Limburgse liefdesperikelen

Rond de jaarwisseling kreeg ik bericht van mijn Limburgse vriendin dat haar vriend het uitgemaakt had. Ze hadden al een paar jaar een knipperlichtrelatie waar ik eerlijk gezegd kop noch staart aan kreeg. Bottom line is dat hij bindingsangst had, maar ondertussen wel naar andere vrouwen keek. Ok, toegegeven ik was geen fan van de kerel, maar heb hem altijd het voordeel van de twijfel gegeven. Die twijfel smolt als sneeuw voor de zon toen ik las dat hij mijn vriendin in de steek gelaten had voor een andere vrouw met wie hij al een tijdje aan het sms’en was en wie weet wat nog allemaal uitspookte achter haar rug.

Enfin, ik belde om mijn vriendin een hart onder de riem te steken en we spraken meteen af dat ik naar Tongeren zou komen om de ganse affaire eens grondig te bespreken, wat bij nader inzien iet of wat bemoeilijkt werd door het feit dat ik zaterdagochtend opstond zonder stem. Een stevige luchtwegeninfectie die duidelijk op mijn stembanden geslagen was. Veel meer dan gepiep kwam er niet uit. Maar hey, dat zou mij niet tegenhouden om naar Tongeren te gaan! Ook zonder stem ben ik best in staat mijn vrienden te troosten.

Dus spoorde ik zaterdag, mij iet of wat mottig voelend, naar Tongeren. Helaas, de NMBS was mij ditmaal niet goed gezind. Ik miste mijn overstap in Hasselt met twee minuten, omdat de trein vanuit Leuven waarop ik zat maar liefst 18 minuten vertraging had. Toppunt van ironie: vlak voordat we in Hasselt zouden aankomen, riep de conducteur mooi alle aansluitingen af, dus mijn hoop laaide op dat ik alsnog de trein naar Tongeren zou kunnen halen (de NMBS-app deelde droogweg mee dat de aansluiting niet gegarandeerd was). Valse hoop, zo bleek, want perron twee was akelig leeg: de trein had niet gewacht. En dus zat ik bijgevolg een uur vast in Hasselt, waar in de directe stationsomgeving nu eens helemaal niks te beleven valt. Van pure miserie ben ik dan maar iets gaan drinken in de Domino’s pizza, het enige etablissement dat er enigszins aanvaardbaar uit zag.

Een klein uur later zat ik gelukkig wel op de trein naar Tongeren, alwaar mijn vriendin me stond op te wachten aan het station. We gingen eerst naar haar huis om de renovaties en uitbreidingen te bewonderen die ze recent had laten doen. Mijn vriendin is gescheiden en deelt het huis met haar kinderen. Dat wil m.a.w. zeggen dat zij de enige baas in huis is en dat ze naar eigen zeggen ‘nu eens volledig haar goesting gedaan heeft’. Ik was vooral onder de indruk van de fancy terrasuitbreiding met luifel en glazen zijpanelen. Ik kijk al uit naar de terraswarming!

Mijn vriendin had gereserveerd in restaurant Intermezzo, alwaar ik genoot van een heerlijk stukje hertenkalf. Tijdens de maaltijd namen we uitgebreid de tijd om de huidige relatiestatus van mijn vriendin te bespreken. Want ja, uiteraard was haar niet-meer-ex-vriend met de staart tussen de bene terug gekomen. Nu ben ik helemaal van het principe dat iedereen een misstap kan maken. En als je als koppel de keuze maakt om zo’n misstap achter je te laten, geloof ik echt dat je relatie te redden valt. Maar die kerel heeft al zoveel steken laten vallen dat het niet meer mooi is. Ik vond dat ik het aan mijn vriendin verplicht was haar hierop te wijzen. Maar uiteindelijk is het haar keuze en als zij ervoor kiest haar hart te volgen, kan ik dat alleen maar respecteren. Hopelijk komt die beloofde beterschap er nu echt….

Een zaterdag in Rumbeke

Al een geluk dat ik graag in de trein zit en je tegenwoordig bijna overal 4G-ontvangst hebt, want een treinrit van tweeënhalf uur zou anders maar een saaie bedoening zijn. Hoog tijd dat de NMBS inzet op het beter bereikbaar maken van de uithoeken van het land (denk: Limburg, West-Vlaanderen en de Kempen). Door de lange reistijden zijn mensen nu eenmaal niet geneigd de trein te nemen. Als ik de wagen gebruikt had voor de verplaatsing van Leuven naar Rumbeke en terug zou ik er twee uur minder lang over gedaan hebben. Maar goed, dank God voor lichte laptops en externe batterijen.

Iets na twee uur in de namiddag kwam ik aan in het station van Roeselare. Mijn vriendin stond me daar al op te wachten samen met haar dochter (haar zoon was naar een verjaardagsfeestje). Het was een aangename winternamiddag met zelfs een klein waterzonnetje. Ideaal voor een korte wandeling. Een mens heeft de neiging om zich in de winter op te sluiten in huis, maar een wandeling in de gezonde buitenlucht (of wat daar in Vlaanderen voor moet doorgaan) doet altijd deugd. We gingen naar het Sterrebos, dat er een beetje modderig bij lag en maakten van de gelegenheid gebruik om wat bij te praten. Mijn vriendin heeft er een zware periode opzitten, maar het ziet ernaar uit dat de laatste loodjes van de afhandeling van de echtscheiding in zicht zijn. Ondertussen heeft ze én een nieuwe job én een nieuwe vriend. 2020 ziet er alvast veelbelovend uit voor haar! En ook de kinderen schijnen hun draai gevonden te hebben.

