Graffiti in Brussel

Na een fietstocht van 50 km vorig jaar, deden mijn team en ik het dit jaar een beetje rustiger aan. Een wandeling van 12 km, fluitje van een cent! Dit jaar stond de wandeling in het teken van street art. De vijf personen die deze blog lezen, weten ongetwijfeld dat ik een boontje heb voor kunstige graffiti in de straten. Bovendien scheen de zon volop. Ideaal weer voor een fikse wandeling.

Dat Brussel meer street art heeft dan verwacht, bleek uit het bijzonder lage tempo dat onze groep van meer dan tien personen er de eerste kilometers op nahield. We stond meer stil dan dat we wandelden, want ja, we moesten toch tijd nemen om al die kunstwerken in ons op te nemen. Tot we beseften dat we aan dat tempo onmogelijk onze lunchreservatie konden halen. En meteen schakelden we een versnelling hoger. Niemand lijdt graag honger. 😉

IMG_4981

IMG_4982

Na een tijdje volle gas geven, kwamen we mooi op tijd aan in restaurant Volle Gas (haha). Het restaurant ademde de sfeer van een klassieke brasserie uit, maar het personeel was echt onvriendelijk. Heel bizar, voor een groep van 13 personen kan je toch een beetje moeite doen, nietwaar? Helaas waren er, naar slechte gewoonte, weer twee personen die een kwartier langer op hun eten moesten wachten dan de rest. Het lijkt wel een traditie op dit soort van teambuilding momenten. Er gaat altijd iets mis met de lunch. Eén ding is zeker: ze zullen mij niet gauw terug zien in restaurant Volle Gas.

Het laatste stuk van de wandeling was in een wip voorbij. Genoten van de mooie kunst en het fabuleuze gezelschap, matig enthousiast over de mosselen ‘s middags.

IMG_4947

IMG_4948

IMG_4950

IMG_4951

IMG_4952

IMG_4954

IMG_4957

IMG_4958

IMG_4966

IMG_4968

IMG_4971

IMG_4973

IMG_4974

IMG_4975

IMG_4976

IMG_4977

IMG_4984

IMG_4990

IMG_4993

IMG_5001

IMG_5002

Van Brussel naar Lyon – 6 september 2019

Omdat ons vorig uitstapje naar Lyon zo goed was meegevallen en mijn vriend en ik allebei het gevoel hadden dat er nog veel te ontdekken viel in deze stad, boekte ik een tijdje geleden opnieuw een ritje met de tgv naar Lyon.

De trein vertrok vrijdagavond mooi op tijd in het station van Brussel-Zuid, ik vond vlotjes mijn toegewezen zetel (helaas deze keer niet in eerste klas) en na een klein akkefietje met iemand die beweerde hetzelfde stoelnummer te hebben als ik (spoiler: ze had zich vergist), liep alles vlotjes.

Helaas, rond Lille was het uit met de pret. Vlak voor het station van Lille stopte de tgv. Een hoop passagiers stonden al klaar aan de deuren om uit te stappen, dus het leek een korte stop alvorens het station binnen te rijden. Helaas, na een tiental minuten wachten, kwam de boodschap dat er problemen waren met de elektriciteit en dat de treinbestuurden onderzocht wat het probleem was. Ik vloekte inwendig en zag al allerlei doemscenario’s aan mijn geestesoog voorbij glijden, waarbij geëvacueerd worden uit een in panne gevallen tgv het ergste was.

Nog een beetje later kwam de boodschap dat de trein niet reed om dat er in Lille een persoon in nood was. Ik fronste even mijn wenkbrauwen, niet helemaal zeker of ik het correct verstaan had (de communicatie gebeurde enkel in het Frans en de kwaliteit van die intercoms aan boord van treinen is niet zo geweldig). Nog wat later kwam de boodschap dat er personen op het spoor liepen en dat al het treinverkeer rond Lille was stilgelegd. Diepe zucht, maar aan de andere kant een geruststelling: aan onze trein mankeerde niks. Het was gewoon wachten tot het probleem in het station van Lille was opgelost.

Uiteindelijk liepen we meer dan een uur vertraging op. Ik had medelijden met al die mensen die al meer dan een uur op hun tgv stonden te wachten in één of andere Frans station. Ik had tenminste een comfortabele zitplaats en een laptop om de tijd te verdrijven. Vertragingen horen bij het reizen, zullen we maar denken. Uiteindelijk was ik pas om twintig voor één ‘s nachts in het Ibis Styles hotel dat ik gereserveerd had. Kapot van vermoeidheid na die veel te lange treinrit. Niet echt een romantisch weerzien met mijn vriend, dus. Maar het deed deugd om mijn hoofd (eindelijk!) op een kussen te kunnen neervlijen.

