VIP uitwuiffeestje

En wij feesten dapper verder! Want onze grote baas is zo belangrijk dat hij meer dan één afscheidsfeestje verdient. 😉 Ook ditmaal waren we te gast bij het fantastische Kasteel van Gaasbeek dat maar al te graag de rode loper uitrolde voor zoveel schoon volk!

De tocht om er te geraken was alvast een hele uitdaging. Ik vertrok samen met twee andere collega’s om kwart voor vijf vanaf ons kantoor in Brussel naar Gaasbeek. Eén van mijn collega’s was zo vriendelijk om mijn collega en mij een lift aan te bieden met haar wagen. Helaas op nog geen tien minuten van onze werkplek reden we ons helemaal vast in het Brusselse verkeer aan het Rogierplein. De grote boosdoener van deze opstropping waren de wegenwerken, waardoor we ongeveer een uur (!) tijd verloren en uiteindelijk pas om zeven uur ‘s avonds in Gaasbeek waren. Gelukkig net op tijd om de speeches mee te pikken.

De speeches waren kort en krachtig. Vooral de speech van een nauwe vriend van onze grote baas was bijzonder memorabel. Een mooi schrijfsel dat onze baas helemaal typeerde op een overtuigende manier gebracht. Gelukkig had mijn baas geleerd uit het feestje van gisteren en was hij zo slim om zijn speech op te vouwen en terug in zijn binnenzak te steken. In de plaats daarvan bedankte hij een aantal mensen die hem in de loop der jaren gesteund hadden. Veel beter!

Het eten was zeer lekker en verzorgd, helaas stond ik blijkbaar altijd op de verkeerde plaats in de tent, waardoor ik een aantal gerechtjes miste en met honger terug naar huis keerde. Niet erg, want ik maakte dankbaar van de gelegenheid gebruik om met wat mensen bij te praten die ik al een tijd niet meer gezien had. Netwerken met een glaasje schuimwijn in de hand op een sprookjesachtige locatie. Ik denk dat mijn baas zich geen beter afscheid had kunnen wensen.

De grote baas uitwuiven

Deze middag zakten we met (bijna) alle collega’s af naar het pas heropende Kasteel van Gaasbeek voor een wel heel bijzondere gelegenheid: het pensioneringsfeest van onze grote baas. Allez, eigenlijk moet ik pensioneringsfeest tussen aanhalingstekens zetten, want onze oud-baas start gewoon aan een nieuwe job ná zijn vijfenzestigste verjaardag. Sommige mensen hebben nu eenmaal geen zittend gat. En ik kan maar hopen dat ik op zijn leeftijd nog zoveel energie heb en zo boordevol ideeën zit als hij.

Ik was zelf een beetje nerveus, want ik had de eer om namens het management de afscheidsspeech te houden. Ik had me goed voorbereid en de speech een paar keer op voorhand geoefend, maar het blijft natuurlijk een beetje stressy om te spreken voor zoveel mensen die je van dichtbij kent. Gelukkig struikelde ik niet over mijn woorden en zijn er achteraf toch een aantal mensen mij komen feliciteren met de speech. Chapeau trouwens voor de twee collega’s die het aandurfden om een quatre-mains op de vleugel te spelen. Erg knap gedaan!

Het concept van het afscheidsfeest was high tea en amai, wat een overvloed! Een fantastische mengeling van zoet en zout. Het contrast met het openingsfeest, nochtans verzorgd door dezelfde cateraar, kon amper groter zijn. Al was de cateraar wel vergeten dat gans het buffet eigenlijk vegetarisch hoorde te zijn. Al moet ik zeggen dat ik weinig collega’s heb horen klagen. 😉

Wel jammer dat de twee pendelbussen die voorzien waren om de collega’s na het feest naar metrostation Erasmus te brengen al om vier uur in de namiddag vertrokken. Dat maakte dat er opeens een massale uittocht was van collega’s, die allemaal graag nog wat langer hadden willen blijven plakken. Zeker omdat de speeches langer geduurd hadden dan voorzien (niet die van mij, het was de grote baas zelf die voor het uitlopen van het programma had gezorgd). Volgende keer de uittocht in twee shiften organiseren!

