After work met cava en risotto!

Eindelijk een betere locatie gevonden voor onze traditionele after work: het terras van het Muntpunt Grand Café. Echt blij om à la Mort Subite en de Scott’s Bar definitief achter ons te kunnen laten. Bye, bye, slechte en onverschillige bediening en slecht afgewassen glazen! We profiteerden van de laatste zonnestralen op donderdag om gezellig met zijn allen te drinken op de voorlaatste dag van de werkweek. Ook fijn: er zaten eens wat nieuwe gezichten bij de afterworkers. Altijd leuk om wat nieuwe collega’s te leren kennen. Met de reorganisatie zijn er massaal veel nieuwe mensen aangenomen, waarvan ik tot mijn scha en schande nog niet eens één derde ken, laat staan dat ik weet waarmee ze hun dagen vullen. Ideaal om mijn netwerk dus wat uit te breiden, zo’n after work. 😉 Zelfs de grote baas kwam even langs om op een flesje cava te trakteren. (Wellicht geïnspireerd door het feit dat hij mij met een ijsemmer met daarin een fles cava zag komen aandragen. Ik geloof in leading by example. ;-))

Toen de laatste zonnestraal achter de Brusselse gebouwen verdwenen was, werd het echt te koud om nog buiten te zitten en verkasten we naar binnen, om uiteindelijk met een groepje van acht die hards de straat over staken om te eindigen in de Ricotta & Parmesan, alwaar ik genoot van een heerlijke risotto aux cèpes et jus de veau.

En als kers op de taart pikten mijn collega en ik op de terugweg naar Leuven mijn vriend met de trein op aan de luchthaven van Zaventem. Soms zit alles mee!

Bonsoir Clara

Gisterenavond had ik een dinner date met een collega. Sinds we niet meer in hetzelfde team zitten, zien we elkaar niet meer zo vaak, dus proberen we regelmatig af te spreken om bij te praten. Helaas was het al van vorig jaar geleden dat het gelukt was tijd vrij te maken voor een afspraak. Mijn vriendin werkt halftijds en reist veel, waardoor het niet zo makkelijk is een datum te prikken. Komt daar nog eens bij dat onze oorspronkelijke afspraak op 2 april in het water viel door de sociale acties bij Skeyes (seriously, why can’t you guys work things out?).

Maar… Uitstel was in dit geval zeker geen afstel. We genoten van het heerlijke eten bij Bonsoir Clara, deelden onze wederzijdse reiservaringen van de voorbije maanden en wisselden reistips uit voor de toekomst. Superavond in goed gezelschap. Daar teken ik voor!

Pavé de cabillaud rôti, potée de choukal à la patate douce et bouillon de crevettes grise:

Crème Brûlée

Champagne, cocktails en een verjaardagsfeestje

Lang, lang geleden, toen ik nog een ander team leidde, deed ik de belofte om te trakteren op een fles champagne wanneer een bepaald project eindelijk zou afgerond zijn. Het was zo’n project dat maar bleef aanslepen en van zodra één horde genomen was, doken er weer twee nieuwe op. Het leek een never ending story. Ik verliet mijn team, verhuisde naar Genève, keerde terug naar België om een nieuw team te leiden en nog steeds kwam er geen witte rook. Maar, kijk, geduld is een mooie deugd: een paar weken geleden eindigde het project, na jaren aanslepen, succesvol.

Belofte maakt schuld, dus ik stemde af met de nieuwe teamverantwoordelijke hoe we dit heugelijke feit op gepaste wijze konden vieren. Ze ging meteen akkoord en stelde voor zelf ook een deel van de traktatie op zich te nemen. Sympathiek! Maar ik had van haar niet anders verwacht. We zijn in het voorbije anderhalf jaar echt goede vrienden geworden. Omdat ik niets aan het toeval wilde overlaten, informeerde ik bij mijn Brusselse collega of hij geen toffe plek met een zekere uitstraling kon aanbevelen. En zo belandden we met z’n vijven (spijtig genoeg moest één collega last minute afhaken) in The Dominican.