Na de wandeling speelden we samen een aantal gezelschapsspelletjes. Ik maakte kennis met het spel Ramses II en realiseerde mij dat zulke spelletjes waarbij je het vooral van een goed kortetermijngeheugen moet hebben niet meer aan mij besteed zijn. Ik kan gewoonweg de moeite niet doen om te onthouden onder welke piramide zich welke schat bevindt. En ja, die jonge hersenen zijn op dat vlak duidelijk superieur. Geef mij maar Rummikub daarmee haal ik (voorlopig) nog steeds de bovenhand.

Terwijl mijn vriendin haar jongste zoon ging oppikken, testten haar dochter en ik wat instagram filters uit. Het moge duidelijk zijn dat ik me daar helemaaaaal nog niet te oud voor voel. 😉

Net zoals bij mijn vorig bezoek aan Rumbeke aten we gezellig met zijn vieren samen in het Mango-café. Ik smulde er van werkelijk overheerlijke Sint-Jacobsvruchten met bospaddenstoelen en puree met truffel. Om duimen en vingers af te likken!

We sloten de avond af met een zotte danspartij in de living van mijn vriendin en toen was het helaas al tijd om naar Leuven terug te keren. ‘t Is niet dat er veel treinen rijden tussen Roeselare en Leuven en ik was niet echt voorzien op een logeerpartij.

Paddle boarden in Montreux en Parade de Nuit in Vevey – 22 juli 2019

Helaas, helaas, ondanks een goede nachtrust is mijn verkoudheid vandaag pas echt doorgebroken. Het is meer dan dertig graden en het snot loopt letterlijk uit mijn neus… Ik wapen mij met voldoende zakdoekjes en probeer verder het probleem gewoon te negeren.

We ontbijten buiten op het prachtige terras van Eurotel. Het terras bevindt zich op de eerste verdieping en hangt letterlijk boven het meer. Het uitzicht is prachtig en het ontbijtaanbod is beslist genereus te noemen. Dat lijken de mussen en de meeuwen ook te vinden, want als je ook maar één seconde je ontbijt onbewaakt op tafel laat staan, is er wel een vogel mee weg. Vlak bij ons zit een moslim-koppel waarvan de vrouw gekleed is in een pikzwarte niqab en de man gezellig in short en t-shirt zit. Bij elke hap die de vrouw neemt, moet ze het lapje dat haar neus en mond bedekt omhoog doen. Afgaande op de dure schoenen en handtas van de dame in kwestie is dit een zeer rijk koppel. Ik zou graag op een onbewaakt moment naar de vrouw gaan en vragen of ze niet liever die niqab in het meer zou gooien en lekker met de haren onbedekt in een zomers kleedje zou zitten. De extreme ongelijkheid tussen man en vrouw die ik hier voor mijn neus zie, maakt dat ik me ongemakkelijk voel, maar ik ben realistisch genoeg om in te zien dat deze vrouw door een vraag van een waarschijnlijk in haar ogen decadente Westerlinge niet opeens haar leven radicaal zal omgooien.

Na dit uitgebreide ontbijt was het tijd voor een beetje sport. Eurotel beschikt over twee (2! voor het ganse hotel!) paddle boards die we gratis kunnen uitlenen en hoera, ze zijn zelfs nog beschikbaar op deze snikhete ochtend. We trekken onze zwemkledij aan en laten ons vervolgens door de receptionist begeleiden naar de garage waar we de twee boards en de paddles overhandigd krijgen. Het is een beetje sleuren tot aan de kleine steiger onder het overhangende terras van het hotel en daarna is het wat zoeken hoe we ons best in het water laten zakken. De steiger bestaat uit zo’n metalen raster en ik kan jullie garanderen: die metalen vierkantjes zijn niet echt aangenaam om op te zitten.

Eens we in het water geraakt zijn, verloopt alles prima. Blijkt dat die twee keer paddle boarden in Corsica toch hun vruchten afgeworpen hebben. Ik moet er alleen op letten dat ik mijn voeten wat meer ontspan, want na verloop van tijd krijg ik kramp onder mijn voetzolen van het voortdurend balanceren op het bord. Twee keer lig ik bijna in het water wanneer ik uit rechtstaande positie op het board wil gaan zitten, maar ik weet steeds mijn evenwicht te hervinden. We genieten allebei van de zalige rust op het meer en duiken zo nu en dan het water in voor wat verfrissing. We doen het rustig aan, maar overbruggen best wel een serieuze afstand. Zo’n paddle board is echt een fijne manier om je te verplaatsen. In totaal dobberen we zo’n drie uur op het meer rond.