Keizer Kriek

Zondag spoorden mijn vriend en ik opnieuw naar Herentals. Ditmaal waren de weergoden ons beter gezind en reden we onder een stralend zonnetje met onze blue-bike naar het huis van zijn ouders voor de jaarlijkse familiebijeenkomst met zijn ouders, het gezin van zijn broer en het gezin van zijn zus. In totaal waren we met zes volwassenen en vijf kinderen. We aten eerst samen een pistolet en vertrokken dan naar Olen voor het gratis kinderfestival Keizer Kriek.

Het was zo’n prachtig weer dan mijn vriend en ik bedankten voor een lift en met onze blue-bikes tot ginder fietsten. Dankzij de fietsknooppunten werd het een aangename tocht die ons langs de toeristische highlights van Herentals, de Kleine Nete en het kanaal bracht. Echt genoten van dit fietstochtje met z’n tweeën, al waren de temperaturen met meer dan dertig graden misschien net iets minder fietsvriendelijk.

Het kinderfestival Keizer Kriek werd geafficheerd als een dag waarop kinderen ook grote-mensen-dingen mochten doen. En bij het eerste standje dat we aandeden, leek dat ook effectief zo te zijn: de kinderen mochten plaatsnemen aan een heuse draaischijf en zelf een potje boetseren. Leuk! Daarna ging het echter steil bergaf met de knutselactiviteiten. Sambaballen knutselen met plastic lepels en rijst in van die plastic Kinder-eitjes en daar dan gigantisch veel plakband rond; houten lepels met lijm insmeren en vol met glitter hangen, waarbij de helft van de glitter op de grond terecht kwam;… In tijden dat er zoveel wordt gediscussieerd over het risico van microplastics, vond ik het een beetje confronterend dat de meeste knutselactiviteiten in meer of mindere mate gebruik maakten van plastic. Waar is de tijd dat ik hele schilderijen knutselde met harde pasta in allerlei vormen en kleuren? Of keukenrolletjes versierde met wol? Enfin ja, niet goed over nagedacht, denk ik zo.

Voor volwassenen zonder kinderen viel er bitter weinig te beleven, buiten iets drinken op een terrasje. In de schaduw dan wel, want wie zich in de volle zon durfde neerzetten, werd bijna levend geroosterd, zo warm. Konden mij wel bekoren: de rope skipping demonstratie (zo jammer dat deze sport niet tijdens mijn jonge jaren bestond, zou ik beslist geweldig gevonden hebben) en de X-treme rock ‘n roll, man, man die konden er wat van! Ook cool: de death ride van de mannen van het leger.

Rond vijf uur vingen mijn vriend en ik de terugtocht naar Herentals aan, alwaar bij aankomst ons de grootste verzameling Chinese gerechten ooit opwachtten. Uiteraard hadden zijn ouders weer lichtelijk overdreven… Ik ga ervan uit dat ze de rest van de week op de overschotjes alleen hebben kunnen overleven. 😉

IMG_4706

IMG_4707

 

Die luttele calorieën die we tijdens onze fietstocht verbrand hadden, werden alvast dubbel en dik aangevuld door dit copieuze avondmaal. Ik had zelfs geen plek meer voor het dessert! Tijdens de treinrit naar huis, zat er bijgevolg niet veel energie meer in ons. 😉

Kasteelfeesten in het Kasteel van Horst

Zondag fietste ik samen met een bevriend koppel en hun vier zonen (11, 9, 8 en 6 jaar) van Leuven naar Horst. We volgden de prachtige, maar pittige Horstroute tot aan het Kasteel van Horst. Zo’n bluebike is duidelijk te zwaar om de steile hellingen van de Kesselberg op te fietsen, maar uiteindelijk moest ik me maar één keer gewonnen geven en afstappen om boven te geraken. De route bracht ons langs prachtige vergezichten en smalle boswegeltjes. Heel fijn en afwisselend. En dikke chapeau voor de zesjarige die heel dat stuk van Leuven naar het Kasteel van Horst maar een paar duwtjes nodig had om er te geraken. Knap.