Gelukkig kon ik naar goede gewoonte weer naar Leuven meerijden met de grote baas zelf en werd ik, ongetwijfeld voor de allerlaatste keer mooi aan mijn deur afgezet. Toegegeven, onze baas heeft alles behalve een volmaakt parcours gereden in ons bedrijf en zijn passage, die gepaard ging met een zeer grondige reorganisatie, zal niet licht vergeten worden, maar ik ga hem en zijn rare trekjes toch wel missen. Uiteindelijk kwamen wij op menselijk vlak altijd goed overeen en koester ik fijne herinneringen aan de vele autoritten samen.

Afscheidsfeestje in het KVS Café

Deze avond had ik het genoegen om een wel heel bijzonder afscheidsfeest bij te wonen. Namelijk dat van mijn toekomstige nieuwe baas die op maandag 1 juli start in ons bedrijf. Aangezien ik en een paar andere collega’s in het verleden al met hem samenwerkten, kregen we een uitnodiging voor zijn afscheidsfeest bij zijn huidige werkgever. Na het werk vertrokken we dus te voet naar het KVS Café tussen de regenbuien door laverend.

Het werd een heel mooie avond, met prachtige afscheidsspeeches en oprecht ontroerende momenten. Persoonlijk heb ik zeer goede herinneringen aan onze samenwerking en de manier waarop hij uitgewuifd werd, bevestigde deze indruk alleen maar. Hij zal zeker gemist worden, iets wat elke medewerker van hen met wie ik babbelde, mij bevestigde.

Ook enorm genoten van het lekkere, veganistische eten van WExist, een organisatie die Syrische vluchtelingen helpt om toegang te krijgen tot de arbeidsmarkt en tegelijkertijd de Syrische keuken in de schijnwerpers zet. Zo ongelooflijk lekker dat ik gewoonweg drie borden ben gaan halen. 😉

En fijn om na zo’n mooie avond nog wat te kunnen napraten op de trein met mijn collega-Leuvenaar.

Een dubbel lentefeest

Gisteren vierden we het lentefeest van het neefje en het nichtje van mijn vriend in de fantastische tuin van zijn broer. Zijn broer had die tuin tijdens de coronacrisis uitgerust met een gigantisch tuinpaviljoen mét bar en een overdekte zitruimte waar het ganse gezelschap (toch meer dan twintig personen) kon plaatsnemen. En voor de kinderen (en mijn vriend) was er een groot, rond tijdelijk zwembad opgezet. Daar kan ons balkonnetje in Leuven niet aan tippen!

Omdat we graag allebei een glaasje wilden drinken waren mijn vriend en ik met de trein naar Mol gespoord (twee keer overstappen en anderhalf uur onderweg in totaal, openbaar vervoer en de Kempen, het gaat niet goed samen) en fietsten we vanuit het station van Mol met de blue-bike naar het huis van zijn broer. Op het gemak, want het was puffen, deze zaterdag en ik moest voorzichtig fietsen om te vermijden dat mijn lange jurk tussen de spaken van de blue-bike terecht zou komen.

Naar goede gewoonte was er veel te veel eten. Aperitiefhapjes en drank voor een heel leger, massa’s vlees en vis en gigantisch veel groenten en slaatjes daarbij. En ‘t is niet dat ik mijn best niet heb gedaan, want ik heb zoveel gegeten dat ik zelfs geen ruimte meer had voor het dessert! Wel jammer dat de firma die instond voor de barbecue al het vlees en de vis op voorhand bakte en vervolgens in van die au bain marie bakken warm hield. Daardoor bleven zowel vis als vlees verder garen en was het resultaat na een tijdje taai vlees en te hard gegaarde vis.

