Wachtrijen

Als er één ding is waar ik een gloedhekel aan heb, dan is het wel aan wachten. Toen we deze namiddag naar het Connections-reisbureau gingen om onze hotels, huurwagens en binnenlandse vluchten vast te leggen voor onze reis naar Australië, zonk mij de moed in de schoenen toen ik de lange wachtrij zag. Er waren meer dan twintig wachtende voor ons. Als mijn vriend er niet bij was geweest, zou ik meteen rechtsomkeer gemaakt hebben. Ik word al ongeduldig als er vier personen voor mij zijn bij de bakker, laat staan twintig mensen in een reisbureau. Gelukkig kreeg ik de geniale inval om even langs de Fnac te gaan voor wat leesvoer. Een berg strips maakt het wachten zoveel aangenamer. Na een dik uur wachten was het dan eindelijk onze beurt. We waren ditmaal beter voorbereid: we wisten welke vluchten en welke hotels we wilden, waardoor het niet al te lang duurde. Onze reis is weer een beetje concreter geworden.

Mondeling Russisch

Voilà zie, mijn allereerste mondeling examen Russisch ooit zit erop. Het ging best wel vlotjes. Nuja zoveel Russische woordjes hebben we natuurlijk nog niet gezien op die paar maanden. Gewoon een beetje opletten op de naamvallen en niet switchen tussen de jij-vorm en de u-vorm en het was in orde. En nu zal ik maar eens beginnen studeren voor Japans. Ik heb nog een weekje de tijd om de kanji erin te proppen die we gezien hebben. Ik ben niet zo’n fan van kanji…

Moe

Zo moe dat ik vanavond meer langs dan op het squashballetje gemept heb. Het was net alsof al mijn bewegingen vertraagd werden. Ik holde constant achter de feiten aan. ‘k Heb dan maar bij thuiskomst een lang, warm bad genomen, samen met mijn vriendje. En nu is het bedtijd. Een mens moet toch één keer per week voor middernacht onder de wol liggen.

Afscheid van de Australiëgangers

Ondanks het kleine accidentje van mijn vriend, zijn we er gisterenavond toch nog in geslaagd het afscheidsfeestje van bevriend koppel E, T en hun poppendochtertje M bij te wonen. ‘s Ochtends gebotst, ‘s namiddags al een vervang(huur-)wagen. Mijn vriend is met zijn gat in de boter gevallen bij zijn bedrijf .

Het was allemaal een beetje hektisch, want ik had om zeven uur schriftelijk examen van Russisch en het afscheidsfeestje was in Turnhout (= ver). Mijn vriend zou me rond acht uur (langer dan dat kon het examen niet duren, want zoveel woordjes hebben we nog niet geleerd) komen ophalen aan het CLT en onderweg moesten we nog een vriendin gaan oppikken. Op weg naar Turnhout kwamen we langs de plaats van het ongeval, maar mijn vriend had het trauma duidelijk al helemaal verwerkt. (‘t Is ne stoere!) Hij vertelde trouwens dat hij de enige was die na het ongeval een fluovestje droeg. Mensen: die fluovestjes zijn er voor uw veiligheid, doe ze aan!

‘k Voelde me om eerlijk te zijn niet echt in feeststemming. Ik was moe, had wat hoofdpijn en wilde liever in bed kruipen, maar ik vond het belangrijk om naar het afscheidsfeestje te gaan. Een mens vertrekt niet elke dag voor twee jaar naar Australië, he. Toegegeven, we gaan E, T en poppemieke M binnen een half jaar bezoeken, maar toch, ‘k wilde ze niet laten vertrekken zonder drie dikke afscheidskussen! 😉

En zo lagen we gisterenavond pas om half twee in bed en is er nog niet veel verbetering in mijn vermoeide toestand gekomen.

Heath Ledger is dood

En daar moest ik toch wel even van slikken. Heath Ledger had alles om van het leven een succes te maken. Hij was jong, getalenteerd, rijk en succesvol. Hij was nog niet zo lang geleden vader geworden van een schattig dochtertje. En dan plots: gedaan. Geen vertolkingen meer die de harten beroeren. Nooit meer schitteren op het witte doek. Zijn doodsoorzaak is voorlopig onbekend. Maar niemand zal verbaasd zijn als blijkt dat drugs hem de das om hebben gedaan. Wat een domme manier om te sterven. Het leven had hem nog zoveel te bieden.

En dan zijn we blij dat er airbags bestaan

Mijn vriend heeft deze ochtend een ongeval gehad. Een kettingbotsing. Normaal gaat hij altijd met de trein werken, maar door de vertragingen veroorzaakt door de treinstaking in Wallonië, nam hij vandaag de wagen. Man, ik ben serieus geschrokken toen hij belde. ‘t Was allemaal ok, zei hij, hij had niks. Oef. Er waren nog zes andere wagens bij de botsing betrokken en de bestuurders zijn allemaal naar het ziekenhuis gebracht. Niemand is ernstig gewond. Maar toch, zo’n whiplash, soms merk je dat niet meteen. Ik ken nog mensen die daarmee een hele tijd gesukkeld hebben. Hij klonk vrij rustig aan de telefoon. Rustiger dan ik alvast. De auto is volledig om zeep, maar dat is niet zo erg. Het is een bedrijfswagen, de verzekering regelt dat wel. Het gebrek aan een wagen is eerder een praktisch probleem, niet onoverkomelijk, al zullen we waarschijnlijk wel een aantal afspraken moeten afzeggen de komende weken en missen we het afscheidsfeestje van een goeie vriend die deze week voor twee jaar naar Australië vertrekt. Hij zal het ongetwijfeld begrijpen.

Ik ben zo blij dat mijn vriend niks heeft. Airbags zijn een geweldige uitvinding.

Een positief bericht!

Mijn eerste vergadering als voorzitter van de raad van beheer is goed verlopen. Er werd zo nu en dan wat van de agenda afgeweken, maar dat is normaal met zo’n grote groep. Al bij al kostte het weinig moeite om ze weer tot de orde te roepen. Op tweeënhalf uur hebben we een aantal belangrijke knopen doorgehakt, waarvan veruit de belangrijkste de aanstelling van een syndicus is. Nu zal er hier eindelijk gekuist worden in de gangen! En kan dat kapotte licht in de inkomhal eindelijk gerepareerd worden. Ik ben erg tevreden dat de kandidaat waar ik achter stond het gehaald heeft. Ik denk dat we een goede keuze gemaakt hebben. De vier kandidaten hebben zich mogen voorstellen en mijn favoriete kandidaat kwam het beste over. Na één stemronde was het pleit beslecht. Eindelijk wat licht aan het einde van de tunnel! Al staan er voor volgende week alweer twee nieuwe vergaderingen in mijn agenda…