Alice in de Zoo van Antwerpen

Zondagnamiddag spoorden mijn vriend en ik opnieuw richting Antwerpen. Ditmaal hadden we een bezoekje aan het lichtfestival in de zoo gepland met zijn zus en haar gezin. Aangezien onze trein wat vroeger aankwam dan het uur waarvoor we tickets hadden, dronken mijn vriend en ik nog een glaasje in de bar van het Lindner hotel, want verder zijn er niet veel toffe drinkgelegenheden in de buurt van Antwerpen Station. Of ik ken ze althans niet.

Al snel kregen we bericht dat de zus, schoonbroer en nichtjes van mijn vriend ook aangekomen waren. We dachten in eerste instantie nog tijd te hebben om samen iets te drinken, maar de tijd gaat altijd sneller dan je denkt, dus ontmoetten we elkaar in het station en overhandigden mijn vriend en ik meteen onze lekker ruikende cadeaus aan de drie jongedames.

We liepen meteen verder naar de inkom van de zoo, waar eerst onze CST gecontroleerd werd en vervolgens ons toegangsticket. Beide controles verliepen vlotjes en al snel konden we ons onderdompelen in de wondere wereld van Alice, de Mad Hatter, de Queen of Hearts, de Cheshire Cat en vele anderen.

Voor mijn vriend en ik was dit de tweede keer dat we het lichtfestival in de zoo bezochten. De eerste keer genoten we van China Lights samen met mijn broer en zijn vriendin. En als ik heel eerlijk moet zijn, ik denk dat ik de eerste editie indrukwekkender vond. De Chinese figuren lenen zich natuurlijk uitstekend voor dit soort lichtsculpturen. Of misschien ben ik gewoon niet zo’n grote Alice in Wonderland fan. Want alhoewel ik het boek gelezen heb, moet ik bekennen dat er blijkbaar niet veel van het absurde verhaal was blijven hangen. Gelukkig vonden de nichtjes het geweldig.

We hadden allemaal honger gekregen na ons bezoekje aan de zoo. Vooruitziend als ik ben, had ik gereserveerd bij Tibetaans restaurant Kunthun in de Chinese wijk van Antwerpen. Dat bleek een goede keuze te zijn. De jongedames smulden van de gebakken rijst en de met gehakt gevulde gestoomde broodjes en ze waagden zich zelfs aan een authentiek Tibetaans dessert, zoete gestoomde broodjes! Ik koos uiteraard voor een noedelsoepje en momo’s. 😉

Na het eten wandelden we samen terug naar het station alwaar we afscheid namen. Mijn vriend en ik moesten nog even wachten op onze trein, dus dronken we nog een glas in de bar van (verrassing) hotel Lindner.

Om het met de woorden van de nichtjes te zeggen: ‘Dat moeten we vaker doen!’

Vandaag in de post!

Een lekker ruikend kerstcadeautje voor de nichtjes van mijn vriend en een klein cadeautje voor onszelf. Bruisballen van Soak By Anne Lynn, het zusje van mijn favoriete rosse kameraad!

Verjaardagsdiner bij Barba

Gisteren vierden we samen met mijn vader zijn verjaardag in één van mijn favoriete Leuvense restaurants Barba. Het werd helaas een beetje een verjaardag in mineur, want mijn vader maakt een moeilijke periode door. En aangezien hij net zoals ik een ongelooflijke koppigaard is, luistert hij niet naar goede raad. Gelukkig waren er het heerlijke eten en de uitstekende wijnen als doekje voor het bloeden.

Appetizers:

Coquille, pompoen, lavas, iberico:

Rog, aardpeer, courgette, pinda:

Fazant, fregola, lange peper, bospaddestoel:

Haas, peer, pastinaak, veenbes:

Banaan, chocolade, karamel:

Heel leuk: bij de haas werd een rode wijn geserveerd uit een decanteerkolf. De sommelier zei dat het om de laatste voorraad ging die hun wijnleverancier van deze wijn had. Als we erin zouden slagen om te raden welke druivensoorten in de wijn zaten en van welk land de wijn afkomstig was, dan kregen we een drankje van het huis aangeboden. Ik sta altijd open voor een uitdaging, maar ondanks het feit dat ik graag wijn drink, ben ik niet echt een grote wijnkenner. Gevolg: we hadden maar één druivensoort juist en ook het land hadden we verkeerd gegokt. Misschien moet ik toch eens een wijncursus gaan volgen. 😉

We sloten de avond af met een glaasje wijn in de bar van het hotel waar mijn vader logeerde.

