Net als twee jaar geleden bij de communie van onze vriendin haar zoon, waren mijn vriend en ik uitgenodigd voor het dessertbuffet ter gelegenheid van de plechtige communie van haar dochter. Aangezien mijn vriend op datzelfde moment met een bootje ergens op de Nederlandse wateren ronddobberde (de oorspronkelijk geplande oversteek van het kanaal werd door zijn onervaren medezeilers en hemzelf net iets té ambitieus bevonden), spoorde ik alleen met de trein naar Tongeren, alwaar onze vriendin iemand had opgetrommeld om mij te komen ophalen aan het station.

Ik ontmoette in de leefruimte van onze vriendin een paar bekende gezichten, maar ook veel onbekenden. Terwijl ik genoot van de overheerlijke desserts (allemaal zelfgemaakt door onze vriendin en haar dochter) knoopte ik her en der gesprekken aan. Het was frappant om te merken hoe klein de leefwereld was van de meeste mensen waarmee ik sprak. De meeste gesprekken stokten nadat de aanwezigen trots hadden opgesomd welke studierichtingen hun kinderen volgden en wat de kinderen hun hobby’s waren. Ik zocht wanhopig naar aanknopingspunten voor de gesprekken en voelde mij als kinderloze die ondertussen toch al een mooi stuk van de wereld gezien heeft, echt een vreemde eend in de bijt. En al helemaal toen ik vertelde over onze emigratieplannen naar Genève. Denk niet dat één van de aanwezigen ooit overwogen heeft om Limburg vaarwel te zeggen.

Ik denk echter niet dat het gebrek aan klik lag aan het feit dat er enkel ouders met kinderen op het feestje aanwezig waren. Integendeel, mijn vriend en ik hebben veel supercoole vrienden met kinderen die er een spannender leven op na houden dan ikzelf (inclusief onze vriendin zelf). Maar het was wel confronterend om te merken hoe oud en afgeleefd deze mensen eruit zagen, en dat terwijl ze toch allemaal van mijn leeftijd waren.

Het was alleszins een bijzonder interessante namiddag voor mij, want ik kon het gevoel dat ik naar een alternatieve versie van mijn eigen leven keek niet van me afschudden. Een leven waarin ikzelf ook verstrikt had kunnen raken als ik braaf in Limburg naar de hogeschool was geweest, vervolgens zoals het hoort voor de kerk getrouwd was en twee kindjes gemaakt had. Het idee om een leven te leiden, vastgeroest in een klassiek patroon dat zich steeds weer herhaalt, vind ik gruwelijk. Blij dat ik de dans ontsprongen ben!

PS: Het interessantste gesprek van heel de namiddag had ik met een twaalfjarige die me ingewijd heeft in de geheimen van het leven der mieren. Hij had een mierenkoningin gekocht en was nu bezig met het uitbouwen van zijn eigen nest. Wat een coole hobby!