We fietsten na een fijne namiddag/avond alleszins goedgezind weer naar het station van Mol. Helaas liet de NMBS ons (nogmaals) in de steek. Door vertraging van onze eerste trein van Mol naar Lier misten we onze aansluiting met de IC 2922 naar Aarschot en waren we uiteindelijk dik twintig minuten later in Leuven dan we gehoopt hadden. Het wil maar niet lukken om die treinen op tijd te laten rijden, he. Zelfs niet tijdens het weekend!

Verjaardagsfeestje in Den Buro

Gisterenavond waren we dus uitgenodigd op het verjaardagsfeestje van de ondertussen niet meer zo nieuwe vriend van onze vriendin, een authentieke Antwerpenaar die zijn zestigste verjaardag niet ongemerkt wilde voorbij laten gaan. Omdat het ons geen strak plak leek om in de alcohol te vliegen zonder eerst een fatsoenlijke maaltijd achter de kiezen te hebben, wandelden we na het inchecken in B&B hotel Antwerpen Zuid naar WIN’S Modern Asian Cuisine, omdat ze in Antwerpen nu eenmaal (op Brussel na) het beste Aziatische eten van het land hebben en ik een grote fan ben van de Aziatische keuken.

We vonden een plekje op het mooie, schaduwrijke terras op de rustige Lambermontplaats en startten de maaltijd met een glaasje wijn en wat sashimi. Mijn vriend ging voor de babi pangang en ik kon natuurlijk niet anders dan de suggestie van de dag nemen: asperges met scampi. Beide gerechten waren om duimen en vingers af te likken.

Daarna wandelden we op het gemak naar Whisky & Aperobar Den Buro, waarvan de naam al genoeg zegt om te weten welke beroepen hier de deur plat lopen. 😉 Op de jarige zelf, onze vriendin en haar zoon en dochter na, kenden mijn vriend en ik helemaal niemand op het feestje, maar we raakten gelukkig al snel aan de praat met wat oud-collega’s van de jarige en van onze vriendin. Allemaal vlotte babbelaars met wie het heel makkelijk was een gesprek aan te knopen. Ik had ook een heel diepgaand en ernstig gesprek met de dochter van onze vriendin, die duidelijk een moeilijke pubertijd doormaakt. Gelukkig is ze een verstandige dame die wel inziet dat ze op sommige vlakken niet zo goed bezig is. Ik hoop dat er wat mijn goede raad is blijven plakken en dat ze effectief hulp inroept als het misgaat.

We werden getrakteerd op een mooie zonsondergang:

Op een gegeven moment realiseerde onze vriendin, die zich als de perfecte gastvrouw ontpopte, zich dat het ondertussen al stevig na bedtijd was voor haar kinderen. Ze raakte even in paniek omdat het al zo laat was en ze de kinderen niet graag op dat uur alleen met het openbaar vervoer naar huis (allez, naar het huis van haar vriend) stuurde. Mijn vriend en ik boden meteen aan om de kinderen naar het appartement van haar vriend te brengen. En zo zaten we onverwacht iets voor middernacht met twee pubers op de tram. Gelukkig verliep de rit vlotjes en waren we nog niet zo lang geleden op bezoek geweest in het appartement van de jarige. Er was ter plekke even wat verwarring over welke kamer de dochter van onze vriendin moest innemen, maar een telefoontje loste dat snel op. We stopten de pubers in bed en keerden terug naar den Buro om het feestje daar af te sluiten. Zalig zo’n warme zomeravond waarbij je uren lang kan blijven buiten zitten. Al moet ik zeggen dat het laatste half uur mij niet meer zo helder voor de geest staat. 😉

Gelukkig was er ‘s ochtends een stevig ontbijt scrambled eggs om de zondag goed te beginnen!