Het kost ons wat moeite om de paddle board terug op het droge te krijgen dankzij die pijnlijk ongemakkelijke steiger, maar het lukt. We laten de paddle board achter in de garage van het hotel en gaan vervolgens naar onze kamer voor een lekkere douche en vrijpartij. Rond 15.30u gaan we opnieuw op pad. Dankzij het stevige ontbijt hebben we niet echt veel honger, maar een gelato van Bellamia, mijn favoriete ijsjeszaak in Montreux, gaat er altijd wel in. We wandelen langs de oever van het meer helemaal tot aan het Château de Chillon. Het is nog steeds erg warm en in mijn neus lijkt er wel een kraantje open gedraaid te zijn: het snot loopt eruit. We besluiten niet heel de weg terug te stappen, maar in het station van Veytaux-Chillon de trein naar Vevey te nemen om op het festivalterrein ons avondmaal te nuttigen.

In Vevey aangekomen gaan we eerst langs de Migros voor papieren zakdoekjes en water om al dat verloren lichaamsvocht aan te vullen. We kopen in hetzelfde winkelcentrum ook een waterdichte zak, zodat we bij een volgend paddleboardavontuur onze gsm kunnen meenemen. Het is nog wat te vroeg voor het avondmaal, dus zoek ik via google een rooftop terrace om iets te gaan drinken. Google leidt ons naar de Base balcony & bar en dat blijkt een geweldige ontdekking te zijn: een prachtig terras mét uitzicht en een wijnkaart die er zeer veelbelovend uit ziet. We hebben bovendien het ganse terras voor ons alleen. De wijnen die op de kaart staan zijn prijzig, maar we krijgen hapjes van het huis aangeboden bij ons drankje. We drinken eerst een glaasje bubbels en vervolgens een glaasje gewone wijn. Beide zijn uitstekend.

Tijd om af te zakken naar de oever van het meer voor het avondmaal. Mijn vriend en ik wandelen op ons gemak langs de etenskraampjes en besluiten ditmaal voor de wereldkeuken te kiezen. Momo’s als voorgerecht en een heerlijk bord paella als hoofdgerecht, vergezeld van een halfliterflesje festivalwijn. We vinden een heel gezellige plekje onder de bomen en genieten van ons avondmaal.

Tot nu toe hebben we buiten eten en drinken nog niet veel cultuur meegepikt op het Fête des Vignerons, ik raadpleeg daarom de app van het feest om te zien of er vanavond iets te doen valt. En ja, om 21.30u vindt de Parade de Nuit plaats, een optocht die zich door de straten van Vevey verplaatst die het verbouwen van de wijn en de wijnoogst evoceert. Vreemde lichtgevende figuren dansen doorheen de straten. We herkennen de zon en de maan, insecten en natuurlijk grote druiventrossen. Mooi, maar ik heb al indrukwekkender spektakels gezien.

De zon gaat langzaam onder in het meer en het lijkt wel alsof de lucht in vuur en vlam staat. Werkelijk prachtig. We genieten van de schoonheid van de natuur en nemen dan de bus terug naar het hotel. Alweer een hete, maar fijne dag achter de rug.

Fête des Vignerons in Vevey – 21 juli 2019

Helaas, deze ochtend opgestaan met een flinke verkoudheid. Uiteraard net wanneer de vakantie begint. Nuja, niets aan te doen, buiten een hele voorraad papieren zakdoekjes meenemen en uitzieken.

Mijn vriend en ik zijn mooi op tijd in Genève Cornavin voor de trein van 10.12u. Onze trein naar Montreux vertrekt stipt op tijd en komt eveneens stipt op tijd aan. Het Zwitserse openbaar vervoer, daar kan de Belgische NMBS nog wat van leren… We wandelen van het station van Montreux naar ons hotel en droppen daar onze bagage af. We kunnen nog niet in onze kamer, maar we vragen wel een openbaar vervoer pas aan de receptie. Kunnen we de komende dagen gratis op de trein en de bus. Fantastisch, toch?

We nemen meteen de trein naar Vevey om kennis te maken met het befaamde Fête des Vignerons, dat eens per generatie plaatsvindt in het charmante dorpje Vevey. Speciaal voor deze gelegenheid verrees er een gloednieuwe arena waar de optredens van de lokale groepen zullen plaatsvinden en een heus wijndorp. De lijst met festiviteiten lijkt eindeloos te zijn. Geen wonder dat dit festival op de UNESCO werelderfgoedlijst beland is. Mijn vriend en ik hebben op voorhand lang getwijfeld om tickets voor het spektakel in de arena te kopen, maar uiteindelijk hebben we besloten dat het ons niet waard is hieraan tweehonderd euro per persoon te besteden. Voor die prijs kunnen we al veel glazen Zwitserse wijn drinken.

In Vevey aangekomen, wandelen we naar de oevers van het meer, waar het merendeel van de activiteiten plaatsvindt. We hebben ondertussen stevig honger, dus eten we snel iets in het voor de gelegenheid volledig in hout opgetrokken self service restaurant. Ik bestel een fish and chips, een uiteraard typisch Zwitsers gerecht. 😉 Rondom ons zitten talrijke groepen in hun speciaal voor de feesten gemaakte kledij. We geven onze ogen de kost.

