Kerstavond in lockdown met catering van Gastrobar Hop

Vorige jaren brachten mijn vriend en ik kerstavond meestal volgens onze eigen zelf uitgevonden traditie door in één of andere cinemazaal. Jammer genoeg werd deze optie ons dit jaar ontnomen door het beruchte coronavirus. Niet getreurd echter, in Leuven is het aantal restaurants dat heerlijke maaltijden aanbiedt voor de feestdagen niet op twee handen te tellen. Dus ja, het mag geen grote verrassing heten, dat wij een bestelling plaatsten bij één van onze favorieten: Gastrobar Hop.

Om iets na drie uur klapte ik mijn werklaptop dicht (op kerstavond mogen wij uitzonderlijk om drie uur stoppen met werken) en om half vier stonden we bij Gastrobar Hop om onze bestelling op te halen. Daarvoor moesten we wel even geduld uitoefenen, want de rij wachtenden voor ons was bijzonder lang. Zoals jullie kunnen zien op onderstaande foto.

Een magisch avondlicht wist ons even te betoveren, totdat de wolken de zon verdreven en er een fris buitje over onze hoofden viel. Gelukkig waren we toen net bij het overdekte gedeelte van de wachtrij aanbeland. Na een stevig half uur aanschuiven, waren we blij dat we eindelijk ons eten in ontvangst mochten nemen. Niemand die het de uitbaters kwalijk nam, de horeca kan dezer dagen op veel sympathie rekenen.

We startten de avond zoals dat hoort met een glaasje rosé champagne van het huismerk van Wijnhuis Douchy, die gelukkig ook in Leuven leveren. Een Oostendse ontdekking, om het zo te zeggen. We hadden net de eerste hapjes achter de kiezen, toen het tijd was voor onze e-peritief met onze vrienden uit Rotselaar. Een tijdje geleden hadden we het plan opgevat om samen kerstavond te vieren, omdat mijn vriend en ik die avond toch meestal geen grootse plannen hebben. Helaas…

Verse kaas met opgelegde groentjes, gerookte forel, soesjes met blauwe kaas:

Het e-peritieven liep een beetje uit de hand, want uiteindelijk namen we pas bij het hoofgerecht, rond 21u, afscheid van mekaar. Meer dan drie uur samen digitaal gefeest, dat is een stevig record! Onze vrienden aten lekkers van Dierendonck en hun jongens openden wat cadeautjes, terwijl ik de ene na de andere gang op tafel toverde. Toen de champagne op was, ontkurkten we een flesje witte Hongaarse Sopron Fehérburgundi Weninger, om in de sfeer te blijven. Zeer lekker!

Dit menu verorberden wij met zeer veel smaak:

Gerookte zalm, fregola en pistache:

Belgian tortilla en cappuccino van krab:

Bbq varkensnek, biet en mosterd

Zeetong, schorseneer en aardappel:

Kaasplankje met Belgische kazen van Kaasaffineurs Van Tricht:

Appel, chocolade en pecan:

Een dubbele digitale jaarafsluiter

Aangezien deze vrijdag voor veel van de collega’s van mijn team de laatste werkdag van het jaar was (onze kantoren sluiten tussen kerst en nieuw, maar veel mensen met kinderen nemen de ganse kerstvakantie vrijaf), organiseerde ik om 15u een kleine digitale jaarafsluiter. Niks speciaals, gewoon een gezellig samenzijn met de collega’s van het team, maar ditmaal vergezeld van een glaasje bubbels, voor de liefhebbers, uiteraard.

En jawel, terwijl ik al helemaal in de stemming was om een flesje cava open te trekken, kwam exact vijf minuten voor drie een Bijzonder Belangrijk Document mijn mailbox binnen waaien. Een BBD dat dringend door de grote baas ondertekend moest worden. Dus besteedde ik de eerste twintig minuten van onze gezellige teamdrink met het administratief op orde zetten van dit dossier. Camera en microfoon af en typend tegen een hoog tempo. En ja, het is jammer dat ik het begin van de bijeenkomst van mijn team miste, maar aan de andere kant weet ik dat het afwerken van dit dossier (dat al meer dan twee jaar aansleepte) mij de onontbeerlijke gemoedsrust geeft, nodig om onbezorgd een flesje te ontkurken.