Ik was een beetje vroeger dan mijn collega’s omdat ik rechtstreeks van een externe vergadering kwam. Wat me de gelegenheid gaf alvast een gezellige plek uit te zoeken voor mijn gezelschap. Al snel voegden mijn collega’s zich bij mij en bestelde ik als eerste rondje de lang beloofde fles champagne om te klinken op de goede afloop van een bewogen verhaal. Na de champagne schakelden we over op cocktails. Kwestie van in de feeststemming te blijven. De cocktails waren heerlijk en het gezelschap voortreffelijk. De tijd vloog voorbij.

Alleen jammer dat ik niemand van de aanwezigen kon overtuigen om nog even mee te gaan naar Les Brasseurs waar een andere collega haar verjaardagsfeestje vierde. Iets minder extravagant dan vorig jaar wel, maar het was zeker gezellig. De jarige was blij met mijn cadeau en ik had een paar fijne babbels met collega’s waar ik niet zo vaak mee samenwerk. Al kon de cava de vergelijking met de champagne van eerder op de avond niet echt doorstaan. 😉

Een mislukte bento box-lunch

Maandagmiddag had ik afgesproken met een vriendin die binnenkort op vakantie naar Japan gaat. Bedoeling was om samen een bento box lunch te gaan eten bij de Samourai in Brussel. Helaas bleek de Samourai gesloten op maandag. Noodgedwongen vielen we terug op de tweede beste optie: ramen! En ja, ik weet dat het pas van deze vrijdag geleden is dat ik nog ramen gegeten heb, maar hey, in Cuba kennen ze dat niet, dus ik heb nog een achterstand in te halen. En ja, het was heerlijk!

Een pakkend afscheid

Gisteren naar de tweede begrafenis van het jaar geweest. We namen afscheid van de vader van een vriendin, in het verre Kortrijk dan nog wel. We twijfelden even of het logistiek zou lukken om er te geraken. Met het openbaar vervoer zouden we er bijzonder lang over doen (en ik had geen zin om weer maar eens op een ontiegelijk vroeg uur op te staan) en ook de carpoolopties bleken eerder beperkt. Maar kijk: een meevaller, onze in allerijl aangevraagde cambio kaart viel net op vrijdag in de brievenbus. En omdat mijn vriend al van donderdagavond in het land was voor onze trip naar Cuba, kon hij chauffeur spelen.

Het overlijden van de vader van onze vriendin was heel onverwacht. Drie dagen nadat hij in het ziekenhuis werd opgenomen, is hij overleden. Een agressieve vorm van longkanker. Wellicht moet hij al langer geweten hebben dat hij ziek was, maar koos hij ervoor zijn kanker niet te laten behandelen om tot op het laatste moment zo kwaliteitsvol mogelijk te leven. Een beslissing die ik uiteraard begrijp, maar omdat hij zijn ziekte met niemand had gedeeld, had niemand van zijn naasten het einde zien aankomen en waren ze er mentaal ook niet op voorbereid.

De afscheidsviering was erg pakkend. Maar liefst vier van de kleinkinderen (tussen negen en veertien jaar oud) lazen iets voor. Heel knap, want het verdriet was duidelijk hoorbaar in hun stemmen en één van de kleinkinderen had een paar minuten nodig om de tranen te verbijten voordat hij verder kon lezen. Ook mijn vriendin bracht een eerbetoon aan haar vader, met tranen in de ogen, gelukkig gesteund door haar man die naast haar stond. Ik voelde mijn eigen wangen nat worden. Zo’n viering brengt je terug naar de momenten waarop je zelf afscheid genomen hebt van dierbaren en je leeft mee met het verdriet dat zo voelbaar in de ruimte hangt.

Omdat ik nog een paar losse werkeindjes aan mekaar moest knopen, konden we niet lang blijven op de koffietafel. Maar onze vrienden maakten duidelijk dat ze onze aanwezigheid erg op prijs hadden gesteld. Ondanks mijn initiële twijfel (“o neen, een begrafenis de dag vóór we op reis vertrekken”) ben ik blij dat we gegaan zijn. En die eerste cambio ervaring is vlekkeloos verlopen.

