Van Leuven naar Knokke-Heist
Mijn vriendin die in Italië woont, liet me enkele weken geleden weten dat ze samen met haar twee jongens twee weken naar Knokke zou komen. Haar moeder huurt daar immers elke zomer een appartement voor haarzelf en haar vier dochters en hun gezin. Uiteraard wilde ik mijn vriendin graag nog eens zien, want dat was ondertussen alweer geleden van tweede kerstdag 2019. Damn you, corona! Ik zocht dus snel een hotel of een B&B, maar dat bleek een grotere uitdaging dan verwacht. Het moge duidelijk zijn dat veel Belgen dit jaar voor vakantie in eigen land gekozen hebben… Gelukkig vond mijn vriend een B&B met nog een plekje vrij. Na geïnformeerd te hebben of ik er één nacht kon verblijven, liet de gastvrouw me weten dat ze in de vakantieperiode enkel voor twee nachten verhuurde. Prima, geen probleem, een weekendje aan zee is altijd leuk!
Oorspronkelijk was ik van plan vrijdag een vrij late trein naar Knokke-Heist te nemen, maar aangezien ze voor het weekend slecht weer voorspelden en vrijdag de enige mooie en droge dag leek, besloot ik al om twintig na vier de trein te nemen. Uiteindelijk kon ik tijdens de treinrit van twee uur ook werken, nietwaar? En dan had ik tenminste nog de gelegenheid om ‘s avonds een strandwandeling te maken en te genieten van de Belgische Kust.
De treinrit was voorbij in een zucht. Heel vreemd hoe snel de tijd tegenwoordig lijkt te gaan, waar ik als kind een trein- of autorit van twee uur eindeloos lang vond duren, lijkt zo’n rit nu wel voorbij te vliegen. Wellicht heeft het feit dat ik tegenwoordig altijd op stap ben met laptop en smartphone daar iets mee te maken. Zoveel dingen om je mee bezig te houden! Verveling is een concept dat niet meer bestaat in mijn leven.
Enfin, ik had mijn opzoekwerk niet deftig gedaan, want was een beetje zonder na te denken naar Knokke gespoord, terwijl bij nader inzien het station van Duinbergen veel dichter bij B&B ‘t Hofke van Lingier lag. Erg vond ik dat niet. Ik had een rolkoffertje bij en de wandeling door de mooie wijken van Duinbergen was erg aangenaam. Grappig: onderweg naar mijn B&B kwam ik één van de zussen van mijn vriendin tegen die onderweg was naar het restaurant dat ze gereserveerd hadden voor hun familiediner. Ik maakte een korte babbel en nam dan afscheid om verder te stappen naar mijn B&B.
B&B ‘t Hofke van Lingier bleek in een zeer rustige, doodlopende straat te liggen. De gastvrouw heette mij welkom en verbaasde zich erover dat ik 1. niet met de wagen was gekomen en 2. dat ik in het foute station was afgestapt. Ze gaf me wat uitleg over de omgeving op een papieren plannetje, maar zeg nu zelf, wie gebruikt tegenwoordig nog papieren plannetjes? Heel grappig: toen de gastvrouw vroeg hoe ik de B&B gevonden had, zei ik dat ze goeie reviews hadden op google. Ze viel totaal uit de lucht, want wist niet eens dat er online reviews over haar B&B te vinden waren. Ik toonde haar de google reviews en er ging een nieuwe wereld voor haar open.
Na deze babbel ging ik naar mijn kamer, liet mijn rolkoffertje achter en wandelde door het Directeur-Generaal Willemspark richting de dijk, op zoek naar een plek om iets te eten, want ik had honger. Ook dat bleek een uitdaging, want alle leuke terrassen zaten stampvol en telkens ik informeerde of er snel een plek zou vrijkomen, kreeg ik neen als antwoord. Gelukkig vond ik nog een tafeltje op het terras van At Sea. De ober waarschuwde me dat het wel eens lang zou kunnen duren, want ‘er stonden veel potten mosselen op het vuur’, maar daar trok ik me niets van aan. Ik was al blij dat ik een tafeltje had weten te bemachtigen. Ik zou wel een aperitiefje drinken.
Mijn maag was ondertussen serieus aan het rammelen geslagen, dus besloot ik garnaalkroketten te bestellen, erop hopend dat deze vrij snel zouden komen. Uiteindelijk is de bereiding van dat gerecht niet meer dan drie garnaalkroketten in de frituur gooien en wat sla dresseren op een bord. En ja, ik had gelijk. Na een twintigtal minuten wachten, bracht de ober mijn garnaalkroketten. En amai, die smaakten!
Na de maaltijd rekende ik direct af, want er stond een fris windje en ik had het wat koud gekregen. Ik besloot het strand op te lopen en naar de zee te wandelen. Het kostte mij meer dan een kwartier (!) om tot het water te geraken. Zo ver moest ik stappen. Geen erg, ik was niet gehaast en ik genoot van de mooie ondergaande zon die de lucht in de prachtigste tinten tooide. Ik werd er helemaal zen van.