En jawel, de fles cava werd met dubbel zoveel plezier ontkurkt toen ik op ‘verzenden’ drukte. Het team was bijna voltallig en ja, het voelde een beetje als een afscheidsfeestje, terwijl dit niet zo bedoeld was. Want op 1 januari 2021 neem ik afscheid van dit fijne team dat ik drie jaar lang met heel veel plezier heb geleid. Een team waarop ik oprecht fier ben. Fantastisch om te zien hoe mijn medewerkers gegroeid zijn in die drie jaar tijd en wat we allemaal samen gepresteerd hebben.

Uiteraard liep het feestje met mijn team een beetje uit en arriveerde ik een half uur te laat op het volgende feestje. Da’s dan weer het voordeel van Microsoft Teams. Het kost je welgeteld twee seconden om van het ene naar het ander feestje te gaan. 😉 Het tweede feestje was er één met mijn collega-teamverantwoordelijken. Ook een fijne groep mensen van wie ik begin januari afscheid moet nemen. Een mens wordt er zowaar een beetje weemoedig van. Natuurlijk zullen de banden met al deze mensen niet verbroken worden, maar mijn nieuwe functie zal ongetwijfeld een invloed hebben op onze manier van met elkaar omgaan. Alleszins heel blij met het afscheidscadeautje dat ik van mijn collega-teamverantwoordelijken mocht ontvangen. Het zijn schatjes!

Digitaal afscheidsfeestje

Vandaag vond het Teams afscheidsfeestje plaats van één van mijn favoriete juristen. Doodjammer dat ze ons bedrijf gaat verlaten, want echt een fijne relatie met haar opgebouwd, zowel professioneel als op persoonlijk vlak vonden we elkaar direct. Ik moet zeggen dat ik al redelijk groggy was na een dag non-stop vergaderen van negen uur ‘s ochtends tot half vijf ‘s avonds (zonder middagpauze), maar om afscheid te nemen van mijn lieve collega, breidde ik daar graag nog een half uurtje aan vast. Aangezien het feestje al om half vier was begonnen, bleef er niet meer zo heel veel volk over om half vijf, maar dat maakte het eigenlijk gezelliger. Hoe groter het aantal personen in zo’n Teams vergadering, hoe moeilijker om tot echte gesprekken te komen.

Hopelijk kunnen we al die gemiste afscheidsfeestjes en pensioenvieringen van 2020 ergens inhalen in 2021…

Genieten bij De Kristalijn

Omdat ik het oorspronkelijk geplande lange weekend met onze vrienden en de nichtjes van mijn vriend door het coronavirus noodgedwongen moest annuleren, boekte ik last minute een culinair weekendje in Hotel Stiemerheide in het mooie Limburg. Die Cambio was toch al gereserveerd en ik vond dat ik nog een verjaardagsfeestje te goed had.

Door de aangekondigde verstrenging van de maatregelen was het niet geheel zeker of ons weekend zou kunnen doorgaan, zoals gepland. Want dat er een nieuwe lockdown zat aan te komen was glashelder. Mijn vriend en ik waren er dus mentaal op voorbereid om zaterdagochtend alweer naar Leuven terug te rijden, maar hoopten dat ons toch nog één diner en één overnachting gegund zouden zijn.

We hadden allebei vrijdag vrijaf genomen, dus konden we iets na de middag al vertrekken. Onderweg stopte we bij onze vrienden in Heverlee om wat van het snoepgoed dat ik voor mijn verjaardag had gekregen achter te laten voor hun vier zonen. We hadden een fijn gesprek op anderhalve meter afstand aan de voordeur, inclusief mondmasker. En al heb ik ondertussen al een hele collectie mondmaskers bij mekaar gespaard, het blijft onnatuurlijk aanvoelen om op die manier met je vrienden te moeten communiceren. De jongens waren alleszins aangenaam verrast toen ze bij hun terugkomst van school al dat lekkers aantroffen.

