Opnieuw een ontbijt met pasticiotto en met exact dezelfde kaas en charcuterie als de vorige dagen. Het begint behoorlijk eentonig te worden, maar het vult onze magen

Vandaag rijden we helemaal naar het zuiden van de hak van de Italiaanse laars. Onze eerste stop onderweg is Ponte del Ciolo. De brug werd in de jaren zestig gebouwd om de jachthaven van Leuca met die van Novaglie te verbinden. Vanaf de brug heb je een prachtig uitzicht op het blauwe water en de rotsachtige kustlijn van Salento vol met grotten. We stoppen om een aantal foto’s te nemen en rijden dan verder naar Santa Maria di Leuca.

Mits wat zoekwerk vinden we in Santa Maria di Leuca een parkeerplaats op een stoffig veldje en van daar wandelen we naar de Basilica di Santa Maria de Finibus Terrae. Hier vloeien de Adriatische Zee en de Ionische Zee in elkaar over en het is niet moeilijk te begrijpen waaraan deze plek de naam ‘einde van de wereld’ te danken heeft. Dit is letterlijk het einde van Italië en vanaf hier kan je met wat geluk Griekenland of Albanië zien liggen.

Volgens de legende is de Basilica di Santa Maria de Finibus Terrae de drempel naar het voorportaal van het paradijs. Petrus zelf zou op deze plek voor het eerst voet aan Italiaanse wal hebben gezet, om aan de inwoners van Salento het evangelie te verkondigen. De basiliek werd gebouwd op de plek waar eerder een Minerva-tempel stond, die volgens de overlevering spontaan instortte toen Petrus erlangs liep.

De basiliek zelf is eerder sober, maar de locatie is adembenemend. Het is duidelijk dat dit een populair bedevaartsoord is, want het plein voor de basiliek is vergeven van de kraampjes met allerlei religieuze prullaria.

Na ons bezoek aan de basiliek, lunchen we aan het water bij Lido AlbaChiara. We genieten van een heerlijke pasta met vis en het prachtige uitzicht. Wat een bijzondere plek om te lunchen! Om de pasta te verteren maken we een kleine wandeling naar de kleurrijke villa’s die een mooi afsteken tegen het verder witte stadje.

We wandelen terug naar de wagen en rijden van daaruit naar Punta Ristola, het meest zuidelijke punt van Puglia én Italië. Vanaf de rotsen heb een prachtig uitzicht op de baai van Santa Maria di Leuca en de prachtige kleuren van de Ionische zee.

Het is opnieuw stevig warm, dus gaan we op zoek naar een plek om te zwemmen, wat alweer een hele uitdaging blijkt. Bepaalde delen van de kustlijn zijn geprivatiseerd en enkel toegankelijk voor clubleden of toeristen die op een bepaalde camping of in een bepaald hotel verblijven. Jammer, maar niets aan te doen.

Na heel wat zoekwerk vinden we een mooi zandstrand dat wel voor iedereen toegankelijk is. Dat blijkt ook uit de massale hoeveelheid wagens die er geparkeerd staan. De beschikbare parkings zitten allemaal vol, dus uiteindelijk parkeren we ons wat verder in een woonwijk en wandelen een stuk te voet naar het strand. We huren twee van de nog weinige vrije strandstoelen bij Astor Beach en lopen meteen naar de zee om af te koelen in het heerlijke water van de Ionische Zee.

Na een namiddag relaxen op onze strandstoelen, rijden we verder naar Gallipoli, dat zijn naam ‘mooie stad’ (kalé pólis) te danken heeft aan de Grieken. Om het schiereiland waarop het oude stadsgedeelte gebouwd is, te bereiken, moeten we de Ponte Papa Giovanni Paolo II oversteken. Het is daar echter zo’n enorme verkeersopstropping dat ik vrees dat het niet zal lukken om de zonsondergang nog te zien. Slechte timing van onze kant! Mijn vriend is zo galant om zich op te offeren om te zoeken naar een parkeerplaats buiten het oude centrum. Ik stap uit de wagen en steek in marstempo te voet de brug over om vanaf de oude stadsomwalling de zonsondergang vast te leggen.

Ik ben echt op het nippertje om de zon te zien zakken in de zee en het is doodjammer dat mijn vriend dit prachtige spektakel van moeder natuur moet missen, maar ik neem genoeg foto’s zodat hij toch een beetje het gevoel kan hebben dat hij erbij geweest is. Het is behoorlijk druk, in het oude stadcentrum, dus ik ga meteen nadat de zon onder gegaan is op zoek naar een restaurant om iets te eten.

.

Gelukkig slaag ik erin een tafeltje te bemachtigen bij Il Pettolino. Spijtig genoeg niet op het mooie terras, maar wel in het prachtige oude en sfeervolle palazzo. Een beetje later vervoegt mijn vriend mij nadat hij erin geslaagd is een parkeerplaats te vinden op de betaalparking Lungomare Marconi.

Ik durf het na mijn voedselvergiftiging aan de trio van vistartaar te bestellen, gevolgd door een risotto met tonijn. Het eten is echt om duimen en vingers af te likken. Naar het toilet gaan, blijkt echter ietwat een uitdaging: we moeten een cijfercode vragen aan het personeel om het toilet te kunnen gebruiken en vervolgens hebben de deuren van de toilethokjes zelf geen slot. Bizar allemaal.

Na ons heerlijke avondmaal maken we een fijne avondwandeling door het pittoreske Gallipoli. Echt een aanrader dit stadje, jammer dat we hier maar één avond kunnen doorbrengen. Op de terugweg kopen we bij één van de vele kraampjes aan de vissershaven een flesje grappa. We kunnen het jammer genoeg niet heel laat maken, want het is nog een flink stuk rijden naar B&B Giardini Di Marzo.

Wanneer we parking Lungomare Marconi opwandelen worden we meteen aangeklampt door een dame die vraagt of haar man onze parkeerplaats mag innemen. Het verkeersinfarct vlak voor zonsondergang is zo mogelijk nog erger geworden en overal zijn wagens wanhopig op zoek naar parkeerplaatsen. Mijn vriend en ik staan onze parkeerplaats graag af aan deze zoekende zielen en rijden moe maar tevreden terug naar onze B&B.