#40dagenbloggen

Lunchen bij Bite Leuven

Niet veel plannen dit weekend, buiten evaluaties uitschrijven voor mijn werk en foto’s verwerken. (De foto-achterstand is ondertussen zo groot, dat ik me afvraag of ik er niet beter de brui aan geef, in plaats van mezelf wijs te maken dat ik het nog wel kan rechttrekken.) Maar hey, eten moet een mens toch, dus toen mijn vriendin voorstelde om samen te gaan lunchen na haar les Japans, zag ik dat meteen zitten. Dus reserveerde ik een tafeltje in één van mijn favoriete Leuvense lunchplekjes: Bite Leuven. (Bij deze een oproep aan de uitbaters van Bite Leuven: jullie zouden mij een groot plezier doen door ook open te zijn op zondag!)

Het toeval wil dat ik bij het binnen stappen van Bite Leuven een kennis tegen kwam die net gedaan had met lunchen. Fijn om even te kunnen bijpraten terwijl ik op mijn vriendin wachtte. En jawel, ook bij haar viel het eten van Bite Leuven (en de vriendelijke bediening) in de smaak. Ik ging voor de gepofte aardappel met pulled pork en coleslaw en die was ronduit heerlijk. Pulled pork is iets wat ik pas op latere leeftijd ontdekt heb. Ik eet het niet zo vaak, maar als ik het eet, kan ik er enorm van genieten. En natuurlijk konden we het niet laten om een dessertje te bestellen: warme appeltaart met slagroom. Om duimen en vingers van af te likken.

IMG_2198

IMG_2201

Na deze fijne lunch liepen we langs de Mechelsestraat en de Vaartkom terug naar het station. Ik kocht onderweg op aanraden van wat vriendinnen een grote plantenmand bij PLEK als afscheidscadeautje voor mijn lieve ex-collega. En ik toonde mijn vriendin de nieuwe bouwprojecten rondom de Vaartkom.

IMG_2203

Een heel fijne, gezellige middag die beslist naar meer smaakt, letterlijk en figuurlijk.

Muscle memory

Het verbaast me telkens weer dat salsafiguren die ik jaren geleden aangeleerd heb, toch ergens in een verborgen hoekje van mijn geheugen opgeslagen blijken te zijn. Ondanks het feit dat ik zo’n figuur maanden of zelfs jaren niet meer gedanst hebt, weten mijn ledematen op de één of andere manier wat ze moeten doen. Zonder daar bewust over na te denken, volg ik de aanwijzingen van mijn danspartner en het ritme van de muziek. Fantastische mechaniek, dat menselijke lichaam!

Dubbele afscheidsdrink

Na mijn bezoek aan Z33 spoorden mijn collega’s en ik terug naar Brussel. We namen immers diezelfde dag afscheid van maar liefst twee collega’s. De ene collega gaat rentenieren in Spanje en de andere collega vertrekt om een meubelwinkel te openen in Parijs. Vooral dat laatste vind ik een bijzonder knappe prestatie, wetende dat de collega in kwestie als tiener samen met haar familie vanuit Albanië naar België vluchtte. Stel je voor: hals over kop uit je land moeten vertrekken omdat het leven van je ouders in gevaar is en vervolgens op een plek terecht komen waar je de taal niet beheerst en je helemaal vanaf nul moet herbeginnen. Mij lukte dat zelfs niet met twee universitaire diploma’s én een hoop talenkennis. En nu verhuist mijn collega dus naar Parijs, zonder zelfs maar haar middelbare schooldiploma gehaald te hebben. Ik kan alleen maar bewondering hebben voor de onbevreesdheid waarmee ze deze uitdaging tegemoet gaat.

Natuurlijk werd er geklonken op beide dames en wensten we hen veel geluk met hun nieuwe leven, maar tegelijkertijd hing er een rare sfeer tijdens het afscheid. Net die dag was immers bekend gemaakt dat de contracten van bepaalde duur van een aantal collega’s niet verlengd zouden worden en dat er in het team van beide dames grondige wijzigingen zouden plaatsvinden. Er moest dus vooral veel geventileerd worden. Ik schrok ervan hoe verslagen één van mijn collega’s, met wie ik jaren nauw samen gewerkt hebt, eruit zag. Ik ken hem nochtans als iemand die nooit opgeeft en altijd vol vuur voor zijn thema blijft strijden. Het leek wel alsof hij gekrompen was, zo hard hingen zijn schouders af. Ik had er echt mee te doen.

Na de drink verstuurde ik nog één dringende mail en daarna trakteerde ik mezelf op ramen bij de Samourai. Als er één zekerheid in het leven is, dan is het wel dat ramen altijd troost biedt.

De alcohol tag!

Geïnspireerd door Goofball en Lieze.

Op een terras drink ik graag…
Goh, dat hangt er echt vanaf op welk terras ik mij bevind en over welk moment van de dag we het hebben. Maar met een glaasje cava, witte wijn, rosé of een cocktail kan je mij altijd plezier doen.

Wijn for life of bier all the way?
Da’s simpel: wijn uiteraard. Ik lust nu eenmaal geen bier en de kans dat mijn smaak nu nog zal veranderen acht ik vrijwel onbestaande.

Wat dronk je op je 16e?
Op die leeftijd dronk ik geen alcohol. Tenzij heel uitzonderlijk fruitsap met een scheut pisang.