Culinair genieten in Limburg

Zaterdag spoorden mijn vriend en ik richting Limburg voor een gezellige avond met mijn broer en zijn vriendin. We speelden samen Exploding Kittens en hofleverancier Atelier Eik zorgde dat we op culinair vlak niets te kort kwamen. De hoeveelheid voedsel was naar goede gewoonte weer indrukwekkend. Ook met een gang minder waren we zeker nog meer dan voldaan geweest. Maar goed, dat maakte dat er genoeg overschot was om mijn broer en zijn vriendin de dag nadien van een volwaardige maaltijd te voorzien.

Aperitiefhapjes:

Gemarineerde Noorse zalm & St-Jacobsvruchten, tartaar van aardpeer, mierikswortel en geroosterde hazelnoot:

Zeebaarsfilet met bloemkoolmousseline, huisgemaakte sneeuwkrabravioli & zeekraal:

Zachtgegaarde rugfilet van Europees hert, jus van rode biet, rösti aardappel, herfstgarnituur:

Parfait van chocolade, gekonfijte kumquat en rode vruchten:

En natuurlijk sloten we de maaltijd af met een lekker glaasje whisky!

Fort Eben-Emael – 7 november 2021

Zo mogelijk nog slechter geslapen dan de nacht voordien, al zal de alcoholconsumptie daar ook wel voor iets tussen zitten. Aan het laatste ontbijt van het weekend wareb we het er allemaal roerend over eens dat dit weekend te kort was. Volgend jaar plakken we er een dagje extra aan! We deden ons best om de rest van het brood weg te werken, terwijl de kinderen poffertjes aten en namen nog wat overschot mee als proviand voor onderweg.

De laatste bestemming van dit weekend: Fort Eben-Emael. Kwestie van onze kennis over de Tweede Wereldoorlog en wat er op deze historische plek gebeurd is wat bij te spijkeren. Lontzen is echt een ideale uitvalsbasis voor een vakantie, zoveel interessante plekken die zich op slechts een half uurtje rijden bevinden. Dikke aanrader!

We pakten onze spullen, laadden de bagage in de auto en stelden tot onze verbazing vast dat die ganse berg eten bijna helemaal verdwenen was. Straf! Onze drankvoorraad was daarentegen nog niet eens gehalveerd. 😉 We namen afscheid van de vriendelijke eigenares van Villa&Loge en vertrokken naar Eben-Emael.

We kwamen een uurtje te vroeg aan bij het fort. Het was kwart na twaalf en we hadden tickets voor kwart na één. Geen probleem, het prachtige weer nodigde uit tot een wandeling in de omgeving. We klommen achter de hoofdingang van het fort naar omhoog en kwamen zo op het plateau terecht waar bij het ochtendgloren van 10 mei 1940 tien grote Duitse transport-zweefvliegtuigen met paratroepers landden. Deze verrassingsaanval was de eerste luchtraidcommando-aanval ooit in de wereldgeschiedenis. Na de landing gebruikten de Duitse paratroepers holle ladingen (een nieuw type explosief) om de observatiekoepels en de gevechtsopstellingen van het fort op zeer korte tijd te neutraliseren. Bij de ontploffing van zo’n holle lading komt er op extreem korte tijd een enorme drukgolf en een hittegolf van ongeveer 2800° C vrij. Het nieuwe en geheime wapen richtte dan ook enorme schade aan.