Heropening STUK en opening Artefact

Deze namiddag was ik te gast op de heropening van het STUK. Na een verbouwing die niet echt van een leien dakje gelopen is, was de STUK-ploeg duidelijk opgelucht om de heropening van hun duurzamer, toegankelijker en inclusiever gebouw met het nodige feestgedruis te kunnen vieren. En dat in aanwezigheid van hoogwaardigheidsbekleders zoals Vlaams minister-president Jambon, Leuvens burgemeester Mohamed Ridouani en KU Leuven-rector Luc Sels. Mijn Gentse collega en ik sloten aan bij de VIP-rondleiding en konden zo, naast het resultaat van de verbouwingen, tegelijkertijd een glimp opvangen van de Artefacttentoonstelling, die ook vanavond opende. Toegegeven, niet elk kunstwerk sprak me even hard aan, maar het blijft een feit dat Artefact altijd aanzet tot nadenken over onze positie als mens in de wereld. Een ondertitel als ‘The Ecstatic Being. Between knowing and understanding‘ nodigt natuurlijk uit tot reflectie.

Het resultaat van de verbouwingen is subtiel. De meeste ingrepen zijn dan ook niet zichtbaar voor de bezoekers, zoals de vervanging van de raampartijen, de isolatie van de daken, de overschakeling naar LED-verlichting, de verbetering van het verwarmingssysteem en de installatie van infiltratiekratten om regenwater op te vangen dat voor het sanitair gebruikt wordt. De toegankelijkheid van het gebouw is er stevig op vooruit gegaan en de nieuwe fietsenstalling aan de Schapenstraat zal wel snel vollopen.

Alleen jammer dat de hapjes op de receptie wat tegen vielen. Begrijp me niet verkeerd, grote fan van de keuze om voor vegan hapjes te gaan om aan te sluiten bij het thema duurzaamheid, maar serieus, vegan hoeft echt niet synoniem te zijn met flets en smakeloos. Traiteurs die vegan of veggie koken zouden beter eens op stage gaan in India. Kruiden die handel! Zo moeilijk is dat niet! Gelukkig smaakte de schuimwijn!

Blitzbezoek aan het verjaardagsfeestje van mijn achterneefje

Deze namiddag spoorde ik heen en terug naar Antwerpen voor het verjaardagsfeestje van mijn jongste achterneefje. Hij vierde zijn eerste verjaardag en tot mijn scha en schande moet ik toegeven dat dit de eerste keer was dat ik hem in het echt kon vastpakken. Net als (bijna) al zijn andere neefjes en nichtjes heeft hij blauwe ogen en blond haar. It runs in the family. Als ik hem zou kidnappen zou iedereen meteen geloven dat het mijn kind was. 😉

Alhoewel ik met een eivolle agenda zit, vond ik het toch belangrijk om aanwezig te zijn op dit feestje om bij te praten met mijn nonkel en tante en de vier neven, die ik alweer veel te lang niet meer gezien had. Mijn tante sukkelt de laatste tijd erg met haar gezondheid, maar ik was blij om vast te stellen dat ze aan de beterhand is. Al vrees ik dat ze na haar COVID-19 besmetting nooit meer helemaal de oude zal worden.

Er waren pannenkoeken, wafels (de specialiteit van mijn nonkel), Freixenet en rosé. Mijn broer en zijn vriendin waren er ook en de zon was zelfs van de partij. Gelukkig had ik zonnecrème meegenomen! Een ideaal recept voor een fijne namiddag. Mijn vriend was in Leuven gebleven om een paar praktische zaken af te handelen in ons appartement en omdat we deze zaterdagavond nog plannen hadden, bleef het bij een zeer kort bezoekje.

En jawel, natuurlijk brak er net tijdens de fietstocht terug naar Antwerpen-Centraal een stevig regenbuitje los. Geen erg, het was warm en de regendruppels waren een aangename verfrissing. En tegen dat ik op de trein zat was ik alweer min of meer opgedroogd. Ik zat samen met een moeder en haar twee kinderen op de trein die er duidelijk een bezoekje aan de zoo op hadden zitten. De twee kinderen waren bijzonder actief, maar charmant en communicatief. En zo werd het een fijne, geanimeerde rit terug naar Leuven.

