Lunchreünie in Bar Leuv

Tot mijn grote scha en schande moet ik bekennen dat de laatste keer dat ik fysiek afsprak met mijn vriendin dateerde van maart 2017. We hielden daarna nog wel contact via whatsapp en instagram, maar ‘het leven’ verhinderde een reünie in real life. Niet dat er ondertussen niet veel gebeurd is: ik verhuisde naar Genève en stond na vier maanden alweer in België, zij pikte de draad weer op met haar vriend, kreeg samen met hem een zoontje en dit jaar zelfs een tweeling! Helaas doorkruiste de coronacrisis eventuele bezoekplannen en lukte het mijn vriend en ik niet om aanwezig te zijn op de babyborrel.

Maar kijk, uitstel hoeft geen afstel te zijn en vandaag slaagden we erin een gezamenlijk moment te vinden om te lunchen bij het gezellige Bar Leuv. Ik slaagde erin tussen de buien door droog in het stadscentrum te geraken, al was het wellicht verstandiger geweest om een paraplu mee te nemen.

Mijn vriendin was nog niets veranderd. Amper te geloven dat ze een paar maanden geleden een tweeling op de wereld gezet heeft. Haar bevallingsverhaal was jammer genoeg een heuse horrorstory. Door een inwendige bloeding hing haar leven aan een zijden draadje en het had niet veel gescheeld of haar partner had alleen voor de drie kinderen kunnen zorgen. Amai, als je zulke verhalen hoort, dan besef je toch hoe fragiel het leven is en hoe een moment van intens geluk opeens kan omslaan. Terwijl haar partner op zoek ging naar een Calippo om zijn pas bevallen vriendin een plezier te doen, werd zij afgevoerd naar het operatiekwartier. Ik kan me niet voorstellen wat er door zijn hoofd gegaan moet zijn op het moment dat hij met dat waterijsje een lege ziekenhuiskamer binnen stapte en zijn vriendin weg was.

Erg onder de indruk van de rust en de kalmte waarmee ze het verhaal vertelde over hoe ze op de operatietafel lag en ze uit de gesprekken rondom haar kon afleiden hoe penibel haar situatie was. Na de bloeding volgde nog een infectie en een nieuwe ziekenhuisopname, maar nu is ze gelukkig helemaal hersteld. Ze geeft zelfs nog borstvoeding aan de tweeling en kijkt al uit naar haar terugkeer naar de werkvloer. Amai, wat een sterke madam!

En om te vermijden dat onze volgende afspraak weer ettelijke jaren op zich zal laten wachten, prikten we meteen een nieuwe datum voor een afspraak en kennismaking met haar zonen begin 2022. Kwestie van meteen onze goede voornemens in daden om te zetten.

Verjaardagscadeautje in de post!

Daar gaan we wel even mee toekomen! Met dank aan de ouders van mijn vriend!

We the Ecopower

Sinds juli 2011 zijn mijn vriend en ik klant bij Ecopower. Het feit dat ons tienjarig aandeelhouderschap ongeveer samen viel met het dertigjarig bestaan van Ecopower, was voor ons de ideale gelegenheid om naar het STUK af te zakken voor de vertoning van de film ‘We the power’ en het daaraan gekoppelde feestelijke moment. Even dreigde een uitgelopen vergadering in Brussel roet in het eten te gooien, maar uiteindelijk was ik net op tijd terug in Leuven om op de fiets te springen en stipt om 19u in het STUK te zijn.

De film ‘We the power’ toont aan wat gewone burgers kunnen bereiken als ze de handen in mekaar slaan. Toch iets om bij stil te staan in tijden waarin de ene crisis de andere schijnt op te volgen en de kritiek op ‘de politiek’ steeds harder aanzwelt.

Na de formele feestelijkheden volgde een lekkere, veganistische receptie in het STUKcafé. We hadden een zeer fijne babbel met een aantal Ecopower medewerkers en kunnen alleen maar hopen dat steeds meer mensen zich aansluiten bij deze burgercoöperatie die investeert in hernieuwbare energie!