De holle lading die de Duitsers aan de binnenkant van een veroverde gevechtsbunker plaatsten, veroorzaakte een enorme drukgolf in het gangenstelsels van het fort. De tegenaanvallen van de Belgische soldaten mislukten en de Duitsers omsingelden het fort. Uiteindelijk gaven de verdedigers zich over op 11 mei 1940 rond het middaguur. De uitschakeling van het zogenaamde sterkste fort van Europa in combinatie met het Duitse succes aan het Albertkanaal betekenden een serieuze psychologische opdoffer voor de Belgen en de geallieerden. De weg was vrij voor de Duitse aanval op Frankrijk door de Ardennen en de geallieerde troepen werden omsingeld en rond Calais en Duinkerken samengedrukt.

We gaven een stukje van deze geschiedenis mee aan de kinderen, maar die waren voornamelijk geïnteresseerd in het overal opklauteren en coole foto’s nemen. 😉 Can’t blame them! Het voordeel aan de Tweede Wereldoorlog is wel dat je daar een heel duidelijke slechterik hebt. De Eerste Wereldoorlog is op dat vlak iets gecompliceerder.

Het fort zelf is echt de moeite van een bezoek waard: het gangenstelsel (maar liefst 5 km!) onder de grond is ronduit indrukwekkend en door levensechte poppen te gebruiken worden de taferelen van het leven van alle dag in het fort aanschouwelijk voorgesteld. Persoonlijk had ik graag iets langer blijven hangen in het museum dat over de aanval van 10 mei ging, maar voor de kinderen was dat stuk minder interessant (te veel tekst om te lezen). Gelukkig was er een korte film die de geschiedenis op een bevattelijke manier vertelde. Ik vond het ook indrukwekkend om met eigen ogen de schade te kunnen aanschouwen die de holle lading had veroorzaakt in de getroffen gevechtsbunker. Continue reading →

Wandeling in het Hertogenwald in Ternell – 6 november 2021

Redelijk belabberd geslapen in de twijfelaar met de slechte matras op onze kamer. Slechte matras als in: elk beweging die je slaappartner maakt, laat gans het bed golven. Eens je een ruim bed met een goede matras gewoon bent, wordt het steeds moeilijker je aan te passen aan minder comfortabele slaapomstandigheden.

De dames waren zo vriendelijk om mij tot half acht te laten ‘uitslapen’. Terwijl ik de dames entertainde met wat spelletjes ging mijn vriend naar de bakker. Op zijn lijstje: 20 sandwiches, 10 pistolets, 5 croissants, 10 chocoladebroodjes en 2 gewone broden. Veel te veel voor negen personen volgens mij, maar mijn vriend is opgevoed met het motto: beter te veel dan te weinig. In het appartement van onze vrienden was het muisstil, daar sliep iedereen duidelijk nog.

Rond kwart voor tien zat iedereen rond de gemeenschappelijke ontbijttafel en vlogen we in de spek met eieren, met dank aan onze kameraad, chef-kok van dienst. Amai, dat smaakte. En ja, er was uiteraard veel te veel brood, maar geen erg, we namen wat koffiekoeken en sandwiches mee als proviand voor onderweg en de rest zouden we de dag nadien wel opeten.

Iets na elf zaten we allemaal in de wagen en rond iets na half twaalf waren we aan het beginpunt van de wandeling door het Hertogenwald: de parking bij Haus Ternell.

En waw, wat een geweldige wandeling was me dat! Het eerst gedeelte van de wandeling volgden we de loop van de Hill en het tweede gedeelte de loop van de Getzbach. De zon brak door en de herfstkleuren waren werkelijk op hun best. De kinderen apprecieerden al het klauterwerk over stenen in de rivierbedding en over wortels van bomen enorm. Op verschillende plaatsen tijdens de wandeling zagen we ontwortelde bomen en afgerukte takken: de sporen van de watersnood in de zomer. Het was vrij drassig, dus we moesten verschillende keren van het pad afwijken om te vermijden dat we tot onze enkels diep in de modder zouden wegzakken. Mijn zomerwandelschoenen waren duidelijk niet ideaal voor dit terrein, maar ik slaagde erin ze min of meer droog te houden. Het laatste stuk van de wandeling had nog een stevige klim voor ons in petto.Het venijn zit in de staart, zoals ze zeggen. 😉 Maar: geen enkel kind heeft gezeurd tijdens gans de meer dan drie uur durende wandeling. Dat noem ik een groot succes!