Girls night out bij Barba

Op het verjaardagsfeestje van mijn petekindje spraken zijn mama en ik af om eens een keertje onder ons twee af te spreken. Want op zo’n feestjes is het meestal te druk om een goed gesprek te hebben en als we op stap zijn mijn mijn petekindje en zijn broer, dan zijn we vooral bezig met de jongens te entertainen. Dus boekte in een tafeltje bij één van mijn favoriete restaurantjes in Leuven, Barba.

Tussen al dat lekkere eten door hadden we een paar serieuze gesprekken over onze respectieve carrières. De mama van mijn petekindje heeft haar eigen zaak en dat brengt uiteraard de nodige uitdagingen met zich mee. Het was echt fijn om eens één op één met haar te kunnen praten, want in gezelschap is ze meestal wat stiller en als haar man erbij is, gaan de gesprekken een beetje te vaak over zijn werk. Zal ik zeker op letten in de toekomst!

Dit aten wij:

Appetizer:

Gekonfijte zalm – biet – dille – walnoot:

Gambero – chorizo – passievrucht – wortel – mango:

Skrei – brandade – kappertjes – spitskool – koolrabi:

Bavarois van sinaasappel – chocolade – papaya – kokos – abrikoos:

Zoetigheden bij de thee:

One Child Nation

Jawadde, lang geleden dat een Docville film mij nog zo van mijn melk gebracht heeft. One Child Nation is een mokerslag van een film over een land waarover wij in het Westen gewoon veel te weinig weten. De documentaire brengt haarfijn in beeld hoe een dictatuur werkt en welke vernietigende impact de van hoger hand opgelegde beleidsbeslissingen en bijhorende staatspropaganda heeft op mensenlevens. De geïnterviewden in de film vertellen, alsof het de normaalste zaak van de wereld is, dat ze hun pasgeboren kind achterlieten op een markt, waar het twee dagen laten stierf van ontbering, omdat niemand zich het lot van de baby aantrok.

En zo zit de film vol met hallucinante interviews. Met een abortusdokter die verteld hoe ze bijna volgroeide foetussen laat geboren worden en vervolgens de nog levende baby’s vermoord. Met de dokters die vrouwen gedwongen steriliseerden. Of de beelden die een kunstenaar maakte van geaborteerde foetussen achtergelaten op vuilnishopen. Je haren gaan er rechtovereind van staan. Alvast een unicum: dit moet beslist de enige film zijn waar de human traffickers er sympathiek uit komen.

En allemaal herhalen de geïnterviewden hetzelfde motto: we hadden geen keuze.

The stuff of nightmares. Beangstigender dan eender welke horrorfilm.

Feestelijk dineren bij Dumon

De werkweek goed begonnen met een naar aloude gewoonte uitstekend diner bij Dumon met ons clubje Leuvense dames. Een heel bijzondere gelegenheid, deze keer, want we vierden de nieuwe job van onze lieve ex-collega. Logistiek was het een heel geregel, maar naar goede gewoonte kwam alles goed. We spoorden met vier dames van Brussel naar Leuven en troffen op dezelfde trein richting Leuven onze ex-collega die al eerder in Gent opgestapt was. We zagen haar al zitten toen de trein Brussel-Centraal binnen reed.

Met z’n vijven kwamen we aan in Leuven, alwaar een andere collega (die momenteel in zwangerschapsverlof is) ons met de wagen stond op te wachten. Aangezien deze collega maar drie plaatsen in haar wagen had, nam ik samen met onze ex-collega een taxi vanaf het station van Leuven naar Wakkerzeel. Ondertussen had ik aan één van de andere collega’s mijn ticketje voor de locker meegegeven, alwaar ik ‘s ochtends vroeg het cadeau voor onze vriendin had achter gelaten.

