Ook vandaag richtte ik mijn sporen richting Antwerpen. Alweer voor een stevige vergadering, die ditmaal gelukkig iets constructiever verliep dan de vorige. Ben erg benieuwd hoe dit project zich verder zal ontwikkelen.
En ja, ook het nieuwe gedeelte van het centraal station is bijzonder fotogeniek:
Als uitsmijter de prachtig zonsondergang van vandaag:
En het harde werk van vele handen te kunnen bewonderen. Zelfs al was aan dit bezoek een bijzonder pittige vergadering gekoppeld…
Het was ondertussen bijna een jaar geleden dat mijn oud-collega en ik samen dineerden in Euterpia. Damn you, corona! Ondertussen was hij maar liefst twee keer verhuisd: zijn werkgever Kunsthal Extra City verhuisde naar het prachtige voormalige Dominicanenklooster vlakbij Antwerpen Centraal en privé woonde hij nu al een tijdje in zijn nieuwe huis, dat hij pas gekocht had de vorige keer dat we elkaar zagen.
Voor onze reünie stopte ik vrijdag vroeger met werken om rond half zes bij Extra City te kunnen zijn. Ik voelde mij een klein beetje schuldig, want er zaten nog massa’s onbeantwoorde mails in mijn mailbox, maar hey, de boog kan niet altijd gespannen staan, nietwaar?
Ik was mooi op tijd aan de ingang van Extra City, maar slaagde er in eerste instantie niet in mijn collega te bereiken. Even dacht ik al dat ik me van datum vergist had, maar de whatsappberichten die we deze week nog hadden uitgewisseld, bevestigden dat we wel degelijk deze vrijdag hadden afgesproken. Waarschijnlijk was hij nog druk met iets bezig, waardoor hij niet merkte dat ik hem probeerde te bellen. Het vriendelijke meisje aan de kassa, aan wie ik gezegd had dat ik een afspraak met mijn oud-collega had, deed ook een paar tevergeefse pogingen om hem aan de lijn te krijgen. Uiteindelijk lukte het toch en kreeg ik de boodschap dat hij nog iets moest afwerken, maar ik kon al binnen lopen om de tentoonstelling te bekijken.
Niet elk werk sprak me evenzeer aan, maar dat is normaal voor hedendaagse kunst. Mij boeiden vooral de werken die een aantal hete hangijzers aankaartten in onze huidige samenleving. En natuurlijk is de combinatie van hedendaagse beeldende kunst met een tentoonstellingsplek die zoveel geschiedenis uitademt zeer bijzonder. Zeker de moeite waard om eens binnen te springen als je in de buurt bent.
Mijn oud-collega vertelde over het harde werk die het gekost had om de plek klaar te krijgen voor de openingstentoonstelling en de plannen die ze verder hadden: een zomerbar in de mooie binnentuin waar je in de zomermaanden ook een filmpje zou kunnen meepikken. Ik zag het al helemaal voor mij. Grote delen van het klooster zijn momenteel in vervallen staat, dus hopelijk vindt Extra City de middelen om deze plek op te termijn op te waarderen en aan te passen aan de moderne normen.
Na ons bezoek wandelden we op ons gemak naar Brutal, niet zover van waar mijn neef en zijn gezin wonen, voor een gezellige avond kletsen en culinair genieten. We deelden elk gerecht dat we bestelden, behalve de oester, want mijn oud-collega is niet zo’n fan van oesters. Toen we het restaurant betraden, was het bijna leeg, tegen dat we vertrokken zat het stampvol. Zeer toffe plek, met een bijzonder vriendelijke bediening, heerlijk eten en lekkere wijnen, meer moet dat niet zijn!
