Author: yab

Terug naar Hasselt: Taratata

Eén voor één strepen we namen van ons lijstje. Gisterenavond was het de beurt aan mijn vader om ons Grote Nieuws te vernemen. We hadden speciaal voor de gelegenheid een fijn restaurant met een behoorlijk domme naam uitgezocht in Hasselt. Een gesprek verloopt immers zoveel vlotter onder het genot van lekker eten en een goed glas wijn. Zijn reactie was, tot mijn grote opluchting, erg positief. De rest van de avond konden we dus zonder zorgen genieten van het eten en plannen smeden voor de toekomst.

Oja, grote fan van het nieuws pand van Taratata, een leuke mélange van historisch erfgoed met moderne toetsen. Heel erg geslaagd. Wat de gerechten betreft was de absolute uitschieter de gerookte paling met groene asperge en ei. Ik moest me inhouden om het bord niet af te likken, zo lekker! Echt blij dat we deze extra vijfde gang besteld hadden.

Appetizers:
IMG_3190

IMG_3192

Aubergine | pompoen | quinoa:
Aubergine | pompoen | quinoa

Schelvis | knolselder | gele biet:
Schelvis | knolselder | gele biet

Gerookte paling | groene asperge | ei:
Gerookte paling | groene asperge | ei

Kalfsentrecote | bloemkool | gnocchi:
Kalfsentrecote | bloemkool | gnocchi

IMG_3203

Cheesecake | peer | dragon:
Cheesecake | peer | dragon

Recept voor een geslaagde avond

Vier porties momo’s, drie vegetable thali’s, één chicken tikka masala, een flesje Jacob’s Creek, een flesje witte wijn en wat whisky proevertjes om de avond af te sluiten.

En oja: twee sympathieke mensen die ik zonder de Spaanse les nooit had leren kennen! Veel Spaans hebben we niet gesproken, maar de avond was voorbij in een zucht.

Mijn favoriete decoratie

Wat is je favoriete decoratiestuk in je huis en waarom?

Moeilijke vraag, want ik ben over het algemeen niet zo gehecht aan materiële dingen en de decoratie op ons appartementje is de laatste jaren niet echt veel meer veranderd.

In eerste instantie wou ik mijn planten nomineren: ik heb ondertussen een fijne collectie orchideeën bij mekaar, die mij toch een paar keer per jaar verblijden met hun bloemen en ook de andere planten (inclusief cactussen) in ons appartement doen het uitstekend. Met een bijzondere vermelding voor de twee planten (een spathiphyllum en een hybiscus) die mijn vriend en ik cadeau kregen op ons “tien jaar samen” feest. Beide planten werden al een keer of drie verpot en zorgen met z’n tweetjes voor een beetje een jungle-gevoel in ons appartement. Maar toen bedacht ik me dat het misschien een beetje oneerbiedig is om levende organismen als ‘decoratiestuk’ te omschrijven.

Dus misschien moet ik de twee kunstwerken die onze woonst sieren, afvaardigen. Die grappige Tobouter. Of die gouden engel van Ottmar Hörl die ik kocht in de tijd dat de stad Leuven het door mij zo geliefde Leuven in Scène nog niet afgeschaft had.

Ottmar Hörl

Of hou ik het toch maar bij mijn eigen foto’s afgedrukt op canvas op een formaat van twee bij drie meter. Herinneringen aan prachtige vakanties in verre landen.

Geen gemakkelijke vraag, voorwaar.

Waarom bloggen?

Tijd om nog eens inspiratie te halen bij het lijstje van Kathleen.

Waarom ben je ooit beginnen bloggen en waarom blog je nu nog altijd?

Het is interessant om even terug te lezen wat ik hier vroeger al over schreef. Ik denk dat de verwachtingen die ik vroeger van het bloggen had niet helemaal ingelost werden. Maar goed, een mens wordt ouder en wijzer, zeker? En leert zich neer te leggen bij de eigen beperkingen (of doet althans moedige pogingen om dit te doen). De hoop dat het aantal commentaren op deze blog ooit nog zal toenemen, heb ik netjes opgeborgen. Uiteindelijk denk ik dat deze blog een te onduidelijke focus heeft om een specifiek doelpubliek aan te trekken en ik denk dat wat ik schrijf ook niet altijd even herkenbaar is. Ik speel al een hele tijd met het idee een aparte reisblog op te starten, maar door gebrek aan tijd zal dit wellicht bij wilde plannen blijven. Ik zie er ook tegenop om mijn bestaande reisverslagen te herwerken in een format dat meer aansluit bij een reisblog.