Mijn ex-collega en ikzelf arriveerden het eerst in restaurant Dumon, gevolgd door een collega die met de fiets uit Wijgmaal kwam en als laatsten stapten de vier collega’s die met de wagen gekomen waren binnen. Normaal bestaat ons groepje uit acht dames, maar als jullie goed geteld hebben, hebben jullie ongetwijfeld gemerkt dat we maar met zeven waren. Dat kwam omdat één van onze collega’s een paar dagen voordien bevallen was. Een goed excuus om afwezig te zijn, uiteraard! En dus alweer een babybezoek in het vooruitzicht.

Met ons groepje van zeven brachten we een super gezellige avond door bij Dumon. Het eten was heerlijk, de wijn vloeide rijkelijk en het gezelschap excelleerde in wellevendheid. Grappig detail: onze ex-collega had niet eens gemerkt dat de andere collega’s met die gigantische plantenmand waren binnen gekomen. De overhandiging was dus een echte verrassing.

We keerden terug , zoals we gekomen waren, in gespreide slagorde met fiets, auto en taxi. Hopelijk kunnen we deze fijne traditie in ere houden nu onze ex-collega een nieuwe job heeft.

Lunchen bij Bite Leuven

Niet veel plannen dit weekend, buiten evaluaties uitschrijven voor mijn werk en foto’s verwerken. (De foto-achterstand is ondertussen zo groot, dat ik me afvraag of ik er niet beter de brui aan geef, in plaats van mezelf wijs te maken dat ik het nog wel kan rechttrekken.) Maar hey, eten moet een mens toch, dus toen mijn vriendin voorstelde om samen te gaan lunchen na haar les Japans, zag ik dat meteen zitten. Dus reserveerde ik een tafeltje in één van mijn favoriete Leuvense lunchplekjes: Bite Leuven. (Bij deze een oproep aan de uitbaters van Bite Leuven: jullie zouden mij een groot plezier doen door ook open te zijn op zondag!)

Het toeval wil dat ik bij het binnen stappen van Bite Leuven een kennis tegen kwam die net gedaan had met lunchen. Fijn om even te kunnen bijpraten terwijl ik op mijn vriendin wachtte. En jawel, ook bij haar viel het eten van Bite Leuven (en de vriendelijke bediening) in de smaak. Ik ging voor de gepofte aardappel met pulled pork en coleslaw en die was ronduit heerlijk. Pulled pork is iets wat ik pas op latere leeftijd ontdekt heb. Ik eet het niet zo vaak, maar als ik het eet, kan ik er enorm van genieten. En natuurlijk konden we het niet laten om een dessertje te bestellen: warme appeltaart met slagroom. Om duimen en vingers van af te likken.

Na deze fijne lunch liepen we langs de Mechelsestraat en de Vaartkom terug naar het station. Ik kocht onderweg op aanraden van wat vriendinnen een grote plantenmand bij PLEK als afscheidscadeautje voor mijn lieve ex-collega. En ik toonde mijn vriendin de nieuwe bouwprojecten rondom de Vaartkom.

Een heel fijne, gezellige middag die beslist naar meer smaakt, letterlijk en figuurlijk.

Een Lego feestje!

Gisteren verjaarde mijn petekindje. Zes jaar al, yikes, de tijd vliegt. Binnenkort gaat hij al naar het eerste studiejaar en zal hij leren lezen en schrijven!

Hij weet op zijn leeftijd alleszins al heel goed wat hij wil: lego! Zijn ouders hadden een handige google spreadsheet aangemaakt om dubbels te vermijden en hij kreeg zoveel dozen dat hij bijna zijn eigen winkel kan beginnen. We hebben hem de rest van de namiddag/avond niet meer veel gezien, zo druk was hij bezig met bouwen. Fijn dat een cadeau in de smaak valt. 😉

Ik genoot erg van het feestmaal dat ons werd voorgeschoteld: huisgemaakte tomatensoep met balletjes, gevolgd door coq au vin met zelfgemaakte kroketjes en als afsluiter een ieniemienie stukje metseltaart, wegens al veel te veel gegeten.

Met dank aan de oma van mijn petekindje die mij kwam ophalen in het station van Aarschot en vervolgens daar ook weer netje afleverde.

Yet Another Blog

Life on my side

vrienden