Een optimistische date!

Deze avond had ik afgesproken met mijn beste vriendin van het middelbaar. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ons beider drukke agenda’s het vaak niet evident maken om af te spreken, dus ik ben altijd heel blij als het lukt. We hadden voor deze gelegenheid afgesproken om 18u bij de Optimist. Aangezien het niet mogelijk is te reserveren bij de Optimist, hoopte ik dat dit vroege uur ons een vrije tafel zou opleveren.

Na een mooie zonnige dag pakten de dikke regenwolken zich echter samen boven Leuven. Ik haastte mij om vóór 18u bij de Optimist te zijn en jawel, ik slaagde erin binnen een tafel voor twee te veroveren en was net vóór de wolkbreuk binnen. Mijn vriendin had echter minder geluk. Onderweg van de parking onder het Ladeuzeplein naar de Optimist werd ze overvallen door de stortregen. Gelukkig had ze de nodige voorzorgen genomen en verscheen ze toch min of meer droog op onze afspraak.

We startten de avond uiteraard met een lekkere cocktail en besloten vervolgens gewoon elk hapje op de menukaart te bestellen, omdat kiezen ons gewoonweg onmogelijk leek. En ja, alles was zeker lekker, maar de volgende keer ga ik toch voor bestellen in verschillende etappes? Nu kwam alles tegelijkertijd op tafel, wat zeker voor de warme gerechtjes niet ideaal was. En ik vond de diversiteit van de gerechtjes ook te groot. Niet alles paste even goed bij mekaar.

Verder geen klagen. Het was gezellig zitten bij de Optimist, zeker toen buiten de regen met bakken uit de hemel viel en we hadden stof genoeg om bij te praten. Een fijne avond!

Wat stond er op het menu?

  • chili con carne met achiote, borlottibonen & zure room
  • maatjes met doperwt, koolrabi & jalapeño
  • gekonfijte venkel met chili, zwarte olijf en pangrattato
  • nectarine met haloumi, rucola en cashew
  • canneloni met prei, taleggio & hazelnoot
  • slaatje met geitenkaas, gefermenteerde rode biet & filodeeg

 

IMG_2013

IMG_2016

Terug naar kantoor!

Het voelde echt een beetje als een eerste schooldag: voor het eerst sinds 17 maart spoorde ik deze vrijdag opnieuw naar Brussel. Mét mondmasker op de trein, uiteraard. Het was bijzonder rustig in mijn wagon, dus strikt genomen was dat masker niet nodig, maar hey, regels zijn regels en toegegeven, ik show graag met mijn coole mondmaskers van Plan International. Als je dan toch een mondmasker moet dragen, dan liefst eentje met een boodschap, niet? Al kon ik niet wachten om het ding weer uit te doen. Comfortabel is anders…

IMG_0264

Bij aankomst in Brussel Centraal was het akelig leeg en stil. Het anders zo bruisende station lag er verlaten bij en veel zaken waren nog gesloten. Ook in de Brusselse straten was het stilletjes en het was raar om na zolang weggeweest te zijn opnieuw ons kantoor binnen te stappen. Ik had nog maar net twee passen in onze inkomhal gezet, toen ik onze gebouwverantwoordelijke tegen kwam, druk in de weer om het ganse gebouw coronaproof te maken, met pijlen en linten om eenrichtingsverkeer te garanderen. Ook de koffiebar in ons gebouw maakte maar een trieste indruk, zo zonder klanten. Wel een voordeel van de coronamaatregelen: er mag maar één persoon tegelijkertijd in de lift. Voorlopig geen ongemakkelijke stiltes meer in de lift!

Op mijn bureau trof ik een gigantische, chaotische stapel post aan, waarmee ik een ganse voormiddag zoet was om die weg te werken. Maar er was ook goed nieuws: niemand had mijn secret stash paaseitjes ontdekt, dus de weinige collega’s op de werkvloer konden meegenieten van deze eitjes na Pasen. In totaal waren we met vijf mensen op onze verdieping, wat al bij al nog meeviel. En amai, het deed deugd om weer gewoon een babbeltje te kunnen doen, zonder het risico te lopen dat de verbinding wegviel, zelfs al was het op anderhalve meter afstand. Zó gemist mijn lieve collega’s. <3

IMG_0267

‘s Middags steunden we de Brusselse horeca door een wrap en een slaatje bij de Foodmaker te halen. Echt compassie met de jongen die gans alleen in een zaak zonder klanten stond, terwijl het daar normaal bruist van de bedrijvigheid. De rest van de dag werd er voornamelijk veel vergaderd, op dat vlak, niets nieuws onder de zon. Al bleven we mooi de “anderhalve meter afstand” regel respecteren.