Na zonsondergang wandelde ik terug naar mijn B&B, keek nog een Netflix serie en kroop op tijd in bed. Morgen stond mij ongetwijfeld een drukke dag te wachten.
Sushi, cocktails en gelato!
Meer dan een jaar na onze vorige sushidate, was het eindelijk nog eens gelukt om af te spreken met de twee vrienden die we leerden kennen in de Spaanse les. Onze vriendin heeft wat gezondheidsproblemen, dus begrijpelijk dat ze even wilde wachten tot ze volledig gevaccineerd was om zich weer in het uitgaansleven te storten.
We kozen ditmaal voor sushi op het terras van de Wabi Sabi, omdat het weer gewoon smeekte om een terrasje en wat dat betreft de Muntstraat toch nét iets gezelliger is dan het terras van de Kintsugi tegenover het busstation. We startten met een cava als aperitief en gingen op hetzelfde elan verder met een warme saké, gecombineerd met een sushi boot voor drie personen. Aja!
We hadden duidelijk honger, want er bleef geen stukje sushi meer over. Na afgerekend te hebben, trokken we naar Bar Nine voor een after dinner cocktail. Amai, die pisco sour (mét opgeklopt eiwit, want anders is het geen echte!) smaakte me geweldig. Zo’n deugd dat het deed om gewoon op een terras te kunnen zitten, zonder al te veel zorgen, want ons gezelschap was volledig gevaccineerd. Zalig!
Voor het afzakkertje gingen we nét voor sluitingstijd nog snel om een gelato van Decadenza (een half/half malaga en prosecco voor mij). Want er is altijd nog plek voor een ijsje!
Een dag van nationale rouw
Eerlijk gezegd, weet ik niet of ik als slachtoffer veel zou hebben aan zo’n minuut stilte. Natuurlijk is elk mens anders en is zo’n minuut stilte een voor de hand liggende manier om solidariteit te tonen. Al toon ik míjn solidariteit liever via een storting op de rekening van het Rode Kruis (ook omdat ik mezelf niet echt zie puin ruimen in Verviers, Pepinster, Luik of één van de andere getroffen steden en gemeenten).
Wel jammer dat het Preludium tot de Nationale feestdag 2021 in de Bozar, waarvoor ik tickets had, geannuleerd is. Veel valt er uiteraard niet te vieren op een moment dat zoveel mensen in de dikke miserie zitten, vrienden en familie verloren hebben en al hun hebben en houden kwijt zijn. Persoonlijk ben ik opgelucht dat niemand van mijn vrienden of familie veel meer dan wat materiële schade aan deze ramp heeft overgehouden. Hopelijk stellen hun verzekeraars zich de komende weken constructief op.
Al vrees ik dat het herstel van de schade een werk van lange adem zal zijn.
Leuven Beach!
Toch een fotogenieke sport!
En goed nieuws van mijn collega’s in de frontlinie: crisis bezworen! Met dank aan die paar collega’s die speciaal terug gekomen zijn uit verlof en een heel speciale dankjewel voor die ene collega die ook gans de zaterdag heeft doorgewerkt. Helden!
A Risky Barbecue
Yep, de jongste dochter van onze vriend heeft definitief het Risk-virus te pakken. Geloof mij een veel toffer virus dan COVID-19! Dus planden we een nieuwe Risk-afspraak in onze kalender en spoorden we haar aan om ook haar oudste zus te overtuigen te komen meespelen.
Omdat er zaterdag ideaal barbecueweer voorspeld was, plaatsten mijn vriend en ik een bestelling bij de Kapblok, dé barbecuespecialist van Leuven en omstreken. Mijn vriend zou de bestelling gaan afhalen met de fiets en ik zou te voet met Risk, Carcassone, een fles champagne en drie flessen whisky naar onze kameraad trekken.
Helaas, ondanks de (schriftelijke!) bevestiging dat de Kapblok onze bestelling zo zou verpakken dat deze makkelijk met de fiets vervoerd kon worden, meldde mijn vriend me via whatsapp dat zowel het vlees als de groenten op een grote schotel lagen. Niet met de fiets vervoerbaar dus. Mijn vriend verzocht vriendelijk om het vlees te herverpakken in kleinere dozen, maar de groentjes waren zo mooi geschikt, dat hij besloot de fiets achter te laten en te voet met vlees en schotel naar onze vriend te gaan. Door al dat gedoe was mijn vriend er niet meer aan toe gekomen aperitiefhapjes te kopen, dus liep ik onderweg naar onze vriend nog even langs de markt in de Brusselsestraat voor wat olijfjes en gevulde paprika’s. Want om na te denken heb je brandstof nodig, he!