Creuse Ierse “Rock Oyster” / komkommer / sake:
Wilde tomatencarpaccio / dragon / Griekse basilicum:
Tartaar van makreel / gefermenteerde sjalot / zwarte sesam/ yuzu:
Pulpo / tagliatelle nero / salieboter / wilde spinazie:
Shiitake / zomergirolles / oesterzwam / puree griekse yoghurt / zwarte look:
Rood fruit “Romanoff”:
Als uitsmijter nog twee fotootjes van het mooiste station van de wereld:
Een tijd geleden viel er een uitnodiging voor de tentoonstelling Boem Paukeslag. Bezette Stad 100! in het Letterenhuis in mijn mailbox. Exact 100 jaar nadat de befaamde dichtbundel van Paul Van Ostaijen verscheen, was nu het originele handschrift ervan voor het eerst te bewonderen. Dat wilde ik graag met eigen ogen aanschouwen en aangezien de uitnodiging voor twee personen was, nodigde ik meteen ook mijn Antwerpse collega mee uit. We besloten er meteen een dagje Antwerpen van te maken, te beginnen met een lunch op het terras van The Jane waar we het corona-veilig concept Terrazza J’Enoteca uitprobeerden.
En kijk, na al die koude en druilerige meidagen, brak speciaal voor ons uitstapje op zaterdag de zon door. Wat een heerlijk gevoel, die zonnestralen op mijn (van zonnecrème voorziene) gezicht! Een vriendelijke jongedame bracht ons naar een gezellig tafeltje op het mooie terras van The Jane met uitzicht op ‘t Groen Kwartier. Mijn collega en ik startten de maaltijd met een cocktail als aperitief en daar ging het helaas een beetje mis voor onze serveerster. Ze bracht de twee cocktails op een plateau, maar stootte bij het neerzetten van de drankjes één van de waterflessen op onze tafel om. Ik zag het gebeuren in slow motion, maar bevond me helaas niet op de juiste plek om in te grijpen. De fles ging aan diggelen en het water en de glasscherven spatten alle kanten uit.
Nu, scherven brengen geluk en het was maar water, dus wij vonden dit klein ongelukje helemaal geen probleem. De serveerster was echter stevig van haar melk, ocharme. Een charmante jongeman schoot haar en ons meteen ter hulp en veegde zelfs onze handtassen (die amper een paar spatjes zullen opgevangen hebben) af. Hij zag er de humor wel van in en de rest van de maaltijd kwam hij nu en dan vragen of hij nog iets moest opkuisen voor ons. 😉
Uiteraard waren de gerechten om duimen en vingers af te likken zo lekker. De grootste uitdaging was het kiezen uit al die heerlijkheden op de menukaart: Geniet even mee.
Gin tonic en Sakura Mule:
Sashimi moriawase:
Blend croquete, oyster emulsion, crunch of potato and pork skin:
Irish Mór Oysters with ume, cucumber, seaweed, yuzu kosho en ponzu codium:
Het uitzicht vanaf ons tafeltje:
Deviche of sea bass, red onion, green banana, avocado, aji amarillo:
Young turbot on the josper, white asparagus, capers & green herb beurre blanc:
Crème brûlée and sorbet:
Na ons bezoekje trokken we de stad in voor een glaasje wijn op een terrasje. Aja, mijn collega en ik nemen onze verantwoordelijkheid om de horeca te steunen zeer serieus. We belandden op het terras van Wijnbar BOHM en Berkel op het Hendrik Conscienceplein. Genieten met een glaasje prosecco op een zonnig terras met uitzicht op de mooiste kerk van Antwerpen, meer moet dat niet zijn.
Een kwartiertje voor vier uur verlieten we ons plekje en begaven we ons naar het Letterenhuis voor de tentoonstelling. De tentoonstelling schetste een boeiend beeld van de tijd waarin de bundel werd geschreven, maar wat mij het meest aansprak was het inzicht dat de tentoonstelling bood in het tot stand komen van de bundel zelf en de belangrijke rol die vormgever Oscar Jespers daarbij speelde. Zonder hem was het boek er bijna niet gekomen. En ja, fantastisch om dat beroemde manuscript met eigen ogen te kunnen aanschouwen, uitgedost met mijn persoonlijke Boem Paukeslag mondmasker. Noblesse oblige!