Libanese tapas en literaire ontdekkingen

Vanavond stelde een vriendin in de Monk in Brussel een tijdschrift voor waarin een paar van haar gedichten en kortverhalen opgenomen waren. De vriendin in kwestie bouwt al een tijdje aan haar schrijverscarrière en loopt over van het talent. Maar laten we eerlijk zijn, om het te maken als schrijver moet je heel hard werken en tegelijkertijd over een dosis geluk beschikken dat je de juiste mensen ontmoet. Ik wilde dan ook heel graag aanwezig zijn op dit belangrijke moment.

Alvorens mijn literaire horizonten te verruimen, ging ik samen met een andere vriendin iets eten bij Beiruti, een redelijke nieuw Libanees restaurant met ontelbaar veel mezze op de kaart. Zoveel dat we even door de bomen het bos niet zagen en er ons gemakkelijk vanaf maakten door de Sahtein Menu te kiezen, een soort van best-of bestaande uit hummus, babaghanouj, tabouleh, fattoush, soujouk, mana’eesh en shish taouk (en als jullie het nu in Keulen horen donderen, ik ben de mezze ook gewoon gaan opzoeken op de menukaart van Beiruti). Beiruti serveert enkel alcoholvrije dranken, maar dat vond ik niet erg. We hadden de namiddag op het werk immers afgesloten met een kleine drink om de succesvolle oplevering van een project te vieren én de keuze aan non-alcoholische dranken op de kaart van Beiruti was ronduit indrukwekkend.

Al moet ik eerlijk toegeven dat ik wat later in de Monk de verleiding van een glaasje witte wijn niet kon weerstaan. Paste perfect bij de prachtige kortverhalen van mijn vriendin.

Na een fijne avond keerde ik blijgezind met een exemplaar van het vers gedrukte tijdschrift naar huis, in de hoop dat ik later kan zeggen dat ik een literair genie heb zien ontluiken.

Een KNAL! van een lichtparcours

Na ons copieuze middagmaal kreeg ik mijn vriend zondagavond echt niet meer overtuigd om mij te vergezellen naar KNAL! START. Dus sprong ik alleen op de fiets richting Abdij van Park, want ja, lichtshows, lichtprojecties en lasers zijn nu eenmaal mijn ding. En amai, het was echt de moeite. De donkere omgeving van de abdij was het perfecte decor voor zo’n lichtparcours. En ik was duidelijk niet de enige die onder de indruk was, te horen aan de commentaren rondom mij. Aangezien ik alle tijd had, permitteerde ik het mij zelfs om het parcours twee keer te doen.

De foto’s en filmpjes zijn uiteraard een gebrekkige weergave van de échte ervaring. You had to be there.

Personeelsmoment met taart!

Deze namiddag hield onze organisatie een personeelsmoment in Brussel. Het eerste fysieke personeelsmoment sinds het begin van de coronacrisis. Het voelde toch een beetje vreemd aan, zo’n zaal vol met gemaskerde collega’s, maar blij dat het mogelijk is om elkaar door deze maatregelen veilig te ontmoeten.

Na de traditionele powerpoint gevolgd door vragen uit de zaal, hadden we koffie en taart voorzien. Door de strengere regels in Brussel moesten de collega’s per acht aan tafels plaatsnemen. Jammer dat het niet toegestaan was van tafels te veranderen, maar je voelde toch dat het samenzijn geapprecieerd werd. En nu maar duimen dat de regels in Brussel niet verder verstrengen, want ik kijk echt uit naar ons geplande personeelsfeest op 10 november!

Verjaardag vieren in De Kwizien

Zaterdagmiddag hadden mijn vriend en ik afgesproken om mijn verjaardag te vieren in Hasselts restaurant De Kwizien samen met mijn vader en zijn vriendin. Voor ons de eerste kennismaking met deze dame. En alhoewel ik het mijn vader gun dat hij opnieuw een volwaardige relatie heeft, voelde ik bij mezelf toch een zekere weerstand.