Het smerigste dat je ooit dronk?
Ow, da’s een hele lastige. Ik ben iemand die graag veel verschillende dingen proeft en probeer graag lokale specialiteiten uit. Al kan dat wel eens tegenvallen, echt ronduit walgelijke dingen heb ik op reis nog nooit gedronken. Ik herinner me wel enkele drankjes die de ouders van mijn vriend voor ons meebrachten als souvenir van hun reizen, die wij na een voorzichtige proeverij toch maar door de gootsteen weggekapt hebben. Dus één van die dingen, wellicht.

Op vakantie drink ik…
Graag lokale specialiteiten! Zoals hierboven reeds vermeld. In Schotland drink ik whisky of cider, in Polen wodka, in Japan saké of umeshu, in Korea soju of makgeolli, in Italië wijn of limoncello, in Spanje cava of sangria, in Frankrijk wijn of champagne,… Enfin ja, zo kan ik nog wel even doorgaan.

Enkel drinken bij gelegenheden of ook thuis?
Ik drink voornamelijk in gezelschap. Vroeger trokken mijn vriend en ik thuis al eens een flesje wijn open, maar nu ik alleen woon, doe ik dat nog zelden. Soms drink ik na een zware dag wel eens een glaasje whisky, maar ook die dagen worden steeds zeldzamer. Het is gewoon leuker het genot van een lekker glas te delen met iemand die je graag hebt.

Van Brussel naar Lyon – 15 maart 2019

Na alweer een dag ontwikkelen (deze keer gelukkig in Brussel), nam ik de trein van Brussel-Noord naar Brussel-Zuid. Wat achteraf bezien niet zo’n goed idee was, want Brussel-Zuid is echt een triestig station waar de reiziger heel weinig comfort wordt aangeboden. Ik moest dus noodgedwongen bijna twee uur doorbrengen op oncomfortabele ijzeren stoeltjes. Ik was misschien beter in de buurt op zoek gegaan naar een gezellige plek om iets te drinken, maar enfin, zo kreeg ik nog wat werk gedaan.

Ik kon trouwens zonder enige controle (zelfs niet van mijn treinticket) op de trein stappen. Veiligheidscontrole: nul. Iedereen kon zomaar de trein in, zonder dat iemand je ook maar een strobreed in de weg legde. Niet dat ik voorstander ben van al die overdreven controles, maar gewoon iemand aan de ingang van elke wagon zetten om de tickets te controleren, lijkt me toch wel aangewezen. Ik werd pas ver in Frankrijk voor het eerst door een controleur benaderd.

Enfin ja, de rit (in eerste klas! ik moet al genoeg rechtstaan tijdens mijn dagdagelijkse pendeltocht naar Brussel) verliep vlekkeloos. De wagon zat allesbehalve vol en de wifi werkte redelijk. Eén ding is zeker: reizen met de trein is echt veel comfortabeler dan reizen met het vliegtuig. Jammer dat het hogesnelheidsnetwerk in Europe zo beperkt is.

Rond twintig minuten voor middernacht kwam ik aan in Lyon Part-Dieu. Gelukkig was mijn vriend vanuit Genève eerder dan ik aangekomen en had hij al de sleutel van onze kamer weten te bemachtigen, zodat ik linea recta tussen de vers gewassen dekens kon kruipen. Zalig!

IMG_0178

De Waanzin en Pieter Vermeersch

Aangezien ik nog moe was van mijn uitstapje de dag voordien, twijfelde ik even of ik me wel naar Museum M zou begeven voor de vernissage van de tentoonstelling van Pieter Vermeersch. Maar hey, het was alweer een tijd geleden dat ik nog in M was en uiteindelijk kon ik altijd vroeger terugkeren als de kunst mij niet aansprak.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik nog nooit van Pieter Vermeersch gehoord had. Ik was dan ook aangenaam verrast door de verfijnde subtiliteit van zijn werk. Vooral de grootse (jawel, da’s hier de juiste term) dégradés speciaal op maat van M gemaakt, konden mij bekoren. Maar ook de werken op marmer vond ik prachtig om naar te kijken. De manier waarop Pieter Vermeersch zich verhoudt tot kunst, spreekt me enorm aan. Tijdens de kleine privé-rondleiding voor M-bassadeurs, bleek hij ook nog eens een zeer bescheiden en aimabel man te zijn, wat me zeer charmeerde.

Na de kennismaking met het werk van Vermeersch trok ik naar de tentoonstelling Waanzin, in elkaar gebokst door een aantal studenten van de KU Leuven die hun favoriete werk uit de collectie van M van tekst en uitleg voorzagen. De rode draad die doorheen deze kleine, maar fijne tentoonstelling liep was, de titel zegt het zelf, de ‘waanzin’ in al haar vormen. Zeer knap om te zien hoe de studenten dit elk op hun manier interpreteerden. Wel opvallend: de vrouwen waren overduidelijk in de meerderheid (gelukkig was er één mannelijke student om de mannelijke eer hoog te houden) en in hun midden bevond zich geen enkele exacte of toegepaste wetenschapper. Jammer, want dit zou misschien tot interessante contrasten geleid hebben. Onder de indruk trouwens van de welbespraakte en doordachte toelichtingen van de studentes. Ik weet niet of ik op hun leeftijd rijp genoeg was om tot zulke diepe en interessante inzichten te komen.

IMG_1933

IMG_1935

IMG_1937

IMG_1939

IMG_1940

Na deze kleine preview volgden een aantal toespraken, droegen de studenten een prachtig gedicht voor en klonken we met een glaasje op de opening.

IMG_1942