en ik liepen al een tijdje met dit idee rond, maar omdat onze whisky minnende vrienden allemaal zo’n druk leven hebben, bleek het een zeer lastige opgave te zijn om een geschikte datum te vinden. Na veel vijven en zessen werd paasmaandag geprikt als datum, ondanks het feit dat niet iedereen kon. Reden te meer dus om een tweede editie te organiseren. 😉 Het concept van onze proeverij was simpel: iedere aanwezige werd vriendelijk verzocht één of twee flessen van zijn of haar favoriete whisky mee te brengen. Mijn vriend en ik zouden aanvullen met onze eigen whiskyvoorraad.

Na een last minute afzegging zaten we in totaal met 7 personen rond de tafel. In mijn enthousiasme vergat ik helemaal een overzichtsfoto te maken van het whisky-aanbod, dus een volledig en correct overzicht van de whisky’s die geproefd werden, moet ik jullie helaas schuldig blijven. Omdat alleen maar whisky drinken me niet zo’n goed idee leek, bestelde ik antipasti bij Il Pastaio (ook al vergeten foto’s van te maken). Makkelijk, lekker en de overschot konden mijn vriend en ik de dagen nadien nog wegwerken.

Dé ontdekking van de dag was voor mij de Bretonse whisky Armorik die gestookt wordt in distilleerderij Warenghem. Een zachte whisky met een fijne nasmaak. Helemaal mijn ding. Het kriebelt alvast om eens een uitstap naar deze regio te maken voor een bezoekje aan de distilleerderij en omgeving. 😉

Paasgourmet

Op Paasdag waren we uitgenodigd bij onze vriendin in Tongeren. Opnieuw aanknopen met een jaarlijkse traditie die we de laatste jaren wat hadden laten verwateren. Gewoon gezellig samen rond de tafel zitten en een vleesje bakken of een kaasje smelten, meer moet dat niet zijn.

IMG_9849[1]

Spijtig genoeg heeft onze vriendin het nog altijd heel moeilijk met haar onlangs stukgelopen relatie. Tegelijkertijd slaagt ze er toch in om, ondanks alle tegenslagen, tijdens de paasvakantie elke dag aan haar eindwerk psychologie te werken. En dat in combinatie met haar job en huishouden met twee kinderen die het merendeel van de tijd bij haar zijn. Ze overweegt zelfs niet haar eindwerk in tweede zit af te leggen. Straffe tante!

We kunnen maar hopen dat het haar deugd heeft gedaan haar hart nog eens te luchten en dat er binnenkort betere tijden aanbreken voor haar.

Babyborrel op Paaszaterdag

Na deze toch wel tumultueuze week, deed het deugd om op Stille Zaterdag naar een ouderwets fijn feestje te kunnen gaan. De tweede keer op nog geen jaar tijd vierden we feest in De Kettinghe. De eerste keer ter gelegenheid van het huwelijk van onze vrienden, de tweede keer om de komst van hun eerste kind te vieren. Jaja, onze vrienden hebben er geen gras over laten groeien. 😉

Een aangenaam zonnetje zorgde voor een vrolijke noot, ondanks het feit dat de gesprekken uiteraard voor het merendeel over de aanslagen gingen. De kinderen holden in het rond en joelden van plezier en ik liet me zelfs even overhalen om op hoge hakken tikkertje te spelen. Je moet er iets voor over hebben om populair te zijn bij het jonge grut.

Onze gastheer en gastvrouw hadden ter ere van hun zoontje een heuse frietkraam besteld. Ik kan me zelfs niet meer herinneren hoe lang het geleden is dat ik nog eens een frietje van de frituur at, maar ik moet toegeven dat het mij tegen alle verwachting in best wel smaakte. Een kaaskroketje gaat er natuurlijk altijd wel in. 😉

De moeder van de gastheer had voor het dessert gezorgd: een ware zondvloed aan mini-koffiekoeken en cupcakes. Ik denk dat er per genodigde minstens drie cupcakes waren. Mijn vriend en ik offerden ons dan ook maar al te graag op om de gastheer en gastvrouw te verlossen van hun overtollige koeken. Ideaal om maandag als dessert aan te bieden aan onze gasten!

Zal ik jou mijn moves eens tonen?

Als binnenkomer kan dat tellen. En moves had ze, de zevenjarige meid die ons vol enthousiasme welkom had geheten in haar gloednieuwe huis in Edegem. Samen met haar zuster gaf ze een hele show ten beste en daar kwamen zelfs breakdance moves aan te past! De jeugd van tegenwoordig is een pak hipper dan ik in mijn jonge tijd. Wij kwamen op de speelplaats niet verder dan tikkertje en één, twee, drie, piano spelen.

Het was al bijna een jaar geleden dat we elkaar nog eens gezien hadden (veel te lang, ik weet het, die drukke agenda’s toch), maar uit het oog, betekende zeker niet uit het hart. We konden amper een gesprek voeren met de ouders, omdat dat jongedames al de aandacht opeisten. Geen erg, ik offer mij altijd graag op voor een spelletje UNO (dat ik uiteraard gewonnen heb, geen compassie). En nadat de wervelwinden in bed gelegd waren, konden we op ons gemak bijpraten tijdens het diner met Oosterse kippenblokjes.

IMG_9815[1]

‘t Doet echt deugd om je zo welkom te voelen!

Een dagje Ieper

Ieper is een plek waar ik de laatste jaren wel vaker ben geweest, toch blijft dit fijne stadje met de tragische geschiedenis mij bekoren. Dus toen mijn vriendin me voorstelde om een zoektocht te doen op de vestingen, zei ik meteen ja.

Eigenlijk was de zoektocht plan B, want we zouden deze zondag oorspronkelijk bij onze vrienden en hun twee kindjes in Rumbeke op bezoek gaan. Helaas werd hun dochter geveld door de griep, wat een bezoek niet echt optimaal maakte. Gelukkig zorgde de zus van onze vriendin voor noodopvang voor de zieke dochter, zodat we konden terugvallen op dit fijne plan B.

We startten onze dag in Ieper met een lunch in restaurant Pacific Eiland. De ietwat vreemde mengeling van Engels en Nederlands (Pacific Eiland, hoe verzin je het) daargelaten, genoten we van de uitstekende mixed grill, door onszelf aan tafel gebakken op een hete steen. Ook de chaotische bediening zagen we met plezier door de vingers. Het smaakte ons!

De zoektocht was er eentje op maat van de twee jongsten. Het vijfjarige zoontje van onze vrienden had een vriendje meegenomen. De eerste helft van de zoektocht moesten ze op zoek gaan naar afbeeldingen die in de bomen op de vestingen waren opgehangen, om zo een overeenkomstig stickertje op de kaart van Ieper te kunnen plakken. Eén afbeelding kostte ons het nodige zoekwerk, gelukkig vond ik hem na een goede tien minuten zoeken dan toch, moeilijk waarneembaar door het felle tegenlicht van de zon. Het tweede deel van de zoektocht was een fotozoektocht. De aandacht van de jongens begon toen al wat te verslappen, maar hey, een half opgeloste zoektocht, daar kan ik niet tegen. Dus zocht ik zelf verder tot we alles hadden om tot de eindoplossing te komen (SPOILER: het aantal huizen dat na de eerste Wereldoorlog nog overeind stond in Ieper is twee).

Op de toeristische dienst kregen de jongens in ruil voor hun (en mijn) inspanningen een leuke potlood en wij sloten onze koude, maar zonnige wandeling af met een pannenkoek en een warm drankje.

Dankjewel Ieper voor deze leuke dag!

Yet Another Blog

Life on my side

vrienden