Een paar minuten na 15u parkeerden we onze Cambio op de parkeerplaats en gingen we ons aanmelden bij de receptie van het hotel. We boekten meteen een uurtje sauna voor de dag nadien, nog steeds niets wetend of dat effectief zou kunnen doorgaan of niet. We testten eerst en vooral de stevigheid van de bedden in de kamer uit en zakten daarna af naar de bar om ons welkomstdrankje te consumeren. Een glaasje bubbels gaat er altijd wel in en omdat eentje geentje is, bestelden we er stiekem nog een tweede. Terwijl het overlegcomité overlegde, groeide ons vertrouwen dat het geplande avondmaal in De Kristalijn niet in gevaar zou komen.

Rond half zes keerden we terug naar de kamer om ons nog wat op te tutten en vervolgens trokken we stipt om 18u naar De Kristalijn dat zich op een paar stappen van het hotel bevond. Waarom zo vroeg, zullen jullie je ongetwijfeld afvragen. Wel, volgens de richtlijnen mag er na 20u geen alcohol meer verkocht worden. En het zou zonde zijn om in een sterrenrestaurant geen glaasje wijn te kunnen drinken bij de gerechten.

Wat volgde was een werkelijk fenomenale avond. Van het beste wat ik in 2020 geconsumeerd heb. Tongstrelend! Ook erg onder de indruk van de Limburgse schuimwijn van Hoenshof die als apertief werd geserveerd. Ik laat jullie meegenieten.

Appetizers:

Coquillebloemkool, ei en truffel:

Wilde zeebaarsschorseneren, selder en vadouvan:

Varkensnek, truffel, peterselie en bospaddenstoelen:

Hertenkalfspitskool, bietjes en mosterd:

Chocolade ‘pure’ framboos, kokos en macadamia:

Zoetigheden bij de thee:

Tijdens ons diner druppelde het nieuws over de maatregelen van het overlegcomité binnen via Whatsapp. Aangezien de meeste maatregelen de nacht van zondag op maandag zouden ingaan, bleef ons weekendje gespaard. Ik was alleszins blij dat het ons op de valreep nog gelukt is er even tussenuit te knijpen, want realistisch gezien zal dit de laatste keer in 2020 geweest zijn. Om het personeel van het restaurant een hart onder de riem te steken, lieten we een dikke fooi achter. En ja, ik weet dat onze bijdrage een druppel is op een hete plaat, maar alle beetjes helpen, niet?

Petanque, fotozoektocht en Italiaans buffet

Zaterdag spoorden mijn vriend en ik richting Herentals, goed voorzien van mondmaskers, want de berichtgeving uit de provincie Antwerpen is alles behalve positief te noemen. In Herentals sprongen we om een blue bike en een kwartier later reden we de oprit van zijn ouderlijk huis op voor de eerste familiebijeenkomst van het jaar. Damn you, corona!

We gaven alle aanwezigen braaf een ellenboogje, maar al snel zaten we allemaal rond dezelfde tafel brood en beleg aan mekaar door te geven. Onze bubbel werd meteen uitgebreid met zes extra volwassenen, gelukkig zijn de kinderen allemaal jonger dan twaalf jaar.

Na de lunch wandelden we richting de petanque club, waar we de meest langdradige uitleg ooit kregen over wat in mijn ogen amper een sport genoemd kan worden. Enfin ja, over kleur en smaak valt uiteraard niet te twisten. En de eerste drie partijtjes vond ik nog wel leuk, maar daarna begon het echt te eentonig te worden voor mij. Aan de twee begeleiders zal het nochtans niet gelegen hebben, want die deden hun uiterste best om hun enthousiamse over te brengen.