Palmenmarkt in Geel

Deze zondagmiddag spoorden mijn vriend en ik richting Geel alwaar we afgesproken hadden met zijn ouders, zijn broer, zus en hun gezinnen voor een namiddag op de Palmenmarkt van Geel, zowaar de grootste kermis van de Kempen. Heel eerlijk, de tijd dat ik nog warm werd van kermissen ligt ondertussen al heel lang achter mij, maar het plezier van het jonge volk gaat voor, uiteraard. Het was alleszins, ondanks het ietwat kwakkelende weer, bijzonder druk op de kermis. Het is duidelijk dat de Palmenmarkt mensen vanuit gans de omgeving aantrekt.

We waren nog niet lang aan het slenteren over de kermis, toen het oudste nichtje van mijn vriend voorstelde om samen op zo’n muntenschuiver te spelen. Met plezier ging ik in op haar voorstel, want die rinkelende vallende muntjes doen me altijd terug denken aan mijn jeugd, toen ik dat spel uren speelde op de plaatselijke kermis. En jawel, natuurlijk stopten we te veel geld in dat toestel in verhouding tot de prijzen die we ermee wonnen, maar de endorfinestoot die die vallende muntjes veroorzaakten, maakte dat meer dan goed. Uiteindelijk keerden we naar huis met een externe luidspreker, een stel oortjes en een anti-stressknuffel en hadden we samen veel plezier. En dat is het belangrijkste van allemaal. Alleen jammer dat we de karakollenkraam die onze vriendin ons had aangeraden niet vonden.

Toen we, na nog wat rondgelopen te hebben, het allemaal wat koud begonnen te krijgen, lieten we de kermis achter ons en reden we naar het huis van de ouders van mijn vriend. We deden een flesje schuimwijn open en klonken op de bijna-jarige heer des huizes. Zeventig jaar al, je zou het hem niet geven als je hem zo ziet. Hopelijk heeft mijn vriend dezelfde goede genen geërfd.

Voor het avondmaal hielden we het simpel: een kaasschotel voor de volwassenen en balletjes met kriekjes voor de kinderen. Meer moet dat echt niet zijn! En natuurlijk sloten we de avond af met een glaasje whisky. Met dank aan de schoonbroer van mijn vriend om ons veilig bij het station van Geel af te zetten.

Afscheidsontbijt

Deze ochtend hadden mijn collega’s een ontbijtpotluck georganiseerd voor onze collega die morgen (yikes!) haar laatste werkdag heeft. Onze kranige collega wordt immers binnenkort 65 en heeft nog wat dagen verlof op te nemen. Aangezien onze collega niet graag in de belangstelling staat, zagen we af van bombastische speeches en hielden we het bij een sobere overhandiging van de cadeaus.

Naar goede gewoonte hadden mijn collega’s weer hun uiterste best gedaan en was er allerlei lekkers voorzien in overvloedige hoeveelheden. De bijna-gepensioneerde zelf had voor de gelegenheid maar liefst twee cakes én bokkenpootjes gebakken. Haar baktalent en werkijver zullen alvast enorm gemist worden op onze werkvloer. Ze had voor iedereen een doosje met suikerboontjes bij als bedankje voor de fijne samenwerking en om haar nieuwe leven te vieren. Ik ben er zeker van dat ze ervan zal genieten!

Mijn petekindje is tien jaar!

Amai, niet te geloven hoe snel de tijd vliegt (en hoe vaak ik in herhaling val)! Tien jaar, dat verdient een fantastisch feestje na de magere coronajaren. Des te meer omdat dit de enige verjaardag is dat je kan vieren dat het aantal nummers van jouw leeftijd verdubbelt.

Naar goede gewoonte legden de ouders van ons petekindje ons weer enorm in de watten. Met glaasje rosé schuimwijn (of twee), frituurhapjes en heerlijke zelfgemaakte vol-au-vent. Alleen de zelfgemaakte verjaardagstaart was wat minder goed gelukt (de taart was niet hoog genoeg gerezen, waardoor ze erg zwaar was). Maar op dat moment hadden we al zoveel gegeten dat dat niemand kon deren! En mijn cadeautje viel in de smaak bij mijn petekindje (met dank aan de ouders voor de tip!)!

Yet Another Blog

Life on my side

feest