Na deze snelle en culinair weinig verfijnde lunch wandelen we verder naar de oever van het meer. Tijd voor onze eerste echte activiteit! We lopen binnen in een soort bolvormige constructie waar de 360° animatie ‘Le petit Burki animé’ getoond wordt. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet echt onder de indruk ben van de manier waarop de tekeningen, die duidelijk voor een ander medium (lees: de krant) bedoeld zijn, omgezet werden naar bewegend beeld. Deze manier van animeren doet het oorspronkelijke bronmateriaal volgens mij volstrekt geen eer aan. Bovendien wordt het al snel duidelijk dat de cartoons verwijzen naar politieke figuren en schandalen in Zwitserland die helaas niet tot de parate kennis van mijn vriend en mezelf behoren.

Vevey kreunt onder een heuse hittegolf. Het kwik stijgt vandaag vlotjes tot een graad of 35. Gelukkig zijn er langs het meer voldoende plekken waar we onze voeten kunnen afkoelen in het heerlijk koele smeltwater. We zijn niet de enigen die het warm hebben. Talrijke zwemmers en paddle boarders genieten van de verkoeling die het water biedt. Tijd om zelf wat verfrissing te zoeken bij een glaasje heerlijke Zwitserse schuimwijn op Les Terrasses de la Confrerie, een indrukwekkende houten constructie in meerdere niveaus die speciaal voor de feesten opgetrokken is aan de rand van het meer en naderhand ook weer zal afgebroken worden.

We wandelen de ganse lengte van het festivalterrein langs de oever van het meer af tot aan La Tour-de-Peilz en maken dan rechtsomkeer. Het valt op dat het zwaartepunt van deze feesten toch vooral op eten en drinken ligt. Hier en daar zien we een klein muziekgroepje musiceren voor een man of twintig publiek. Maar in het algemeen valt de randanimatie nogal magertjes uit. We willen niet uit de toon vallen en proeven een rum van banaan en eentje van mango aan één van de talrijke eet- en drinkstandjes.

Tijd om een glaasje wijn te drinken! Het is een wijnfestival voor iets, he. We komen terecht op het mooie dakterras van le Caveau de Hadès et des Marins-Pêcheurs. Deze caveau is duidelijk een beetje overweldigd door het aantal klanten. Wij bestellen en betalen ons glaasje rosé aan de self service bar en zijn dus redelijk snel van drank voorzien, maar al snel merken we rondom ons veel ontevreden klanten die blijkbaar al zeer lang op hun eten zitten te wachten. Een dame vlak bij ons wacht zelfs al meer dan een uur. Ik ben in haar plaats ontstemd als haar bestelling uiteindelijk arriveert: zes toastjes met pâté. Sorry, het is gewoon onbegrijpelijk dat een klant zo lang moet wachten op zo’n simpel gerecht. Wanneer je als officiële caveau opgenomen bent in het programmaboekje, moet je ook niet schrikken dat er veel klanten over de vloer komen. Lijkt mij iets waarop je je perfect kan voorbereiden.

Na een paar glaasjes wijn hebben mijn vriend en ik zin gekregen in een kleine snack. Struikelen we toch wel niet over een kraampje dat takoyaki verkoopt, zeker. Alsof het zo moest zijn!

Tijd om opnieuw richting de grote arena te wandelen, waar we om 17u afgesproken hebben met onze vriendin uit Aubonne. Het is jammer genoeg niet gelukt om met gans haar gezin naar de feesten te komen, maar een beetje quality time is ook leuk, natuurlijk.

We starten onzen avond met (alweer) een glaasje schuimwijn op Les Terrasses en lopen dan naar het grote restaurant aan het andere uiteinde van het festivalterrein dat enkel streekproducten uit Fribourg serveert. We vinden een mooi tafeltje met uitzicht op het meer. Enige nadeel: het tafeltje bevindt zich in de vlakke zon, die zelfs om 18u nog niets van zijn sterkte heeft verloren. De combinatie van zon en kaasfondue maakt dat we al snel alle drie zitten te zweten.

Assiette de la Bénichon:

Fondue moitié-moitié:

Na de maaltijd nemen we afscheid van onze vriendin en besluiten we te voet naar Montreux terug te keren. Een fikse wandeling van anderhalf uur. Ideaal om de kaasfondue en het charcuteriebord te laten zakken. Het eerste stuk van de wandeling langs het meer is zeer aangenaam. We passeren zelfs een kraampje met Belgische frieten dat ter ere van onze nationale feestdag het Belgisch volkslied speelt, gevolgd door een nummer van Stromae. We voelen ons helemaal thuis.

Na een tijdje wandelen, verwijdert onze route zich echter van het meer en komen we terecht op een drukke en saaie baan. Volgens googlemaps moeten we de rest van de wandeling deze baan blijven volgen. Daar hebben we geen van beide zin in, dus begeven we ons naar de dichtstbijzijnde bushalte en nemen de bus naar Montreux.

Terug op het hotel worden we allebei overmand door vermoeidheid. We nemen nog een paar fotootjes van het mooie uitzicht vanaf ons balkon en kruipen dan in bed. Een avond op tijd in bed zal ons deugd doen en wie weet is mijn verkoudheid morgen dan wel beter.