Conclusie: een uurtje was ok geweest, anderhalf uur was echt te lang.

Na die sportieve inspanning stond er een fotozoektocht op het programma. De ouders van mijn vriend hadden zelf een zoektocht in mekaar gebokst met een hoop foto’s die ze eigenhandig gemaakt hadden. Chapeau, want dat moet een heel werk zijn geweest. We deden ons best om pijlen, beertjes, reuzepaddenstoelen, boomstronken, kapelletjes en andere objecten te identificeren. Onderweg beklommen we de toeristentoren van Herentals en bewonderden het uitzicht.

Van wandelen krijgt een mens honger, maar we konden toch niet aan het avondmaal beginnen zonder een aperitiefje, nietwaar? Ik had wat flessen champagne meegebracht om te trakteren voor mijn bevordering. Altijd fijn om successen te kunnen delen. Grappig: als inleiding op mijn traktatie had ik gezegd dat ik nu een trapje hoger klom in de hiërarchie, waar het middelste nichtje van mijn vriend prompt ‘een trapje hoger in de therapie’ van maakte. Misschien heeft ze wel gelijk!

Ik kreeg ook nog een mooi portret van één van de nichtjes van mijn vriend. De gelijkenis is sprekend!

Voor het feestelijk avondmaal hadden de ouders van mijn vriend een Italiaans buffet voorzien met allerlei verschillende soorten pasta. Waar ik vroeger een grote pastaliefhebber was, vind ik pasta tegenwoordig vaak te zwaar. En ja, het was lekker, maar amai, zo’n stevige sauzen die als een blok op je maag blijven liggen… Gelukkig was de rosé licht. 😉

Extra punten voor de heerlijke chocomousse als dessert:

Na afscheid van alle aanwezigen genomen te hebben, fietsten mijn vriend en ik terug naar het station van Herentals. Onzeker wanneer we zijn familie opnieuw zullen zien, want we gaan er allebei vanuit dat de nationale veiligheidsraad de maatregelen om het coronavirus in te dijken ongetwijfeld zal verstrengen.

Opening barokpaviljoen in Gaasbeek

Mijn eerste werkdag van de week, was er strikt genomen maar een halve. In de namiddag werden mijn collega en ik namelijk verwacht bij het Kasteel van Gaasbeek voor de feestelijk opening van het prachtig gerestaureerde barokpaviljoen. Door al de coronamaatregelen was het een opening in beperkte kring. Uiteraard hadden we dat liever anders gezien, maar veiligheid, voor alles, nietwaar? Wel op het appèl: minister-president Jan Jambon, die zichtbaar onder de indruk was van dit prachtige paviljoen. Laten we hopen dat dat vaccin er snel komt zodat iedereen van dit pareltje kan genieten.

Snel poseren voor de foto om vervolgens de mondmaskers weer op te zetten:

Voor de mensen die het zich afvragen: het plafond was in zeer slechte staat, vandaar dat de restaurateurs ervoor gekozen hebben enkel de delen die nog redelijk bewaard gebleven waren te restaureren. Sommige afbeeldingen waren zo beschadigd dat er veel fantasie nodig zou zijn om deze te reconstrueren.

Het was ook genieten van de heerlijke mini-gebakjes van Jan Andries en de verse aardbeien van Van Hassel. Al was het duidelijk dat iedereen zich wat onwennig voelde op deze anderhalve meter receptie… Wel leuk om een aantal oud-collega’s terug te zien die onlangs met pensioen gegaan zijn en speciaal voor de gelegenheid naar Gaasbeek waren afgezakt.

Dankzij mijn lieve collega die bob speelde, kon ik zelfs genieten van een heerlijk glaasje schuimwijn (of twee).