Bij het Kasteel van Horst aangekomen, bleken de Kasteelfeesten voor het eerst niet meer gratis te zijn. Tien euro per volwassenen en vijf euro per kind, dat was meteen een flinke hap uit onze rekening. En als ik heel eerlijk moet zijn, zo’n fantastisch spektakel zijn die feesten nu ook weer niet. Op mij maakte het allemaal een beetje een amateuristische indruk met toiletten die niet goed werkten en attracties (een mini-avonturenparcours, katapultschieten,…) die eigenlijk niet al te veel voorstelden. Maar goed, de jongens vonden de riddergevechten geweldig en ik was vooral geboeid door de demonstratie schapendrijven.

IMG_4599

Op culinair vlak viel er, buiten wat fastfood, niet veel te rapen op de feesten, dus vertrokken we na het laatste tornooi rond 18u terug naar Leuven. We besloten op de terugweg het andere stuk van de Horstroute te nemen, in de hoop zo aan de Kesselberg te ontsnappen. We moesten die zesjarige op zijn fiets nog helemaal tot in Leuven krijgen, nietwaar? We kortten de route een beetje in door van knooppunt 43 naar 82 te fietsen. Ondanks heet feit dat de route op de heenweg veel mooier was, was het gebrek aan steile hellingen op de terugweg zeker een pluspunt.

De magen begonnen onderweg steeds harder te grollen. Tijd om uit te kijken naar een plek om iets te eten. Ons oog viel op Bistro Bo-Bonne in Holsbeek, een brasserie die er een beetje te chique uit zag om daar bezweet van een fietstocht met vier jongens binnen te stappen. Maar hey, ze hadden er mosselen én een redelijk uitgebreide keuze voor kinderen. Ons bezoek startte niet al te goed. Het leek eerst alsof we onzichtbaar waren en vervolgens deelde de dienster doodleuk mee dat we maar uit drie gerechten konden kiezen. We waren met een groep van zeven personen en ik heb er alle begrip voor dat het soms moeilijk is om veel verschillende gerechten tegelijkertijd te serveren, maar het was niet eens druk in het restaurant. En sorry, een curryworst of een fishstick met frietjes voor de kinderen, dat gooi je toch gewoon in de friteuse? Wij bestelde dus vijf verschillende gerechten en deelden mee dat als dat niet mogelijk was voor de keuken, we wel elders zou gaan eten. Uiteindelijk kregen we toch onze zin én stond die dampende pot mosselen verrassend snel voor mijn neus. Bizarre ervaring.

IMG_4604

IMG_4610

Met volle magen was dat laatste stuk van de route een eitje. De kasteelfeesten zelf maakten niet veel indruk op mij, maar ik heb oprecht genoten van de fijne fietstocht.

Op stap in Namen

Zaterdag had ik met een vriendin afgesproken om samen Namen te verkennen. Onder het motto: in eigen land valt, ondanks al die lintbebouwing, nog veel moois te ontdekken. Ditmaal waren de NMBS-goden mij minder goed gezind. Normaal zou de verplaatsing van Leuven naar Namen (met overstap in Ottignies) maar een uur duren, maar een kabeldiefstal besliste daar helaas anders over. Ik kwam vlot twintig minuten te laat aan. Ondertussen zat mijn vriendin, die met de auto uit Tongeren was gekomen, al een half uur op mij te wachten in het station van Namen. Ik had haar nochtans gezegd dat ze iets moest gaan drinken!

Het was ondertussen al middag, vandaar dat onze eerste halte in Namen er eentje was om onze magen te vullen. Tripadvisor voerde ons naar Le Pâtanthrope, een restaurant dat ik, toegegeven, vooral gekozen had op basis van de leuke naam. Onze keuze bleek iets chiquer dan de bedoeling. Maar hey, wie kan een driegangenmenu voor nog geen 25 euro aan zich voorbij laten gaan? Een onverwacht culinair hoogtepunt om ons bezoek mee te starten.

Baby homard, spaghetti alla chitarra, caviar d’aubergine à l’ail noir:
IMG_4556

Dos de cabillaud, linguini à l’encre de seiche, légumes verts au lard belgasconne, sauce colombo:
IMG_4558

Ravioli façon crêpe Suzette farci à l’orange, le tout rafraîchi d’un sorbet à la mandarine:
IMG_4560

Na een lunch die eigenlijk schandalig lang duurde, was het tijd om op verkenning te gaan. Waar het er bij aankomst naar uitzag dat het wel eens zou kunnen regenen, had de zon de overhand gehaald op de wolken. Het was aangenaam warm. Ideaal voor een mooie wandeling door de gezellige straten van Namen. We trokken meteen naar het hoogste punt van Namen: de citadel. De citadel bood prachtige uitzichten en ja, ik weet dat er zich een ondergronds netwerk onder die citadel bevindt, maar wij raakten afgeleid door het aantrekkelijke terras mét uitzicht van Le Perchoir boven op de citadel. Een mojito gaat er altijd in en uiteindelijk was de belangrijkste reden voor dit uitstapje toch eens goed bijpraten.