Kerstfeest in Herentals

Zaterdag spoorden mijn vriend en ik naar Herentals voor het jaarlijkse kerstfeest bij zijn ouders. Dit jaar was het een feest in beperkte kring (de vorige jaren waren ook de nonkels en tantes van mijn vriend uitgenodigd). Persoonlijk vind ik het gezelliger om kerst te vieren met enkel zijn ouders, zijn broer, zijn zus en hun respectieve gezinnen. Uiteindelijk zie ik die nonkels en tantes één keer per jaar, vandaar dat het voor mij een beetje vreemd aanvoelde om de voorbije jaren samen kerstmis te vieren, toch bij uitstek een familiefeest. En uiteindelijk waren we nog altijd met acht volwassenen en vijf kinderen, toch geen kleine bende.

Gelukkig hadden zijn ouders iets minder aperitiefhapjes voorzien dan de vorige jaren, kwestie van ons zo goed mogelijk te sparen voor de kaasschotel. De kinderen keken uiteraard het meeste uit naar de Secret Santa cadeautjes, het eten kon hen weinig schelen en de kaas al helemaal niet. 😉 Aangezien ik een grote kaasliefhebber ben, liet ik het mij smaken. Al konden de brie met pesto en de geitenkaas met paprika mij niet echt bekoren. Geef mij maar een klassieke blauwe kaas!

Om de kinderen te vermaken hadden mijn vriend en ik Exploding Kittens meegenomen. Dat spel hadden we als cadeautje voor onszelf gekocht. De kinderen gingen er helemaal in op. Ik denk dat je zelfs van een kleine Exploding Kittens verslaving kan spreken. 😉 Aangezien mijn vriend en ik bij zijn ouders bleven slapen, wuifden we de andere feestvierders uit en sloten we de avond af met een spelletje Boonanza en nog een glaasje wijn.

Na wat ik niet anders kan omschrijven als een rotnacht (slecht geslapen en nachtmerries gehad, zou die kaas op mijn maag gelegen hebben?), stonden mijn vriend en ik rond een uur of negen op. We hebben van deze kerstvakantie gebruik gemaakt om elke dag lekker lang uit te slapen, dus in dat opzicht was negen uur best wel vroeg voor ons. We ontbeten samen met zijn ouders en toen stonden de drie nichtjes en zijn zus alweer voor de deur. De oudste van de drie nichtjes is immers het petekindje van mijn vriend en zoals dat brave petekindjes betaamt, kwam zij haar nieuwjaarsbrief voorlezen, oeps, neen, rappen. Ja, weg met de saaie en klassieke nieuwjaarsbrief! De jeugd van tegenwoordig rapt! Mijn vriend had nog wat cadeautjes achter de hand gehouden als beloning voor de inspanning.

We deden nog een poging om de kaasoverschot te verkleinen en speelden vervolgens opnieuw exploding kittens. We waagden ons zelf aan een spelletje Boonanza met de twee oudsten. We slaagden er nog net in om het spelletje Boonanza te beëindigden, alvorens we ons naar het station moesten reppen om onze trein te halen. We hadden die zondagavond immers nog een afspraak met vrienden die we niet graag wilden missen.

Museo delle Culture Lugano – 24 november 2019

Uitgeslapen tot 9.30u in de heerlijk comfortabele bedden van Hotel Admiral. Het regent helaas nog steeds, maar het wolkendek lijkt minder dik dan gisteren. We zien zelfs in de verte wat sneeuw liggen op de bergtoppen. We laten ons het ontbijt weer goed smaken en ik ontdek dat voor de Zwitsers pancakes en crêpes twee verschillende dingen zijn. Pancakes zijn van die dikke fluffy American Pancakes en crêpes zijn van die grote, dunne pannenkoeken. Dat weten we dan ook weer. Dus vandaag eet ik een crêpe met chocoladesaus als ontbijt!

Onze dag begint bijzonder gelijkaardig als de dag voordien: met een lekker douche en vrijpartij. Never change a winning formula. 😉

Iets voor de middag checken we uit en laten we onze valiezen achter bij het onthaal. We doen eerst een poging om de funiculare te nemen, maar dat draait op een sisser uit: geen beweging te zien bij de funiculare. Wellicht rijdt die niet bij slecht weer.

Gelukkig hebben we een back-up plan achter de hand: een bezoekje aan het Museo delle Culture. Het museum, gehuisvest in de mooie neoklassieke Villa Heleneum, toont de collectie etnische kunstwerken van Serge Brignoni, een Zwitsers-Italiaans kunstenaar. Het museum, hoewel pas geopend in 1989, heeft er al een woelige geschiedenis op zitten. In 2004 zag het er zelfs even naar uit dat het zou gesloten worden en de collectie verkocht. Door protest van de bewoners van Lugano kon dit verhinderd worden en kreeg het museum een tweede kans.

Het museum is alleszins zeker een bezoek waard. De collectie kunstwerken uit het verre Oosten, India, Zuidoost Azië, Indonesië en Oceanië is prachtig tentoongesteld in schitterende ruimtes die de voorwerpen helemaal tot hun recht doen komen. Wij bezoeken er de twee tijdelijke tentoonstellingen: ‘DAYAK. The art of the head-hunters of Borneo‘ en ‘Le metamorfosi della nostalgia. Esotismo e fotografia fra Otto e Novecento‘. Die laatst genoemde tentoonstelling toont vaak erotisch getinte foto’s die ons confronteren met de blik van de koloniale westerling op andere culturen: mensen worden geportretteerd als exotische speeltjes. Helemaal niet politiek correct, maar ik kan niet ontkennen dat de foto’s ook veel schoonheid bevatten.