Demer- en Dijle wandeling

Om optimaal te profiteren van deze zalig zonnige zaterdag fietsten we naar de Plas van Rotselaar om van daaruit de twaalf kilometer lange Demer- en Dijlewandeling te doen. Al goed dat we een flinke laag zonnecrème opgedaan hadden, want de zon had er duidelijk zin in vandaag. Om te vermijden dat we langs saaie betonwegen zouden fietsen, had ik deze keer een kleine lus gemaakt van fietsknooppunten, in de hoop zo nieuwe, leuke plekjes te ontdekken. En dat bleek een goed idee, want onderweg fietsten we langs prachtige fietspaden (bijzondere vermelding voor het prachtige Vuntpad) langs het water en doorheen de velden. Mét speciale vermelding voor de buurtbank over de Vunt, die helaas momenteel afgesloten is. Vlak voor onze bestemming konden we de prachtige Donjon Ter Heyden bewonderen. Tot mijn spijt lukte het nét niet om de ganse weerspiegeling van de toren in het water op mijn foto te krijgen.

We lieten onze fietsen achter aan de Plas en trokken te voet verder. Met een stevige wandeling in het vooruitzicht leek het ons een goed idee nog wat extra suikers in te slaan. Gelukkig vonden we ‘t IJshoorntje op onze weg. De krachten die we opgebruikt hadden tijdens het fietsen, konden meteen weer aangevuld worden met heerlijk malaga-ijs.

Het begin van de wandeling, viel eerlijk gezegd een beetje tegen. Het vlakke landbouwlandschap werd al snel een beetje eentonig. Het was warmer dan verwacht en we snakten ernaar de vlakke zon en de stoffige velden in te ruilen voor een beetje schaduw. Helaas, daarvoor moesten met nog meer dan een uur verder wandelen. De wandeling bracht ons langs pittoreske kerkjes in Rotselaar en Wakkerzeel en langs de weide van Rock Werchter, die deze zomer jammer genoeg leeg zal blijven.

De eerste rivier die we op ons pad tegen kwamen was de Dijle, maar het was de Demer die voor het meest pittoreske deel van de wandeling zorgde, met een prachtig wandel/fietspad op de dijken langs haar oevers. De wilde bloemen bloeiden uitbundig en het was alsof iedereen uit de buurt hier aan het wandelen en fietsen was. Bijzondere vermelding voor de Demertrefplaats in Werchter, een zwevend wandelpad tussen de bomen, opgetrokken uit cortenstaal, aan de vroegere pleisterplaats voor scheepstrekkers. Zeer mooi.

We staken de soldatenbrug over en maakten de kring van onze wandeling rond. We haalden onze fietsen op aan de Plas en fietsten terug langs hetzelfde pad langs de Demer waar we even voordien nog gewandeld hadden. Het was ondertussen al vijf uur in de namiddag en merkelijk minder druk. Vermoedelijk waren al de fietsers en voetgangers die we eerder op de dag tegen gekomen waren nu aan het aperitieven bij de barbecue. Aan fietsknooppunt 30 kochten mijn vriend en ik, op aanraden van een collega, verse aardbeitjes bij de boer. Altijd lekker! We fietsten langs het kanaal terug naar Leuven en langs de Balk van Beel verder het centrum in. Ik had immers tapas besteld bij Sud Sud Bistro. Af te halen rond 18u. En jawel, stipt om 18u stonden we aan het afhaalraam en kregen we een grote papieren zak met allerlei lekkers mee.

Dit zat er in onze zak:

Hummus en tzatziki met pita
Garnaalkroketjes
Patatjes uit de oven met vinaigrette
Gehaktballetjes in provençaalse saus
Risotto met bospaddestoelen en parmesan
Moussaka met gruyère
En Cantillon gueuze 100% Lambic bio (5,5°) voor mijn vriend