Mijn vriendin bracht me op de hoogte van de laatste ontwikkelingen in de soap-serie van haar leven. Echt waar, hoe ze het doet, weet ik niet, want op de één of andere manier schijnt ze jaloerse, conflict zoekende vrouwen aan te trekken. Gelukkig heeft ze mij als vriendin om een beetje tegenwicht te bieden. 😉 Voor dat ondergronds netwerk kom ik nog wel een keertje terug.

IMG_5903

IMG_5906

IMG_5910

IMG_5913

IMG_5914

IMG_5915

IMG_5923

IMG_5926

Op de één of andere manier was het plots al bijna zes uur toen we de citadel terug afdaalden. We wandelden langs de Maas terug naar het oude centrum en genoten van de avondzon. Omdat mijn vriendin de kinderen had dit weekend wilde ze niet té laat thuis zijn en sloten we rond een uur of half acht ons bezoek aan Namen af met een drankje op het gezellige terras van La Taverne Alsacienne op de Place du Marché aux Légumes vlakbij de Église Saint-Jean-Baptiste.

IMG_5929

IMG_5930

IMG_5933

IMG_5936

IMG_5941

IMG_5948

IMG_5950

Voor mij was Namen een aangename verrassing. Mooi oud stadsgedeelte, indrukwekkende citadel en een gezellige vibe in de straten. Ok, we hebben niet het onderste uit de kan gehaald van dit bezoekje. Maar soms is het gewoon leuk om een beetje rond te dwalen in de straten en de sfeer op te snuiven. Ik kom zeker nog eens terug!

Een dagje Oostende

Zondag trokken mijn vriend en ik samen met een bevriend koppel en hun twee zonen naar Oostende. We kochten een B-dagtrip voor het Zandsculpturenfestival en lieten de NMBS ons naar Oostende voeren. Het was redelijk druk op de trein (teleurstelling alom dat onze trein geen dubbeldekker was), maar vanaf Brussel-Noord slaagden we erin twee tegenover elkaar liggende zitplaatsen voor vier personen te bemachtigen. Om de tijd sneller te laten gaan speelden we exploding kittens. Altijd leuk!

In Oostende aangekomen was het al ongeveer middag. Tijd voor een drankje en een sanitaire stop. De kinderen aten een croque monsieur, terwijl de volwassenen een aperitiefje dronken. Daarna gingen we op zoek naar een snelle lunch voor de volwassenen. We lieten de kraampjes die surimi verkochten links liggen en liepen rechtstreeks naar de Vistrap voor een heerlijk bakje handgepelde garnalen. Zelfs de oudste van de twee jongens vond het lekker! De jongste van de twee zag het niet echt zitten om een garnaal te proeven. 😉 Omdat een bakje garnalen alleen de maag niet vult, kochten we daarna nog wat maatjes aan één van de tourist trap kraampjes. Ere wie ere toekomst, de maatjes waren lekker. Dat vonden de meeuwen die we stiekem de staarten van onze maatjes voerden, ook.

IMG_4514

IMG_4515

Vervolgens namen we de overzetboot van de Visserskaai naar de Oosteroever, waar niemand in ons gezelschap al eerder was geweest. De eerste aanblik van de Oosteroever is een beetje mistroostig: je komt langs vervallen industrieel erfgoed, waarvan de twee slipways het meest bijzonder zijn. Maar als je een beetje verder wandelt, kom je aan een prachtig, rustig strand, dat, bijzonder verrassend voor de Belgische kust, slechts op één plek hoogbouw bevat. De rest van de kustlijn bestaat zowaar uit natuurlijke duinen! We waren aangenaam verrast. De jongens doken meteen het water in en mijn vriend volgde al snel. Ik zag het niet zitten om op het strand heksentoeren uit te halen om mijn badpak aan te doen, dus ik hield het bij pootjebaden. Het water was me toch iets te fris.

IMG_5747

IMG_5754

IMG_5756

IMG_5758

IMG_5762

IMG_5764

IMG_5774

IMG_5780

IMG_5805

IMG_5813

IMG_5814

Bij het terugkeren naar de overzetboot liet de jongste zich overhalen door een gewiekste commerçant om voor een handje schelpen een bloem te kopen. Om de één of andere reden koos hij de allerlelijkste bloem eruit. Ach, echt schoonheid zit vanbinnen, nietwaar? We twijfelden nog even of we tot Fort Napoleon zouden lopen, maar dachten daarmee te veel tijd te verliezen. En dat bleek een goede inschatting: het was even wachten tot we op een overzetboot konden en uiteindelijk was onze hoofdbestemming het zandsculpturenfestival, nu omgedoopt tot Sand City Dreams.