De dag eindigde met minder nieuws: één van mijn collega-teamverantwoordelijken gaat ons bedrijf verlaten. Een ongelooflijke sympathieke dame bij wie ik altijd terecht kon, ik ga haar enorm missen. Wie gaat nu al mijn HR-vragen oplossen? Aan de andere kant ben ik natuurlijk heel blij voor haar. Ik besefte maar al te goed dat zij in een moeilijke positie zat en ik ben er zeker van dat de job die ze nu gaat doen haar op het lijf geschreven is. Alleen jammer dat we, gezien de omstandigheden, geen spetterend afscheidsfeest voor haar kunnen organiseren.

Gelukkig wachtte er thuis een troostende, vegetarisch maaltijd op mij: tapas van de Optimist:

Bruschetta met roomkaas & zongedroogde tomaten:
IMG_0282

Maïskolf met manchego & zure room:
IMG_0283

Salade met tomaat, mozzarella & kappertjes:
IMG_0284

Bami goreng:
IMG_0285

Geroosterde venkel met yoghurt & olijf:
IMG_0286

Veggie bobotie met perzik & seitan:
IMG_0287

Alweer een nieuw gerecht ontdekt, trouwens. Het Zuid-Afrikaanse gerecht bobotie was mij totaal onbekend, maar het smaakte alvast naar meer. Op het eerste gezicht ook simpel om klaar te maken. Het proberen waard!

Rond zonsondergang werden we trouwens op een hevige regenbui getrakteerd (eindelijk!) gevolgd door een dubbele regenboog en een spectaculaire zonsondergang. De plantjes slaakten een zucht van opluchting.

IMG_0292

IMG_0293

IMG_0296

IMG_0298

IMG_0303

IMG_0304

Een optimistische afspraak

Gisteren had ik afgesproken met twee vrienden die ik ettelijke jaren geleden leerde kennen in de Spaanse les. Met de vriendin in kwestie had ik de voorbije maanden nog regelmatig filmdates, maar de vriend moet ik al bijna twee jaar niet meer gezien hebben. Hoog tijd om bij te praten, dus!

We hadden afgesproken in de Optimist, maar helaas kan je daar geen tafeltje reserveren. Zoals te verwachten viel, was om 19.30u elk tafeltje op het terras ingenomen. En om binnen te zitten was het gewoon té mooi weer. Onze vriendin zou iets later arriveren, dus gingen de vriend en ik op zoek naar een alternatief. Helaas, de Convento bleek ook helemaal vol te zitten. Dan maar rechtsomkeert gemaakt, want onze vriendin was in aantocht.

Terwijl we aan het brainstormen waren over een alternatief met een mooi terras, besloten we toch even terug te wandelen naar de Optimist. Je weet nooit of er ondertussen een tafeltje zou vrijgekomen zijn. En jawel, het geluk was aan onze kant: op de binnenkoer was er nét een rond tafeltje voor drie beschikbaar.

We haastten ons om de vrijgekomen plek in te nemen en wijdden ons vervolgens aan de moeilijke taak om tot een voedselcompromis te komen. De vriend eet immers geen vlees en de vriendin mag geen gluten eten. Aangezien het concept van de Optimist food sharing is, moesten we dus onderling overeenkomen in onze keuzes. Dat lukte wonderwel zonder al te veel discussie. Terwijl we genoten van een aperitiefje en knabbelden op de huisgemaakte nacho’s, wachtten we op onze gerechtjes.

Ik zal eerlijk zijn, voor mij waren de gerechtjes iet of wat een teleurstelling. Afgaande op de ronkende beschrijvingen op het krijtbord, had ik er meer van verwacht. Niet dat het slecht was of zo, maar ik vond het allemaal nogal gewoontjes. Het lamsvlees kon wat malser, de gevulde aardappel wat smeuïger en origineler, de taco verrassender. Maar uiteraard is het het gezelschap dat telt! En mijn vriendin en ik kregen meteen een primeur te horen: binnenkort komt de tweede dichtbundel van onze vriend uit. Ben erg benieuwd naar het resultaat!

IMG_3853

IMG_3854

IMG_3855

IMG_3856

IMG_3857

IMG_3858

We sloten de avond af met een gezellige wandeling door de warme Leuvense straten. En tja, als blijkt dat de Decadenza nog open is, dan koop je toch een ijsje zeker?