Uiteraard was dit wat veel om met twee personen op te krijgen, dus de moussaka en de risotto gingen rechtstreeks de koelkast in. De garnaalkroketjes bleken een bron van stress te zijn. De garnaalkroketjes van Zappaz had ik de vorige keer zonder problemen opgewarmd in de oven, maar daardoor waren ze wat bleekjes uitgevallen en helemaal niet zo krokant. Ditmaal probeerden we, bij gebrek aan friteuse, de garnaalkroketjes in een schaal met een laagje olie in de oven op te warmen. Uiteindelijk duurde het vrij lang tot de garnaalkroketjes goudbruin waren en doordat ik ze een paar keer had moeten omdraaien in de schotel met olie waren zo ook een beetje uiteen gevallen, maar de smaak had niet geleden onder dit ietwat moeizame proces. Misschien de volgende keer toch proberen de kroketjes te bakken in olie verhit in een wok. De patatjes en gehaktballetjes waren zeer smaakvol en ja, hummus en tzatziki, da’s natuurlijk altijd lekker.

De dag sloot ik af met een historische gebeurtenis: ik woonde voor de eerste keer in mijn leven een virtueel verjaardagsfeestje bij. Een collega en haar tweelingzus vierden hun verjaardag via Google hangouts. Helaas, geen wilde party met stripper deze keer, alhoewel ze aan de andere kant van het scherm wel verse kokosnoten met rum aan het drinken waren. Jaloers! Er was een gedeelde Spotify playlist om samen te dansen en het was leuk om zo toch een beetje mee te kunnen vieren. Maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik het na een dik half uur voor bekeken heb gehouden. Nothing beats the real thing!

PS: De fietsknooppuntenroute die we volgden: 33 – 80 – 4 – 81 -40 -41 – 66 – 67 – 71 – 72 – 30 – 35 – 31 – 93 – 12

Paasbrunch én -diner van Octobar

Beetje een luie Paaszondag. De voormiddag brengen mijn vriend en ik al puzzelend door. Die puzzel vordert verrassend snel. Ik denk dat we allebei een nieuwe verslaving hebben. 😉

We puzzelen tot de deurbel gaat: onze paasbrunch van Octobar staat voor de deur. Uiteraard starten we onze brunch met een glaasje champagne met een oestertje daarbij. Mijn vriend en ik mogen dan wel niet gelovig zijn, we grijpen die kerkelijke feestdagen graag aan om het gezellig te maken. Daarna smullen we van de heerlijke kreeft, om af te sluiten met de vitello tonnato. De rest van de gerechtjes laten we fijn in de koelkast staan tot ‘s avonds, want de brunch is nogal copieus uitgevallen.

Na nog een beetje puzzelen, geven we onszelf een schop onder ons gat en gaan we naar buiten voor een wandeling. Ditmaal brengen onze omzwervingen ons naar de bloeiende kerselaars van Kessel-Lo.

‘s Avonds verorberen we de rest van de paasbrunch: de gerookte zalm met krielaardapelen met pastasalade en cocktail gamba’s en de snowcrab salade met pittabrood. Met een toepasselijk flesje witte wijn van Dulst erbij, natuurlijk!

Verjaardagfeestje in Troostembergbos

Zondag stond het verjaardagsfeestje van mijn petekindje op het programma. Ook hier dreigde heel de coronacrisis roet in het eten te strooien. Ik was vooral bezorgd omdat het om een intergenerationeel feestje ging: beide paren grootouders zouden immers aanwezig zijn. Na heel veel whatsappberichtjes heen en weer, besloten de mama en de papa van mijn petekindje de locatie van het feestje te verplaatsen naar Troostembergbos, zodat alle aanwezigen de regels van de social distancing (min of meer) konden naleven.

Ik was er nog niet honderd procent gerust op, maar omdat alle grootouders jonger waren dan 65 jaar, behoorden zij (gelukkig) niet tot de risicogroep. Zelf heb ik weinig vrees om ziek te worden, omdat ik een vrij goeie weerstand heb. Ik ben echt zelden ziek en als ik dan ziek ben, is het nooit meer dan een verkoudheid of een luchtwegeninfactie. En zelfs al zou ik het virus wel te pakken krijgen, zie ik mezelf nog niet direct op intensieve zorgen terecht komen. Voor oudere mensen is dat natuurlijk een ander verhaal, maar ik begrijp dat niemand mijn petekindje wilde teleurstellen, die ongetwijfeld weken had zitten uitkijken naar dit feestje.