Een korte wandeling en een kleine stop bij de fonteinen op de Westelijke Strekdam later, waren we bij de ingang. We lieten onze inkomtickets zien aan een ongeïnteresseerde jobstudent en konden meteen de meesterlijke bouwwerken aan het ingang bewonderen. Veertig artiesten uit de hele wereld gingen een maand lang aan de slag met 240 vrachtwagens zand uit een groeve in de Ardennen. Het resultaat is een parcours van 1 kilometer met 65 stadsscènes en 150 zandsculpturen. Om heel eerlijk te zijn, vond ik het de zandsculpturen op zich wat tegenvallen. De 65 scènes hadden zwaar het overwicht en de brochure mocht dan wel trots in de de verf zetten dat die scènes speciaal in het 16/9 formaat gebouwd werden om met je smartphone dé ultieme vakantiefoto te maken, doordat alle scènes los van elkaar stonden, voelde het geheel erg kunstmatig aan. Enkel de prachtige bouwwerken aan de ingang konden me echt bekoren. In een ver, ver verleden (2001) gingen mijn vriend en ik al eens eerder naar het zandsculpturenfestival, maar toen vormden de sculpturen een mooi geheel dat organisch in mekaar overvloeide. Een gemiste kans.

IMG_5833

IMG_5855

IMG_5858

IMG_5865

IMG_5866

IMG_5872

IMG_5882

IMG_5886

IMG_5890

IMG_5891

IMG_5893

De kinderen waren duidelijk ook niet echt onder de indruk van de zandsculpturen, ze waren er bijzonder snel op uitgekeken en speelden liever op de trampolines en springkastelen op het terrein. Geen erg, we bestelden ons een glaasje cava/bier en nestelden ons in één van de talrijk aanwezige blauwe zandstoelen. Het beviel ons daar zo goed dat we na een tweede glaasje moeite hadden om op te staan. We bekeken aan een drafje de rest van de scènes en gaven de jongens nog een kwartiertje om in zee te plonsen. Ondertussen had ik om 18u een tafeltje gereserveerd in mosselrestaurant La Moulinière en we moesten ons iet of wat haasten om daar op tijd te zijn.

Ons bezoek aan La Moulinière begon iet of wat chaotisch door de onervarenheid van wat duidelijk een jobstudent was, maar daarna stond er in een mum van tijd een dampende schotel mosselen voor mijn neus. Duurde nog geen kwartier om die klaar te maken. Ik bestelde mosselen op Oostendse wijze (aja, when in Ostend) en dat was een schot in de roos. Heerlijk die combinatie van garnaaltjes en mosselen!

IMG_4524

Na de maaltijd kopen we nog snel een ijsje om op te smikkelen tijdens de treinrit terug naar Leuven. Natuurlijk ontploffen er nog wat onschuldige kittens onderweg en voordat we er goed en wel erg in hebben zijn we weer in Leuven. Omdat onze vrienden een half uur moeten wachten op hun trein naar Wijgmaal, sluiten we ons uitstapje af met een drankje bij café La Royale op het Martelarenplein.

Een dag die echt voorbij gevlogen is!

Naar de schoonouders in Herentals

Vrijdagmiddag brachten mijn vriend en ik een bezoek aan zijn ouders. Het was al van het lentefeest geleden dat mijn vriend zijn ouders nog eens gezien had en op zo’n feest is er vaak niet veel ruimte om echt diepgaande gesprekken te voeren. De NMBS bracht ons zonder problemen tot in Herentals, alwaar we een blue-bike ontleenden om naar het ouderlijk huis van mijn vriend te fietsen. Helaas, we waren welgeteld drie minuten onderweg toen de hemelsluizen open gingen. Om te vermijden dat we tot op ons ondergoed doorweekt zouden aankomen, maakten we als geslagen honden rechtsomkeert naar het station en belden we zijn ouders met de vraag ons te komen ophalen. Tot zover onze poging tot milieuvriendelijk vervoer.

Mijn vriend en ik lunchten samen met zijn ouders, bewonderden de vernieuwde vijver, maakten een kleine wandeling door de nabijgelegen bossen en brachten een bezoek aan het kerkhof om naar de de grafsteen van zijn opa te kijken. Gelukkig hadden tegen dan de regenwolken plaatsgemaakt voor een stralende zon. Ik genoot van de geur van de nog natte aarde vermengd met dennengeur en de stilte in het bos. Soms moet je niet ver gaan om mooie plekjes te ontdekken.