Na het bezoek aan het Letterenhuis sloten we de namiddag af op (jullie raden het nooit) het terras van Bar Bette, een gezellige wijnbar.
Een zaterdag om in te kaderen!
Heerlijk uitgeslapen in het comfortabele bed van mijn collega en meteen gebruik gemaakt van haar gloednieuwe badkamer om me op te frissen voor een gezamenlijk ontbijt. Na het copieuze avondmaal van zaterdagavond houden we het gezond met soyayoghurt en vers fruit. We babbelen wat op het gemak en ik bewonder de indrukwekkende fotoboek die mijn collega gemaakt heeft als afscheidscadeau voor een collega die op pensioen gaat. Zo’n vat vol mooie herinneringen! Daar zal hij ongetwijfeld zeer blij mee zijn.
Tijdens het doorbladeren van de fotoboek realiseer ik me opeens dat ik me niet kan herinneren mijn collega de dag voordien de doos pralines van Bittersweet die ik als cadeautje bij had, overhandigd te hebben. En effectief, de doos pralines is niet tot in haar woning in Berchem geraakt. Dus ofwel heb ik ze op de trein laten staan bij het afstappen in Berchem, ofwel heb ik ze in de fietsenstalling van de blue-bikes laten staan bij het losmaken van de fiets. Oh well, ik kan maar hopen dat de persoon die ze gevonden heeft iemand is die niet vaak de gelegenheid heeft om pralines te eten en dat ze gesmaakt hebben.
Om elf uur springen we op onze fiets voor een bezoek aan Museum Mayer van den Bergh, ons aangeraden door een collega. Museum Mayer van den Bergh toont de indrukwekkende en zeer diverse kunstcollectie die Fritz Mayer van den Bergh eind 19de eeuw verzamelde. Het museum opende postuum, drie jaar na zijn plotse door door een ruiterongeval. Het was zijn moeder die de levensdroom van haar zoon realiseerde. Echt ontzettend genoten van de prachtige werken getoond in een historisch kader. Hieronder een kleine impressie.
Meyndert Sonck met vrouw, kinderen en min – Jan Albertsz. Rotius (1622):
Zwitsers glasraam:
Volkstelling te Bethlehem – Pieter Brueghel II (naar Pieter Brueghel I) – begin 17de eeuw:
Verzoeking van Antonius abt – Pieter Huys (1577):
Gevangenneming van Christus (begin 14de eeuw):
Mariabeeld met kind uit de vernielde Sint-Donaaskerk in Brugge (begin 14de eeuw):
Retabel:
Het salon:
Aanbidding van de wijzen – Meester van Hoogstraten (1520):
Christus-Johannesgroep – Meester Heinrich von Konstanz (1280-1290):
Hét absolute topstuk van dit museum: Dulle Griet van Pieter Bruegel de Oude, een schilderij waarnaar je kan blijven kijken, zoveel fabelachtige details:
Heilig Maria Magdalena – Quinten Massijs (1514-1524):
Het was een aangenaam wederzien met de Madonna bij de fontein van Jan van Eyck (1439), die we eerder dit jaar in het MSK zagen:
Nog een topstuk: Madonna omringd door serafijnen en cherubijnen – Jean Fouquet (ca. 1454-56), het kunstwerk waarvan ik een afgeleid mondmasker heb dat ik met veel trots draag:
Dikke aanrader, dit museum!
Op zoek naar een plaats voor een late lunch, passeerden we in de prachtig gerenoveerde Handelsbeurs van Antwerpen, een gebouw waarin je je kan verliezen in de details.
Via tripadvisor kwamen we uiteindelijk bij Jam. terecht voor de lunch. Elke plek waar shakshuka op de kaart staat, verovert meteen een plekje in mijn hart. Vriendelijke bediening, lekker eten en hippe aankleding. What’s not to like? Oja, de heerlijke vegan chocoladetaart mocht er ook zijn.