Het eerste spelletje Risk waren we met vier, want de oudste dochter moest nog een geschikte outfit uitkiezen voor de barbecue. Ach, tienermeisjes hebben het zwaar, altijd moeten denken aan hun imago! Van mij mocht ze gerust in haar jogging komen, hoor! Dat eerste spel werd vrij snel gewonnen door onze vriend, die de allergemakkelijkste opdracht van allemaal had: verover 18 gebieden. Omdat hij de gastheer was, gunde ik het hem, zij het tandenknarsend, de overwinning.
Tijd om aan de barbecue te beginnen. Onze vriend weet wat hij doet en ja, met vlees van de Kapblok kan er natuurlijk weinig mis gaan. We smulden van het lekkere vlees en de heerlijke groentjes die mijn vriend helemaal ongeschonden tot bij onze kameraad had gekregen. En genoten (uiteraard) van een lekker flesje wijn bij het eten.
De oudste dochter van onze vriend had ons vervoegd voor het avondmaal en nadat beide jongedames eerst nog een moochi als dessert hadden binnengewerkt, barstte de strijd opnieuw los. En jawel, na een spannende strijd op leven en dood werd de oudste dochter van onze vriend gekroond als winnares. Helemaal verdiend! (Al steek ik het toch stiekem op beginnersgeluk!)
Dinner at Barba
Deze vrijdag had ik avondje uit eten gepland met een goeie vriendin. Omdat het lang geleden was, dat we elkaar nog gezien hadden, boekten we een tafeltje voor twee in één van mijn favoriete Leuvense restaurants: Barba. Helaas, mijn vriendin was één van de vele slachtoffers van de waterellende van de voorbije dagen. Haar kelder liep helemaal onder water met redelijk veel schade tot gevolg aan de apparaten die daar stonden. Geheel begrijpelijk annuleerde ze onze afspraak.
Gelukkig vond ik mijn vriend bereid om stand-in te spelen. Want tegen alle verwachtingen in diende deze vrijdagavond zich aangenaam warm en droog aan. In centrum Leuven was er, buiten de hoge waterstand van de Dijle, geen spoor meer te bekennen van de hevige regenval van de voorbije dagen en het was ideaal terrasjesweer. Al voelde het wel een beetje wrang dat mijn vriend en ik zaten te genieten op een terrasje terwijl mensen elders heel hun hebben en houden kwijt geraakt zijn. Maar goed, we moeten de door corona zwaar getroffen horeca ook steunen, he.
Dit serveerde de immer sympathieke chefkok van Barba:
Een heerlijke cosmopolitan als aperitief:
Aperitiefhapjes:
Tonijn – wakame – miso – sesam – citrus:
Zwartpoot kip – tamarinde – paprika – komkommer – ricotta:
Langoustine – brioche – pimentos – maitake:
Pietrain varken – wortel – biet – daikon:
Kaasbordje voor mijn vriend:
Cheesecake – citroen – aardbei – sablé:
Rampspoed
En ik die dacht dat er nu eindelijk een rustigere periode was aangebroken op het werk. Helaas… Na de crisisvergaderingen over COVID-19, volgen nu de crisisvergaderingen over de waterellende. En zo stopt het nooit. Die roaring twenties lijken verder af dan ooit. Het lijkt wel alsof de Bijbelse plagen op ons zijn losgelaten. Maar goed, we laten ons niet kennen en doen ons best om, gezien de omstandigheden, snelle en adequate oplossingen uit te werken.
En ondertussen duimen we heel hard dat de pompen in het pas gerenoveerde huis van de broer van mijn schoonzus hun werk blijven doen. Voorlopig 4 centimeter water binnen, hopelijk blijft het daarbij…
Courage aan al de mensen die vrienden en familie verloren hebben en die hun hebben en houden zijn kwijtgeraakt.
Waterellende
Wat. Een. Ramp.
Mijn hart gaat uit naar al de mensen die getroffen zijn door dit noodweer. Ik duim heel speciaal voor mijn collega’s in Voeren en al die jeugdverenigingen waarvan de kampen geëvacueerd moesten worden.
Ergens een geluk dat onze afspraak deze avond geannuleerd is wegens een coronaquarantaine. Dit is het ideale weer om binnen te zitten en een rampenfilm te kijken.
De Foodbag oogst van de week
Tomaat garnaal à la Sandra Bekkari (En nu vragen jullie je ongetwijfeld af wat daar zo speciaal aan is. Wel, de traditionele mayonaise vervangt mevrouw Bekkari door een wittebonendip, en amai, dat was een schot in de roos! Nu ben ik sowieso geen grote fan van mayonaise, dus fijn om een gerecht te kunnen proberen dat een lekker en gezond alternatief gebruikt.):
Tandoorikip met bloemkoolcouscous, appel en avocado (grote fan van bloemkoolcouscous hier):
Courgette gevuld met zoete aardappel, prei en getakaas (inclusief wordingsproces):
