Terug naar kantoor!

Het voelde echt een beetje als een eerste schooldag: voor het eerst sinds 17 maart spoorde ik deze vrijdag opnieuw naar Brussel. Mét mondmasker op de trein, uiteraard. Het was bijzonder rustig in mijn wagon, dus strikt genomen was dat masker niet nodig, maar hey, regels zijn regels en toegegeven, ik show graag met mijn coole mondmaskers van Plan International. Als je dan toch een mondmasker moet dragen, dan liefst eentje met een boodschap, niet? Al kon ik niet wachten om het ding weer uit te doen. Comfortabel is anders…

IMG_0264

Bij aankomst in Brussel Centraal was het akelig leeg en stil. Het anders zo bruisende station lag er verlaten bij en veel zaken waren nog gesloten. Ook in de Brusselse straten was het stilletjes en het was raar om na zolang weggeweest te zijn opnieuw ons kantoor binnen te stappen. Ik had nog maar net twee passen in onze inkomhal gezet, toen ik onze gebouwverantwoordelijke tegen kwam, druk in de weer om het ganse gebouw coronaproof te maken, met pijlen en linten om eenrichtingsverkeer te garanderen. Ook de koffiebar in ons gebouw maakte maar een trieste indruk, zo zonder klanten. Wel een voordeel van de coronamaatregelen: er mag maar één persoon tegelijkertijd in de lift. Voorlopig geen ongemakkelijke stiltes meer in de lift!

Op mijn bureau trof ik een gigantische, chaotische stapel post aan, waarmee ik een ganse voormiddag zoet was om die weg te werken. Maar er was ook goed nieuws: niemand had mijn secret stash paaseitjes ontdekt, dus de weinige collega’s op de werkvloer konden meegenieten van deze eitjes na Pasen. In totaal waren we met vijf mensen op onze verdieping, wat al bij al nog meeviel. En amai, het deed deugd om weer gewoon een babbeltje te kunnen doen, zonder het risico te lopen dat de verbinding wegviel, zelfs al was het op anderhalve meter afstand. Zó gemist mijn lieve collega’s. <3

IMG_0267

‘s Middags steunden we de Brusselse horeca door een wrap en een slaatje bij de Foodmaker te halen. Echt compassie met de jongen die gans alleen in een zaak zonder klanten stond, terwijl het daar normaal bruist van de bedrijvigheid. De rest van de dag werd er voornamelijk veel vergaderd, op dat vlak, niets nieuws onder de zon. Al bleven we mooi de “anderhalve meter afstand” regel respecteren.

De dag eindigde met minder nieuws: één van mijn collega-teamverantwoordelijken gaat ons bedrijf verlaten. Een ongelooflijke sympathieke dame bij wie ik altijd terecht kon, ik ga haar enorm missen. Wie gaat nu al mijn HR-vragen oplossen? Aan de andere kant ben ik natuurlijk heel blij voor haar. Ik besefte maar al te goed dat zij in een moeilijke positie zat en ik ben er zeker van dat de job die ze nu gaat doen haar op het lijf geschreven is. Alleen jammer dat we, gezien de omstandigheden, geen spetterend afscheidsfeest voor haar kunnen organiseren.

Gelukkig wachtte er thuis een troostende, vegetarisch maaltijd op mij: tapas van de Optimist:

Bruschetta met roomkaas & zongedroogde tomaten:
IMG_0282

Maïskolf met manchego & zure room:
IMG_0283

Salade met tomaat, mozzarella & kappertjes:
IMG_0284

Bami goreng:
IMG_0285

Geroosterde venkel met yoghurt & olijf:
IMG_0286

Veggie bobotie met perzik & seitan:
IMG_0287

Alweer een nieuw gerecht ontdekt, trouwens. Het Zuid-Afrikaanse gerecht bobotie was mij totaal onbekend, maar het smaakte alvast naar meer. Op het eerste gezicht ook simpel om klaar te maken. Het proberen waard!

Rond zonsondergang werden we trouwens op een hevige regenbui getrakteerd (eindelijk!) gevolgd door een dubbele regenboog en een spectaculaire zonsondergang. De plantjes slaakten een zucht van opluchting.

IMG_0292

IMG_0293

IMG_0296

IMG_0298

IMG_0303

IMG_0304