Na dit fijn samenzijn, bracht mijn collega me met haar wagen terug naar Leuven, samen met twee puzzels en twee dozen champagne die ze voor mij in de champagnestreek gekocht had. Zo weet ik weer wat doen, de komende weken!
Dit diner met onze lieve vrienden uit Kruibeke stond al meer dan twee maanden in mijn agenda te blinken en ik moet toegeven dat ik even vreesde dat het niet zou kunnen doorgaan. Maar kijk, ons gezelschap en wijzelf waren tot nader order nog steeds coronavrij en de Antwerpse horeca kan onze steun ongetwijfeld goed gebruiken!
Dus spoorden mijn vriend en ik zaterdagavond naar het fantastisch mooie, maar op dit moment vrij lege, station van Antwerpen. Met de trein die over de luchthaven rijdt, ben je tegenwoordig werkelijk op een zucht in Antwerpen. Ideaal! In de parking van het station vonden we na een beetje zoeken onze blue-bike en fietsten we op het gemak naar de Veranda. We hadden immers wat marge ingecalculeerd.
Bij de Veranda aangekomen bleek dat het best wel goed gaat met de Antwerpse horeca, want de zaak zat stampvol. Na een paar minuten wachten, vervoegden onze vrienden ons en konden we aan onze culinaire ontdekkingsreis beginnen. En amai, óf het lekker was! En het gezelschap mocht er ook zijn, natuurlijk. Veel te lang geleden dat we elkaar nog eens gezien hadden (die dekselse corona!), dus stof genoeg om over bij te praten. Maar hét nieuws van de avond was toch wel de terugkeer van onze vriendin naar haar vorige werkgever in een nieuwe functie op leidinggevend niveau. Klinkt bekend. 😉 Ik twijfel er niet aan dat ze dat schitterend zal doen!
Appetizer:
Langoustine, Kiwano:
Chicken Tsukune BBQ:
Pladijs, Boontjes:
Pruimen, Schapenmelk:
Banaan, Sesam:
Ook zeer gewaardeerd: de fantastische aangepaste natuurlijke wijnen. Bijzonder grappig: we kregen bij één van de gerechten dezelfde Riesling te drinken waarvan ik zo genoten had bij Terroir.
Na een dagje thuis werken spoorde ik deze avond naar Antwerpen voor een dinner date met een oud-collega. De laatste keer dat we elkaar zagen was vlak voor de lockdown, in een tijd dat het nog ondenkbaar was dat je bij elke treinrit en elk restaurantbezoek een masker zou moeten opzetten. Oh, the times, how they have changed…
Ik was dolblij dat het restaurant vlakbij het station was, want ik moest al een ganse tijd dringend naar het toilet en indien niet echt nodig, vermijd ik liever de treintoiletten. Zeker in tijden van COVID-19. Het eerste wat ik bijgevolg deed bij aankomst was linea recta naar het toilet hollen. Qua binnenkomst in dit statige herenhuis kon dat tellen.
Mijn oud-collega had voor onze afspraak een tafel bij het zeer stijlvolle Euterpia gereserveerd. We kregen een tafel toegewezen in de prachtige gietijzeren veranda, die we op één andere bezette tafel na helemaal voor ons alleen hadden. Enfin, eigenlijk waren er in het ganse restaurant maar twee tafels bezet. We informeerden voorzichtig bij de uitbaters, maar die verzekerden ons dat het restaurant in het weekend wel volledig volzet was en dat ze nu van de rust gebruikt maakten om wat administratie bij te werken. Goed voor hen, want echt rendabel kan dit niet zijn.