Maar kijk, na de eerste ongemakkelijke stiltes kwamen de tongen toch losser en vonden we gezamenlijke gespreksonderwerpen. Wellicht ook dankzij de uitstekende wijnen van De Kwizien. De dame zelf viel goed mee, maar de situatie blijft natuurlijk gecompliceerd en delicaat. Daar kan niemand iets aan veranderen.

Aziatisch geïnspireerde appetizers:

Hamachi, kaffir, basilicum, zure room:

Pladijs & Zeeuwse oester, gerookte prei, koriander:

Boerderijeend, knolselder, ras el hanout, stoofappel:

Assortiment kazen:

Calvados en iets zoets:

Na het afzakkertje namen we afscheid van mijn vader en zijn vriendin en trokken mijn vriend en ik nog even de Hasseltse straten in om de sfeer op de Jeneverfeesten op te snuiven en een paar jenevertjes te drinken. Erg genoten van het prachtige optreden van feestband BAM. Ik werd er spontaan blij van!

En dankzij de NMBS raakten we veilig weer in Leuven.

Nog eentje…

Of twee, om het af te leren!

Fashionably late

Zaterdagnamiddag, mijn vriend en ik stonden net op het punt de trein naar Antwerpen te nemen voor het verjaardagsfeestje van mijn jongste achternichtje (dochter van mijn jongste neef langs moeders kant), ging de telefoon. De zus van mijn vriend belde om te zeggen dat haar jongste dochter positief getest had op COVID-19. Een week eerder hadden we nog samen gevierd ter ere van de communie van de twee zussen van ons besmette nichtje. Beetje vervelend als je net van plan bent naar een feest te gaan met heel veel kleine kinderen en heel veel oude mensen en al een paar dagen last hebt van een verkoudheid. Niets waarover we ons eerder zorgen hadden gemaakt, maar in dit geval namen we toch het zekere voor het onzekere. Mijn vriend haastte zich naar de apotheker om een sneltest en een dik kwartier later konden we opgelucht adem halen: allebei negatief. Natuurlijk is zo’n sneltest geen honderd procent garantie dat je virusvrij bent, maar het is wel een goede indicatie.

Spijtig genoeg hadden we ondertussen de snelle trein naar Antwerpen die over de luchthaven gaat gemist en moesten we de boemel nemen, waardoor we nog extra vertraging opliepen. In Antwerpen-Centraal namen we een blue-bike uit de fietsenrekken en spoedden we ons zo snel we konden naar de scoutslokalen van Merksem. Helaas ligt gans Antwerpen open door wegenwerken allerhande en leek onze fietstocht soms meer op een veldrit. Al een geluk dat het niet geregend had.

Bijna twee uur te laat konden we eindelijk de jarige feliciteren, die duidelijk niet echt onder de indruk was van het feit dat ze één jaar oud werd. Alleen de taart gunde ze een blik waardig. En samen met mij op de foto gaan, zinde haar al helemaal niet.

Al snel bleek trouwens dat mijn vriend en ik zelfs niet de laatste gasten waren, mijn andere neef met zijn gezin waren nóg later. De rest van de namiddag genoten we van fijne babbels in de warme oktoberzon. We bleven plakken tot het feest gedaan was en hielpen het feestcomité met opruimen. Na afscheid genomen te hebben, sprongen we opnieuw op de fiets naar Antwerpen-Centraal. Ditmaal namen we een omweg om de wegenwerken te vermijden.

