Net als vorig jaar trokken we met de familie van mijn vriend naar het jaarlijkse lichtfestival in Planckendael. Helaas, ook dit jaar waren de weergoden niet aan onze kant, al regende het gelukkig minder hard dan vorig jaar. En ja, de lichtsculpturen waren opnieuw prachtig, maar als ik heel eerlijk ben, het nieuwe is er nu wel af voor mij. Het initiële waw-effect is ondertussen al lang weggeëbd en het begint wat repetitief aan te voelen, hoe mooi de sculpturen ook mogen zijn.
En oja, we begingen de stommiteit om te parkeren op Parking 1, die zo vol stond dat we onze elektrische mini-cambio met een schoenlepel tussen twee dikke bakken moesten lepelen. Ikzelf was al op voorhand uitgestapt en mijn vriend moest zich als een waar slangenmens in allerlei bochten wringen om na het parkeren uit de wagen te geraken. Moraal van het verhaal: geloof nooit de indicatie dat er nog redelijk wat vrije parkeerplaatsen beschikbaar zijn.
Zaterdagavond reden mijn vriend en ik met onze cambio richting Planckendael voor een bezoekje aan het Lichtfestival ‘Giant bugs and those that eat them’ samen met zijn ouders, zus en drie nichtjes. Het was typisch Belgisch kwakkelweer, dus hadden we een ganse voorraad paraplu’s meegenomen en stevige wandelschoenen aangetrokken om de regen en de modder te trotseren. Gelukkig was iedereen goed gekleed tegen het weer en konden we samen genieten van de mooi verlichte insecten en andere beestjes. De plassen waarin de kleurrijke insecten weerspiegelden, zorgden trouwens voor een extra mooi effect.
We waren net rond met ons bezoek toen de miezerregen transformeerde in slagregen. De plannen om nog wat door het park te wandelen, werden meteen opgeborgen en ik belde naar de Gasthofhoeve met de vraag om onze reservatie met een uurtje te vervroegen. Gelukkig vormde dat geen probleem. Het was nog even wat gedoe om van de parking af te geraken (serieus, Planckendael, de info dat je kan betalen met een bankkaart mag gerust wat duidelijker geafficheerd staan), maar niet veel later konden we toch allemaal onze voeten onze tafel steken in de gezellige Gasthofhoeve in Hofstade. We genoten de klassieke, maar erg verzorgde brasseriegerechten. En ja, sommigen onder ons vonden nog plek voor een dessertje. 😉
Een mooie afsluiter van een fijne, zij het iet wat nattere avond dan gehoopt.
Zondagnamiddag spoorden mijn vriend en ik opnieuw richting Antwerpen. Ditmaal hadden we een bezoekje aan het lichtfestival in de zoo gepland met zijn zus en haar gezin. Aangezien onze trein wat vroeger aankwam dan het uur waarvoor we tickets hadden, dronken mijn vriend en ik nog een glaasje in de bar van het Lindner hotel, want verder zijn er niet veel toffe drinkgelegenheden in de buurt van Antwerpen Station. Of ik ken ze althans niet.
Al snel kregen we bericht dat de zus, schoonbroer en nichtjes van mijn vriend ook aangekomen waren. We dachten in eerste instantie nog tijd te hebben om samen iets te drinken, maar de tijd gaat altijd sneller dan je denkt, dus ontmoetten we elkaar in het station en overhandigden mijn vriend en ik meteen onze lekker ruikende cadeaus aan de drie jongedames.
We liepen meteen verder naar de inkom van de zoo, waar eerst onze CST gecontroleerd werd en vervolgens ons toegangsticket. Beide controles verliepen vlotjes en al snel konden we ons onderdompelen in de wondere wereld van Alice, de Mad Hatter, de Queen of Hearts, de Cheshire Cat en vele anderen.
Voor mijn vriend en ik was dit de tweede keer dat we het lichtfestival in de zoo bezochten. De eerste keer genoten we van China Lights samen met mijn broer en zijn vriendin. En als ik heel eerlijk moet zijn, ik denk dat ik de eerste editie indrukwekkender vond. De Chinese figuren lenen zich natuurlijk uitstekend voor dit soort lichtsculpturen. Of misschien ben ik gewoon niet zo’n grote Alice in Wonderland fan. Want alhoewel ik het boek gelezen heb, moet ik bekennen dat er blijkbaar niet veel van het absurde verhaal was blijven hangen. Gelukkig vonden de nichtjes het geweldig.
We hadden allemaal honger gekregen na ons bezoekje aan de zoo. Vooruitziend als ik ben, had ik gereserveerd bij Tibetaans restaurant Kunthun in de Chinese wijk van Antwerpen. Dat bleek een goede keuze te zijn. De jongedames smulden van de gebakken rijst en de met gehakt gevulde gestoomde broodjes en ze waagden zich zelfs aan een authentiek Tibetaans dessert, zoete gestoomde broodjes! Ik koos uiteraard voor een noedelsoepje en momo’s. 😉
Na het eten wandelden we samen terug naar het station alwaar we afscheid namen. Mijn vriend en ik moesten nog even wachten op onze trein, dus dronken we nog een glas in de bar van (verrassing) hotel Lindner.
Om het met de woorden van de nichtjes te zeggen: ‘Dat moeten we vaker doen!’
Enorm genoten van Bright Brussels dit jaar. Nu heb ik altijd al een zwak gehad voor vuur en lichtjes, maar naar sommige installaties kon ik echt blijven kijken. Daarom neem ik jullie graag mee langs een paar highlights van deze Valentijnsavond.
Mijn persoonlijke favoriet, met stip op nummer één: Les Luminéoles. Van een ongelooflijke poëtische schoonheid die betoverde.
UV Dimension III (ideale combinatie van muziek en lichtshow om een feestje op te bouwen):
Contemplation (prachtige kleuren, maar ondertussen heb ik al te vaak dit soort projecties gezien):