Het eten was zeer lekker, maar wel aan de dure kant. Als ik heel eerlijk moet zijn, vind ik 28 euro voor een voorgerecht en 40 euro voor een hoofdgerecht eigenlijk te duur. Zelfs al staat daar een zeer verfijnde keuken en uitstekende service in een prachtig kader tegenover. We moesten ook even slikken toen we de prijzen op de wijnkaart zaten, maar mijn oud-collega en ik zijn assertief genoeg om gewoon de goedkoopste fles (35 euro) op de kaart te bestellen en daar geen seconde spijt van te hebben. Een voortreffelijke Chardonnay trouwens!
Ik dacht trouwens dat ik mijn oud-collega al op de hoogte had gebracht van mijn promotie en verknalde zo een beetje zelf de verrassing, maar dat deed er verder weinig toe. Champagne werd er gedronken!
Appetizers:
Oesters:
Zeetong met truffel:
Sorbet:
Heel op het einde van de avond pakte mijn collega trouwens zelf ook met een verrassing uit: hij heeft samen met zijn vriendin een nieuw huis gekocht! Daar drinken we de volgende keer op!
In de fantastische Bourlaschouwburg, een uniek stukje onroerend erfgoed, en het Schermenhuis. En wat maakt de Bourlaschouwburg dan wel zo uniek, vragen jullie je ongetwijfeld af? Wel, in de toneeltoren is de oorspronkelijke houten theatermachinerie uit 1834 integraal bewaard gebleven. Dit voor België unieke geheel bestaat uit het ondertoneel, de hellende scènevloer en het boventoneel met ‘centers’, rooster, trekken, handbediende windassen en koordophaling voor het wisselen van de decors en hydraulische bediening van het metalen scènescherm. Zeer bijzonder.
De Bourlaschouwburg:
Bar Pierre:
De oorspronkelijke houten theatermachinerie:
Het Schermenhuis:
En als uitsmijter: het prachtige station van Antwerpen-centraal, alwaar ik mij twee uurtjes ophield in de Starbucks om gebruik te maken van hun gratis wifi om nog wat te werken, alvorens de trein naar Gent te nemen:
En tegelijkertijd ook bij mijn neef en zijn gezin. 😉 De bluebike bracht mij van Antwerpen Centraal naar de Lavendelstraat, alwaar ik hartelijk ontvangen werd met een glaasje cava (they know me so well). Mijn vorige bezoek was dag op dag exact een jaar geleden. Die schattige baby was ondertussen uitgegroeid tot een stevige peuter met een oneindige energievoorraad. En ook zijn grote zus liet zich niet onbetuigd. Schandalig dat het zo lang geleden was dat ik mijn achternichtje en -neefje nog gezien had. De tijd gaat veel te snel tegenwoordig. Ik knipper twee keer met mijn ogen en er is alweer een jaar voorbij.
We brachten met ons vijven een bezoek aan de tentoonstellingsruimte van Sam Dillemans, bijna letterlijk om de hoek van de Lavendelstraat. Ik kende Sam Dillemans vooral van zijn schilderijen van boksers, maar ook de fijnere potloodtekeningen van atleten (waaronder Nafi Thiam) konden mij bekoren. Ik zou eerder zo’n potloodtekening in mijn interieur hangen dan zijn soms nogal confronterende afbeeldingen van boksers.
Na deze portie cultuur bleef ik gezellig eten bij mijn neef en zijn vriendin en keuvelden we uitgebreid over het fantastische avontuur dat hen te wachten staat. Binnenkort vertrekken ze namelijk met hun twee kindjes voor een reis van drie maanden doorheen Oost-Europa met een mobile home. Amai, chapeau! Ik weet niet of ik dat zou zien zitten met twee zo’n jonge kindjes. Voor de vriendin van mijn neef is het ook een gelegenheid om te herbronnen. Ze heeft namelijk recent ontslag genomen op haar werk en is momenteel op professioneel vlak wat zoekende. Ik ben alleszins erg benieuwd naar de verhalen die ze te vertellen zullen hebben wanneer ze terug zijn!
Oja, en mijn achternichtje en ik hadden fun met Instagram filters!