Buiten wat pannenkoeken als vieruurtje hadden mijn vriend en ik die dag niet veel gegeten, dus besloten we samen te dineren in de Chinese wijk van Antwerpen. We belandden bij Phở Viet, een eenvoudig restaurant dat Vietnamese streetfood tegen zeer betaalbare prijzen serveert. Ik smulde van mijn Phở Satay en mijn vriend ging voor de eendenfilet. Als dessert probeerde ik een traditioneel Vietnamees dessert: Chè Ba Màu, beter bekend als three colour dessert. Het dessert deed me wat denken aan de shaved ice desserts in Singapore. Slecht was het zeker niet, maar op het vlak van desserts gaat er toch weinig boven een klassieke chocomousse, tiramisu of een crème brûlée.

Film Fest Gent

Volgens mijn archieven dateert mijn laatste bezoek aan Film Fest Gent van 2015. Amai, ik realiseerde mij niet dat dit al zo lang geleden was.

Aangezien ik het Industry Closing Debate van de Dag van het Filmberoep wilde meepikken, vertrok ik wat vroeger van het mijn werk in Brussel om van daaruit de trein naar Gent te nemen. Toen ik de straat overstak om mij richting het station te haasten, hoorde ik iemand luid toeteren. Stoppen jullie als iemand in Brussel luid toetert? Ik alvast niet. Maar dat het de toeteraar menens was, bleek uit het feit dat een andere voorbijganger naar me riep en mijn aandacht vestigde op het feit dat de toeteraar hevig aan het wuiven was. Bleek de toeteraar in kwestie mijn baas te zijn, die net op het moment dat ik de straat over stak met zijn wagen langsreed. Echt een ongelooflijk toeval. Aangezien mijn baas en ik dezelfde bestemming hadden, maakte ik dankbaar gebruik van zijn aanbod om mee te rijden. Me inwendig voornemend er alles aan te doen om een herhaling van onze rit naar Antwerpen te voorkomen.

Gelukkig viel de vrijdagavondspits mee en eens we uit Brussel waren verliep alles vlotjes. We vonden zelfs vrij makkelijk parking een straat verwijderd van het filmfestival. Ik was al blij dat mijn baas niet vlak voor de deur wilde parkeren. 😉

Het Industry Closing Debate bracht mij niet al te veel vernieuwende inzichten. De audiovisuele sector voelt natuurlijk de hete adem van de buitenlandse streaming platformen in de nek en hoezeer ik ook sympathiseer met een initiatief als Streamz, ik vrees stevig voor de levensvatbaarheid op lange termijn.

Na het debat gingen mijn baas, twee collega’s en ikzelf dineren met wat mensen van de Film Fest organisatie. Ik moet zeggen dat ons diner bij Faim Fatale de perfectie benaderde: lekker eten, heerlijke wijn en een supersympathieke bediening die zich perfect aan de gevraagde timing hield. Want veel tijd hadden we niet: we werden immers om 20.15u verwacht op de première van Cool Abdoul, een film die het verhaal vertelt van de beruchte Gentse bokskampioen Ismaïl “Cool Abdoul” Abdoul.

Vlak voordat mijn collega’s en ik de filmzaal binnen gingen, zag ik een dame in zo’n fantastisch glitterkleedje dat ik niet anders kon dan haar feliciteren met haar outfit. Blijkt na de première dat ik de vrouw van de enige echte Ismaïl “Cool Abdoul” Abdoul gecomplimenteerd had. Ik denk niet dat ze het erg vond. 😉

Ik vond Cool Abdoul trouwens een betere film dan Dune en dat is geheel en al de verdienste van de fantastische hoofdrolspeler, Nabil Mallat, die de film letterlijk op zijn schouders torst. Ik ben de tel kwijtgeraakt van het aantal shots die hem op de rug in beeld brachten, maar amai, wat een présence heeft die kerel. In het echte leven ben ik trouwens helemaal geen fan van de bokssport, veel te gewelddadig wat mij betreft, maar de boksscènes waren erg knap in beeld gebracht en maakten integraal deel uit van het verhaal, dat eigenlijk ook een beetje een liefdesverhaal is. Knappe Vlaamse film die het verdient om een succes te worden.

Yet Another Blog

Life on my side