IMG_4488

IMG_4489

IMG_4490

Zürichsee en Rapperswil – 2 juni 2019

Laatste ontbijt in het Platzhirsch hotel. Ik moet zeggen dat ik dat niet zo erg vind. Elke dag de keuze hebben uit drie dezelfde kazen en een hardgekookt ei begint op den duur wat tegen te steken.

We maken onze valiezen en checken uit. Tot onze verbazing is het een heel gedoe om onze valiezen achter te laten in het hotel. Blijkbaar is er geen aparte ruimte waar deze achter gelaten kunnen worden en zetten ze de valiezen gewoon in de ontbijt/restaurant/bar-ruimte. De nogal onvriendelijke mevrouw die ook het ontbijt verzorgde, deelt ons mee dat we de valiezen vóór 16u moeten komen ophalen. Wij hebben een boottochtje op de Zürichsee gepland, dus voor ons is dat te vroeg. We blijven aandringen en uiteindelijk haalt ze haar schouders op. Hmm, ok, laten we hopen dat we deze avond nog valiezen hebben…

We trekken het ons niet aan en wandelen naar het vertrekpunt van de boottochten op de Zürichsee. We willen een uitstapje maken naar de andere kant van het meer: naar Rapperswil en Insel Ufenau. We moeten redelijk wat geduld uitoefenen alvorens we onze tickets voor de boot kunnen bemachtigen. Echt, die rij aan het loket gaat niet vooruit. Het is iets wat ons blijft verbazen: de ongelooflijke traagheid van Zwitsers. In België ben je overal minstens twee keer zo snel bediend.

De zon is ons nog steeds goed gezind en ik kijk uit naar een boottocht van ongeveer twee uur op het mooie meer van Zürich. We weten een goed plekje op het voordek te bemachtigen en zien aan onze rechterkant de plekken voorbij glijden waar we gisteren gewandeld hebben. De boot stopt onderweg een paar keer om mensen op en af te laten stappen, maar wij blijven zitten. Vlak voordat we bij Insel Ufenau aanmeren, beslissen we deze stop toch maar over te slaan. We vermoeden sterk dat we te weinig tijd hebben om dit eilandje te combineren met eindhalte Rapperswil en uiteindelijk willen we liever naar Rapperwil.

IMG_4127

IMG_4130

IMG_4138

IMG_4140

IMG_4147

IMG_4151

IMG_4153

IMG_4157

IMG_4166

IMG_4171

IMG_4173

IMG_4174

Rapperswil is een charmant dorpje met een prachtige burcht, een klooster en pittoreske oude straatjes. Op het moment dat wij er aanmeren, wordt Rapperswil helaas helemaal overspoeld door een iron man race. Ik moet zeggen dat ik er zelf niet het nut van inzie om je lichaam tot zulke extreme inspanningen te dwingen, maar aan de andere kant heb ik wel respect voor de lopers die ons voorbij zoeven. Het is erg warm, geen ideale omstandigheden voor zo’n wedstrijd.

We klimmen meteen naar de burcht op de heuvel. De burcht is helaas vandaag uitzonderlijk gesloten. Waarschijnlijk om wille van de iron man race. Ach ja, geen erg, wij genieten wel van het mooie uitzicht en de vlak bij de burcht gelegen rozentuin. Om de rozentuin te bereiken moeten we een steile trap afdalen. De trap is echter in gebruik door een kerel die zowaar de trap van boven naar beneden helemaal af stuitert met zijn fiets. Ik hou mijn hart vast, maar hij raakt heelhuids beneden zonder op zijn gezicht te gaan. Knap staaltje van stuurmanskunst.

IMG_4186

IMG_4187

IMG_4192

IMG_4194

IMG_4199

IMG_4201

IMG_4206

IMG_4207

IMG_4213

IMG_4215

IMG_4218

IMG_4220

IMG_4231

IMG_4237

IMG_4241

Voor de lunch belanden we op het terras van restaurant Rathaus. Een superfijne ontdekking. Het is ondertussen erg warm geworden en we smeren als een gek zonnecrème om niet te verbranden. Het is prettig toeven onder de parasols van het terras van restaurant Rathaus en ik geniet van de heerlijke risotto met asperges en de lekkere witte wijn.