Continue reading →

Bowlen in Lontzen – 5 november 2021

Vrijdag hadden mijn vriend en ik een dagje verlof genomen. Na een jaartje overslaan wegens de coronacrisis trokken we opnieuw met de drie nichtjes van mijn vriend, onze vrienden en hun twee zonen naar de comfortabele appartementen van Villa&Loge in Lontzen.

Het bleef tot het allerlaatste nippertje spannend in welke samenstelling we zouden kunnen vertrekken. Het gezin van de zus van mijn vriend werd immers veertien dagen voor ons tripje getroffen door het coronavirus en één voor één werden alle gezinsleden ziek, op de oudste dochter na, de enige die al oud genoeg was om gevaccineerd te zijn. De tweede jongste was net op tijd officieel genezen om mee te kunnen, maar de oudste dochter moest donderdag nog een PCR-test afnemen om uit quarantaine te mogen. Ze vertoonde geen symptomen, maar we wilden haar niet meenemen op weekend en het risico lopen om onze vrienden en hun twee zonen aan het virus bloot te stellen.

Mijn vriend en ik vertrokken dus met onze cambio vrijdagochtend van Leuven naar Geel zonder al de uitslag van die PCR-test te kennen. We hoopten dat die er tegen half twaalf zou zijn, het allerlaatste moment waarop we in Geel moesten vertrekken om op tijd te zijn voor de lunch in De Berwien in Voeren.

In Geel stonden de twee jongste nichtjes ons al enthousiast op te wachten. De oudste iets minder, want de uitslag van de test was er nog altijd niet. Mijn vriend en ik rekten nog wat tijd, maar helaas: geen uitslag. Met pijn in het hart vertrokken we dus met twee van de drie nichtjes. Gelukkig had de mama deze week verlof en beloofde ze haar oudste dochter na te brengen van zodra er een negatieve uitslag van de PCR-test binnen kwam. We duimden allemaal dat die uitslag er snel zou zijn.

Door het gedoe met die PCR-test hadden mijn vriend en ik een beetje vertraging opgelopen, maar geen erg, onze vrienden zaten op ons te wachten in De Berwien aan dezelfde tafel als in 2019. De sporen van de overstromingen van deze zomer waren nog zichtbaar in het interieur van De Berwien en ook op de gevels van de huizen in Voeren kon je goed zien hoe hoog het water gestaan had. Fijn dat we deze zaak met onze aanwezigheid een hart onder de riem konden steken. Net als de vorige keer bestelde ik mosselen, maar ze vielen me wat tegen: de mosselen waren te hard gekookt naar mijn smaak. Gelukkig smikkelden de jongelui rond de tafel hun bord helemaal leeg. Wat een contrast met vroegere uitstappen waarbij vooral de jongedames zich erg kieskeurige eters toonden en het eten altijd een klein gevecht was. Blij dat dat achter de rug ligt.

We lunchten op het gemak, want we konden pas om 15u inchecken. Bij aankomst bij Villa&Loge leek het eerst alsof er niemand thuis was, maar na een beetje wachten en rondbellen, liet de eigenares ons binnen. Ze was nog altijd even rad van tong en gaf ons (in het Frans) zoveel tips voor activiteiten in de buurt dat ik er amper de helft van kon onthouden.

Na ons geïnstalleerd te hebben en onze (redelijk indrukwekkende) eet- en drankvoorraad in de koelkasten gestopt te hebben, stapten we opnieuw de wagen in voor een wandeling in de buurt. Een korte, want ik had om 19u twee bowlingbanen gereserveerd bij Bowling 67 in Lontzen en we moesten daarvoor nog iets eten.

Gelukkig hielden we het droog tijdens de wandeling en konden volop genieten van de mooie herfstkleuren. Het jongste nichtje maakte onderweg wel een uitschuivertje in de modder met een vuile broek tot gevolg. Ach ja, dat hoort erbij, he!