Het grootste gedeelte van ons bezoek brengen we door tussen de kunstwerken van de Dayak van Borneo, een cultuur die mij tot dan toe onbekend was. Ik ben bijzonder onder de indruk van de schoonheid van de voorwerpen en de kundigheid die de makers aan de dag gelegd hebben om deze werken te creëren. Ik krijg er spontaan zin van om naar Borneo te reizen.

Opvallend: wij waren deze zondagnamiddag de enige bezoekers in het nochtans prachtig vernieuwde museum. Als de stad Lugano van dit museum een succes wil maken, zullen ze het toch over een andere boeg moeten gooien…

Na ons bezoek was het eindelijk gestopt met regenen. We besloten daarvan te profiteren om een kleine wandeling langs het meer te maken. Kwestie van toch nog een beetje frisse lucht op te snuiven. De tijd van het afscheid naderde immers.

Na onze wandeling keerden terug naar het hotel om onze valiezen op te halen. Mijn vriend vergezelde mij tot aan het treinstation van Lugano Paradiso alwaar we afscheid van elkaar namen. Ik nam zonder problemen de trein naar Milaan, at nog snel een spaghetti alle vongole op de luchthaven van Malpensa en toen zat het weekendje er alweer op.

Regen in Lugano – 23 november 2019

Deze zaterdagochtend uitgeslapen tot 9.30u! En óf we daar deugd van gehad hebben! Aangezien het buiten nog steeds rotweer is, nemen we de tijd om op het gemak te ontbijten. Het ontbijt in Hotel Admiral is top: vers, veel keuze en van vers gebakken omelet en american pancakes gaat mijn hartje alvast sneller kloppen. Prijs-kwaliteit is dit hotel alvast dik ok. Wat helaas niet opgaat voor elk Zwitsers hotel. De prijzen durven hier al eens aan de hoge kant zijn.

Aangezien de weersvoorspellingen voor de ganse dag regen geven, profiteren we nog wat langer van de luxe van onze kamer. Uitgebreid douchen en seksen tot het bijna middag is. Wel ja, waarom niet? Buiten wachten ons enkel regen en grijze wolken die de mooie bergen aan het zicht onttrekken.

Mijn vriend en ik blijven op de kamer tot we min of meer buiten gezet worden door de schoonmaakploeg. We besluiten dan toch maar de regen te trotseren en van de gelegenheid gebruik te maken om wat cultuur op te snuiven. Maar eerst lopen we even langs een plaatselijke supermarkt om twee paraplu’s te komen. Kwestie van al niet vanaf het eerste moment doorweekt te zijn.

We wandelen langs de oevers van het meer naar het LAC Lugano Arte e Cultura en springen onderweg even binnen in de prachtige Kirche Santa Maria degli Angioli, waar de muurschilderingen nu volledig gerestaureerd zijn. Het contrast met mijn vorig bezoek aan Lugano had amper groter kunnen zijn. De mooie bergen zijn amper zichtbaar tussen de wolken door en onze jassen zijn al flink nat wanneer we bij het LAC aankomen. Gelukkig is er een grote garderobe om ze te drogen te hangen. In Zwitserland zijn ze uiteraard op elk weertype voorzien.

In het LAC lopen twee tentoonstellingen die ons wel de moeite lijken: ‘Being Human’ van William Wegman en ‘Towards No Earthly Pole’ van Julian Charrière. We starten met ‘Towards No Earthly Pole’. Het videokunstwerk dat Julian Charrière maakte van moeilijk bereikbare plaatsen zoals Atarctica, Groenland, IJsland en de Rodano en Aletsch gletsjers van Zwitserland staat centraal in een grote, duistere ruimte. Eens binnen moeten onze ogen even de tijd geven om te wennen aan het weinige licht dat er is. Onder onze voeten ligt een zwarte materie die een knerpend geluid maakt dat aan vers gevallen sneeuw doet denken. Voor het grote videoscherm staan een aantal ligbanken opgesteld. We nestelen ons op een bank en laten de indrukwekkend beelden binnen komen. Met de huidige aandacht voor de klimaatcrisis is deze opstelling uiteraard brandend actueel, maar de bijna zwart-witte beelden zijn ook gewoon prachtig om naar te kijken. De combinatie van de grootse ijslandschappen en de hypnotiserende achtergrondmuziek (bijna ASMR) maken dat mijn vriend en ik allebei in slaap doezelen. De eerste keer dat me dat overkomt in een museum. Alleszins een zeer bijzondere ervaring.

Na een goede drie kwartier hijsen we ons van de ligbank en lassen we een koffie/chocomelkpauze in. De ‘dense chocolat’ op de kaart van de cafetaria van het LAC stelt alvast niet teleur. De chocomelk lijkt wel vloeibare chocolade. Het drankje lijkt qua smaak en consistentie zeer sterk op de chocodrank die we in Turijn proefden, wat kan kloppen, want uiteindelijk is Lugano ook meer een Italiaanse dan een Zwitserse stad.