IMG_3488

Omdat het zo warm is, doen we het rustig aan. We zoeken een plekje waar ze gelato verkopen en lopen door de spoorwegtunnel onder de treinsporen naar de oever van het meer. Aan de oever stikt het van de zonnebadende mensen. Wij hebben echter een andere doel: de langste houten brug van Zwitserland. Helaas hebben we te weinig tijd om de brug helemaal af te lopen, want we mogen onze boot niet missen. Ik vlieg immers vanavond terug naar België en het zou stom zijn mijn vliegtuig te missen.

IMG_3493

IMG_4257

IMG_4260

IMG_4262

IMG_4264

IMG_4266

IMG_4270

Het is jammer dat we maar een paar uur hebben kunnen doorbrengen in Rapperswil, misschien hadden we deze uitstap eerder moeten plannen. Maar ach, dan hebben we nog iets om voor terug te komen, nietwaar? Het is superwarm tijdens de terugtocht op de boot en we zweten wat af. Doet me denken aan onze boottocht naar Yvoire van bijna een jaar geleden.

IMG_4276

IMG_4283

IMG_4286

IMG_4291

Wanneer we opnieuw vaste grond onder de voeten hebben, wandelen we op het gemak terug naar het hotel, waar onze valiezen mooi op ons staan te wachten ondanks het feit dat het later is dan 16u. We hebben nog wat tijd over en drinken iets op het terras van ons hotel. Ik bega de vergissing om een ijsthee te bestellen die één, niet huisgemaakt is en twéé, veel te zoet is. En ook de mint julep van mijn vriend smaakt minder lekker dan degene die ik bij aankomst in Zürich dronk.

Tijd om naar het station te vertrekken om de trein naar de luchthaven te nemen. Ik ben ruimschoots op tijd en check mijn valies in. Ik ben net voorbij het eerste poortje om naar de security te gaan, wanneer ik besef dat ik vergeten ben mijn laptop uit het voorste vak van de koffer te halen en in mijn fototoestelrugzak te steken. Damn. De laptop staat in standby en dat kan een potentieel gevaar opleveren in het ruim van het vliegtuig.

Ik meld mijn probleem aan de beambte bij het poortje maar die zegt dat er niets meer aan te doen valt. Ik weet hem echter te overtuigen dat ik toch wil proberen de laptop nog terug te halen. Ik heb mijn valies nog maar pas ingecheckt en ik wil geen neergestort vliegtuig op mijn geweten hebben. Ik keer dus terug en wend mij tot een zeer vriendelijke beambte van Swissair (ik moet zeggen dat ik stiekem blij ben dat dit een Swissair vlucht is). Ze luistert naar mijn probleem, scant mijn bagagetag in en zegt me dat ze mijn koffer terug zullen laten komen.

Voordat het zover is, moet ik nog een hele tocht afleggen, naar de lost and found in een bepaalde terminal, daar aanbellen en dan wachten aan bagageband 21. En jawel, ik ben nog maar net daar aangekomen of mijn valies komt geheel eenzaam de band opgerold. Opgelucht haal ik de laptop eruit en vraag me vervolgens af hoe ik mijn valies nu terug in het systeem krijg. Ik ga naar een andere lost and found beambte en die brengt mijn valies ergens naar een geheim luik et voilà, de valies is weer op weg om hopelijk bij het juiste vliegtuig uit te komen.

Uiteindelijk heb ik in totaal een half uur of zo verloren, dat vind ik persoonlijk heel goed meevallen. Erg onder de indruk van de efficiëntie van de luchthaven van Zürich. Benieuwd of dat in Zaventem zo vlotjes zou verlopen.

Opgelucht dat ik mijn laptop kon recupereren, ga ik opnieuw naar het poortje waar ik al een keer door geweest ben en waar je je boarding pass moet scannen. Uiteraard krijg ik de boodschap dat mijn boarding pass een duplicaat is. Gelukkig doet de norse dame aan het poortje niet moeilijk en laat ze me erdoor.

Ik geraak vlot door security en dan is het nog een flink eind stappen naar de gate. Zürich is echt een enorme luchthaven.

Bij terugkomst in Zaventem rolt tot mijn opluchting mijn valies mooi van de bagageband. Eind goed, al goed. Een treinrit later ben ik alweer terug in Leuven. Al bij al nog op een redelijk uur.

Zürich is echt een stad die mij aangenaam verrast heeft. Zeker de moeite van een bezoek waard.

Uetliberg – 1 juni 2019

Opgestaan met het nieuws over de Virginia Beach shooting. Ons gesprek met de Amerikanen gisteren blijkt zowaar profetisch geweest te zijn. Ongelooflijk dat een land dat zich het machtigste land ter wereld noemt, er niet in slaagt deze massa shootings onder controle te krijgen. En dat terwijl de oplossing zo voor de hand ligt: een strengere wapenwetgeving. Fuck the NRA.