Tijdens de wandeling kregen we het goede nieuws dat de PCR-test van het oudste nichtje negatief terug gekomen was en dat ze met haar mama onderweg was naar Lontzen. Hoera! De uitslag waarvoor we allemaal geduimd hadden.

We waren mooi op tijd terug om samen in ons appartementje van de heerlijke vers gemaakte pompoensoep met stokbrood te genieten en net toen we klaar waren met eten, kwamen het oudste nichtje en haar mama aan, die ook nog snel een kommetje soep aten. Na de soep namen we afscheid van de zus van mijn vriend en reden we naar Bowling 67. Als ik heel eerlijk moet zijn, is bowlen niet echt mijn ding. Het is me niet geheel duidelijk welke techniek ik moet toepassen: soms komt daar plots een streak uit de lucht vallen en dan weer verdwijnt die bowlingbal meedogenloos in de goot zonder ook maar één kegel omver gegooid te hebben. De combinatie van bowlen en mooi gelakte nagels is ook niet ideaal en ik houd aan zo’n avondje bowlen altijd wel een gescheurde nagel over.

Maar de kinderen hadden fun! Al bleek twee uur bowlen toch iets te veel van het goede. De twee jongste nichtjes waren het na anderhalf uur ook beu en ze begonnen duidelijk moe te worden. Mijn vriend en ik beslisten dus met de twee jongsten wat vroeger terug te keren om ze in bed te steken en lieten de oudste achter bij onze vrienden en hun gezin.

Nadat alle kinderen in bed lagen, klonken mijn vriend en ik samen met onze vrienden op een fijn weekendje. De eerste dag was alvast goed verlopen.

Seafood birthday dinner!

Zaterdag vierden we mijn verjaardag samen met mijn broer en zijn vriendin. Voor deze feestelijke gelegenheid hadden we de zeevruchtenschotel met kreeft en wat appetizers besteld bij de Walvis, want, serieus, bestaat er een betere manier om een jaartje extra te vieren dan met kreeft en oesters? Oja, de champagne mocht natuurlijk ook niet ontbreken. Met dank aan wijnhuis Douchy!

Als dessert serveerden we een uitstekende cheesecake van Patisserie Zuut en wat pralines van Bittersweet. En jawel, zoals de traditie het betaamt, sloten we de avond af met een goed glas whisky! The Nikka 12 years was trouwens een cadeautje van een vorige verjaardag. De fles was tot op heden ongeopend gebleven, maar hey, het leven is te kort om goede whisky in de kast te laten staan.

Verjaardagscadeautje in de post!

Daar gaan we wel even mee toekomen! Met dank aan de ouders van mijn vriend!

Verjaardag vieren in De Kwizien

Zaterdagmiddag hadden mijn vriend en ik afgesproken om mijn verjaardag te vieren in Hasselts restaurant De Kwizien samen met mijn vader en zijn vriendin. Voor ons de eerste kennismaking met deze dame. En alhoewel ik het mijn vader gun dat hij opnieuw een volwaardige relatie heeft, voelde ik bij mezelf toch een zekere weerstand.

Maar kijk, na de eerste ongemakkelijke stiltes kwamen de tongen toch losser en vonden we gezamenlijke gespreksonderwerpen. Wellicht ook dankzij de uitstekende wijnen van De Kwizien. De dame zelf viel goed mee, maar de situatie blijft natuurlijk gecompliceerd en delicaat. Daar kan niemand iets aan veranderen.

Aziatisch geïnspireerde appetizers:

Hamachi, kaffir, basilicum, zure room:

Pladijs & Zeeuwse oester, gerookte prei, koriander:

Boerderijeend, knolselder, ras el hanout, stoofappel:

Assortiment kazen:

Calvados en iets zoets:

Na het afzakkertje namen we afscheid van mijn vader en zijn vriendin en trokken mijn vriend en ik nog even de Hasseltse straten in om de sfeer op de Jeneverfeesten op te snuiven en een paar jenevertjes te drinken. Erg genoten van het prachtige optreden van feestband BAM. Ik werd er spontaan blij van!

En dankzij de NMBS raakten we veilig weer in Leuven.

Yet Another Blog

Life on my side

familie