Gisteren vierden we het lentefeest van het neefje en het nichtje van mijn vriend in de fantastische tuin van zijn broer. Zijn broer had die tuin tijdens de coronacrisis uitgerust met een gigantisch tuinpaviljoen mét bar en een overdekte zitruimte waar het ganse gezelschap (toch meer dan twintig personen) kon plaatsnemen. En voor de kinderen (en mijn vriend) was er een groot, rond tijdelijk zwembad opgezet. Daar kan ons balkonnetje in Leuven niet aan tippen!

Omdat we graag allebei een glaasje wilden drinken waren mijn vriend en ik met de trein naar Mol gespoord (twee keer overstappen en anderhalf uur onderweg in totaal, openbaar vervoer en de Kempen, het gaat niet goed samen) en fietsten we vanuit het station van Mol met de blue-bike naar het huis van zijn broer. Op het gemak, want het was puffen, deze zaterdag en ik moest voorzichtig fietsen om te vermijden dat mijn lange jurk tussen de spaken van de blue-bike terecht zou komen.

Naar goede gewoonte was er veel te veel eten. Aperitiefhapjes en drank voor een heel leger, massa’s vlees en vis en gigantisch veel groenten en slaatjes daarbij. En ‘t is niet dat ik mijn best niet heb gedaan, want ik heb zoveel gegeten dat ik zelfs geen ruimte meer had voor het dessert! Wel jammer dat de firma die instond voor de barbecue al het vlees en de vis op voorhand bakte en vervolgens in van die au bain marie bakken warm hield. Daardoor bleven zowel vis als vlees verder garen en was het resultaat na een tijdje taai vlees en te hard gegaarde vis.

We fietsten na een fijne namiddag/avond alleszins goedgezind weer naar het station van Mol. Helaas liet de NMBS ons (nogmaals) in de steek. Door vertraging van onze eerste trein van Mol naar Lier misten we onze aansluiting met de IC 2922 naar Aarschot en waren we uiteindelijk dik twintig minuten later in Leuven dan we gehoopt hadden. Het wil maar niet lukken om die treinen op tijd te laten rijden, he. Zelfs niet tijdens het weekend!