De tentoonstelling ‘Being Human’ is radicaal anders dan wat we eerder deze namiddag zagen. De tentoonstellingsruimte hangt vol met gigantische portretten van de Weimaraner honden van fotograaf William Wegman. Alle tentoongestelde foto’s zijn polaroids, wat het resultaat des te indrukwekkender maakt, want dat betekent dat er achteraf geen retouchering aan te pas is gekomen. Wat deze portretten zo bijzonder maakt, is dat de honden op een zeer menselijke manier afgebeeld zijn, waardoor de foto’s meteen ook een commentaar worden op de mensheid zelf. Zeer, zeer sterk werk doorspekt met fijnzinnige humor. Ook bijzonder genoten van de tongue in cheek teksten bij de foto’s. Dikke aanrader, deze tentoonstelling.

Helaas, het regent nog steeds wanneer we opnieuw naar buiten gaan en het ziet er niet naar uit dat dit snel zal veranderen. Dus wandelen we opnieuw langs het meer naar onze volgende culturele bestemming: de Fondazione Gabriele e Anna Braglia voor de tentoonstelling ‘Angeli a Venezia – Guardi e Music nell’universo di Anna Braglia‘, die me voornamelijk aantrok omdat er Venetië in de titel stond. De tentoonstelling laat zich samenvatten als klein, maar fijn. We krijgen bij het binnen komen een vergrootglas mee en het wordt al snel duidelijk waarom: de twee verdiepingen van het mooie pand hangen vol met prachtige miniatuurschilderijtjes van Venetië. Het contrast tussen de mooie miniatuurwerkjes en de lelijke engeltjes die her en der in de ruimtes opgesteld staan, is groot en de link tussen beide soorten kunstwerken is me ook niet helemaal duidelijk. Afgaande op de indrukwekkende privécollectie die hier getoond wordt, moet het echtpaar Braglia er alleszins warmpjes bij gezeten hebben.

Genoeg cultuur opgesnoven voor vandaag, tijd voor het aperitief. We komen op goed geluk in het prachtige Sass Café terecht. Een schot in de roos. De (prijzige) wijn op de kaart is uitstekend en we krijgen er gratis een groot bord met aperitiefhapjes bij, wat de prijs van de wijn opeens bijzonder aanvaardbaar maakt. De wijn smaakt ons zo dat we nog een tweede en een derde glas bestellen. En jawel, bij elk glas krijgen we opnieuw een bord met aperitiefhapjes. Seffens hebben we geen honger meer! We hebben nochtans gereserveerd in een volgens tripadvisor fijn Italiaans restaurant.

Gelukkig hebben we pas om 19.30u gereserveerd en hebben we tijd om het aperitief wat te laten zakken. Wanneer we aankomen in Osteria Cyrano zijn we verbaasd dat er zo weinig volk is voor een zaterdagavond. Buiten ons tafeltje is er nog maar één ander tafeltje bezet. Maar misschien eten de mensen in Lugano later en zijn wij gewoon de vroeger shift. Uiteindelijk blijken er op de ganse avond slechts een tiental klanten te zijn. Mijn vriend en ik vragen ons af hoe het mogelijk is om hiervan te leven, want we hebben sowieso al vier man personeel geteld. Aan het eten zal het alvast niet gelegen hebben, want dat is top. De Linguine alle vongole is heerlijk en de inktvis die ik als hoofdgerecht bestelde, is een ware smaaksensatie. Heerlijk! Omdat we al wat wijn gedronken hebben, houden we het bij een aperitiefje (franciacorta) en een simpel glas wijn bij het hoofdgerecht. Om de maaltijd af te ronden, krijgen we nog een limoncello van het huis aangeboden. Daar zeggen wij natuurlijk geen neen tegen.

Linguine fatte in Casa alle Vongole Veraci con Pomodorini e Fumetto di Pesce Maison, Olio Extravergine d’Oliva Leggermente Piccanti:

Tentacoli di Polo Dorato con Ragù di Pomodori Datteri, Olive Taggiasche e Capperi Trancio di Patata Dorata e Verdurine Autunnali Grigliate:

Volledig voldaan nemen we de bus terug naar het hotel, we hebben geen van beiden zin in nog een wandeling door de regen.

Ondanks de regen hebben we toch genoten van deze dag.

Van Brussel over Milaan naar Lugano – 22 november 2019

Om mijn vlucht van 11.55u in Zaventem te halen, heb ik vandaag een dagje verlof genomen. Wat niet wegneemt dat ik stiekem nog wat mails beantwoord, want het drukke jaareinde staat weer voor de deur en ik kan me eigenlijk geen vrije dag permitteren. Aan de andere kant had ik ook weinig zin om bijna dubbel zo veel voor een latere vlucht te betalen. Het is duidelijk dat voor vluchten van Brussel naar Milaan andere tarieven gelden van voor Brussel naar Genève. Ik vlieg op Milaan om van daaruit de trein naar mijn eindbestemming Lugano te nemen. Mijn vriend is immers een ganse week in Lugano om daar de nieuwe supercomputer van zijn werk in gang te sjotten. En het leek ons wel leuk om daar een weekendje Lugano aan te koppelen.