Dus hou ik het maar bij dit stekje hier, waarvan de grootste verdienste is dat het later kan fungeren als een dagboek om terug te kijken op de mooie en minder mooie momenten in mijn leven.

Teamlunch

Dit moet ongetwijfeld de meest uitgestelde teamlunch ooit geweest zijn. De eerste poging om samen met mijn team te lunchen, dateert van ergens in november. Helaas kwam er altijd iets dringends tussen en werd de vergadering steeds verplaatst. Gelukkig kwam in dit geval van uitstel, geen afstel. Wel spijtig dat we door de afwezigheid van één van mijn medewerkers niet voltallig waren. Ik zal al maar beginnen aan het inplannen van de volgende lunch. 😉

Om maar te zeggen dat de lunch bij Pré De Chez Nous een echt succes was. Bijna waren we het restaurant voorbij gelopen, maar eens binnen mochten we ons aan een grote houten tafel voor tien personen neervlijen, op de bovenste verdieping van het restaurant. We hadden de verdieping helemaal voor ons alleen, dus we moesten ons niet bepaald inhouden. 😉

Voor 21 euro genoten we van een heerlijke driegangenlunch. Doordat een paar collega’s wat later aansloten, konden we pas om 12.50u bestellen, wat maakte dat we op het einde van de maaltijd in tijdsnood kwamen. Gelukkig was het restaurant zo sympathiek om ons dessert in kartonnen potjes mee te geven. Zo konden we tijdens de teamvergadering nog van een heerlijk dessertje genieten. Dat noem ik nog eens service!

filet de plie meunière, riz sauvage

rillettes de poisson et pickles

Mijn meest gebruikte keukengadget

Wat is de keukengadget die je het vaakst gebruikt en waar je zelfs niet meer zonder zou kunnen leven?

Euh, wel, dat zal ongetwijfeld onze kurkentrekker zijn. Waarvan we noodgedwongen een aantal exemplaren in huis hebben omdat we die van ons al een paar keer in Libin vergeten zijn, om hem het jaar nadien daar ongeschonden terug uit de lade te vissen.

Al ben ik, afgaand op onderstaand filmpje, niet helemaal overtuigd dat ik er écht niet zonder zou kunnen leven.

Mijn petekindje is vier jaar!

Vandaag vierden we de verjaardag van mijn petekindje uit Tielt-Winge. Vier jaar al, wat vliegt de tijd. Een heerlijk lentezonnetje maakte dat we gezellig buiten konden zitten, genietend van de eerste warme zonnestralen, voorbode van wat hopelijk een mooie lente wordt. Ik heb er echt behoefte aan de winter achter me te laten.

De cadeautjes die mijn vriend had gekocht (terwijl ikzelf ergens boven Rusland in de lucht hing) vielen in de smaak: een grote graafmachine en een boekje over bouwwerven. Ja, dat ingenieursbloed kruipt waar het niet gaan kan. Hij was er echt blij mee en ditmaal was het ook geen gedoe om de cadeautjes open te maken. Heel fijn.

Naar goede gewoonte hadden de ouders weer veel te veel eten voorzien. Ik ontdekte een nieuwe variatie op het recept van de alom gekende macaroni met kaas en hesp: Jeroen Meus voegde spruitjes aan dit recept toe en het resultaat was werkelijk heerlijk. De spruitjes gaven iets smeuïgs aan het geheel én je had het gevoel dat je toch nog een beetje gezond deed. 😉

Daarna moest ik nog een gaatje vinden voor de brownietaart, wat mits een beetje wringen, ook wel lukte. Ik was natuurlijk getraind door al die overdaad op etensvlak in Zuid-Korea. 😉

JANO7739