Vandaag hebben we een uitstapje naar de Uetliberg gepland, een beetje de Mont Salève van Zürich. Een treinrit van amper twintig minuten brengt ons van Zürich Hauptbahnhof naar de 873 meter hoge Uetliberg. Een paar minuten later staan we al boven op de (betalende) uitkijktoren te genieten van het uitzicht op Zürich en de bergen rondom ons.

IMG_4041

IMG_4042

IMG_4048

IMG_4049

IMG_4050

IMG_4052

IMG_4056

IMG_4059

IMG_4062

IMG_4079

Het is nog steeds schitterend weer, ideaal voor een bergwandeling. We wandelen in de richting van Felsenegg met de Zürichsee aan onze linkerkant. De wandelpaden zijn breed en helemaal niet steil. Het is duidelijk dat de Zwitsers ernaar streven om deze plek voor zoveel mogelijk mensen toegankelijk te maken.

IMG_4083

Onze middagpauze brengen we door op het terras van Uto Staffel, volgens hun website het hoogste gelegen restaurant van Zürich. Of dat klopt weet ik niet, maar het uitzicht was er alleszins fenomenaal en het eten heel lekker. Mijn risotto met zalm was heerlijk en mijn vriend was ook zeer te spreken van zijn beefburger.

IMG_4086

IMG_3443

IMG_3444

We zetten onze wandeling verder naar Felsenegg. Onderweg stoppen we even bij de plek waar de parapenters van de heuvel springen. Het zijn duidelijk de ideale omstandigheden om te vliegen, want de ene na de andere gaat de lucht in. In restaurant Felsenegg lassen we onze volgende rustpauze in (dat terras ziet er gewoonweg té geweldig uit). Ik drink een flesje Rivella om mijn vochtniveau weer op peil te brengen en we besluiten vervolgens nog een kleine extra wandeling naar Buchenegg aan ons uitstapje te breien. Buchenegg is een klein dorpje waar duidelijk niet veel te beleven valt. We maken de lus rond en komen opnieuw in Felsenegg uit. En ja, we kunnen opnieuw de verleiding van het prachtige terras niet weerstaan. We drinken een glaasje wijn en omdat het ons zo smaakt en het uitzicht zo prachtig is, nog een tweede. Zowel de chasselas als de riesling zijn uitstekend.

IMG_4093

IMG_4101

IMG_4104

IMG_4106

IMG_4109

IMG_4111

IMG_4113

IMG_4117

IMG_4118

IMG_4120

Om de ganse wandeling terug te vermijden (het is ondertussen al 18u) nemen we in Felsenegg de Lufstseilbahn (aka funiculaire) naar Adliswil. Beneden aangekomen moeten we enkel de mensen volgen om bij het station van Adliswil uit te komen. Een beetje later komt onze trein aan en hup, een half uurtje later staan we alweer in het Hauptbahnhof. Echt, het openbaar vervoer in Zwitserland is geweldig.

Omdat mijn vriend zin in Thais heeft, zoek ik op tripadvisor een goed Thais restaurant op. Het restaurant is een stukje stappen van de Hauptbahnhof, maar uiteindelijk blijkt Kinkhao een geweldig ontdekking. Kinkhao is een verrassend modern restaurant waar alle klanten plaatsnemen aan lange tafels, met het idee de klanten aan te moedigen gesprekken aan te knopen met je buurman of buurvrouw. Daar hebben wij eerlijk gezegd niet zo heel veel zin in, dus we zoeken ons een plekje aan het uiteinde van zo’n lange tafel. Je kan kiezen uit hoeveel gangen je menu bestaat, maar je moet wel eten wat de pot schaft. En jawel, ook hier heeft foodsharing zijn intrede gedaan: de meeste gerechten die we krijgen, zijn te verdelen onder ons tweetjes. Uiteindelijk gaan we voor de zesgangenmenu. Lekker, maar in combinatie met ons toch vrij copieuze middagmaal ietwat te veel. De gerechten zijn echter om duimen en vingers af te likken. Beste pad thai die ik ooit gegeten heb. Wat een verwennerij!

IMG_3464

IMG_3466

IMG_3468

IMG_3469

IMG_3470

IMG_3471

IMG_3473

IMG_3475

IMG_3476

IMG_3477

IMG_3478

IMG_3479

Na deze superavond keren we terug naar het hotel. Morgen is het al onze laatste dag in Zürich. Snik.