Voor één keertje verloopt mijn vlucht zonder problemen. En ook de trein van Malpensa naar Lugano Paradiso brengt mij stipt op tijd op mijn bestemming. Ik kan het zelf amper geloven! Tot zover mijn geluk, want in Lugano wacht mij een verschrikkelijk rotweer en dat terwijl ik de zon heb achtergelaten in België. Het regent zo hard dat ik mijn plannen om wat te gaan wandelen langs de oever van het meer opberg en mij met mijn laptop in de lobby van Hotel Admiral nestel. Ik krijg het echter al snel te koud en keer terug naar mijn kamer alwaar ik de thermostaat probeer te overtuigen dat het in de kamer écht geen 22 graden is, zoals deze aangeeft. Dus kruip ik maar onder de dekens om daar verder op mijn laptop te werken.

Mijn vriend komt aan rond 20.50u. Te laat om nog een uitgebreide zoektocht aan te vatten om iets te eten. Dus maken we het onszelf makkelijk en gaan we naar de Italiaan om de hoek. Ik bestel ossobuco omdat dit bij de specialiteiten van het huis staat, maar ik ben duidelijk vergeten dat ik ossobuco eigenlijk helemaal niet zo’n fantastisch gerecht vind, ondanks het feit dat dit een klassieker is. Niet dat de ossobuco van Ristorante Paradiso slecht is, gewoon niet echt mijn ding. De moelleux daarentegen kan wel op mijn goedkeuring rekenen. Serieus, gesmolten chocolade? What’s not to love?

Omdat het al zo laat is, kruipen we vlak na het eten in bed. Ik ben echt doodop. Vreemd dat je van een halve dag reizen zo moe wordt. Veel meer dan in een vliegtuig en op een trein gezeten heb ik nochtans niet gedaan…

Opspattende modder in Lontzen – 3 november 2019

Ook zondagochtend zijn de dames weer paraat om 7u. Er zijn nog zekerheden in het leven. Gelukkig werkt de truc met de tablet nog steed. Fijne uitvinding toch!

We beëindigen het langste spelletje ‘Mens erger je niet’ uit de geschiedenis der mensheid (ik won, duhuh) en brunchen vervolgens gezellig met z’n zevenen. Er zijn eitjes en spek en zalm en quiche en hummus en jawel, witte bonen in tomatensaus! We nemen onze tijd, want we moeten het appartement pas om 14u verlaten.

Wanneer we rond 13u gepakt en gezakt klaar staan om te vertrekken voor een laatste wandeling krijgen we telefoon van de eigenaar met de vraag of de kinderen geen zin hebben om op een quad rond te rijden. Euh? Ik ben lichtelijk van mijn melk door die onverwachte voorstel, maar ja, natuurlijk, graag! Zo’n genereus voorstel kunnen we niet aan onze neus voorbij laten gaan. We bergen de plannen om te gaan wandelen op en maken ons klaar voor een ritje op de quad.

Eén voor één mogen de kinderen plaats nemen op de quad, voor of achter de bestuurder, al naargelang hun afmetingen. De quad racet door de opspattende modder en de kinderen vinden het geweldig. Nu heb ik eerlijk gezegd niet veel met brandstofverslindende, lawaaierige voertuigen als een quad, maar hey, als iemand je gratis en voor niets een ritje aanbiedt, dan zeg je daar toch geen neen op? En ik moet zeggen dat ik het stiekem best wel leuk vindt, daar achter op die quad. A first for everything, zullen we maar zeggen, zeker?

Nadat iedereen in ons gezelschap een ritje op de quad achter de rug heeft, keren we terug naar onze appartementen om nog wat na te praten met de eigenaars. We bedanken onze sympathieke gastheer en gastvrouw uitgebreid voor hun gastvrijheid en omdat we zo onder de indruk waren van deze mooie accomodatie en de veelzijdige omgeving, boeken we meteen voor volgend jaar. Hopelijk zijn de weergoden ons dan iets beter gezind!

We sluiten het weekend af met nog een paar spelletjes UNO en vertrekken rond 17u naar huis na, alweer, een fantastisch weekend.

Mijn vriend en ik droppen zijn drie nichtjes af bij hun ouders en keren, na samen met zijn zus en haar man gegeten te hebben, weer naar Leuven terug. Die Cambio moet immers op tijd ingeleverd worden!

International perspectives on the changing roles of cultural management and cultural policy

Klinkt boeiend, niet? Dat dacht ik ook toen ik mij inschreef voor de lezing van dr. Birgit Mandel aan de Universiteit Antwerpen. Helaas, dr. Mandel kon de hoge verwachtigen gewekt door de titel niet inlossen. Haar lezing bleef steken bij een opsomming van een aantal vrij algemene vaststellingen. En ook het panelgesprek slaagde er niet in de aandacht van het publiek vast te houden. Al een geluk dat ik mijn laptop bij had zodat ik nog iets nuttigs kon doen.

Wel pluspunten voor de lekkere hapjes op de receptie achteraf: de combinatie van tortilla, parmaham, olijven en tomaatjes was het perfecte avondmaal! En de toffe babbels met mijn collega’s maakten dat ik toch het gevoel had niet voor niks op een maandagavond naar Antwerpen afgezakt te zijn.

Yet Another Blog

Life on my side

uitstap