Deze ochtend toch een beetje duizelig opgestaan. Hopelijk trekt dat in de loop van de dag weg. Het ontbijt is even schaars als gisteren. Jammer, maar we laten het niet aan ons hart komen.

Vandaag staat er een roadtrip op het programma. Eerste stop: de oude Romeinse haven van San Cataldo. Of althans wat daarvan overgebleven is. De restanten van de pier zijn nog duidelijk zichtbaar, maar op één zonnende dame na is de site verlaten. We nemen wat foto’s van de pier en het nabij gelegen strand en rijden verder naar onze volgende bestemming: het Riserva Naturale Le Cesine.

Het is niet zo duidelijk waar we best onze wagen parkeren voor een bezoek aan dit natuurreservaat en we vinden ook nergens aanduidingen voor een wandeling, maar dankzij OpenStreetMap slagen we er toch in een korte wandeling door deze wetlands te maken. Tijdens de wandeling komen we constructies tegen gebouwd zonder cement die ons aan trulli doen denken, maar wellicht iets ouder zijn. Het is stevig warm en de wetlands bieden weinig schaduw. Het zweet gutst langs onze lijven naar beneden.

Onze middagpauze brengen we door in San Foca op het geasfalteerde terras van een kleine supermarkt. Niet meteen de meest aantrekkelijke plek, moet ik toegeven. Bij mijn eerste poging om iets te bestellen bij de dame die in de winkel staat, word ik vriendelijk afgewimpeld en verzocht te wachten. Al snel wordt duidelijk waarom: daar komt de baas van de winkel aan, in zijn Speedo, nog druipnat van zijn zwempartij in de Adriatische Zee. De allereerste keer in mijn leven dat mijn bestelling wordt opgenomen door een natte vent. Mijn vriend en ik kunnen er allebei mee lachen. Het is alleszins duidelijk dat de dame die we eerder aanspraken enkel op de winkel mocht letten. 😉

We bestellen een frisa leccese, een onverwacht lekker broodje met tonijn en tomaatjes. We maken van het toilet/opbergruimte in de winkel gebruik om ons badpak aan te trekken, nemen nog wat foto’s van bijzonder drukke strand met de honderden parasols van San Foca en besluiten toch maar elders te gaan zwemmen, beetje te veel volk naar onze goesting. Ik koop me nog een gelato en dan gaan we terug naar de wagen voor onze volgende stop.

We rijden verder naar de archeologische site van Roca Vecchia, die tot onze ontgoocheling echter niet te bezoeken is. We parkeren onze wagen op de parking tegenover de archeologische site en wandelen verder naar de Grotta della Poesia. Tot onze verbazing moeten we drie euro inkom betalen om dit grote gat in de rotsformatie aan de kust te kunnen bezoeken. Die drie euro blijkt echter geen verloren geld, het is behoorlijk spectaculair om te zien hoe de jongeren vanaf de rotsen in het prachtig blauwe water springen en ik neem gigantisch veel foto’s.

Om te gaan zwemmen, vinden we deze plek minder geschikt. We wandelen terug naar de parking om de rugzak van het fototoestel in de koffer achter te laten en begeven ons naar de Baia di Portulignu om wat af te koelen in het heerlijke water. Blij om de al dat zweet van ons te kunnen afspoelen. Zalig!

Na voldoende afgekoeld te zijn, rijden we verder naar onze volgende bestemming: het strand gelegen aan de prachtige baai van Torre dell’Orso (toren van de beer) met zicht op Le Due Sorrelle (de twee zussen). Ook wel de Caraïben van Salento genoemd. En ja, als je het mooie strand en het prachtige blauwe water ziet, snap je meteen waar deze bijnaam vandaan komt. Dat we hier niet alleen zijn, spreekt dus voor zich. Het strand staat vol met parasols en ligzetels en handelaars proberen zoveel mogelijk van hun spullen te verkopen.

We komen terecht in een gezellige strandbar, waar we twee barkrukjes met zicht op zee weten te bemachtigen. We drinken een heerlijk glas prosecco uit een plastic fluitjesglas en klinken op het mooie leven.

Voor het avondmaal rijden we naar Otranto, met onderweg nog een kleine stop bij het meer Alimini Grande waar we de ondergaande zon zien zakken in het meer.

We parkeren onze wagen op een grote parking net buiten het centrum van Otranto en komen meteen al een aantrekkelijk uitziend visrestaurant tegen. De recensies zijn goed, dus stappen we binnen in Classe 80. Naar Italiaanse maatstaven is het nog vrij vroeg, dus zijn we bij de eerste klanten. Makkelijk, dan kunnen we een fijne tafel op de patio uitkiezen.

Altijd leuk: de ober komt de vis van de dag voorstellen op een grote schotel. Recht uit de zee op ons bord, zo hebben we het graag. Ik ga voor polpo all brace als voorgerecht en kreeft als hoofdgerecht, om te vieren dan mijn maag- en darmstelsel volledig hersteld is! Ik heb zelfs nog een plekje voor een pasticciotto als dessert!

Na het eten maken we een wandeling doorheen de sfeervolle straten van Otranto. We lopen langs de omwallingen van het Castello Aragonese en genieten van het gezellige stadje.

Dat er bij terugkomst een boete onder onze ruitenwisser steekt, kan ons zelfs weinig deren. We zullen wel zien of dit op de eindafrekening van de huurwagen zal komen.