We vonden elkaar op de parking bij Troostenbergbos en trokken van daaruit beladen met cadeaus, koffie, thee, fruitsap en een heuse verjaardagstaart naar de dichtstbijzijnde picknicktafel. Ere wie ere toekomt, de mama van mijn petekindje had, de omstandigheden in acht genomen, voor een prachtige kroon én bijpassende taart gezorgd. Al vond ik het uitblazen van de kaarsjes iet of wat op het randje. 😉

Na een stukje taart gegeten te hebben, brachten we alles terug naar de wagen en wandelden we samen door het bos. Ik was nog nooit op deze plek geweest, maar moet zeggen dat ik aangenaam verrast was. Een mooi bos met prachtige loofbomen. Fijn om dankzij mijn petekindje een nieuw stukje natuur te ontdekken.

Whiskyproefavond in mineur

Helaas, de maatregelen die de Nationale Veiligheidsraad oplegde om ons tegen de coronacrisis te beschermen, bleken, hoe noodzakelijk ook, nefast voor onze geplande whiskyproefavond. Het aantal deelnemers zakte in een schrikbarend snel tempo van tien naar vier (onszelf inbegrepen). Natuurlijk had ik alle begrip voor de afzeggingen. Iedereen wil uiteraard zijn familie en geliefden beschermen.

Omdat mijn vriend en ik deze avond al zo lang gepland hadden, besloten we deze toch te laten doorgaan, zelfs al zouden we maar met ons tweetjes zijn. Gelukkig vonden we nog twee dappere zielen zonder ziektesymptomen die het aandurfden ons te vervoegen.

Dit zijn de whisky’s die op ons proeflijstje stonden:

The Ardmore Legacy,
mijn eigen persoonlijke Arran whisky (12 jaar oud en op sherryvaten gerijpt,
Belgian Owl (36 maanden),
Bunnahabhaim (12 jaar),
GlenDronach (13 jaar oud, gebotteld in 2003),
Oban (14 jaar), Johnett (7 jaar, gebotteld in 2010),
Chichibu Ichiro’s (Japanse whisky),
The Glenlivet Nàdurra.

Opgelet, dit is de volgorde waarin de flessen op onderstaande foto staan, niet de volgorde waarin deze best gedronken worden. En excuses, de GlenDronach fles staat omgekeerd.

We startten de avond met wat simpele aperitiefhapjes en heerlijke ovenhapjes van De Walvis (redder in nood toen mijn vriend en ik zaterdagochtend op zoek waren naar een traiteur, omdat Convento Food gesloten was).

Als hoofdgerecht hadden we drie dagschotels van De Walvis en een heerlijke lasagne met zalm en spinazie voorzien om in de oven op te warmen. Kwestie van onze aandacht zoveel mogelijk bij onze gasten te houden, want wie weet wanneer we hen opnieuw in ‘t echt te zien zullen krijgen.

Na het gezamenlijke diner waagden we ons aan Trial by Trolley, een spel dat mijn vriend via Kickstarter financierde, maar dat zijn veelbelovende naam niet echt waar maakte. Vandaar dat we al snel over schakelden op Exploding Kittens. Om, na het vertrek van onze vriendin die het niet té laat wou maken, te eindigen met de klassieker der klassiekers: Chapeau. Al moet ik toegeven dat dat laatste gedeelte van de avond iet of wat wazig is in mijn herinnering. 😉

De topprijs van beste whisky van de avond ging moeiteloos naar de GlenDronach, met een verdiende ereplaats voor mijn eigen Arran whisky.

Toch fijn dat we nog de gelegenheid hadden om samen te komen vlak voordat de coronacrisis in volle hevigheid losbarstte.

Yet Another Blog

Life on my side

feest